Three cheers for the new threads!
Βιβλιοφάγοι του aNiMe.gr, assemble!
Το καλούδι που διάβασα τελευταία είναι το "The Scarlet Leter" (σε μετάφραση ως "Το Άλικο Γράμμα") του Nathaniel Hawthorne, κατευθείαν στο πρωτότυπο .Tι betwixt αντί για between είδαν τα ματάκια μου, τι methinks, τι "Thou art" και "Thy", τι ρήματα που σύμφωνα με τους σημερινούς κανόνες της Αγγλικής πάνε με γερούνδιο κι εδώ συνοδεύονταν από απαρέμφατο (οι κανόνες έχουν αλλάξει, αλλά αν έδειχνα το βιβλίο σε κάτι παλιούς συμμαθητές μου που παιδεύονταν στο φροντιστήριο, ίσως και να τους έφτιαχνα το κέφι!)... Αλλά κατά τα άλλα, το βιβλίο χαίρεσαι να το διαβάζεις. Η γλώσσα του Hawthorne είναι υπέροχη, με εξαιρετικές παρομοιώσεις, ειρωνεία και ροή που θα έκανε όλες εκείνες τις δασκάλες στο Δημοτικό που σου έλεγαν για "ωραία γλώσσα" να τρίβουν τα μάτια τους! Και ειδικά μετά το "The Catcher in the Rye" του J.D. Salinger, που ο Holden σε πρήζει στα "and all that" και τα "you know", ήταν μια σαφέστατα ευχάριστη αλλαγή (Βέβαια, και η γλώσσα του "Φύλακα" είναι και μέρους του point του βιβλίου, αλλά διάολε το έκανε δύσκολο στην ανάγνωση από ένα σημείο κι έπειτα!).
Η υπόθεση, λίγο πολύ, είναι γνωστή (ενδέχεται να την έχετε ακούσει ή να έχετε δει την ταινία με την Demi Moore...): νεαρή γυναίκα στη συντηρητική, Πουριτανική Μασαχουσέτη, μένει έγκυος και γεννάει ένα κοριτσάκι... ενώ ο σύζυγος έχει εξαφανιστεί εδώ και δύο χρόνια. Είναι οφθαλμοφανές πως η Έστερ είχε σχέση με έναν άγνωστο πέρα απ' τον σύζυγο της. Πώς θα το αντιμετωπίσουν οι άρχοντες του τόπου αυτό το ανήκουστο περιστατικό ανηθικότητας; Μα, θα την κάνουν ρεντίκολο στην τοπική κοινωνία με το να την αναγκάσουν να ράψει το γράμμα "A" (από το adultery, μοιχεία δηλαδή) στα ρούχα της, φυσικά! Η ίδια η Έστερ πάλι βλέπει το μαρτύριο σαν ένα είδος θείας τιμωρίας και παίρνει το κρίμα πάνω της σαν μάρτυρας, ο νόμιμος σύζυγος επιστρέφει incognito και προσπαθεί να ανακαλύψει την ταυτότητα του εραστή, ενώ η κορούλα της Έστερ προκύπτει ένα πολύ περίεργο παιδάκι.
Αν και η πλοκή είναι ενδιαφέρουσα, αυτό που κάνει τη διαφορά είναι η σκιαγράφηση των χαρακτήρων και η γλώσσα του Hawthorne. Δεν το βρίσκω δηλαδή απίθανο κάποιος να μαντέψει την ταυτότητα του πατέρα της μικρής από αρκετά νωρίς στο μυθιστόρημα (εγώ δυστυχώς έφαγα spoiler απ' τα λογοτεχνικά σχόλια στο πίσω μέρος του βιβλίου. Damn you, scholars!). Αλλά παραμένει πολύ ενδιαφέρον και καλογραμμένο. Και ας είμαι ειλικρινής: και μόνο για το κεφάλαιο με την περιγραφή της Περλ, της κόρης της Έστερ, το βιβλίο θα άξιζε κάθε ευρώ που έδωσα!
