Σοβαρά τώρα; Καλά κάνεις και το λες εφόσον το αισθάνεσαι όντως, αλλά έχοντας δει ένα μέρος της ταινίας (όχι μικρό, αλλά ούτε και ολόκληρη) επίσης στην τηλεόραση, με έκανε να απορώ σε ποιόν πλανήτη και σε ποια ανθρωπότητα θεωρείται καλή ταινία αυτό το πράγμα. Θυμάμαι ότι τρελένονταν για αυτό οι συμμαθήτριές μου στην τετάρτη δημοτικού, και βλέποντας το ελπίζω να το ξεπέρασαν σύντομα. Είναι βέβαια δύσκολο να το κρίνει κανείς συνολικά, όχι μόνο γιατί δεν το είδα και ούτε σκοπεύω να το δω όλο, αλλά κυρίως γιατί είναι τελείως αποσπασματική κατά κάποιο τρόπο. Έχει κάποιες μεμονωμένες σκηνές που ως εικόνες λειτουργούν, αλλά το μεγαλύτερο μέρος που είδα ήταν γελοία κυνηγητά με moustache-twirling κακό που γλιστράει σε "μπανανόφλουδες" καθώς προσπαθεί να αρπάξει την πριγκίπισσα. Είναι μια γελοία περιπέτεια που εκμεταλλεύεται ένα "σοβαρό" ιστορικό setting για να αποκτήσει κάποιο θεματικό prestige, ενώ σαν περιεχόμενο νομίζω πως είναι κάτι πολύ χειρότερο από γλυκανάλατη. Έχω καιρό να δω ταινία της Disney και ίσως η σύγκριση να προσβάλλει τη Disney, αλλά νομίζω ότι οι δυνατότητές της ταινίας να απευθυνθεί σε άτομο άνω των 12 ετών (νομίζω ότι το πραγματικό demographic δεν είναι έμφυλο, αλλά ηλικιακό, όχι ότι είναι πολύ φυσιολογικό ένα παιδί να αντέξει να δεί όλο αυτό τρίωρο πράγμα) είναι μικρότερες από οποιαδήποτε ίσως mainstream Disney ταινία. Στα στρουμφάκια πάντως ένιωθα μια αγωνία μικρός όταν τα κυνηγούσε ο Δρακουμέλ, στον Τιτανικό τίποτα. Βέβαια ίσως είμαι βλάκας ή δεν μπορώ να νιώσω. Ή δεν το έχω δει.
Οκ, σαφώς και υπερέβαλα όταν μίλησα για βλάκες και λοιπούς Από εκεί και πέρα, όλα όσα λέω είναι με την προϋπόθεση πως έχουμε αγνοήσει το βαρετό ρομάντζο σε ολόκληρο το πρώτο μισό του έργου (όπως είπα ήδη, είναι ειλικρινά ανούσιο κατ' εμέ) και το γεγονός ότι οι πρωταγωνιστές είναι το ζευγάρι Ρόουζ-Τζακ (έτσι δεν λέγονταν? δεν είμαι σίγουρος). Πέρα από την σκηνή που ο Τζακ παγώνει στα νερά που είναι ομολογουμένως δυνατή, δεν με ενδιέφεραν καθόλου. Εγώ αναφέρομαι κατά κύριο λόγο στον τρόπο που παρουσιάστηκε η ίδια η βύθιση και το χάος πάνω στον Τιτανικό. Ο κακός παντελώς αδιάφορος, όπως και το δράμα των πρωταγωνιστών. Απλά θεωρώ ότι η ίδια η τραγωδία απεικονίστηκε με φοβερή σκηνοθεσία που σήκωνε τρίχα και άγχωνε τέρμα. Απλά ήταν τόσο έντονη η εμπειρία που μου φαίνεται δύσκολο κάποιος να μείνει αδιάφορος. Δεν ξέρω ακριβώς ποιες σκηνές είδες, αλλά, με βάση τα λεγόμενά σου, μάλλον πέτυχες τα τελευταία σημεία που έχει και φόκους στον κακό.
