Spoiler: 1&2
Αν και οπτικά μου αρέσει πολύ (με εξαίρεση μερικές σκηνοθετικές επιλογές που δε μου άρεσαν) για την ιστορία την ίδια και τους χαρακτήρες δεν μπορώ να πω το ίδιο. Από τη μια δε βαριέμαι, από την άλλη κάποια πράγματα με κάνουν να αισθάνομαι περίεργα.
Δηλαδή, έχουμε μία κοινωνία επαναπαυμένη μεν από τα πολλά χρόνια ειρήνης, αλλά πόσο πια; Βλέπουμε τους Τιτάνες να περιτριγυρίζουν τα τείχη και ομάδες να κάνουν απελπισμένες απόπειρες έξω από αυτά αλλά κανένας δεν παρατήρησε τους υπερμεγέθεις Τιτάνες; Και δεν εννοώ μόνο την ομάδα που τόλμησε να βγει έξω από τα τείχη. Ήταν τόσο επαναπαυμένοι που κανένας δεν παρατηρούσε τι γίνεται έξω από αυτά; Δεν υπήρχε κάποια φρουρά που να ενημερώνει για την κίνηση έξω από αυτά; Ο τεράστιος Τιτάνας ξεφύτρωσε έξω ξαφνικά μπροστά από αυτά και δεν τον είδε κανένας να έρχεται για να σημάνει συναγερμό; Υπάρχει κάποια λογική εξήγηση πίσω από αυτό; Κάτι που έχασα;
Μετά έχουμε τα 10χρονα παιδάκια ή μάλλον τον πρωταγωνιστή που μιλάει με μίσος γι' αυτούς ακόμα και πριν γίνει το μεγάλο κακό και ονειρεύεται τη μέρα που θα τους αντιμετωπίσει. Ναι, είναι ο λόγος που βρίσκονται κλεισμένοι εκεί μέσα και δεν είναι λογικό να τους συμπαθεί αλλά όλο αυτό το μίσος πώς φυτεύτηκε μέσα στην νοοτροπία του. Ειδικά όταν ήταν ελάχιστοι εκείνοι που τολμούσαν να βγουν έξω. Το μίσος για τους Τιτάνες ακόμη και μετά τον χαμό της μητέρας του και τις σκηνές φρικαλεότητας δεν μπόρεσε να μου το μεταφέρει πάντως κυρίως επειδή μιλάμε για τροφική αλυσίδα και έτσι αποχαυνωμένους όπως τους παρουσίαζε, σαν να μην είχαν νοημοσύνη σαν ζώα που έψαχναν για τροφή έμοιαζαν μόνο. Το μόνο που τους κάνει τις εικόνες πιο σοκαριστικές είναι ότι έχουν ανθρώπινη μορφή γιατί από τεράστια έντομα κλπ έχουμε χορτάσει ήδη. Η ιστορία του Οδυσσέα και του Πολύφημου θα έπρεπε να είναι το ίδιο σοκαριστική δηλαδή, τουλάχιστον εκεί υπήρχε αλληλεπίδραση και τους συντηρούσε μόνος του σαν φαγητό.
Μετά έχουμε την ίδια την ανθρώπινη κοινωνία. Εγώ συμφωνώ με αυτό που λέει ο Έρεβος. Γνωρίζουμε ήδη ότι υπήρχε πρόβλημα με το φαγητό αλλά πιστεύω ότι το θέμα ήταν περισσότερο ότι όσοι κατοικούσαν τον πυρήνα δε θέλανε να πεινάσουν περισσότερο απ' όσο έπρεπε. Οπότε προτίμησαν να ταΐσουν τους Τιτάνες και να του γλυκάνουν κι άλλο. Πάντως τον διαχωρισμό δεν μπόρεσα να τον καταλάβω και για ποιον λόγο ο στρατιώτης μιλούσε έτσι για τους υπόλοιπους. Υποθέτω ότι στον στρατό έμπαιναν άνθρωποι από διάφορα κοινωνικά στρώματα, τους διόριζαν στο μέρος που είχαν γεννηθεί όλους και μιλούσε τόσο ανοιχτά γι' αυτό ενώ μπορεί να προερχόταν από εκεί και κάποιος συνάδελφός του ή είχαν πάρει τα μυαλά του αέρα λόγω της θέσης του.
