Από τη στιγμή που έκατσαν γύρω από το μεγάλο τραπέζι και μετά, πολλές διαμαρτυρίες ακούστηκαν, μα ακόμα περισσότερες κατηγορίες εκτοξεύθηκαν. Από δω, από κει, ο ένας έδειχνε τον άλλο –μερικοί μάλιστα είχαν αρχίσει να δείχνουν και με το δάχτυλο! Αν και διατηρούσαν την ηρεμία τους, ήταν ολοφάνερο πως η κλεισούρα, η παράνοια και οι τεταμένες σχέσεις μεταξύ πολλών από τους παρευρισκόμενους, έκανε τα πράγματα χειρότερα λεπτό το λεπτό.
«Δε πάμε πουθενά έτσι,» μονολόγησε ο Χάρι αναστενάζοντας.
Σηκώθηκε από την καρέκλα του απότομα ΄ καθάρισε τον λαιμό του ΄ σταύρωσε δραματικά τα χέρια του… αλλά κανείς απολύτως δεν του έδωσε σημασία. Έβηξε για να τραβήξει την προσοχή, αλλά μάλλον κανείς δεν τον άκουσε γιατί και πάλι συνέχισαν να λογομαχούν.
«Άστο, Χάρι, δε θα σε ακούσουν έτσι,» τον παρηγόρησε ο Νέβιλ. Εκείνη τη στιγμή, τράβηξε το ραβδί του και σημάδεψε τον λαιμό του. «Σόνορους.»
Όταν έβηξε, κούφανε τους πάντες!
«Ναι κι αυτό δουλεύει,» σχολίασε ο Χάρι κι έφτιαξε τα γυαλιά του. Αμέσως έκανε το ίδιο ξόρκι και πάνω του.
«Τώρα μας ακούτε όλοι;»
Με δυσαρέσκεια οι περισσότεροι, έγνεψαν. «Ο Νέβιλ κι εγώ λοιπόν, βλέποντας πως δε μπορείτε να αποφασίσετε κάτι, είπαμε να σας διευκολύνουμε: δίπλα σας όλοι έχετε περγαμηνή και μια πένα με μελάνι. Θέλω να γράψετε εκεί το άτομο που θεωρείται ένοχο. Έχουμε ακούσει τις γνώμες όλων σας κι ακούγονται το ίδιο πειστικές, γι αυτό θα το αφήσουμε στην πλειοψηφία. Μετά θα το βάλετε μέσα στην μεγάλη πιατέλα στο κέντρο. Μόλις τελειώσετε όλοι, θα καταμετρήσουμε τις ψήφους.»
«Γελοίο,» αναφώνησε η γυναίκα ντυμένη στα ροζ, με την χαρακτηριστική ψιλή φωνούλα της!
Την αγνόησαν.
«Ξεκινήστε λοιπόν,» παρότρυνε ο Νέβιλ.
Δέκα λεπτά αργότερα, όλοι οι παρευρισκόμενοι είχαν ψηφίσει, κι ο Ρον είχε ξυπνήσει. «Ρε παιδιά, δεν έχουμε τίποτα να φάμε;»
«Τώρα που το σκέφτομαι και η Λούνα ρώτησε κάτι για φαΐ πριν,» θυμήθηκε ο Νέβιλ ΄ ταυτόχρονα άκουσαν την κοιλιά του να διαμαρτύρεται. Κοίταξε κάτω ένοχα.
«Θα σας πω τι,» ξεκίνησε ο Ρον, βλέποντας τα χαρτιά γύρω τους «εγώ θα ψάξω για φαΐ κι εσείς θα κάνετε ό,τι κάνατε και πριν. Εντάξει;»
«Ναι,» είπαν ταυτόχρονα και τον έδιωξαν.
