139 replies to this topic

[Lord Leon]

Straight white male απο john niven. Κάτι σαν να λέμε "ιρλανδος μπουκοφσκι". Nuff said. Θα παρω με τη σειρα οτι εχει γραψει απο δω και περα

[the-girl-at-the-rock-show]

winter of our discontent του επικού στάινμπεκ. βιβλιάρα με τα όλα της

[Mad_Hatter]

Gardens of the Moon, το βιβλίο που ίσως έχω απολάυσει περισσότερο από κάθε αλλο. Fantasy, το πρώτο της σειράς Malazan Book of the Fallen του Steven Erikson. Λιτό σε περιγραφές και ουσιαστικό, με πολύ καλο character development, μακριά από τις υπερβολές και πολύ καλή ανάτπυξη πλοκής. Ξεκινά από 4 διαφορετικά μέτοπα και σιγά σιγά τα ενώνει σε ένα κεντρικό storyline με άκρως εκρηκτικό finale.

Μακριά από πολλά κλισέ φτιάχνει πολύ καλούς χαρακτήρες και σχέσεις μεταξύ αυτόν, όλλα αυτά σε άψογο world building.

Καταιγιστικό τελευταίο κεφάλαιο, το διάβαζα χθες και κάθε 10 σελίδες σηκωνόμουν για να σχολιάσω με συμφορουμίτη.

 

Θέμα χρόνου μέχρι να πιάσω και τα επόμενα της σειράς.

 

Επίσης, At the Mountains of Madness του Lovecraft, το οποίο είχα σταματήσει πέρσυ το καλοκαίρι. Άκρως επιβλιτικό σε οδηγεί μέσα σε έναν λαβύρινθο της φαντασίας του ανθρώπου αυτού. Το αγάπησα και αυτό.

[OdyMonaxos]

winter of our discontent του επικού στάινμπεκ. βιβλιάρα με τα όλα της

Όχι άλλο αγροτικό Κάφκα.

Τα χιόνια του Κιλλιμάντζαρο, Χέμινγουέη. Συλλογή διηγημάτων, έχω κρατήσει κάβα μερικά. Υπέροχος ο τρόπος που δίνει την ανθρώπινη κατάσταση και μαγεία η λιτότητά του.

Επίσης Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων. Τσομπ τσομπ τσομπ μπερμπ. Χορταστικότατη τροφή για σκέψη.

[Petran79]

οταν ειμαστα Γερμανια, αρχες 90, μια ηλικιωμενη κυρια Γερμανιδα (προσφυγας απο τη Σιλεσια) μας ειχε κανει δωρο καποια βιβλια. Ημουν τοτε 12 χρονων. Το ενα ηταν το γνωστο Das doppelte Löttchen

το ειχα διαβασει ηδη απο τοτε.

 

το αλλο το ειχα παρατησει και το ειχα σχεδον ξεχασει, χρονια στο ραφι.

ηταν ενα παιδικης λογοτεχνιας, το Ben und der Habicht

ο συγγραφεας βεβαια διακρινεται κυριως για τα αστυνομικα μυθιστορηματα.

 

διαδραματιζεται στην Αυστραλια, οπου ενα αγορι μεγαλωμενο σε φαρμα, βρισκει ενα αυγο γερακιου, του οποιου οι γονεις πεθαναν απο φολα. Η φολα προοριζοταν για τα αγρια ντινγκο που ρημαζαν τα κοπαδια γελαδιων.

το παιδι  μεγαλωνει το γερακι και δενεται μαζι του. Μιας και οι αποστασεις εκει ειναι τεραστιες, δεν εχει αλλο φιλο συνομηλικο. Μαλιστα σχολειο δεν παει. Ολα τα παιδια κανουν μαθημα μεσω ασυρματου!

 

ομως ερχεται ο καιρος που πρεπει να καταλαβει πως πρεπει να το ελευθερωσει. ενα αγριο πτηνο που πεταει και βλεπει ολη τη γη, δεν ειναι για τους 4 τοιχους ενος δωματιου.

