@osama
Δε μου πας κόντρα συζητάμε. Ούτε ό,τι γράφω το πιστεύω δογματικά (copy paste κάνω). Λέμε καμιά χαζομάρα για να περνά η ώρα και να τσιγκλιέστε.
Φυσικά και είναι υποκειμενικό. Ένας διαταγμένος ψυχικά φυσικά και γνωρίζει ότι ο κόσμος δημιουργήθηκε από τα πράσινα μικρά καλικαντζαράκια που μπαινοβγαίνουν καθημερινά από τα αυτιά του. Άλλωστε, έχει δει τη δημιουργία του κόσμου από αυτά. Ωστόσο, αυτό που εκείνος θεωρεί γνώση μέσα από τα βιώματα του, από τους άλλους θεωρείται πίστη. Με δεδομένο λοιπόν πως η δική του γνώση δε δύναται να μεταφερθεί και στους άλλους, δεν είναι μια κοινώς αποδεκτή προσέγγιση της αλήθειας, κι επομένως καταχωρείται ως πίστη.
Αλήθεια είναι, γενικά, η υπαρκτότητα μιας κατάστασης ή η πραγματικότητα ενός γεγονότος. Ως αλήθεια δεχόμαστε αυτό που αντιλαμβάνονται ως πραγματικότητα, με σιγουριά, οι περισσότεροι άνθρωποι. Όταν δύο ή περισσότεροι άνθρωποι συμφωνούν στην αντίληψη ενός φαινομένου, δημιουργούν μια κοινή σύμβαση για το φαινόμενο και την «αίσθηση» που αυτό προκαλεί. Όταν αυτή η κοινή σύμβαση αφορά ένα μεγάλο σύνολο ανθρώπων, όταν δηλαδή «όλοι» αντιλαμβάνονται κάτι με όμοιο τρόπο, τότε η κοινή αυτή σύμβαση γίνεται αποδεκτή ως αλήθεια.
Δύο διαφορετικές ομάδες ανθρώπων μπορούν να έχουν διαφορετικές «αλήθειες»: οι μεν να λένε ότι ο ουρανός είναι γαλάζιος και οι δε ότι ο ουρανός είναι μπλε. Καθώς το χρώμα είναι μόνο μια μορφή που σχηματίζεται στον εγκέφαλο από την επεξεργασία της αλληλουχίας ηλεκτρικών ώσεων που μεταφέρει το οπτικό νεύρο, το μπλε είναι μια σύμβαση, η οποία εξαρτάται από την ικανότητα να αντιλαμβανόμαστε όλοι με όμοιο τρόπο κάτι όπως το χρώμα. Η αχρωματοψία για παράδειγμα θα μπορούσε να προκαλέσει μια τέτοια ασυμφωνία.
Το ζήτημα πίστη ή γνώση καθορίζεται από το κατά πόσο μπορείς να δικαιολογήσεις την πεποίθησή σου.
Η πίστη, η οποία ανάγεται στη θρησκεία/αθεΐα, είναι μια πεποίθηση η οποία δεν αποδεικνύεται.
Αν καταφέρεις να επιχειρηματολογήσεις παρουσιάζοντας αποδείξεις, στηριζόμενος στις κοινώς αποδεκτές αλήθειες, τότε καταλήγεις σε γνώση. Αυτό είναι η επιστήμη.
Στο προσωπικό κομμάτι.
Θα έλεγα πως δηλώνω αγνωστικιστής, διότι δυσκολεύομαι να πιστέψω σε πράγματα που δεν μπορώ να αποδείξω. Αποδέχομαι την αδυναμία μου να πιστέψω πραγματικά, διότι ακολουθώ τον δρόμο της επιστήμης όπου ο δογματισμός δεν είναι αποδεκτός και τα πάντα είναι υπό αμφισβήτηση.
Αν ήταν να διαλέξω ανάμεσα σε θεϊσμό ή αθεΐα, θα προτιμούσα τον θεϊσμό γιατί με βολεύει.
Ως άνθρωπος, θα ένιωθα καλύτερα αν πίστευα πως υπάρχει όντως κάτι, κάπου, κάποτε. Μακάρι αυτό να είναι και στοργικό τύπου "ο χριστιανικός Θεός της αγάπης". Θα ικανοποιούσε τη ματαιοδοξία μου να είμαι κομμάτι ενός ευρύτερου σχεδίου. Μπορώ να σου πω πως ζηλεύω τους δογματικούς πιστούς, διότι θεωρώ πως η άγνοια είναι το μέσον για μια εφικτή ευτυχία. Ακόμα κι αν είναι πλασματικό, έχουν ένα σημαντικό μέσο για να νιώθουν καλά. Από εκεί και πέρα, συμμετέχω στα μυστήρια, έχοντας γνώση του κρίματός μου, ως ευρέως αποδεκτές κοινωνικές και πολιτισμικές εκδηλώσεις. Αν υπάρχει κόλαση, δεν την γλιτώνω με τίποτα κι ας υπάρχουν χειρότεροι άνθρωποι από μένα.
Το τελευταίο αφορά τη θρησκεία, στην οποία η ιστορία έχει όντως πολλά να προσάψει, κι όχι την ύπαρξη ή όχι ενός υπέρτατου όντος-θεού-δημιουργού, που είναι πολύ διαφορετικό ερώτημα.
Πίστη VS Απόδειξη; Όσο κι αν θα ήθελα να είμαι με το πρώτο, δεν μπορώ παρά να ακολουθήσω το δεύτερο.
Αυτή το μήνυμα έχει επεξεργαστεί από Babba: 30 Ιανουάριος 2012 - 17:45
Αυτό το θέμα είναι κλειδωμένο
