H Βιέννη ήταν πανέμορφη πόλη. Επιβλητική και κλασσάτη. Περίμενα να την βρω πληγωμένη και άσχημη από τα κακά που προξενεί ο πόλεμος αλλά με χαρά μου συνειδητοποίησα πως ήταν όπως και την προηγούμενη φορά που είχα έρθει. Τα κλασσικά της κτήρια, τα πράσινα πάρκα, τα αστραφτερά ανάκτορα και τα επιβλητικά της αγάλματα βρίσκονταν στις θέσεις τους. Έπρεπε να το περιμένω, αφού σε αντίθεση με την αδελφή της πόλη, το Βερολίνο, η Βιέννη δεν είχε γίνει πεδίο μάχης. Κανείς εχθρός δεν είχε φθάσει έξω από τα τείχη της. Αυτό που εκτίμησα ιδιαίτερα, ειδικά έπειτα από την βόλτα μου σε νότια Γαλλία και Ιταλία, ήταν η καθαριότητα της. Όσο και να έψαχνα δεν μπορούσα να βρω κάποιο σκουπίδι, ένα αποτσίγαρο ή μια πεταμένη φλούδα, ή ακόμα χειρότερα μπογιές στους τοίχους. Όλα κυλούσαν με τάξη και γαλήνη. Με αρμονία. Και για πρώτη φορά από την αρχή του πολέμου, ένιωσα ένα μέρος σαν το σπίτι μου.
Άνετος και ελεύθερος..."Εδώ κατεβαίνεις, γέρο", γκάρισε με την αγριοφωνάρα του ο αμαξοδηγός. Καλή η Βιέννη αλλά ήμουν ακόμα αιχμάλωτος. Σκούπισα το μάγουλο μου, και κατέβηκα από την άμαξα.
"
Θα έχουμε την τιμή ο στρατηγός Μέττερνιχ να μας συνοδέψει;" ρώτησα τάχα αδιάφορα.
"
Ο πρίγκιπας Μέττερνιχ δεν έχει ώρα να ασχοληθεί με αυτά τα θέματα. Πρέπει να ηγηθεί της μεγάλης επίθεσης που σχεδιάζουμε."
"
Έφυγε για Ελβετία δηλαδή, ε;".
"
Ναι, που το κατάλαβες; Δεν θα σου πω αν θα επιτεθεί στο ανατολικό ή στο δυτικό μέτωπο όμως. Αυτό να το βρεις μόνος σου, εε;".
Είχα την υποψία πως ο αμαξοδηγός ήταν ή ο μεγαλύτερος βλάκας του κόσμου ή από τους πιο έξυπνους ανθρώπους που είχα γνωρίσει.
Άρχισα να περπατώ μαζί με την συνοδεία των φρουρών στον κήπο του παλατιού. Το παλάτι το ίδιο φαινόταν πέρα στον ορίζοντα. Παρότι τα πόδια μου διαφώνησαν, ο νους μου απόλαυσε την μεγάλη βόλτα στον τεράστιο κήπο του
Schönbrunn Palace, ανάμεσα από τα τριαντάφυλλα και τα νυχτολούλουδα, τους κισσούς και τα γιασεμιά, τις λιμνούλες με τους κροκόδειλους και τους φοίνικες με τις λεοπαρδάλεις (δώρα του Σουλτάνου Babbalek, βάζω στοίχημα).

Καλά, όχι και έτσι.
Έπειτα από κάνα μισάωρο, φθάσαμε σε μια από τις πλαϊνές πύλες (σιγά μην με έβαζαν από την κύρια) και με έβαλαν μέσα στο παλάτι. Δύο υπηρέτες με περίμεναν και με συνόδεψαν στην τεράστια αίθουσα υποδοχής του παλατιού. Εκεί που θα με συναντούσε ο Kaiser Osama. Μας πήρε δύο ορόφους, πέντε μεγάλες σκάλες, δεκαεπτά διαδρόμους, 50 πανοπλίες σε σειρά και 78 πορτραίτα μέχρι να φθάσουμε εκεί.
Μπήκα στην πιο ακριβή αίθουσα του κόσμου και κάθισα σε μια από τις χρυσοποίκιλτες καρέκλες.
"Ο Εξοχότατος θα είναι μαζί σας λίαν συντόμως, χερρ", μου είπε ο ένας από τους υπηρέτης. "
Περιμένετε τον εδώ".
Έφυγαν και με άφησαν μονάχο μου να θαυμάσω τα πανάκριβα κεραμικά και τους σπάνιους πίνακες με τους παλαιούς μονάρχες. Ολόκληρη η ισχύς της Αυστριακής Αυτοκρατορίας των Αψουβούργων βρισκόταν μπροστά στα μάτια μου.

Το παραμικρό αντικείμενο στην παραπάνω εικόνα
είναι πιο ακριβό από το σπίτι μου