αρκετα καλογραμμενο μυθιστορημα, αν αναλογιστεις πως ο συγγραφεας δεν μενει Αυστραλια. Διδασκει πως πρεπει  να φερομαστε στα ζωα και δη τα αγρια.

 

Εκτιμω ακομα περισσοτερο εκεινη την κυρια που σκεφτηκε να μας κανει δωρο το βιβλιο. Αιωνια η μνημη της.

[pc_magas]

Τελευταίο βιβλίο που διάβασα ήταν Άρλεκιν με τίτλο "Ο άντρας της ζωής της"

[Aena]

Ένα καλό βιβλίο που διάβασα είναι το "The Boy in the Striped Pyjamas" του John Boyne. Βέβαια εγώ το διάβασα στη γερμανική του έκδοση, αλλά παραθέτω τον πρωτότυπο τίτλο.

Η ιστορία είναι για την παράξενη φιλία ανάμεσα ενός αγορίου, γιού ενός στρατηγού των SS, με ένα εβραιόπουλο, το οποίο βρίσκεται πίσω από το συρματόπλεγμα, σε ένα στρατόπεδο συγκέντωσης.

Ευκολοδιάβαστο βιβλίο, αν και πια βλέπεις την άλλη οπτική γωνία των πραγμάτων, πώς σκέφτονταν οι στρατιώτες, τι ήξεραν τα παιδιά, τι τους δίδασκαν κλπ. Αρκετά ενδιαφέρον!

[mono]

Διάβασα το Smoke gets in your eyes: And other lessons from the crematory της Caitlin Doughty, η οποία έχει και ένα web series στο youtube, το Ask a Mortician. Είναι καλογραμμένο, heart warming, αστείο αλλά και σοβαρό. Ουσιαστικά διαπραγματεύεται το πώς στη Δύση έχουμε αποβάλει εντελώς την ιδέα του θανάτου από την καθημερινότητα μας και εν γένει τη ζωή μας, με αποτέλεσμα να τον φοβόμαστε και αυτό να μειώνει την ίδια την ποιότητα της ζωής μας. Δεν είναι καθόλου μακάβριο, ίσα ίσα είναι άκρως ελπιδοφόρο. Πραγματικά το απόλαυσα.

[SpeedFreak]

Ένα καλό βιβλίο που διάβασα είναι το "The Boy in the Striped Pyjamas" του John Boyne. Βέβαια εγώ το διάβασα στη γερμανική του έκδοση, αλλά παραθέτω τον πρωτότυπο τίτλο.

Η ιστορία είναι για την παράξενη φιλία ανάμεσα ενός αγορίου, γιού ενός στρατηγού των SS, με ένα εβραιόπουλο, το οποίο βρίσκεται πίσω από το συρματόπλεγμα, σε ένα στρατόπεδο συγκέντωσης.

Ευκολοδιάβαστο βιβλίο, αν και πια βλέπεις την άλλη οπτική γωνία των πραγμάτων, πώς σκέφτονταν οι στρατιώτες, τι ήξεραν τα παιδιά, τι τους δίδασκαν κλπ. Αρκετά ενδιαφέρον!

 

Και γω θέλω!!!!!!!!!!!!!

Spoiler:

Πρόσφατα είδα στα πάμπλικ ένα βιβλίο το οποίο λεγόταν Μαξ αν δεν κάνω λάθος,το οποίο περιέγραφε τις πεπεοιηθήσεις και τα πιστευω με τα οποια μεγαλωνει ένα ναζιστάκι τηε Γερμανίας, το οποίο καταλήγει στην προδωσία φυσικά των Εβραίων,ακόμα και αν έχει αναπτύξει φιλικές σχέσεις με κάοιους από αυτούς στα στρατόπεδα συγκέντρωσης...Εαν το έχει διαβασει κανεις καιγράφω ασάφειες μην με κατακρίνει...

