Δε σου αρέσει γιατί γέρασες. Ρε φίλε ασχολεισαι και με θεατρο υποτιθεται, dragon ball και σκηνοθεσια δεν ξερω αν πανε μαζι. Επισης, σιγουρα δεν εχει νόημα να συγκρίνεις το άρμεγμα που έγινε στο db με οτιδήποτε, για να αποδειξεις καποιο point. Όχι πως το db ήταν ποτέ κανά παράδειγμα εκλεπτισμένης τέχνης..
Το One Piece βγήκε τον Οκτώμβρη του 1999. Μόνο τα πρώτα 8 επεισόδια βγήκαν στη δεκατία του 90. Όλα τα άλλα είναι 2000 και μετά.
Εγώ πάλι είδα μια ταινία του 95 προχτες, το La Haine. Η ταινία ήταν σκοτεινή και μαύρη από την αρχή μέχρι το τέλος. Σίγουρα δεν ήταν λιγότερο σοκαριστική επειδή θα μπορούσε να περιμένει κάποιος το τι θα δει. Αντιθέτως, είναι τρομακτικό πως αυτά είναι πράγματα που συμβαίνουν (μέσα σε έναν χρόνο μου έρχονται δύο περιπτώσεις ανθρώπων που πέθαναν στο τμήμα, στη χωρα μας, ετσι; ), με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, και υπάρχουν όντως άνθρωποι που ζούνε έτσι. Επίκαιρη (δυστυχως) ακόμα και σήμερα.
Βλέπεις τιποτα αλλο περα απο blockbusters ρε μπρο;
Youtube Video
Η σκηνοθεσία του Dragonball είναι αξιοσημείωτη. Κινείται σε ρυθμούς κινηματογράφου ανατολικής Ευρώπης, με τη διαφορά ότι το αργό μοντάζ δεν έχει κάποιο νόημα ούτε ιδιαίτερη εικαστική επιμέλεια, αλλά απλώς μάλλον προσπαθούσαν να κάψουν τηλεοπτικό χρόνο για να αυξήσουν τα επεισόδια, που δεν έχουν και κάτι πολύ παραπάνω από ασταμάτητες μάχες με μεγάλες παύσης για ποιοτικό διάλογο, ενώ η κάμερα γυρνάει περιμετρικά αναζητώντας τη λιγότερο κολακευτική οπτική γωνία απεικόνισης των χαρακτήρων που μπορεί να βρεθεί.
Τι εννοείς "πέθαναν στο τμήμα"; Δεν έτυχε να ενημερωθώ για κάτι τέτοιο. Κατά τ' άλλα για κάποιο λόγο το La Haine που αναφέρεις μου θύμισε το εξαιρετικό I'm not your Negro, ίσως γιατί τις είδα και τις δύο στο φεστιβάλ του Ιουνίου στο Άστυ.
Το λέω γιατί η χρήση του ασπρόμαυρου film εξακολουθεί να είναι ιδιαίτερα δημοφιλής και πετυχημένη, σκέφτομαι πάρα πολλά σύγχρονα παραδείγματα. Πάλι θα επανέλθω σε αυτό που έλεγα στο προηγούμενο post, ότι πχ τώρα που το ασπρόμαυρο φιλμ χρησιμοποιείται για πολύ συγκεκριμένους σκοπούς (έμφαση στη φωτοσκίαση, εικαστική διάθεση και αποκοπή από την "πραγματικότητα", αυτοαναφορικότητα), είναι περισσότερο ταυτισμένο με συγκεκριμένες indie τάσεις στον κινηματογράφο και συνήθως συνδυάζεται με πολύ αργό μοντάζ, στατικότητα και μελαγχολικές θεματολογίες, κάποτε συνυπήρχε με χαρούμενη μουσική και μια πιο "καθημερινή" προσέγγιση, που ίσως προκαλούσε περισσότερη έκπληξη όταν συνέβαινε κάτι που έσπαγε την κανονικότητα. Προσωπικά προτιμώ το σύγχρονο κινηματογράφο ίσως επειδή έτσι συνήθησα πριν δοκιμάσω τον παλιό. Είναι πολύ πιο κοντά στο mood μου. Με ξενίζει πολύ η μουσική που έγραφαν για ταινίες στον 20ο αιώνα καθώς και οι επιλογές των ηθοποιών και το styling, που συνδίαζε πιο "κοινότοπα" κινηματογραφικά στοιχεία με τολμηρές σκηνοθετικές επιλογές που δεν φανερώνονται πάντα από την αρχή, πριν προκύψει ο έντονος διαχωρισμός μεταξύ βιομηχανικού και καλλιτεχνικού κινηματογράφου. Είναι θέμα προσωπικής προτίμησης, αν και για να λέμε την αλήθεια, νομίζω ότι ο περισσότερος κόσμος που λέει ότι ο παλιός κινηματογράφος ήταν καλύτερος και ότι τώρα έχει παρακμάσει δεν ασχολείται με σύγχρονο κινηματογράφο, βλέπει μόνο blockbusters και συγκρίνει με τις λίγες κορυφαίες διαχρονικές ταινίες του 20ου αιώνα, λες και δεν βγαίνουν σε κάθε εποχή καλές εξαιρέσεις ανάμεσα σε αμέτρητες μετριότητες.
Edited by Kamui, 05 June 2021 - 00:59.