Καταρχάς να πω ότι με την καμία δεν συμφωνώ με διάφορα σχόλια που είδα στο net λένε ότι πρόκειται για την καλύτερη ταινία του Nolan και το αριστούργημά του. Για μένα αυτό παραμένει το Memento και δύσκολα θα κάνει ανώτερη ταινία, period.
Ωστόσο και πέρα από το Memento το Inception έρχεται τρίτο σε προτίμηση για μένα (τα Batman δεν τα μετράω... υπερβολικά πολλές διαφορές στην κατηγορία, ήδη υπαρκτός ήρωας και όχι της φαντασίας του κλπ), μιας και το Prestige μου άρεσε λίγο παραπάνω γιατί ταίριαζε με το στύλ του Nolan να δημιουργεί μυστήριο, το οποίο ταυτόχρονα ήταν και το theme των ταχυδακτυλουργών (να μην είναι πάντα φανερά τα τρύκ τους και τα σχετικά), σε αντίθεση με το Inception που, ως sci-fi/cyberpunk, δεν αξιοποίησε στο έπακρο της δυνατότητές του imo (έχω γράψει πιο κάτω τι με χάλασε λίγο).
Πέραν αυτού μου άρεσε πάρα πολύ όμως και είναι σίγουρα η καλύτερη ταινία που είδα φέτος (μέχρι τώρα τουλ), περιείχε μέσα και τα γνωστά trademarks του Nolan να παρουσιάζει κάποια γεγονότα και καταστάσεις που θέλουν προσοχή στην αρχή τα οποία θα χρειαστούν/ξαναεμφανιστούν αργότερα.
Αρκετές σκηνές τις βρήκα mindblowing και συνδυασμένες με πολύ ωραίο soundtrack, κυρίως ότι είχε βροχή μέσα και φυσικά την μάχη στο ξενοδοχείο/2ο επίπεδο, που λάτρεψα το γεγονός ότι γινόταν όλα σε zero gravity/air floating, το βρήκα πολύ πρωτότυπο. Τα εφέ τα βρήκα επίσης πάρα πολύ καλά και καθηλωτικά, ειδικά την σκηνή στην αρχή που η Ariadne αναποδογυρίζει τα κτίρια ή στο τέλος στην "λήθη" με την τεράστια πόλη.
Θα συμφωνήσω κι εγώ ότι αν με ρωτούσαν ποια είναι η πρώτη συγγενική ταινία που μου έρχεται στο μυαλό θα έλεγα Matrix. Η γενική ιδέα ήταν παρόμοια, αλλά την ίδια στιγμή το όλο concept ήταν φρέσκο, original και πολύ διαφορετικό και γι' αυτό το λόγο και μόνο της βγάζω το καπέλο.
Ειδικά η όλη ιδέα με τα όνειρα μέσα στα όνειρα/επίπεδα και που ο χρόνος κυλούσε διαφορετικά στο καθένα ήταν το μεγαλύτερο + της ταινίας κατ' εμέ και που της έδινε μια πρωτοτυπία έναντι του Matrix. Λάτρεψα την ιδέα του "ανάποδου κώματος", όπου αντί να κοιμάσαι νέος και ξυπνάς γέρος, γερνάς στο όνειρο και ξυπνάς μετά νέος. Και γενικά οι αναφορές σε καταστάσεις που λίγο έως πολύ όλοι έχουμε βιώσει στα όνειρα (δεν θυμάσαι πως ξεκίνησαν, πέφτεις και ξυπνάς κλπ) μου άρεσαν επίσης πολύ. Επίσης άλλη πρωτοτυπία βρήκα ακριβώς την ιδέα της ιδέας (!), που αν την φυτέψεις κάπου εξαπλώνεται σαν ιός και μπορεί να αλλάξει κυριολεκτικά ένα άτομο ή και έναν κόσμο (ήταν και το main theme της ταινίας ουσιαστικά).