Διάβασα το Smoke gets in your eyes: And other lessons from the crematory της Caitlin Doughty, η οποία έχει και ένα web series στο youtube, το Ask a Mortician. Είναι καλογραμμένο, heart warming, αστείο αλλά και σοβαρό. Ουσιαστικά διαπραγματεύεται το πώς στη Δύση έχουμε αποβάλει εντελώς την ιδέα του θανάτου από την καθημερινότητα μας και εν γένει τη ζωή μας, με αποτέλεσμα να τον φοβόμαστε και αυτό να μειώνει την ίδια την ποιότητα της ζωής μας. Δεν είναι καθόλου μακάβριο, ίσα ίσα είναι άκρως ελπιδοφόρο. Πραγματικά το απόλαυσα.

Μα γιατι το λες αυτό?? Εδώ οι πρώην συμμαθητριές μου τρομοκρατούνταν στη θέα μια ψόφιας ανοιγμένης μαύρης γάτας και αηδίαζαν και μόνο που με έβλεπαν να την σέρνω με το πόδι απαλά στην άκρη του πεζοδρομίου.....ποια ελπίδα μου λες εσύ τώρα.   

 

Ένιγουέι, σήμερα μόλις τελείωσα ένα καπληκτικό βιβλίο,απευθυνόμενο σε πανεπιστημιακό επίπεδο μεν, αλλά άκρως λογοτεχνικό δε..

Ονομάζεται η <<Κραυγή του Γλάρου>>...Το γράφει μια κωφή κοπέλα,αναφερόμενη στα βιώματα της ζωής της από τη γέννηση μέχρι και την μετα-εφηβειακή περίοδο.

Έχω τόσα πολλά να γράψω,συγκινήθηκα τόσο.

 

Οι Κωφοί, μας αναφέρει λοιπόν η Εμανουέλ Λαμπορί, είναι άνθρωποι σαν και όλους τους άλλους, χωρίς καμιά ιδιαιτερη αναπηρία.Ίσα ίσα, η κώφωση αποτελεί δεδομένα για αυτούς ένα δώρο,το οποίο χαρακτηρίζει την ταυτότητά τους και τους δένει με ένα κοινό πολιτισμό,γλώσσα,έθιμα και συνήθειες.

Εκείνη την εποχή (δεκαεία 70 80) ο κόσμος γενικότερα και οι Γάλλοι ειδικότερα ντρέπονταν για την ύπαρξη των αναπήρων..Ακούοντες άνθρωποι με κωφά παιδιά αρνούνταν να εντάξουν τα παιδιά τους στον κόσμο των κωφών,να τους γνωρίσουν την γλώσσα των νευμάτων και να δεχθούν την έλλειψη ακοής ως φυσικό χαρακτηριστικό τους,οδηγώντας τα έτσι στο να αποκτήσουν ψυχολογικά προβλήματα και να κλειστούν στον εαυτό τους,αφού τα πιο πολλα από αυτά δε δύνανται να εκφραστούν στην προφορική γλώσσα.

Η Εμανουέλ,κωφό παιδί ακουόντων γονιών, αντιλαμβανόμενη την αδικία και τα τραγικά λάθη του <<κόσμου του θορύβου>> γύρω της, αποφασίζει να επαναστατήσει, να πεισμώσει ενάντια στο κατεστημένο και να κατορθώσει να χτίσει γερές βάσεις για την ένωση των δύο κόσμων, προσπαθώντας παράλληλα να βιώσει όσο πιο δυνατά μπορεί,αναζητώντας την ευτυχία..Θα τα καταφέρει άραγε??

 

Σας παρακινώ να το διαβάσετε....Το βιβλίο αυτό με δόνησε, ήταν ακριβώς ό,τι πρέπει για τη φάση της ζωής μου. γεύθηκα τα όρια της ταύτισης.

Edited by SpeedFreak, 30 November 2014 - 23:54.

[Lord Leon]

^^ Με έψησες, μπήκε στα υπόψιν. Σου προτείνω τον Παπαλάγκι.

[SpeedFreak]

^^ Με έψησες, μπήκε στα υπόψιν. Σου προτείνω τον Παπαλάγκι.

Κάνω λάθος ή ένα μικρό απόσπασμα βρισκόταν στο βιβλίο της έκθεσης της δευτέρας λυκείου με εικονογράφηση κιόλας???

στα πάμπλικ το βρίσκω αυτό??