Από την άλλην, δεν ξέρω πόσο ιστορικά ή τεχνικά ακριβής ήταν η βύθιση που μας έδειξαν, παρολ'αυτά θεωρώ ότι για την απεικόνιση του δράματος τα πήγαν άψογα. Έτσι, θεωρώ ότι αξίζει να δει κάποιος τον Τιτανικό μόνο και μόνο για εκείνο το κομμάτι και θα έλεγα ότι είναι καλή ταινία. Συμφωνούμε πάντως ότι είναι αποσπασματικά τα καλά σημεία και δεν συγχωρείται το υπόλοιπο έργο.
Τέλος, η τελική σκηνή του έργου, την οποία λογικά δεν είδες, έχει μια εξαιρετική σκηνοθετική ιδέα της αλλαγής του σκηνικού σχεδόν φυσικά και δείχνει τον δεσμό όλων όσων βρίσκονταν στον Τιτανικό. Εμένα μου φαίνεται φανταστική!
Κατά τ' άλλα, όσον αφορά σε ταινίες που άφησαν εξαιρετική εντύπωση, μου αρέσει πολύ το What Dreams May Come. Ο Robin Williams ήταν εξαιρετικός ηθοποιός, ικανός να αναλάβει κάθε είδους ρόλο. Η πλοκή έχει ορισμένα στοιχεία φαντασίας που με ικανοποίησαν πάρα πολύ από εικαστικής απόψεως. Έχει και αρκετές συναισθηματικά φορτισμένες στιγμές που το κάνουν να αξίζει αμέριστα. Δεν ξέρω αν θα σου άρεσε, αλλά νομίζω αξίζει τον κόπο ούτως ή άλλως. Βέβαια, το βασικό στοιχείο της υπόθεσης είναι η ύπαρξη παραδείσου, όπως και της αυτοτιμωρίας των ανθρώπων που καταλήγουν στην προσωπική "κόλασή" τους. Ενώ προσωπικά δεν πιστεύω στην ύπαρξή τους, αλλά για τους σκοπούς της ταινίας, νομίζω ότι αξιοποιήθηκαν όμορφα, σε τελείως συμβολικό επίπεδο.
Αυτό που αποκομίζω γενικά είναι ότι οι παλιές ταινίες είχαν πιο στοχευμένα νοήματα αλλά και ήταν πιο προσιτές από ένα ευρύτερο λαϊκό πλήθος, με αποτέλεσμα όμως να μη δοκιμάζουν αρκετά τα όρια του σύγχρονου θεατή και να μοιάζουν κάπως πιο ρηχές σε σχέση με τις σύγχρονες, έχουν πιο φανερά νοηματικά όρια. Εκτιμώ βέβαια το πώς χρησιμοποιούσαν πιο άμεσα εικαστικά μέσα για να παραγάγουν νόημα και ισχυρές εντυπώσεις (τα πάντα στον κινηματογράφο τότε ήταν η φωτοσκίαση, αλλά καμία σχέση με τη σύγχρονη τυποποιημένη κατάχρησή της), απλώς και αυτό από ένα σημείο και μετά αρχίζει να γίνεται κάπως προφανές.
Είδα το Green Mile στην τηλεόραση αρκετά πρόσφατα και ήταν πολύ διαφορετικό απ' ότι περίμενα. Δεν ξέρω αν και γιατί πρέπει να θεωρείται "σκοτεινή" ταινία, αλλά το γεγονός και μόνο ότι μια από τις πιο "must" ταινίες των τελευταίων δεκαετιών έχει αυτή την υπόθεση, είναι ένδειξη το πώς αυτή η απλότητα και η εκλαϊκευση ήταν πιο αποδεκτή στον κινηματογράφο. Το ότι προσπαθεί να τοποθετηθεί μια ταινία στη θανατική ποινή, στο ρατσισμό etc, μέσα από ένα supernatural αφήγημα που λειτουργεί σαν απο μηχανής θεός και την εκβιάζει αφηγηματικά, νομίζω ότι σήμερα δεν θα της επέτρεπε να θεωρηθεί κάτι πολύ παρά πάνω από ένα κάπως ευαίσθητο blockbuster που πολύ αμφιβάλλω αν θα μπορούσε να αφήσει ένα ανάλογο στίγμα στον κινηματογράφο.
