6154 replies to this topic

[Petran79]

μετα απο την απαγοητευση με τα Eureka 7 και Lost Memories που τα ξεγραψα, λεω "δε πα να πιασω καμια σειρα που ειχα δει παλια και την ξεχασα;"

ε λοιπον βλεπω τωρα την Phantom Memory Κurau. την ειχα δει παλια απο fansubs με λιγο χαλια ποιοτητα, αλλα τωρα την ξαναβλεπω σε DVD εκδοση αυτη τη φορα.
οπως και τοτε, ετσι και τωρα δεν εχει χασει καθολου απο την ποιοτητα της. αρκετα καλη αναπτυξη χαρακτηρων

βεβαια αμφιβαλλω αν θα γινοταν σημερα μια τοσο απλουστευμενη στην παρουσιαση, αλλα ποιτικη κατα τα αλλα σειρα.

[Night Wizard Seal]

Kimi to Boku: ep 4.

Από τα πιο ωραία πράγματα που έχω δει. Έχω ξεραθεί στο γέλιο από τα δύο πρώτα επεισόδια και οι διάλογοι είναι καταπληκτικοί.

Will watch with fervour!!
Also, awesome opening and ending!

[Labrokratis]

Μόλις ολοκλήρωσα τα επεισόδια 15 - 18 του επικού σύχρονου αριστουργήματος Space Battleship Yamato 2199!
Η ιστορία δεν έχει πλέον καμία σχέση με την γνήσια του 1973/4, έχει αλλάξει τελείως.
Αυτό το Yamato έχει τόσο σχέση με το παλιό Yamato, όσο το Galactica της δεκ. του 1970 (με το οποίο μεγάλωσα) με το Galactika της δεκ. του 2000!
Το μονο κακό που έχει η νεά σειρά είναι οι πολλοί νέοι χαρακτήρες που δεν τους αναλύει όσο η πρώτη σειρά, αλλά έχει τόσες πολλες ανατροπές / εκπλήξεις και διαφοροποιήσεις το σενάριο που σε κάνει να το βλέπεις σαν να ειναι κάτι απόλυτα νέο.
Η σειρά είναι επική και την προτείνω σε όλους.

[Zentsugi]

Τελείωσα σε 2 μέρες τη 1η σαιζόν του Nodame Cantabile και μπορώ να πω πως ήταν πάρα πολύ καλή. Από το μουσικό τομέα που ήταν εκπληκτικός μέχρι και τον τεχνικό με τα σποραδικά animations στις κινήσεις των χεριών των χαρακτήρων όταν παίζουν κάποιο όργανο. Μου άρεσε και το voice acting αρκετά, αλλά βρήκα κάποιες αδυναμίες εδώ και κει όσον αφορά το plot.

Ξεκίνησα και τη 2η σαιζόν αλλά δεν μου έχει κάνει την ίδια εντύπωση με τη 1η. Ειδικά ο μουσικός τομέας φαίνεται να έχει υποχωρήσει και να πάρει τη θέση του το character development (αν και αδικαιολογήτως κατά τη γνώμη μου). Βέβαια στη μέση είμαι ακόμη οπότε μπορεί να αλλάζει στη συνέχεια αν και χλωμό το κόβω.

[Labrokratis]

Τελείωσα και ένα από τα καλύτερα anime παραγωγής των τελευταίων ετών, το Sakamichi no Apollon!
Κάπου στην Ιαπωνία προς τα τέλη της δεκ. του 1960, ένα πλουσιόπαιδο, ένας περιθωριακός του σχολείου, μια εργατική μικροαστή και μια κοπέλα με ιδιαίτερα ανήσυχο πνεύμα, στρώνουν μια παρέα που την ενώνει η μουσική. Στα τρία χρονια που κρατάει το Λύκειο, θα βιώσουν πολλά, τα οποία τα απολαμβάνουμε στα 12 επεισόδια της σειράς.
Το animation είναι πολύ καλό και κάποιες στιγμές είναι σίγουρα rotoscope. Η μουσική (με εξαίρεση το τραγούδι τίτλων και τέλους που δεν κολλάνε καθόλου με την όλη σειρά) απλά μαγευτική. Το σενάριο αγγίζει κάποια πράγματα επιφανειακά, κάποια άλλα σε βάθος και γενικά προσπαθεί να σου δημιουργήσει συναίσθημα, χωρίς να παραβλέπει την λογική.
Γενικά είναι μια πολύ ωραία σειρά, που την προτείνω σε όσους θέλουν να δουν κάτι συναισθηματικά έντονο ή έστω με πολυ - πολύ μουσική.