...αν ψηθείς πολύ για το δικό μου, το ίδιο θα κάνω και για το δικό σου.

[Lord Leon]

Κάνω λάθος ή ένα μικρό απόσπασμα βρισκόταν στο βιβλίο της έκθεσης της δευτέρας λυκείου με εικονογράφηση κιόλας???

στα πάμπλικ το βρίσκω αυτό??

...αν ψηθείς πολύ για το δικό μου, το ίδιο θα κάνω και για το δικό σου.

Θα σε γελασω καμάρι μου, και δε το θέλω, γιατι οταν ημουν δευτερα λυκειου ειχαμε δραχμές

Λογικα θα χουν αλλάξει τα κειμενα απο τότε. εγώ πάντως το ειχα ανακαλυψει στο θησαυροφυλακιο που λεγεται "βιβλιοθηκη της μανούλας" 

 

Οτι εχω ψηθει ειναι βεβαιο, απλά λογω του οτι αυτη τη στιγμη διαβαζω περισσοτερο για τη δουλεια από όσο διαβαζα στη σχολή (!) και εχω ηδη και 4-5 μισοτελειωμένα και καμποσα στα υπ'όψιν, ακόμα και αν το βαλω μπροστα στη λιστα το βλεπω προς φλεβαρη - μαρτη να μπαινει στο προγραμμα. Γενικως με ιντριγκαραν παντα αναγνωσματα οπου μπαινεις στο πετσι  καποιου με τον οποιον εχεις ελαχιστες κοινες εμπειριες σε πολυ σοβαρα ζητηματα. Ακομα και το να γραφεις ετσι, δικα σου κειμενα, ειναι απιστευτα οργασμικο αμα σου πετυχει η συνταγη. Και ανοιγει και το μυαλο σου.

 

Για να μην ξεφευγω ομως γιατι μπορω να μιλαω για ωρες: 

 

Ο οδηγος του καλου ψυχοπαθη oμολογώ ειχε από όλα τα καλά, από χρησιμες πληροφορίες μεχρι κυνικο χιουμορ. Οχι καφρικο απαραιτητα (και όχι χιουμορ απαραιτητα) αλλα απο αυτές τις δηλώσεις, που κανουν πολυ κοσμο να αηδιάζει και μονο στην ιδεα οτι ανθρωποι σκεφτονται σοβαρα ετσι εκει έξω: Π.χ. πατας καποιον με το αμαξι και ξενερωνεις γιατι το πλυνες πριν μια ωρα ξερω'γω.

 

Αν σας αρεσε το ντεξτερ και δε φοβαστε να δειτε καπου οργανωμενες σε πινακακια οοολες αυτες τις στιγμες αναισθησιας που εχουμε ολοι μεσα μας, και πού μπορουν να χρησιμοποιηθουν, τοτε καντε μια σταση εδω. Αν μη τι άλλο είναι γλαφυρο και διασκεδαστικό.

 

Αλλιώς όπως έλεγε και ο όφισερ μπάρμπρέηντυ, "μούβ ον πήπολ, νάθιν του ση χήαρ!"

[SpeedFreak]

Θα σε γελασω καμάρι μου, και δε το θέλω, γιατι οταν ημουν δευτερα λυκειου ειχαμε δραχμές

Λογικα θα χουν αλλάξει τα κειμενα απο τότε. εγώ πάντως το ειχα ανακαλυψει στο θησαυροφυλακιο που λεγεται "βιβλιοθηκη της μανούλας" 

 

Οτι εχω ψηθει ειναι βεβαιο, απλά λογω του οτι αυτη τη στιγμη διαβαζω περισσοτερο για τη δουλεια από όσο διαβαζα στη σχολή (!) και εχω ηδη και 4-5 μισοτελειωμένα και καμποσα στα υπ'όψιν, ακόμα και αν το βαλω μπροστα στη λιστα το βλεπω προς φλεβαρη - μαρτη να μπαινει στο προγραμμα. Γενικως με ιντριγκαραν παντα αναγνωσματα οπου μπαινεις στο πετσι  καποιου με τον οποιον εχεις ελαχιστες κοινες εμπειριες σε πολυ σοβαρα ζητηματα. Ακομα και το να γραφεις ετσι, δικα σου κειμενα, ειναι απιστευτα οργασμικο αμα σου πετυχει η συνταγη. Και ανοιγει και το μυαλο σου.