Μα οι ψήφοι ήταν πολλοί κοντά: ο Λόκχαρτ, ο Σνέιπ, ο Λούπιν και η Λούνα ήταν πολύ ισόψηφοι. Και γιατί ήταν αυτοί ισόψηφοι;! Ο Νέβιλ είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό.
«Είναι δυνατόν, να κατηγορούν τη Λούνα…; Άντε ο Σνέιπ κι εκείνος ο Λόκχαρτ —αλλά τη Λούνα;»
«Και τον Λούπιν…ξέρεις, μπορεί να μην έχουν άδικο όταν είπαν πως μπορεί να μην είναι καν οι πραγματικοί. Και-ω, τρίτη ψήφος για τον Λούπιν.» Ανήσυχος ο Χάρι άρχισε να ψάχνει και όσες είχαν απομείνει. «Και για τον Σνέιπ, πάλι καλά.»
«Σας άκουσα κύριε Πόττερ,» σχολίασε ο καθηγητής ενώ ολοκλήρωνε το ξόρκι της Ερμιόνης.
«Και μία για την Λούνα…γιατί…;»
«Μην παραπονιέσαι Νέβιλ, οι ψήφοι είναι αυτοί που είναι…κι έχει μείνει ένας. Ό,τι κι αν είναι, πρέπει να το δεχθούμε.»
Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους. «Θα το δεις εσύ καλύτερα…;»
Έγνεψε ναι. Το σήκωσε σιγά σιγά και το γύρισε ΄ το γράψιμο ήταν όμορφο και συμμαζεμένο. Κράτησαν και οι δύο την αναπνοή τους. «Σέβερους Σνέιπ,» είπε με ανακούφιση ο Χάρι και οι δύο ηρέμησαν.
«Ουφ πάλι καλά.»
Η πραγματικότητα όμως επανήρθε και κατάλαβαν αμέσως τι σήμαινε αυτό που μόλις είπε: ο Σέβερους Σνέιπ ήταν αυτός που θα καταδίκαζαν σαν ένοχο. Δηλαδή…δηλαδή ο καθηγητής τους τα έκανε όλα; Έβγαζε νόημα μεν: ήταν στο Τάγμα, ήξερε μυστικά, ήξερε πως είχαν αποφασίσει να κάνουν κάτι εντελώς διαφορετικό με τον Χάρι από αυτό που είχε βάλει στο μυαλό του ο Ντάμπλντορ…
«Το ξόρκι είναι έτοιμο ΄ το μόνο που πρέπει να κάνουμε τώρα είναι να μπούμε όλοι στον κύκλο που θα δημιουργήσετε και να-…»
Ο Σνέιπ σταμάτησε να μιλά. Ο τρόπος που τον κοιτούσαν και μόνο τον έκανε να καταλάβει ακριβώς τι έπεται.
«Και να πείτε αυτά τα λόγια που έχει σημειωμένα, ενώ θα ρίχνετε πάνω μας σκόνη από την κλεψύδρα που πήρε μαζί της η δεσποινίς Γκρέιντζερ. Σας προτείνω να το κάνετε με την δεσποινίς Γκρέιντζερ μέσα στον κύκλο. Κι απ’ότι βλέπω έχετε ήδη αποφασίσει ποιος είναι ο ένοχος, ή μάλλον το κάνανε οι άλλοι για σας.» η φωνή του είχε τόση δόση σαρκασμού όση και ειλικρίνειας. «Καλώς, δε θα αντισταθώ. Αλλά θα σας συνιστούσα να βάλετε κι εμένα στον κύκλο και αφού τελειώσει το ξόρκι θα κάνω ό,τι ζητήσετε.»
«Γιατί είσαι τόσο δεχτικός…καθηγητά;»
«Γιατί, κύριε Πόττερ, δεν έχω κάνει τίποτα. Κι όταν το συνειδητοποιήσετε δε θέλω να κείτομαι νεκρός κάπου.»