[Warchief]

Εμένα μου άρεσε εκεί που η εργατική μικροαστή και η κοπέλα με ιδιαίτερα ανήσυχο πνεύμα το μόνο που έκαναν ήταν να τρέχουν πίσω από αγόρια, χαρακτήρες με αξιοπρέπεια όπως αρμόζει σε ένα από τα καλύτερα anime παραγωγής των τελευταίων ετών, το Sakamichi no Apollon!

[Labrokratis]

Αυτή ήταν η Ιαπωνία της δεκ. του 1960, τι να κάνουμε...

Οι υπόλοιπες γυναίκες της εποχής τους δεν έτρεχαν πίσω από άντρες που γούσταραν, ούτε τολμούσαν να ερωτευτούν ελεύθερα. Είχαν κανονίσει οι γονείς τους τους γάμους τους από τα 14 τους.
Πρέπει να εκλάβεις ότι μιλάμε για την υπερσυντηριτική Ιαπωνία της δεκ. του 1960, μόλις 15 - 20 χρόνια μετά το ντροπιαστικό β' παγκόσμιο πόλεμο, με την παρουσία των δυνάμεων κατοχής παρούσα στην χώρα, μια εποχή πολύ πριν το φεμινιστικό κίνημα, πολύ πριν την ανακάλυψη των αντισυλληπτικών και σε μια εποχή που οι γυναίκες στην Ιαπωνία έβγαζαν το σκασμό, γιατί για την κοινωνία τους ήταν παραδοσιακά υποδιέστερες κλπ.

Τοποθέτησε το σενάριο και τα γεγονότα στο κοινωνικοπολιτικό υπόβαθρο εκείνης της εποχής και όλα αυτά που "λάτρεψες" είναι απολύτως φυσιολογικά και κατανοητά.

Η σειρά περιγράφει μια άλλη εποχή και το να την κρίνεις με τα "προδευτικα" μυαλά του 2013 είναι τουλάχιστον άτοπο.

Edited by Labrokratis, 07 June 2013 - 02:40.

[Petran79]

ισως επρεπε στη δεκαετια του 50 να τοποθετουσαν τη σειρα, να μασταν ολοι ησυχοι.
Αλλα δεκαετια του 60 και στην ιαπωνια γινοταν ενα σωρο αλλαγες ή προετοιμαζοντουσαν να γινουν. Δεν λαμβανει η σειρα χωρο σε οικο ευγηρειας, αλλα σε λυκειο που η νεολαια υποτιθεται αφουγκραζοταν τα νεα ερεθισματα.
Αλλα εδω καλα καλα ουτε τη σκηνη καπνισματος του μανγκα στο πρωτο επεισοδιο βαλανε.
Αλλα αναγνωριζω πως θα εβλαπτε τη σειρα να εβγαινε περα απτα νερα της και τη θεματολογια της.
Μονο ο σκηνοθετης μ. Οshιι ειναι ειλικρινης για αυτη την εποχη

[Warchief]

Τα εισαγωγικά στο προοδευτικά μου άρεσαν. Νοσταλγός των παλιών, καθαρών εποχών.

Και σε οίκο ευγηρίας να λάμβανε χώρα η σειρά, η φύση των ανθρώπων είναι βασικά ίδια και 3000 χρόνια πριν, όχι 50. Όταν έχεις χαρακτήρες που νοιάζονται μόνο για ΓΚΟΜΕΝΑΚΙΑ, και η σειρά σου τους παρουσιάζει σαν να μην υπάρχει πρόβλημα, πρώτον καταστρέφει οποιαδήποτε σοβαρότητα στο δράμα και το αντικαθιστά με ψευτορομαντικές υστερίες και δεύτερον καταστρέφει τους υπόλοιπους χαρακτήρες που ασχολούνται σοβαρά με αυτούς.