 

Για να μην ξεφευγω ομως γιατι μπορω να μιλαω για ωρες: 

 

Ο οδηγος του καλου ψυχοπαθη oμολογώ ειχε από όλα τα καλά, από χρησιμες πληροφορίες μεχρι κυνικο χιουμορ. Οχι καφρικο απαραιτητα (και όχι χιουμορ απαραιτητα) αλλα απο αυτές τις δηλώσεις, που κανουν πολυ κοσμο να αηδιάζει και μονο στην ιδεα οτι ανθρωποι σκεφτονται σοβαρα ετσι εκει έξω: Π.χ. πατας καποιον με το αμαξι και ξενερωνεις γιατι το πλυνες πριν μια ωρα ξερω'γω.

 

Αν σας αρεσε το ντεξτερ και δε φοβαστε να δειτε καπου οργανωμενες σε πινακακια οοολες αυτες τις στιγμες αναισθησιας που εχουμε ολοι μεσα μας, και πού μπορουν να χρησιμοποιηθουν, τοτε καντε μια σταση εδω. Αν μη τι άλλο είναι γλαφυρο και διασκεδαστικό.

 

Αλλιώς όπως έλεγε και ο όφισερ μπάρμπρέηντυ, "μούβ ον πήπολ, νάθιν του ση χήαρ!"

μπραβο αγορι μου!!!!! μολις κοιταξες βαθυα μεσα στην ψυχη μου! τρελαινομαι για τετοιες "κυνικοτητες", εγω ενα ειδος χιουμορ αυτοσαρκασμου το αποκαλω....καταβαθος ειναι αυτοσαρκασμος....πού μπορώ να βρω τον οδηγό του καλού ψυχοπαθή?? στο ιντερνετ κανα αποσπασμα??συγγραφεας??

υγ: το δικο μου θησαυροφυλακιο της μανουλας ειναι γεματο με αυτες τις νεες επιτυχιες του τυπου το κοριτσι απο τη σαμσουντα και ολα αυτα με τις συγγραφεις που εχουν ψευδωνυμα.

[Mr. Brightside]

Finished: Terry Pratchett's "Faust, Eric" Από τα πιο διασκεδαστικά βιβλία που έχω διαβάσει.

 

Currently Reading:(Sookie Stackhouse novel) "All Together Dead" - Charlaine Harris

 

Πραγματικά το True Blood είναι κλάσεις ανώτερο από την πηγή του @.@ Τα βιβλία είναι τόσο μα τόσο trash που γίνονται αυτόματα guilty pleasure.

[mamorukun]

Το πέρασμα- justin cronin
Προσπαθώ ακόμη να αποφασίσω αν μού αρέσει.... σίγουρα πάντως δεν περνά απαρατήρητο.
Στην αρχή με μάγεψε, με ιντριγκαρε, μετά με κούρασε λιγο, τρόμαξα ελαφρώς αλλά ακόμη δεν έχω βαρεθεί παρά τις 1000 σελίδες του.
Συγγραφικά μοναδικό, αν και συνήθως όσοι έχουν σπουδάσει δημιουργική γραφή με κουράζουν μιας και είναι υπερβολικά δημιουργικοί για τα γούστα μου και προσπαθούν υπερβολικά για να είναι δημιουργικοί. Ο εν λόγω συγγραφέας καταφέρνει να συνδυάζει το πρωτότυπο με την παραδοσιακή γραμμική αφήγηση, το απλοικό ύφος με τον κυνισμό και την αθωότητα, σε μία επιστημονικής φαντασίας περιπέτεια θρίλερ με κοινωνικές προεκτάσεις.
Δεν μπορώ να το πω αριστούργημα αλλά σίγουρα οι λάτρεις του είδους που έχουν βαρεθεί όλα τα κλισέ θα το απολαύσουν.