«Προσωπικά δε σε πιστεύω,» ομολόγησε ο Νέβιλ, «μα θα κάνουμε αυτό που είπες. Δε θέλω να λερώσω τα χέρια μου.»
«Επίσης ο Ντάμπλντορ μας όρκισε να μην πειράξουμε κανέναν…εν ψυχρώ τουλάχιστον.»
Εκείνη τη στιγμή, ακούστηκε η φωνή του Ρον από κάπου πιο βαθειά: «Βρήκα φαΐ!»
Μια συλλογική ιαχή ενθουσιασμού ακούστηκε κι όλοι έτρεξαν προς τα κει, πέρα το «δε μας νοιάζει» του Πιβς.
«Ένας ένας, ρε…!»
Και καθώς ο Χάρι έβλεπε τους πάντες να πηγαίνουν τρέχοντας στο φαγητό, θυμήθηκε τα σπιτικά ξωτικά του σχολείου ΄ μετά, θυμήθηκε τον Ντόμπι. Είχαν κάνει συζητήσεις μ’αυτόν και την Ερμιόνη για το πόσο δυνατά ήταν στην πραγματικότητα ΄ κι έτσι όπως τα θυμήθηκε όλα αυτά, μια ιδέα του ήρθε στο μυαλό.
«Κρίτσερ θέλω να ρίξεις τον καθηγητή Σνέιπ σε μαγικό ύπνο.»
Τα μάτια του πλάσματος δεν ήταν τόσο φωτεινά όσο άλλοτε, μα ακόμα είχαν αρκετά μυστικά από πίσω τους, όπως τις μαγικές ιδιότητες που έκρυβε απ’όλους. Αυτό που φάνηκε να εκπλήσσει το ίδιο το σπιτικό ξωτικό όμως, ήταν πως ο Χάρι τις ήξερε. Αδυνατώντας να παρακούσει μια άμεση εντολή από τον άνθρωπο που τώρα ήταν ο αφέντης του, εξαφανίστηκε για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου και ξαναεμφανίστηκε μπροστά στον Σνέιπ. Με μια κίνηση του χεριού του μπροστά από το πρόσωπο του καθηγητή, κι έπεσε αναίσθητος.
«Πόσο θα διαρκέσει;»
«…όσο μου ζητήσεις αφέντη,» απάντησε ο Κρίτσερ, αλλά ήταν φανερό πως κάθε λέξη, κάθε πληροφορία που έδινε τον σκότωνε μέσα του.
«Τουλάχιστον τρεις μέρες.» Με ένα χτύπημα των δαχτύλων του σπιτικού ξωτικού, το διαβεβαίωσε. «Μπορείς να φύγεις τώρα.»
«Ω, καλό,» αναφώνησε ο Νέβιλ. «Δεν ήξερα πως μπορούν να το κάνουν αυτό.»
«Έχει και τα καλά του η Μ.Υ.Ξ.Α.» όταν είδε τον Νέβιλ έντρομο εξήγησε βιαστικά «Μέτωπο Υπερ Ξωτικών Αναξιοπαθούντων. Η Ερμιόνη το σκέφτηκε. Αχεμ, ώρα να κάνουμε μια ανακοίνωση. Νέβιλ, πάνε πάρε τη σκόνη που έλεγε ο Σνέιπ από τα πράγματα της Εμριόνης.»
Έκανε το πάλι το ξόρκι «Σόνορους» και είπε κθαρά και δυνατά: «ο ένοχος αποφασίστηκε.»
Όλοι σταμάτησαν ό,τι έκαναν - οι περισσότεροι να μασουλάνε και ο Πιβς να τους κοροϊδεύει – και γύρισαν να τον κοιτάξουν με αγωνία.
«Είναι ο Σνέιπ,» συνέχισε.
«Ω,» αναφώνησε η Λούνα.
«Τ, τ,» η Άμπριτζ έκανε τον χαρακτηριστικό της ήχο «εγώ σας το έλεγα.»