Όλα αυτά τα γεγονότα την κάνουν να αξίζει μια προβολή στο σινεμά κατ' εμέ λοιπόν. Έως ένα καλό επίπεδο την θεωρώ και το Matrix της νέας γενιάς μάλιστα, αν και παραδέχομαι πως δεν φτάνει στο επίπεδό του γιατί έκανε διάφορες μικροβλακείες που μπορούσε να αποφύγει. Οι κυριότερες (2) ήταν:
- ότι επικεντρώθηκε υπερβολικά στην σχέση του Dom με την γυναίκα του που, αν και μου άρεσε γενικά πως εξελίχθηκε (γέρασαν εκεί, αυτή έπαθε εξάρτηση του ονειρικού κόσμου, αυτός της φύτεψε την ιδέα και αυτή τρελάθηκε σε σημείο να μην ξεχωρίζει την πραγματικότητα από το όνειρο), δεν φτάνει όλη την εισαγωγή και προέκταση του "ονειρικού" κόσμου που είχαμε στο Matrix imo, ακριβώς γιατί στο Inception επικεντρώνονταν σχεδόν μόνο στους πρωταγωνιστές.
- με χάλασε αρκετά η δράση στο τρίτο επίπεδο/χιόνι. Ήθελα κάτι as stunning as το δεύτερο επίπεδο, κι ας ήταν πιο πολύπλοκο/δύσκολο. Αλλά να μας το κάνει μια πίστα videogame στο χιόνι όπου 6 άτομα νικάνε μια στρατιά το βρήκα κάπως υπερβολικό και άκυρο και ένα από τα κυριότερα σημεία που χάλασαν την ταινία κατ' εμέ (και το λέει αυτό action fan, προτιμούσα να έχει λιγότερη δράση η ταινία).
Οι ηθοποιοί τώρα μου άρεσαν όλοι:
- Ο Di Caprio ok μας έχει συνηθίσει σε τέτοιου είδους ταινίες πια. Δεν τον θεώρησα τόσο απαραίτητο για τον ρόλο, πιο πολύ σαν τρύκ για να τραβάει κόσμο μου φάνηκε, αλλά δεν μπορώ να πω ότι έπαιξε άσχημα, οπότε παράπονο δεν έχω.
- Η Marion Cotillard με εξέπληξε. Ακόμα θυμάμαι όταν, χρόνια πίσω, έβλεπα το πρώτο Taxi και, εξαιτίας μιας γυμνής σκηνής της εκεί μέσα (), διάβασα αυτό το όνομα, μιας τότε τυχαίας nobody Γαλλίδας ηθοποιού και μου έμεινε. Δεν το περίμενα με τίποτα ότι θα έφτανε σιγά σιγά να παίξει σε τόσο γνωστές ταινίες, πραγματικά ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις τι σου επιφυλάσσει η μοίρα. Η ερμηνεία της ήταν πολύ καλή imo, σε έπειθε, έως και τρόμαζε σε κάποια σκηνικά, ότι μιλάμε για ψυχικά διαταραγμένο άτομο και που δεν εμπιστεύεσαι, ενώ την ίδια στιγμή μιλούσαμε καθαρά για μια προβολή των ενοχών του Dom (στο μεγαλύτερο κομμάτι της ταινίας τουλ). Και παραδέχομαι ότι ήταν ενοχλητική σε διάφορα σημεία, αλλά αυτό είχε να κάνει καθαρά με τον ρόλο της και όχι την ηθοποιό για μένα.
- Η Ellen Page μου άρεσε επίσης. Την είχα ακούσει εδώ κι εκεί πολύ συχνά τα τελευταία χρόνια, μετά το Juno, αλλά δεν είχε τύχει να την δω σε κανονική ταινία (well, πέρα από το X-men 3). Αν ήταν κάτι που δεν μου άρεσε αυτό ήταν ο ρόλος της, ως μαθήτριας από το πουθενά σχεδόν που εμπλέκεται σε τόσο μεγάλη κομπίνα, αν και αυτό μερικώς εξηγείται από το γεγονός ότι η όλη ατμόσφαιρα ήταν κάπως έτσι αφηρημένη, ώστε να βάζει μέσα την υπόθεση ότι μιλάμε για ένα μεγάλο όνειρο (κάτι που αναλύω πιο κάτω). Επίσης ναι, συμφωνώ με zade ότι το όνομά της μόνο τυχαίο δεν ήταν.
- Ο Joseph Gordon-Levitt (πρώτη φορά που τον είδα κι αυτόν σε ταινία, παρότι τον είχα ακούσει πολύ) μου θύμισε τόσο τον μακαρίτη Heath Ledger και ευχαριστήθηκα την ερμηνεία του. Είχε και την αγαπημένη μου σκηνή μάχης στην ταινία (2nd level).
