Γιατι μου φαίνονται οτι οι παλιες ταινιες/σειρες που βγηκαν το 80s και το 90s εχουν κατι το πιο ενδιαφερον σε σχεση με αυτες που βγαινουν τα τελευταια χρόνια?
Νομίζω έχει να κανει πολυ με την σκηνοθεσια. Κάποτε οι ταινιες/σειρες ειχαν πιο θερμα χρώματα και πιο ρεαλιστικους φωτισμους. Ακομη και σκοτεινες ταινίες τύπου It, Green Mile, είχαν κάτι το "ζεστο" σαν υφος.
Τώρα οι ταινιες και οι σειρες ειναι φαση με ψυχρα χρωματα, εντονες σκιές με αποτελεσμα να προδιδουν το τι θα δεις στην ταινια.
Δηλαδη, οταν στο σεναριο υπαρχει μια ακραια σκηνη, γράφει καλυτερα στο υφος του 80s/90s παρα στις τωρινες ταινιες. Οπως ειπα, ειναι λες και τα κρυα χρωματα/εντονες σκιες κανουν την ταινια να ειναι ιδια με αποτελεσμα καποιες ακραιες σκηνες να μην κανουν τοσο εντονα αισθηση.
Προσωπικά διαφωνώ, τουλάχιστον σύμφωνα με τις εμπειρίες μου, τα τελευταία που δοκίμασα διάφορες παλιές ταινίες, μπορώ να πω ότι όλες οι "κλασικές" μου φαίνονται αναπόφευκτα υπερεκτιμημένες, και πώς πολύ λίγες καταφέρνουν πραγματικά να τρυπήσουν το χρόνο και να μιλήσουν στο σήμερα. Από τις αγαπημένες μου ταινίες, μόνο δύο είναι παλιές, ενώ μου δίνεται γενικά η εντύπωση ότι ακόμα και η οι μεγάλες κινηματογραφικές ιδιοφυίες τύπου Bergman, είναι κάπως πιο απλές και θεματικά "μαζεμένες" από τους σύγχρονους σκηνοθέτες που έχουν μαθητεύσει σε αυτούς. Αυτό που αποκομίζω γενικά είναι ότι οι παλιές ταινίες είχαν πιο στοχευμένα νοήματα αλλά και ήταν πιο προσιτές από ένα ευρύτερο λαϊκό πλήθος, με αποτέλεσμα όμως να μη δοκιμάζουν αρκετά τα όρια του σύγχρονου θεατή και να μοιάζουν κάπως πιο ρηχές σε σχέση με τις σύγχρονες, έχουν πιο φανερά νοηματικά όρια. Εκτιμώ βέβαια το πώς χρησιμοποιούσαν πιο άμεσα εικαστικά μέσα για να παραγάγουν νόημα και ισχυρές εντυπώσεις (τα πάντα στον κινηματογράφο τότε ήταν η φωτοσκίαση, αλλά καμία σχέση με τη σύγχρονη τυποποιημένη κατάχρησή της), απλώς και αυτό από ένα σημείο και μετά αρχίζει να γίνεται κάπως προφανές.
Είδα το Green Mile στην τηλεόραση αρκετά πρόσφατα και ήταν πολύ διαφορετικό απ' ότι περίμενα. Δεν ξέρω αν και γιατί πρέπει να θεωρείται "σκοτεινή" ταινία, αλλά το γεγονός και μόνο ότι μια από τις πιο "must" ταινίες των τελευταίων δεκαετιών έχει αυτή την υπόθεση, είναι ένδειξη το πώς αυτή η απλότητα και η εκλαϊκευση ήταν πιο αποδεκτή στον κινηματογράφο. Το ότι προσπαθεί να τοποθετηθεί μια ταινία στη θανατική ποινή, στο ρατσισμό etc, μέσα από ένα supernatural αφήγημα που λειτουργεί σαν απο μηχανής θεός και την εκβιάζει αφηγηματικά, νομίζω ότι σήμερα δεν θα της επέτρεπε να θεωρηθεί κάτι πολύ παρά πάνω από ένα κάπως ευαίσθητο blockbuster που πολύ αμφιβάλλω αν θα μπορούσε να αφήσει ένα ανάλογο στίγμα στον κινηματογράφο.