«Χμ, εγώ ακόμα πάω στοίχημα πως ήταν ο Λυκάνθρωπος.»
«Τι περίεργο,» άρχισε ο Ρον «ακόμα και τώρα η γνώμη σου έχει λιγότερο βάρος απ’ότι νομίζεις, Μαλφόυ.»
«Εσύ ούτε καν ήσουν μέρος της ψηφοφορίας, τι σου δίνει το δικαίωμα να μιλάς;»
«Σταματήστε να μαλώνετε!» Η επιβλητική φωνή του Νέβιλ, ακόμα και σκυμμένος πάνω από το μπαούλο της κοπέλας όπως ήταν, σταμάτησε όλες τις μικρές διαφωνίες που είχαν αρχίσει να ξεσπάνε. «Συνέχισε Χάρι.»
«Ο προδότης πιάστηκε και τιμωρία του αποδόθηκε: ο καθηγητής Σνέιπ πλέον είναι μεταξύ ζωής και θανάτου.»
Μια μικρή παύση ακολούθησε.
«Μέχρι όμως να σιγουρευτούμε πως δεν κάναμε λάθος, θα παραμείνει ζωντανός, κι όλοι εσείς εδώ μέσα. Αλλά, πλέον έχουμε φαγητό, και σε πολύ λίγο, ο Νέβιλ θα μας προσφέρει και κρεββάτια.»
«Αυτό που θα γίνει πρώτα όμως, είναι πως όλοι μαζί θα έρθουμε εδώ μπροστά – εκτός από τον Πιβς –, θα μπούμε μέσα στον κύκλο που θα σχηματίσει ο Χάρι» ο οποίος τραβούσε το σώμα του καθηγητή «και θα κρατήσουμε όλοι από αυτήν την άμμο.»
Ο Νέβιλ άρχισε να μοιράζει τα μπουκαλάκια της σκόνης που είχε ετοιμάσει η κοπέλα – ήταν παραπάνω από 15, σε περίπτωση που κάποιο έσπαγε –.
«Είναι πολύ σημαντικό, γι αυτό μην το χάσετε.»
«Ρον, φέρε και την Ερμιόνη», σύστησε ο Χάρι, όταν τελείωσε με το πινέλο. Στην ουσία, αυτό που τόση ώρα ετοίμαζε ο Σνέιπ ήταν το μίγμα για τον κύκλο. Έβαλε ένα μπουκαλάκι στα ρούχα του καθηγητή, όπως είχε υποσχεθεί και μετά σφήνωσε ένα στο πετρωμένο χέρι της Ερμιόνης.
«Και τώρα μπείτε όλοι στον κύκλο.»
Το δικό του μπουκαλάκι το πήρε τελευταίος ΄ ο Νέβιλ του έδωσε το χαρτί με τα λόγια που έπρεπε να πει κι άρχισε να διαβάζει φωναχτά: ένας περίεργος αέρας ολόγυρά τους ξεκίνησε να σηκώνεται. Ο Λόκχαρτ άρχισε να φοβάται.
«Ει-ίναι ασφαλές αυτό τώρα;»
«Εμπιστεύσου τη νεαρή Γκρέιντζερ,» του είπε ο Λούπιν για κουράγιο.
«Ναι αλλά ο αέρας έχει αρχίσει να γίνεται θύελλα,» φώναξε εκείνος γιατί πλέον κανείς δε μπορούσε να ακούσει τον άλλον καθαρά από τον δυνατό άνεμο!
«Α χα χα χα,» ακουγόταν η φωνή του Πιβς που τον έπαιρνε ο άνεμος, μα φαινόταν να το ευχαριστιέται!