- Ο Ken Watanabe πρέπει να ομολογήσω πως ήταν από τους καλύτερους εκεί μέσα, βούτηξε τέρμα στον ρόλο του.
- Ο Cillian Murphy για μια από τις λίγες φορές δεν έπαιξε απλά έναν μη-villain ρόλο, αλλά και το θύμα της ταινίας... και πολύ πιστευτά μπορώ να πω.
- Ο Michael Caine πάλι ήταν, όπως πέτυχα και σε ένα σχόλιο, ο τυπικός του ρόλος που αρκεί να τον δούμε σε μια/δυο σκηνές για να καταλάβουμε πως πρόκειται για τύπο με άπειρη σοφία. XD Κάπως μικρός ο ρόλος του, αλλά καλός.
Από τους υπόλοιπους της παρέας οι Tom Hardy και Dileep Rao ήταν οι μόνοι που έβλεπα εντελώς πρώτη φορά, αλλά είχαν ίσως το καλύτερο share από ατάκες/δράση, μαζί με τον Levitt.
Επίσης, για άλλη μια φορά, είχε μέσα στοιχεία που θα παρατηρήσεις καλύτερα ή και ευχαριστηθείς περισσότερο με ένα δεύτερο (ίσως και τρίτο) viewing. Έτσι έχω κάνει με όλες τις ταινίες του ως τώρα και ανταμείβει αρκετά μπορώ να πω.
Το κυριότερο ήταν το όλο θέμα αν μετά το ταξίδι με το αεροπλάνο ο Dom βρίσκεται όντως στην πραγματικότητα ή μιλάμε για ένα όνειρο εξαρχής. Παρότι τέλεια εξήγηση δεν υπάρχει φυσικά (και εμένα προσωπικά με ευχαρίστησε το happy ending), ο σκηνοθέτης έδωσε μπόλικα στοιχεία για να μας κάνει να πιστεύουμε το αντίθετο, πχ το πως γνωριζόταν ήδη στην αρχή με τον Saito φαίνεται να παραπέμπει στην κατάσταση των ονείρων που δεν θυμόμαστε πως ξεκίνησαν, αλλά ακόμα πιο πολύ στην καταδίωξη στην Mombasa στο γνωστό σκηνικό που ο Dom τρέχει και στριμώχνεται σε ένα στενό δρομάκι μου έφερε στο μυαλό μια κατάσταση που συναντάμε στα όνειρα. Και γενικά, όπως ανέφερα πιο πάνω, το όλο κλίμα της ταινίας τόσο για την όλη κομπίνα να εισάγουν μια ιδέα όσο και το πως συναρμολογήθηκε η ομάδα του Dom τα βρήκα κάπως αφηρημένα και όχι τόσο καλά αναλυμένα... όλα φαίνεται να ήθελαν να δώσουν το αίσθημα ότι πρόκειται για είναι ένα μεγάλο όνειρο.
Λάτρεψα πάλι επίσης το γεγονός ότι ο Fischer είδε τον Dom στο τέλος στο αεροδρόμιο και, παρά τις όσες φορές συναντήθηκαν στο όνειρο, όλο αυτό που του έμεινε ήταν ένα deja vu από πριν που του βρήκε το διαβατήριο ή ότι ήταν.
Το τέλος ήταν ανοιχτό και μπορώ να πω ότι με ικανοποίησε πως έκλεισε, με το τότεμ που συνέχιζε να γυρνάει και δεν βλέπουμε αν τελικά πέφτει, με την λογική ότι όντως είμαστε στην πραγματικότητα και τελικά θα πέσει ή ότι βρισκόμαστε σε ένα όνειρο και ο Dom κατάφερε να δει τα πρόσωπα των παιδιών του πια, αφού ξεκαθάρισε τις ενοχές με την γυναίκα του. Πάντως είχε υπερβολικό απ' αυτό το happy ending feeling στο τέλος για δεδομένα Nolan, που το βρήκα κάπως πιο αδύναμο από τα προηγούμενα έργα του, χωρίς να είναι άσχημο από μόνο του, και πάλι.