1118 replies to this topic

[hyuga]

Ναι είναι απο τα καλυτερα του Ντοστογιεφσκυ κατεμε...Επισης Ένα γλυκο κοριτσι'' του ιδιου ειναι καταπληκτικο..εγω τωρα ψάχνω να διαβάσω το ''Η Ημερη'' του ντοστογιεφσκυ..εχω ακουσει καλα λογια..καλο διάβασμα!

[Dark_Venus]

Να σαι καλά!Επίσης...

[Mr. Brightside]

αυτο το είχα διαβάσει πιο μικρή αλλά ειναι εκπληκτικο.Ιδου μια περιληψη.....


Ένας άνθρωπος (δεν μαθαίνουμε ποτέ το όνομά του) είναι κλεισμένος στον εαυτό του εδώ και 20 χρόνια. Χαμένος στις σκέψεις και στις αναμνήσεις του. Εγωιστής, άνανδρος, μνησίκακος και τεμπέλης. Το μυαλό του διολισθαίνει σε σκοτεινές ατραπούς. Η τρέλα ξεκινάει. Το πρώτο μέρος είναι ένας αδιάκοπος μονόλογος. Ο Ντοστογιέφσκι παίρνει την ψυχή του ήρωα του Υπογείου και την ξεσκίζει σαν άγριο θηρίο. Η λογική βαθμιαία δίνει τη θέση της στον παραλογισμό. Οταν το διάβασα έμεινα με το στόμα ανοικτό, μου ερχόταν να ουρλιάξω απο θυμό, οργή, μίσος και οίκτο για αυτόν τον ήρωα

Στο δεύτερο μέρος το σκηνικό αλλάζει. Ο ήρωας βγαίνει έξω στον κόσμο. Οι συνάδελφοί του τον περιφρονούν και τον προσβάλλουν. Αδιαφορούν για την ύπαρξή του. Παει να τους βρει σε έναν οίκο ανοχής με σκοπό να τους εξευτελίσει μπροστά στα αντιοκείμενα του πόθου τους. Αντί για αυτό όμως βρίσκει μια νεαρή πόρνη, τη Λίζα. Ένα νέο κορίτσι που σπαταλά τα νιάτα της στα χαμαιτυπεία. Τη νουθετεί, την κάνει να υποφέρει και της υπόσχεται πως θα τη σώσει.


Μετά από τρεις μέρες η Λίζα χτυπά την πόρτα του Υπογείου. Του ζητά βοήθεια. Της λέει πως την κορόιδεψε. Ο ψυχισμός του ξεδιπλώνεται μπροστά της. Εκείνη τον συμπονά, τον έχει αγαπήσει. 15 λεπτά παραφοράς. Ούτε και τότε ο κυνισμός του υποχωρεί. Ένα αντίο.Η Λίζα φεύγει και ο ήρωάς μένει μόνος στο Υπόγειο με τις αναμνήσεις του.

Ειναι καταπληκτικο ο τρόπος που αρχιζει η διήγηση: ''ειμαι ενας ανθρωπος άρρωστος,ενας ανθρωπος κακός....''

Αυτο μοιαζει πολυ με το Εγκλημα και τιμωρια οσον αφορα την ψυχολογια του πρωταγωνιστη. Και ο Ρασκολνικωφ στα ιδια χαλια ηταν με αυτη τη μαυριλα στην ψυχη του ωσπου στο τελος ερχεται η λυτρωση.

Παρεπιμπτοντως ο Ρ.Ν. Μορις εχει βγαλει ενα βιβλιο με πρωταγωνιστη τον αστυνομο Πορφυρη Πετροβιτς απο το Εγκλημα και τιμωρια.

Δεν ξερω αν εχει διαβασει κανεις το λιονταροπαιδο αλλα ειναι καλο βιβλιο για να σκοτωσεις την ωρα σου. Εκτυλισσεται στο μελλον και περιστρεφεται γυρω απο ενα παιδι που μιλαει την γλωσσα των αιλουροειδων.

[Anelis]

μιας και λεμε για Ντοστογευσκι διαβαστε και το 'Ο Αρχοντας της Πετρουπολης' του βραβευμενου με νομπελ Τζ. Μ. Κούτσι
εχει βαρια ατμοσφαιρα, αλλα δινει μια πολυ πιστευτη εικονα της ζωης του

για περιληψη διαβαστε εδω
PERIZITITO.GR -Βιβλία: Ο άρχοντας της Πετρούπολης, Coetzee J. M., Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, Ξένη Λογοτεχνία

[Shiro_Tamori]

Το 7ο βιβλίο του Steven Erikson στη σειρά Malazan Book of the Fallen είναι το Reaper's Gale. Είμαι περίπου στο 1/3 και βρίσκω την αφήγηση να κυλά πολύ στρωτά με ενδιαφέρουσες εναλλαγές ανάμεσα στους διάφορους χαρακτήρες.
Μέχρι στιγμής μου έχουν κάνει καλή εντύπωση οι αναφορές σε πολιτισμούς του παρελθόντος (ανθρώπινους και μη).