Και εδώ να πω ότι ο Τιτανικός είναι ταινιάρα. Βασικά, το πρώτο μισό είναι πολύ γλυκανάλατο και δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα (το ρομάντζο, like ok), αλλά εκεί που ξεκινά η βύθιση, έδωσαν ρέστα όλοι. Άψογη σκηνοθεσία, ήχος και εφέ. Φοβερές ερμηνείες. Η αδρεναλίνη μου είχε χτυπήσει κόκκινο, πολύ περισσότερο από ταινίες τρόμου που έχω δει. Έτρεμα, δυσκολευόμουν να ανασάνω, ήταν σαν να είμαι εκεί, μαζί τους (να αναφέρω εδώ ότι έχω submechanophobia και γενικότερα μια φοβία για τα βαθιά νερά κιόλας). Τρομερά ψυχοφθόρο. Και μετά είχαμε μερικές πολύ δυνατές σκηνές, όπως την πολύ κλασική σκηνή που παγώνει ο Τζακ ή εκείνο το γεροντικό ζευγάρι στην κάμαρά του. Παρολ'αυτά, εάν υπάρχει κάτι που δένει την ταινία και την κάνει αριστουργηματική, αυτό είναι η τελευταία σκηνή που δείχνει τα απομεινάρια του Τιτανικού να επανέρχονται στην αρχική τους μορφή, καθώς το τελευταίο άτομο εν ζωή που βρισκόταν στον Τιτανικό επιτέλους έρχεται για να βρει όλους τους υπόλοιπους, όντας δεμένοι από το συγκεκριμένο περιστατικό. Ανατριχιάζω μόνο που το γράφω. Αυτοί που λένε ότι ο Τιτανικός είναι γλυκανάλατο έργο για κοπέλες είναι βλάκες ή άνθρωποι που δεν μπορούν να νιώσουν. Αυτό, ή δεν το έχουν δει. Να σαι καλά, Akihito!
Σοβαρά τώρα; Καλά κάνεις και το λες εφόσον το αισθάνεσαι όντως, αλλά έχοντας δει ένα μέρος της ταινίας (όχι μικρό, αλλά ούτε και ολόκληρη) επίσης στην τηλεόραση, με έκανε να απορώ σε ποιόν πλανήτη και σε ποια ανθρωπότητα θεωρείται καλή ταινία αυτό το πράγμα. Θυμάμαι ότι τρελένονταν για αυτό οι συμμαθήτριές μου στην τετάρτη δημοτικού, και βλέποντας το ελπίζω να το ξεπέρασαν σύντομα. Είναι βέβαια δύσκολο να το κρίνει κανείς συνολικά, όχι μόνο γιατί δεν το είδα και ούτε σκοπεύω να το δω όλο, αλλά κυρίως γιατί είναι τελείως αποσπασματική κατά κάποιο τρόπο. Έχει κάποιες μεμονωμένες σκηνές που ως εικόνες λειτουργούν, αλλά το μεγαλύτερο μέρος που είδα ήταν γελοία κυνηγητά με moustache-twirling κακό που γλιστράει σε "μπανανόφλουδες" καθώς προσπαθεί να αρπάξει την πριγκίπισσα. Είναι μια γελοία περιπέτεια που εκμεταλλεύεται ένα "σοβαρό" ιστορικό setting για να αποκτήσει κάποιο θεματικό prestige, ενώ σαν περιεχόμενο νομίζω πως είναι κάτι πολύ χειρότερο από γλυκανάλατη. Έχω καιρό να δω ταινία της Disney και ίσως η σύγκριση να προσβάλλει τη Disney, αλλά νομίζω ότι οι δυνατότητές της ταινίας να απευθυνθεί σε άτομο άνω των 12 ετών (νομίζω ότι το πραγματικό demographic δεν είναι έμφυλο, αλλά ηλικιακό, όχι ότι είναι πολύ φυσιολογικό ένα παιδί να αντέξει να δεί όλο αυτό τρίωρο πράγμα) είναι μικρότερες από οποιαδήποτε ίσως mainstream Disney ταινία. Στα στρουμφάκια πάντως ένιωθα μια αγωνία μικρός όταν τα κυνηγούσε ο Δρακουμέλ, στον Τιτανικό τίποτα. Βέβαια ίσως είμαι βλάκας ή δεν μπορώ να νιώσω. Ή δεν το έχω δει.