Πόσο μάλλον όταν είναι γυναίκες, και μάλιστα οι μοναδικές γυναίκες με κάποιο ρόλο στη σειρά, ενώ οι άντρες της σειράς έχουν ένα σωρό πραγματικά προβλήματα και φιλοδοξίες και ψάχνουν τον εαυτό τους αντί να κυνηγάνε φούστες αποκλειστικά (χωρίς να σημαίνει ότι είναι καλοί οι χαρακτήρες ή σοβαρή η σειρα όταν ασχολείται με αυτούς).

[Labrokratis]

Petran, από το λίγο που ξέρω για την δεκ. του 1960 στην Ιαπωνία, μόνο στα Πανεπιστήμια και υπό συνθήκες κυκλοφορούσαν προοδευτικές ιδέες (και μάλιστα προς το τέλος της δεκ. κυρίως). Επίσης το τι υποτίθετε ότι γίνονταν τότε, δεν το ξέρουμε γιατί δεν ζήσαμε εκείνα τα χρόνια και κυρίως εκεί. Εγώ πιστεύω ότι η σειρά επικεντρώθηκε στο να συλλάβει το συναίσθημα και μια χαρά το καταφέρνει. Άλλωστε έγραψα ότι κάποια πράγματα τα δείχνει πολύ επιφανιακά.
Εγώ πάντως για 2011 - 2012 - 2013, από ότι έχω δει έως τώρα, την θεωρώ "αριστούργημα". Και ως animation μου άρεσε και ως μουσική και ως θεματολογία.

Warchief, δηλαδή στα 15 και 16 σου, στην δεκαετία του 1960, όπως ζεις σε ένα συντηριτικό και καταπιεστικό ημιαστικό περιβάλλον της Ιαπωνίας, δεν σε ενδιαφέρουν τα γκομενικά, αλλα τα σοβαρά θέματα: Πχ, η πυρηνική φυσική, η εργατική επανάσταση, κλπ κλπ κλπ. Ευχαριστώ που με ενημέρωσες, γιατί δεν ξέρω από αυτά τα πράγματα. Έχω μόνο κάτι φευγαλεες αναμνήσεις από την Ελλαδα στα τέλη της δεκ. του 1970 και έως τα μέσα της δεκ. του 1980, όπως μεγάλωσα σε χωριό, και που δεν διαφέρουν και πολύ από αυτό που είδα σε αυτήν την σειρά (και που στην σειρά διαδραματίζονται αρκετά χρόνια νωρίτερα). Μάλλον οι Ιάπωνες της δεκ του 1960 ήταν πολυ πιο προχωρημένοι από τους Έλληδες εκείνης της εποχής, ή η αντίληψή μου ήταν πολύ περιορισμένη.
Και έχεις δίκιο, εδώ και χιλιάδες χρόνια,η φύση των ανθρώπων είναι βασικα ίδια και στις ηλικίες των πρωταγωνιστών υπάρχει ένα μόνο πράγμα: Το ζευγάρωμα. Και επειδή συναναστρέφομαι με 100ατοντάδες άτομα σε αυτές τις ηλικίες, μπορώ να καταθέσω ότι αυτό εξακολουθεί και νοιάζει τους περισσότερους ακόμα και σήμερα.

Από ότι κατάλαβα, απλά δεν σου αρέσει η σειρά. Δεκτο, γούστα είναι αυτά. Ωστόσο τις ειρωνίες στους οικίους σου. Δεν ξέρω γιατί αποφάσισες να μου γράψεις τόσο επιθετικά, αλλά εκτός του ότι δεν με ενδιαφέρει, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Και εφόσον το ανέφερες ναι, ειμαι νοσταλγός άλλων εποχών και συγκεκριμένα της εποχής λίγο μετά από την χρονολογία αυτής της σειράς. Ηταν ωραία χρόνια εκείνα, δεν βρίσκεις;

[Warchief]