Σημαντικό ρόλο παίζει η προβολή της απανθρωπιάς μιας μυστικής αστυνομίας που ελέγχεται απο μια τυραννική κυβέρνηση (των Patriotists) και μιας φιλοσοφικής κριτικής σε αυτή με αμφίβολα αποτελέσματα. Στους ρουφιάνους της αστυνομίας προκαλεί προβλήματα
ένας λίγο μουρλός άνθρωπος και ο θεός υπηρέτης του (Tehol& Bugg, παράνοια, don't ask).

Παρακολουθείται η προσπάθεια ενός αρχηγού (Redmask) μιας παραδοσιακής κοινωνίας κτηνοτρόφων (Awl) να αποτρέψει την καταβρόχθισή της από μια επεκτατική μοναρχία (Letheras under the Tiste Edur).Η απειλή της καταβρόχθισης έχει ως μπροστάρηδες ανθρώπους όχι λιγότερο αληθινούς από τα θύματά της, απλούς αποίκους όσο και στρατιώτες.

Για άλλη μια φορά έρχονται στο προσκήνιο οι ελάχιστα ιδανικές σχέσεις θεών και ανθρώπων, με μερικούς ακραίους αμφισβητητές του ρόλου των πρώτων ανάμεσα στους δεύτερους (Feather Witch) και η παράνοια ενός αυτοκράτορα που χειροτερεύει (Rhulad).

Τέλος περιγράφονται οι απίστευτες σκηνές μιας ετερόκλητης ομάδας όντων με διαφορετικούς και ίσως συγκρουόμενους σκοπούς, που όμως ταξιδεύουν μαζί (Udinaas, Fear Sengar, Seren Pedac, Kettle, Silchas Ruin)- η ιστορία του Udinaas για την επιδρομή μιας ομάδας ηρώων σε ένα μπουντρούμι σκοτεινών όντων είναι όλα τα λεφτά, αφού κάνει μια γενναία κριτική τόσο στη φανταστική λογοτεχνία όσο και στην πραγματικότητα.

Ας την παραθέσω αφού αξίζει:


"... It suits your grand quest, for the moment at least, doesn't it? Into the vipers den - every hero needs to do that right? And moments before your doom arrives, out hisses your enchanted sword and evil minions die by the score.

Ever wondered what the aftermath of such slaughter must be? Dread depopulation, shattered families, wailing babes - and should that crucial threshold be crossed, then inevitable extinction is assured, hovering before them like a grisly specter.

Oh yes, I heard my share when I was a child, of epic tales and poems and all the rest. But I always started worrying .... about those evil minions, the victims of those bright heroes and their intractable righteousness.

I mean, someone invades your hide-out, you cherished home, and of course you try to kill and eat them. Who wouldn't? There they were, nominally ugly and shifty-looking, busy with their own little lives, plaiting nooses or some such thing.

Then shock! The alarms are raised! The intruders have somehow slipped their chains and death is a whirlwind in ever corridor!"

Seren Pedac sheathed the sword. "I think I would like to hear your version of such stories, Udinaas. How you would like them to turn out. At the very least, it will pass the time."

"I'd rather not singe Kettle's innocent ears --"

"She's asleep. Something she does a lot these days."

"Perhaps she's ill."

"Perhaps she knows how to wait things out," the Acquitor responded. "Go on, Udinaas, how does the heroic epic of yours, your revised version, turn out?"

"Well, first, the hidden lair of the evil ones. There's a crisis brewing. Their priorities got all mixed up - some past evil ruler with no management skills or something. So, they've got dungeons and ingenious but ultimately ineffective torture devices. The have steaming chambers with huge cauldrons, awaiting human flesh to sweeten the pot - but alas, nobody's been by of late. After all, the lair is reputedly cursed, a place whence no adventurer ever returns - all dubious propaganda of course. In fact, the lair's a good market for the local woodcutters and the pitch-sloppers - huge hearths and torches and murky oil lamps - that's the problem with underground lairs - they're dark. Worse than that, everyone's been sharing a cold for the past eight hundred years. Anyway, even an evil lair need the necessities of reasonable existence. Vegetables, bushels of berries, spices and medicines, cloth and pottery, hides and well-gnawed leather, evil looking hats. Of course I've not even mentioned all the weapons and intimidating uniforms."

"You have stumbled from your narrative trail, Udinaas," Seren Pedac observed.