Σε αυτή την περίπτωση ΊΣΩΣ μονο τότε θα πρέπει να γινει το εμβόλιο υποχρεωτικό.
Σε αυτή την περίπτωση ΊΣΩΣ πρέπει να καταργήσουμε το σύνταγμα και τα πιο στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα.
@zeliga
οσο για τις συγχρονες ταινιες δνε λεω οτι ειναι προβλεψιμες σεναριακα αλλα γενικα νομιζω αν δεις μια ακραια σκηνη πχ δολοφονια, τραυματισμου, επιθεσης, ψυχολογικου θεματος κλπ, δεν σου κανει εντυπωση στο μάτι. ειναι σαν να ταιριαζει απολυτα με το υφος της ταινιας.
ενω στην δεκαετια του 90s ή 80ς, οι ταινιες πολλες φορες ειχαν μια πιο φωτεινη σκηνοθεσια, με αποτελεσμα οταν υπηρχε καποια ακραια/σκοτεινη σκηνη, σε τραβαγε πιο εντονα γιατι υπηρχε καποια αντιθεση.
Αυτό δεν το είχα σκεφτεί πάντως και είναι ενδιαφέρον point. Πχ ένα παράδειγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι το Don't Look Now του Nicolas Roeg. Επίσης πολύ υπερεκτιμημένο, παρ' όλα αυτά είναι μια ταινία που αφήνει πολύ χαρακτηριστικές εικόνες, οι οποίες δεν μπορούν να διαχωριστούν από τη συγκεκριμένη δεκαετία και τα τεχνικά μέσα από τα οποία φτιάχτηκε. Αν μη τι άλλο λειτουργεί οπτικά, ακόμα και αν στο σύνολο είναι κάπως underwhelming. Οι παλιές ταινίες είχαν πολλές φορές έναν πετυχημένο τρόπο να προκαλούν έκπληξη αλλά όταν προσπαθούν να παρουσιάσουν πιο πολύπλοκες σκηνές δράσης με stunts εκεί φαίνονται σίγουρα γερασμένες. Εδώ μπορώ να το συγκρίνω ευθέως με την Ψυχώ. Και οι δύο ταινίες έχουν μια πολύ πετυχημένη σκηνή "γυρίσματος κεφαλιού" (you are in the know, right?), ενώ η σκηνή που κοντεύει να πέσει από τη σκαλωσιά στην εκκλησία είναι σχεδόν εξίσου κακή με τη μάλλον αστεία δολοφονία στη σκάλα στην Ψυχώ.
Αντίθετα, ο Trier στο House that Jack Built (και οποιαδήποτε ταινία του actually) δεν υστερεί σε τίποτα, γιατί είναι ένας σκηνοθέτης των 90's που δεν προσαρμόστηκε ποτέ σε ένα τυποποιημένο σύγχρονο καλούπι, αλλά ταυτόχρονα οι καινούριες ταινίες του παραμένουν σύγχρονες και αξιοποιούν δυνατότητες που στο παρελθόν ίσως ήταν αδύνατες.
Νομίζω ότι η αιτία πίσω από αυτή τη νοσταλγία είναι ότι τα blockbusters του 20ου αιώνα γίνονταν από σκηνοθέτες που είχαν κάποια σκηνοθετική αντίληψη, ενώ σήμερα οι σκηνοθέτες των blockbusters είναι συχνά σχεδόν "ανώνυμοι" υπάλληλοι των παραγωγών. Ακόμα και ο πρώτος εξορκιστής που είδα πρόσφατα επίσης στην τηλεόραση είχε κάποια εικαστική ποιότητα, αυτό βέβαια δεν αλλάζει ότι η ταινία είναι ένα γελοιογράφημα. Άλλο όμως τα blockbusters και άλλο να συγκρίνει κανείς ευθέως την ευρύτερη παραγωγή και τη σύγκριση της εμπειρίας που βιώνει ένας σύγχρονος άνθρωπος χωρίς το φίλτρο της νοσταλγίας ή του ιστορικού prestige.
), τον almighty hazuki και την μαμά mono που σας γράφω αυτές τις γραμμές.
(ίσως και η κλάψα μου στον ΟΑΕΔ, γιατί μέχρι και βιογραφικό τους έστειλα, κι έπαιρνα τηλ για τις αγγελίες που έβαζαν οι εργοδότες 