«Ωωωω, τι είναι αυτό, τι γίνεται; Νιώθω σοβαρές παρεμβολές που δε μ’αφήνουν να δω το μέλλον! Το Εσωτερικό μου μάτι θολώνεται! Φταίει αυτό το ξόρκι, αυτό το ξόρκι σας λέω! Ποτέ δεν ήταν δεκτική η δεσποινίς Γκρέιντζερ με τη μαγεία μου και τώρα με σταματάει το ξόρκι της!»
«Ας κάνει κάποιος την τρελή να σκάσει!»
Τα μαλλιά τους χόρευαν σαν τρελά στον άνεμο που λυσσομανούσε! Με το ζόρι έβλεπαν τους διπλανούς του, τα πάντα ήταν θολά και σκόνη έμπαινε στα μάτια τους. Τα λόγια του Χάρι ταξίδευαν στα αυτιά τους όμως, κι έκαναν τις τρίχες στο δέρμα τους να σηκώνονται ολόρθες —είχε κάτι το απόκοσμο η φωνή του. Και ξαφνικά όλα τα μπουκάλια τους έσπασαν! Η άμμος ενώθηκε με τη σκόνη και όλα γίνανε ένα! Δεν έβλεπαν τίποτα μπροστά τους, γιατί τώρα ο άνεμος τους περικύκλωσε και στροβιλιζόταν. Ήταν τόσο δυνατός, που ένιωθαν τα σώματά τους να σηκώνονται από το έδαφος.
Κι εκεί που η θύελλα ήταν έτοιμη να τους πάρει όλους μακριά, φωνές και τσιρίδες χάνονταν στην φασαρία, ο αέρας σταμάτησε ΄ για ένα δευτερόλεπτο, ο χρόνος σταμάτησε. Και μετά, όλα έπεσαν κάτω: άμμος, σκόνη, περγαμηνές που παρασύρθηκαν, φαγητά, μέχρι κι ο Πιβς ακόμα, όλα κάτω.
Αμήχανα, κοίταξαν γύρω τους. Το φάντασμα σηκώθηκε κι άρχισε να γελάει. «Ας το ξανακάνουμε~»
«ΌΧΙ Πιβς,» ακούστηκαν πολλοί μαζί ΄ το φάντασμα γέλασε και πάλι.
«Αυτό…ήταν πρωτόγνωρο,» ομολόγησε ο Χάρι καθώς ξεσκόνιζε τον εαυτό του.
Πώς σήκωσε το κεφάλι του, είδε πως το δωμάτιο είχε αλλάξει: πλέον η τραπεζαρία χωριζόταν με έναν μικρό τοίχο από το υπόλοιπο δωμάτιο το οποίο φαινόταν να χωρίζεται σε πολλά περισσότερα μικρά δωμάτια.
«Και να και τα υπνοδωμάτιά μας,» είπε ο Νέβιλ χαρούμενος.
(Your President and GM)
«Ακούστε με όλοι: όσοι θέλετε να φάτε, πάτε εκεί που ο Ρον βρήκε το φαΐ. Όσοι θέλετε να κοιμηθείτε, υπάρχουν πλέον κρεββάτια για όλους. Διαλέξτε τα δικά σας. Το μεγαλύτερο είναι για τον Ρον επειδή θα προσέχει και την Ερμιόνη. Πηγαίνετε όπου θέλετε.»
John Crabs – Severus Snape αθώος
- Babba - Marjorie Dursley
- OdyMonaxos - Gildroey Lockhart
- TheGunsmasha - Alastor Moody
- Osama Bin Laden - Garrick Ollivander
- BadBoy - Remus Lupin
- demonicMC - Draco Malfoy
- Keito - Luna Lovegood
- Theodore
- Dolores Umbridge
- Fandom - Peeves
- Black Kaiser – Kreacher
- Kai - Sybill Patricia Trelawny
Η νύχτα έπεσε.
Οι ρόλοι ξέρετε τις διαδικασίες.
Edited by Fallen_Mpougatsa, 17 March 2014 - 20:35.
This topic is locked
δεν με πείθει, η 