"So I have, and that too is an essential point. Life is like that. We stumble astray. Just like those evil minions. A crisis - no new prisoners, no fresh meat. Children are starving. It's an unigated disaster."
"What's the solution?"

"Why, they invent a story. A magical item in their possesion, something to lure fool into the lair. It's reasonable, if you consider it. Every hook needs a wriggling worm. And then they choose one among them to play the role of the Insane Master, the one seeking to unlock the dire powers of that magical item and so bring about a utopia of animated corpses stumbling through a realm of ash and rejected tailings. Now, if this didn't bring heroes in by the drove, nothing will."

"Do they succeed?"

"For a time, but recall those inconceived torture implements. Invariably, some enterprising and lucky fool gets free, then crushes the skull of a dozing guard or three, and mayhem is let loose. Endless slaughter - hundreds, then thousands of untrained evil warriors who forgot to sharpen their swords and never mind the birch-bark shields that woodcutter with the hump sold them."

Even Fear Sengar grunted with a laugh at that. "All right, Udinaas, you win. I think I prefer your version after all."

Udinaas, surprised into silence, started across at Seren Pedac, who smiled and said, "You have revealed your true talent, Udinaas. So the hero wins free. Then what?"

"The hero does nothing of the sort, Instead, the hero catches a chill down in those dank tunnels. Makes it out alive, however, and retreats to a nearby city, where the plague he carries spreads and kills everyone. And for thousands of years thereafter, that hero's name is a curse to both people living above ground and those below."

After a moment, Fear spoke. "Ah, even your version has an implicit warning, slave...You call me your enemy, your lifelong foe, for all the injustices my people have delivered upon you. Do you truly wish me to take note of your message?"

"As you like, Edur", Udinaas replied, "but my faith runs deeper than you imagine, and on an entirely different course from what you clearly think. I said the hero wins clear, at least momentarily, but I mentioned nothing of his hapless followers, his brave companions."

"All of whom died in the lair".

"Not at all. In the aftermath there was dire need for new blood. They were one and all adopted by the evil ones, who were only evil in a relative sense, being sickly and miserable and hungry and not too bright. In any case, there was a great renaissance in the lair's culture, producing the finest art and treasures the world had ever seen."

"And what happened then?" Seren asked.

"It lasted until a new hero arrived, but that's another tale for another time. I have talked myself coarse."



Πολύ δυνατό, αν έχετε ξεκινήσει τη σειρά αξίζει να φτάσετε ως εκεί, αν όχι σας προτείνω να το κάνετε.


Επίσης άλλο ένα βιβλίο, όχι τόσο φαντασίας:

Πρόκειται για το "Σπήλαιο των Ιδεών", του Χοσέ Κάρλος Σόμοθα, Ισπανού ψυχιάτρου.Μην περιμένετε απίστευτα τεχνολογικά θαύματα ή ξόρκια που κινούν γή και ουρανό...Πρόκειται για ένα φιλοσοφικό-ψυχολογικό θρίλερ που εκτυλλίσεται στην αρχαία Αθήνα, μετά το τέλος του Πελλοπονησιακού Πολέμου...Ο καλύτερος μαθητής της Ακαδημιας του Πλάτωνα βρίσκεται δολοφονημένος και ο αποκρυπτογράφος αινιγμάτων(κάτι σαν αρχαίος ντετέκτιβ) Ηρακλής Πόντωρ προσπαθεί να εξιχνιάσει το έγκλημα...Να περιμένετε γερές δόσεις μυστηρίου, σκηνές τρόμου που παρουσιάζονται σαν έργα τέχνης , αναφορές στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία(πλατωνικός ιδεαλισμός), την αρχαία ελληνική θρησκεία(ορφικές παραδόσεις-διονυσιακή λατρεία), έναν απίθανο τρόπο γραφής και το κυριότερο ένα ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΑΠΡΟΣΔΟΚΗΤΟ ΤΕΛΟΣ ...(πιστέψτε με, δεν υπερβάλλω καθόλου...)Πάρτε το και μάλλον δε θα το μετανοιώσετε...
Υ.Γ.:Η μεταφράστρια έχει κάνει ΦΟΒΕΡΗ δουλεια!

Edited by Tadaka, 18 September 2008 - 15:22.

[pointman-aka-thenewguy]

........................

Edited by pointman-aka-thenewguy, 11 December 2008 - 00:28.

[Glastenen]

To all Orwell fans...

THE ORWELL PRIZE

Beautiful, a day-by-day diary of the writer, exactly as he wrote it 70 years ago.

Relive the 30s with George

[zade]

Παρόλο που το καλοκαίρι τελείωσε ,αυτό δεν μας πτοεί από το να διαβάζουμε τα αγαπημένα μας βιβλία.Ας προτείνω λοιπόν ένα από τα πολύ καλά βιβλία που διαβάζω αυτή τη στιγμή.