Ναι άλλα εγώ σου έκανα σύγκριση μεταξύ αρσενικών και θηλυκών πρωταγωνιστών της ίδιας σειράς. Ο ένας εξ αυτών ασχολείται με την πολιτική και οι άλλοι δύο ασχολούνται με ζητήματα αναζήτησης ταυτότητας, δηλαδή προσπαθούν να γνωρίσουν τον εαυτό τους και να τον προσδιορίσουν με τον κόσμο γύρω τους, παράλληλα με το ζευγάρωμα όπως πολύ διακριτικά έθεσες. Οι γυναίκες της σειράς το μοναδικό που κάνουν είναι να τους κυνηγάνε. Εν ολίγοις η ιστορία ενηλικίωσης που υποτίθεται πως αφηγείται η σειρά περιορίζεται στους άντρες. Κάτι που προφανώς δε σε ενοχλεί, και προτιμάς να το δικαιολογήσεις σύμφωνα με την τότε θέση των γυναικών. Δεν έχω σκοπό να σου αλλάξω τη κοσμοθεωρία, αλλά να ξέρεις ότι όσα γράφεις είναι άσχετα με το πραγματικό ζήτημα που υποτίθεται ότι συζητάμε.
Και στην τελική ποιο είναι το ανήσυχο πνεύμα για το οποίο μιλούσες; Τώρα άλλα μας λες.

Το ότι κάνεις παρέα με 100άδες άτομα αυτής της ηλικίας... ανατριχιαστικό τουλάχιστον.

Όσο για τα προκλητικά που γράφεις στο τέλος, δεν περίμενα κάτι διαφορετικό από άνθρωπο που γράφει για μασόνους, εξωγήινους και συνομωσίες σε thread για τον Leiji Matsumoto.

Μας ψεκάζουν τελικά;

[Tea-chan]

Το ότι κάνεις παρέα με 100άδες άτομα αυτής της ηλικίας... ανατριχιαστικό τουλάχιστον.

Όσο για τα προκλητικά που γράφεις στο τέλος, δεν περίμενα κάτι διαφορετικό από άνθρωπο που γράφει για μασόνους, εξωγήινους και συνομωσίες σε thread για τον Leiji Matsumoto.

Ώπα, Warchief. Over the line εδώ πέρα. Επικεντρώσου στα του post του, και μη το πας στις παραπέρα αναφορές στη πραγματική ζωή ή/και σε άλλα threads.

Labrokratis, το ίδιο ισχύει και για σένα, α και μια συμβουλή (όχι παρατήρηση, mind you): η κουβέντα "έχω εμπειρία στη πραγματική ζωή, άρα εγώ ξέρω καλύτερα" είναι πάρα πολύ αδύναμη για να πείσει τον οποιονδήποτε. Δε το ξέρουμε, κι ούτε θα το μάθουμε, μιας και δε μιλάμε για να βγάλουμε τα σώψυχά μας. Επιχειρήματα πληζ.

Last but not least, δε το πάτε στο thread; Βλέπω ότι έχετε όρεξη για typing. Θα μπορείτε να το αναλύσετε το θέμα πιο πολύ εκεί.

[mono]

Και έχεις δίκιο, εδώ και χιλιάδες χρόνια,η φύση των ανθρώπων είναι βασικα ίδια και στις ηλικίες των πρωταγωνιστών υπάρχει ένα μόνο πράγμα: Το ζευγάρωμα. Και επειδή συναναστρέφομαι με 100ατοντάδες άτομα σε αυτές τις ηλικίες, μπορώ να καταθέσω ότι αυτό εξακολουθεί και νοιάζει τους περισσότερους ακόμα και σήμερα.

Σίγουρα όχι. Αλίμονο αν οι άνθρωποι 16 και 17 χρονών είχαν μόνο αυτό στο μυαλό τους. Όσο για το αν το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι είναι επαρκής δικαιολογία για φτωχά δομημένους χαρακτήρες, για μένα δεν είναι. Ο δημιουργός επιλέγει τί θα κρατήσει και τί θα πετάξει και μάλιστα υπό το πρίσμα της δικιάς του εποχής. Επομένως δεν είναι υπεράνω κριτικής για αυτήν του την επιλογή.

Από κει και πέρα, όπως είπε και η Tea-chan, για περαιτέρω συζήτηση πάνω στη σειρά καλό θα ήταν να συνεχίσετε στο thread της σειράς. Αν θέλετε να μεταφέρω τα posts από εδώ εκεί, pm me.