Πάρα πολύ ενδιαφέρουσα τοποθέτηση που με βρίσκει σύμφωνο. Θα ήθελα να προσθέσω κάτι σε αυτό για τα μηνύματα που είναι πιο απλουστευμένα και προσιτά. Θεωρώ ότι είναι εξίσου θεμιτό ένα απλό, αλλά δυνατό μήνυμα, με ένα πολύ πιο περίπλοκο αφήγημα με βαθύτερα νήματα προς εξερεύνηση. Ακόμα και ένα τελείως κλισέ μήνυμα του στυλ "η φιλία πάντα νικά" είναι θετικό και μπορεί να ενθουσιάσει, όσο η εκτέλεση είναι δυνατή και heartfelt. Παρατηρώ ότι πολλές φορές το κοινό προσπαθεί να φανεί "ψαγμένο" αποστραγγίζοντας τελείως ανύπαρκτα μηνύματα από έργα, δίνοντάς τους μια κούφια υπόσταση, ενώ συνήθως το "ζουμί" είναι αλλού και επίσης πολύ πιο απλό, μα συνάμα και πιο ουσιαστικό, στοχευμένο, δυνατό. Σαφώς και μας αρέσει όταν ένα έργο καταφέρνει να δώσει κάτι πιο περίπλοκο, πιο βαθύ, μια τροφή για σκέψη, παρολ'αυτά νιώθω ότι ακόμη κι αυτά τα απλά μηνύματα μπορούν να είναι πανέμορφα και νομίζω ότι ίσως τα προτιμώ κιόλας, γιατί στην τελική αυτά πορώνουν και ενθουσιάζουν.
Δύο χαζά, απλοικά παραδείγματα με άνιμε κιόλας:
- Για άτομο που προσπάθησε να δώσει νόημα εκεί που δεν υπήρχε, ένας συμμαθητής στο λύκειο που πήγαινα που είχε δει SAO, θεωρούσε ότι η σκηνή που ο Κίριτο πεθαίνει αλλά ζει και καταφέρνει να σκοτώσει τον τελικό μπος για να τελειώσει το παιχνίδι, αλλά το πως η Άσουνα κατάφερε να επιβιώσει ακόμη κι αν είχε πράγματι πεθάνει στα χέρια του Κίριτο, ήταν τόσο γεμάτα με νόημα. Δεν έλεγε καν τι ακριβώς έβρισκε ουσιαστικό στη σκηνή, αλλά επέμενε πως έχει βαθύ νόημα το οποίο δεν καταλαβαίναμε οι υπόλοιποι. Προφανώς, αν κάποιος το έχει δει, μπορεί να καταλάβει ότι δεν είχε καμία απολύτως αξία.
- Για έργο που έχει ένα απλό μήνυμα, αλλά στο παρουσιάζει τόσο δυνατά που σε πείθει τελείως, ας πάρουμε το Fullmetal Alchemist, το Brotherhood. Το τελικό μήνυμα είναι κυριολεκτικά "friendship", αλλά πράγματι σου το έχει παρουσιάσει τόσο δυνατά και πειστικά σε όλο το έργο, που λες "ΝΑΙ!". Εκεί που (σοβαρά σποιλέρ τέλους) Spoiler:Τόσο απλό, μα τόσο εξαιρετικό. Φυσικά, το έργο είχε πολύ πιο πολύπλοκες ιδέες και καταστάσεις να δείξει σε όλη τη διάρκειά του, αλλά ο απόηχος που αφήνει ως σύνολο τελικά είναι τόσο απλός, τόσο βασικός, τόσο δυνατός.