Η ζωή σ' επίπεδο μορίων του Αλέξανδρου Σταυρόπουλου .Είναι δύο τόμοι ,συνολικής έκτασης 918 σελίδων , όπου καμία από αυτές δεν είναι περιττή ή μπορούσε να παραλειφθεί.
Πρόκειται για ένα βιβλίο το οποίο πραγματικά σε μορφώνει , καθώς περιλαμβάνει τις απαντήσεις σε σχεδόν οποιαδήποτε ερώτηση βιλογικής φύσεως έχουμε αναρωτηθεί , αλλά δεν σταματάει εκεί. Εξηγεί με πολύ κατανοητό τρόπο έννοιες και καταστάσεις τις οποίες μεταχειριζόμαστε λεκτικά καθημερινώς , αλλά ποτέ δεν στοχαστήκαμε βαθιά και ούτε κατανοήσαμε την βαθύτερη έννοιά τους .Καταπιάνεται ακόμα και με μείζονα κοινωνικά προβλήματα ,όπως οι πόλεμοι , οι ασθένειες ,τα ναρκωτικά κ.α ενώ ταυτόχρονα ασχολείται και με θέματα που σχετίζονται με τα μαθηματικά ,την φυσική και γενικότερα τις θετικές επιστήμες .Τέλος αυτό το βιβλίο αποτελεί έαν ύμνο την επιστήμη ,μιας και το κύριο μύνημα του είναι ότι εάν υπάρχουν λύσεις σε κάποια προβλήματα τότε αυτές δεν πρόκειται να έρθουν ούτε από τον ουρανό , αλλά ούτε από διάφορους "ηγέτες" αλλά από όλους όσους ασχολούνται με την επιστήμη .Τέλος, μερικοί το χαρατήρισαν ως περίληψη όλης της πρόδου του ανθρωπίνου γένους στον 20ο αιώνα ,χαρακτηρισμός που είναι μεν σωστός , αλλά περιορίζει την πολύ μεγάλη αξία αυτού του πολισχιδούς και συνάμα συναρπαστικού βιλβίου .

Τα σχόλια και οι κριτικές που έχω διαβάσει για το συγκεριμένο βιβλίο είναι τουλάχιστον διθυραμβικές και σίγουρα θα συμφωνούσα μαζί τους.Είναι από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει. Πολύ θετική είναι επίσης η πτώση της τιμής του από τα 45 ευρώ που το είχα αγοράσει όταν είχε κυκλοφορήσει , στα 35 τώρα.Σπέυσατε .

[moutzah3d1n]

το ονομα του ροδου του Ουμπερτο Εκο

[Batman D]

Διαβασα Ζορμπα και ο Χριστος ξανασταυρωνετε στις διακοπες, και τα δυο αριστουργηματα, ο Ζορμπας με βοηθησε να ξετιληξω και το ταλεντο μου στο φλερτ.

[Damaged.Rose]

Εγώ αυτή την περίοδο διαβάζω "Το Τέρας" που αποτελείτε από μικρές
θριλεριάρικες και σκοτεινές gothic ιστορίες από διάφορους συγγραφείς....Μικρό και πολύ πολύ όμορφο βιβλίο....

[TNT]

Επιτέλους κάθισα να διαβάσω "το άρωμα" του Πάτρικ Ζίσκιντ... Δεν το 'χω τελειώσει ακόμη... Υπολείπονται οι τελευταίες 50 ή 60 σελίδες. Αυτό που σίγουρα ξέρω είναι ότι με γοήτευσε ο τρόπος που γράφει... οι μεταφορές που χρησιμοποιεί... ο κόσμος που 'χει πλάσσει...
Ένα υπέροχο βιβλίο με πολύ σκληρές εικόνες και καταστάσεις, δίνοντας ένα κομμάτι της καθημερινότητας της προεπαναστατικής Γαλλίας.

[Maya-chan]

Όντως, είναι πολύ ωραίο. Από όσα είχα ακούσει γι αυτό, περίμενα κανένα ρηχό χαζοθρίλερ αλλά με εξέπληξε ευχάριστα. Ο Γκρενούιγ κερδίζει άνετα τον τίτλο ενός από τους πιο παρανοϊκούς πρωταγωνιστές.

[Glastenen]

πειράζει που εμένα με άφησε εντελώς αδιάφορη (και το βιβλίο και ο βατραχομούρης?)

et puis, quand t'as vu des Esseintes en pleine (in)action, tous les autres pervers sont que des gamins

aka: διαβάστε Huysmans

[Kawai Shinigami]

To αρωμα ήταν για χρόνια το αγαπημεο μου βιβλίο και δεν έχω δει την ταινία για να μην μου χαλάσει την άποψη...