Και εφόσον το ανέφερες ναι, ειμαι νοσταλγός άλλων εποχών και συγκεκριμένα της εποχής λίγο μετά από την χρονολογία αυτής της σειράς. Ηταν ωραία χρόνια εκείνα, δεν βρίσκεις;

Εγώ πάντως δεν βρίσκω. Η μητέρα μου που ήταν έφηβη τα χρόνια εκείνα στην Ελλάδα δεν νοσταλγεί καθόλου τα βράδια που ερχόταν η ασφάλεια και έπαιρνε τον πατέρα της και δεν ήξερε αν θα τον ξαναδει.

[Labrokratis]

Ε, ναι... Αν κρίνουμε από τις αντιδράσεις αυτές, μάλλον μας ψεκάζουν!
Υπάρχουν δουλειές που συναναστρέφεσε 100άδες άτομα αυτής της ηλικίας. Κάνω μια από αυτές. Τρομαχτικό ε;

Για το θέμα της σειράς, εμμένω σε αυτα που έχω γράψει. Αν δεν σας αρέσει, κανένα πρόβλημα: Περί ορέξεως κολοκυθοπιτα. Εμένα μου αρέσει.

Δεν το παίζω Tea Chan ότι εχω εμπειρία στην ζωή, καταθέτω τα λίγα πράγματα που έχω ζήσει. Άλλος είναι ο επιθετικός εδώ και πιθανώς το κάνει για πολιτικούς και προσωπικούς λόγους (κάτι που μόλις επιβεβαιώθηκε).
Κάποια στιγμή στο μέλλον θα κάνω μαζικές αναρτήσεις σε διάφορα post για τα anime που είδα φέτος. Το κάνω κάθε χρόνο. Τώρα δεν έχω και ιδιαίτερο χρόνο για κάτι τέτοιο.

[Petran79]

μετα απο εναν πραγματικα ατελειωτο μαραθωνιο σειρων, ειπα να κανω ενα break με κατι συντομοτερο και ελαφρυτερο.

δηλωννω fan των παιχνιδιων της SNK παρα της Capcom, Namco, Arc κλπ σε οτι αφορα τους χαρακτηρες τουλαχιστον.τετοια κυριλατα ρουχα ηταν πρωτοποριακα, αλλα και φεραν πιο κοντα τον κοσμο των anime και των βιντεοπαιχνιδιων, σε αντιθεση με τη SF. για αυτο ειχα εντυπωσιαστει τοτε με το Samurai Shodown.

ειδα το OVA Art of Fighting (στα Ιαπωνικα εννοειται). ελαφρια ταινια δρασης και ξυλου, στο πνευμα των ταινιων του 80. και ευτυχως με καλυτερο σχεδιο απο εκεινο του βιντεοπαιχνιδιου. η ελλειψη σοβαροτητας ειναι τελικα αυτο που με εκανε να τη δω ως το τελος. γιατι εστω και 45λεπτη, σε καποια φαση αρχιζει να μπαζει. αλλα ευτυχως τελειωνει εκει που πρεπει.

μετα κατι πιο σοβαρο. το OVA του 1999 Samurai Spirits 2. ειχα δει παλιοτερα το 1 αλλα το βρηκα γενικα μετριο, παρα το σχεδιο χαρακτηρων απο το δημιουργο του Kite και Mezzo Forte. την ταινια την αποφευγω γιατι οι κριτικες δεν ειναι καλες, συν το οτι αρνουμαι να δω το αγγλικο dub
το #2 ομως διορθωνει καποια πραγματα. μου αρεσε που συμμετειχαν οι ιδιοι seiyuu των βιντεοπαιχνιδιω στο OVA. τουλαχιστον για τους χαρακτηρες που με ενδιαφερουν (Nakoruru, Galford, Rera) αντιπροσωπευονται αρκετα καλα.
σοβαρο και αστειο, αλλα αυτη η Rimoruru μου τη δινει στα νευρα. οι μαχες αν και συντομες, ειναι αρκετα καλα σκηνοθετημενες. καμια σχεση με τη χαλια διασκευη των Darkstalkers. δεν τις συνιστω βεβαια σε αυτους που δεν εχουν δοκιμασει τα παιχνιδια, εστω και αν ειναι καλυτερα απο αλλες διασκευες