Όσον αφορά στο training, για κάποιους παίρνει περισσότερο για άλλους λιγότερο. Το ότι πολλοί μπορούν να μπουν με λίγο training δεν σημαίνει ότι πρέπει πραγματικά να τους αφήνουν όλους πάντως. Πολλοί από αυτούς είναι αρκετά ανόητοι ή ανίκανοι να προσέξουν τους εαυτούς τους και τους συμπαίκτες τους. Τώρα αυτόν θα τον προσέξουν βέβαια μάλλον, πράγμα που φυσικά θα κάνει το match ενδεχομένως πιο αδιάφορο.
Αυτό είναι αλήθεια. Δεν είναι θέμα ανοησίας μόνο, αλλά και πίεσης από έξω και της έμφυτης δυσκολίας του να κάνεις μία κίνηση να φαίνετε οδυνηρή για τον άλλον ενώ στην πραγματικότητα να μην τον πονά καθόλου. Θυμάμαι χαρακτηριστικό το παράδειγμα του Goldberg. Ο άνθρωπος είχε εντυπωσιακό physique / αθλητικότητα, αλλά καθόλου wrestling training/background, so όταν τον ανακάλυψε το WCW βιάστηκαν να τον πετάξουν στο Ring (σε αρκετά physical matches), με ελειπές training επειδή χρειαζόντουσαν επειγόντως νέα attractions καθώς έχαναν τον πόλεμο των ratings με το WWE. Αποτέλεσμα, ο Goldberg που ήταν και κτήνος σωματικά να τραυματίσει πολύ κόσμο χωρίς να το θέλει, με αποκορύφωμα το να τερματίζει την καριέρα του Bret Hart μετά από μια κλοτσιά στο κεφάλι που απλά του βγήκε πιο δυνατή.
Είναι από τις δουλειές που μια "κακιά στιγμή" καταστρέφει τα πάντα και δυστυχώς όσο λιγότερη εμπειρία/εξάσκηση έχεις, τόσο περισσότερες κακιές στιγμές θα συμβούν.
Fun fact, o Arrow έφαγε τα μούτρα του στην προπόνηση για το summerslam 
Και δεν είναι μόνο το πόσοι πεθαίνουν/μένουν παράλυτοι στο ring, αλλά κυρίως πώς είναι οι ζωές τους εκτός του ring και πόσο γρήγορα καταλήγουν να πεθάνουν από καρδιακές προσβολές ή χειρότερα πράγματα λόγω τις κατάχρησης ναρκωτικών, φαρμάκων, αναβολικών κτλ λόγω της εκμετάλλευσης που δέχονται από ανθρώπους σαν τον Mcmahon, οι οποίοι αρνούνται κάθε ευθύνη στο θέμα.
Υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα άρθρα που μπορεί να διαβάσει κανείς και ντοκιμαντέρ που μπορεί να δει, γιατί το pro wrestling είναι πράγματι ένας χώρος με άπειρο υλικό για γνώση παρά τη ριχή και χυδαία υποκουλτούρα του.
Τα άρθρα και τα νοτκιμαντέρ είναι υπερβολικά πολλά για να βρω τα λίγα που έχω δει, πρόσφατα όμως με αφορμή το θάνατο του Roddy Piper είδα και αυτή την συνέντευξη που είχε δώσει στο hbo το 2003. Περιττό να πω ότι απολύθηκε μετά από αυτό και ότι μετά από χρόνια θεώρισε ότι η συνέντευξη δεν ήταν απόλυτα έγκυρη έτσι ώστε να τον κρατήσουν στο business μιας και δεν θα μπορούσε να συνταξιοδοτηθεί.
Έτσι είναι, αλλά τουλάχιστον τα πράγματα γίνονται καλύτερα. Από σκάνδαλο σε σκάνδαλο, θάνατο σε θάνατο περισσότερο φως πέφτει και οι συνθήκες βελτιώνονται. Νομίζω έχουμε φτάσει ένα επίπεδο που μας εγγυάτε ότι οι εκμεταλεύση των 60s/70s/80s δε θα επαναληφθεί. Ήδη το ότι τα αναβολικά έχουν ελατωθεί νομίζω φαίνετε από τις φυσικές καταστάσεις των πρωταθλητών. Βοηθά και το Internet απίστευτα, το γεγονός ειδικά ότι πλέον αυτά τα πράγματα βγαίνουν γρήγορα στη φόρα. Είναι για κλάματα πάντως, όλοι οι παλαιστές άνοιξαν τα στόματα τους για το τι ακριβώς γινόταν μόλις ....παραιτήθηκαν. Λέει πολλά για το πως τους έλεγχαν.
Από καλά ντοκιμαντέρ ξέρω ότι είναι το Beyond the Mat (το οποίο δεν έχω δει ακόμα αλλά θα το κάνω asap).
In other news πριν λίγο πέρασε μία αλεπουδίτσα κάτω από το μπαλκόνι μου, cutest little thing, ever.