Το ξανθό παιδάκι, του οποίου το όνομα μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή, το σιχάθηκα μπροστά στον στρατιώτη, όχι για τον τρόπο που το χειρίστηκε αλλά αυτό το δουλικό χαμόγελο που είναι σαν να το απογύμνωνε από κάθε αξιοπρέπεια στον λαιμό μου κάθισε. Ο στρατιώτης ο ίδιος ήταν απλά για γέλια και η αντίδραση του πρωταγωνιστή κουραστική. Θεώρησα αστείο που δεν αντέδρασε κανένας άλλος έστω και σαν φωνή μέσα στο πλήθος. Βέβαια παρόμοια σκηνή είχαμε και στο πρώτο επεισόδιο με τη μάνα και τον στρατιώτη. Η μάνα καταλαβαίνω να καταρρεύσει από το πόνο για το παιδί της και να ζητά παρηγοριά με κάποιον τρόπο αλλά, χωρίς να θεωρώ υπερβολική την ψυχολογική κατάρρευση του στρατιώτη, πιστεύω ακριβώς επειδή ήταν στρατιώτης και αρχηγός ότι η σκηνή θα μπορούσε να αποδοθεί και αλλιώς παραδεχτεί ότι οι προσπάθειες τους ήταν ανώφελες με πιο αξιοπρεπές τρόπο. Ζητάω όμως πολλά και θα πω ότι ούτε η στερεοτυπική παρουσίαση του στρατιωτικού που αποκαλεί τους νέους στραβάδια και φαγητό προς το τέλος του δεύτερου επεισοδίου μου άρεσε.
Μέχρι στιγμής δεν έχω αντιπαθήσει (αλλά ούτε και συμπαθήσει) τον πρωταγωνιστή και τη Mikasha. Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό σημάδι. Τουλάχιστον οι περισσότεροι φαίνεται να έχουν από ένα μικρό κουσούρι και αυτό το βλέπω θετικά. Το αστείο είναι ότι μόνο ο στρατιώτης που παραλίγο να τα κάνει επάνω του όταν έτρεξε να επιτεθεί στον Τιτάνα και μετά το έβαλε στα πόδια μου άρεσε.
Αν και οπτικά μου αρέσει πολύ (με εξαίρεση μερικές σκηνοθετικές επιλογές που δε μου άρεσαν) για την ιστορία την ίδια και τους χαρακτήρες δεν μπορώ να πω το ίδιο. Από τη μια δε βαριέμαι, από την άλλη κάποια πράγματα με κάνουν να αισθάνομαι περίεργα.
Δηλαδή, έχουμε μία κοινωνία επαναπαυμένη μεν από τα πολλά χρόνια ειρήνης, αλλά πόσο πια; Βλέπουμε τους Τιτάνες να περιτριγυρίζουν τα τείχη και ομάδες να κάνουν απελπισμένες απόπειρες έξω από αυτά αλλά κανένας δεν παρατήρησε τους υπερμεγέθεις Τιτάνες; Και δεν εννοώ μόνο την ομάδα που τόλμησε να βγει έξω από τα τείχη. Ήταν τόσο επαναπαυμένοι που κανένας δεν παρατηρούσε τι γίνεται έξω από αυτά; Δεν υπήρχε κάποια φρουρά που να ενημερώνει για την κίνηση έξω από αυτά; Ο τεράστιος Τιτάνας ξεφύτρωσε έξω ξαφνικά μπροστά από αυτά και δεν τον είδε κανένας να έρχεται για να σημάνει συναγερμό; Υπάρχει κάποια λογική εξήγηση πίσω από αυτό; Κάτι που έχασα;
Μετά έχουμε τα 10χρονα παιδάκια ή μάλλον τον πρωταγωνιστή που μιλάει με μίσος γι' αυτούς ακόμα και πριν γίνει το μεγάλο κακό και ονειρεύεται τη μέρα που θα τους αντιμετωπίσει. Ναι, είναι ο λόγος που βρίσκονται κλεισμένοι εκεί μέσα και δεν είναι λογικό να τους συμπαθεί αλλά όλο αυτό το μίσος πώς φυτεύτηκε μέσα στην νοοτροπία του. Ειδικά όταν ήταν ελάχιστοι εκείνοι που τολμούσαν να βγουν έξω. Το μίσος για τους Τιτάνες ακόμη και μετά τον χαμό της μητέρας του και τις σκηνές φρικαλεότητας δεν μπόρεσε να μου το μεταφέρει πάντως κυρίως επειδή μιλάμε για τροφική αλυσίδα και έτσι αποχαυνωμένους όπως τους παρουσίαζε, σαν να μην είχαν νοημοσύνη σαν ζώα που έψαχναν για τροφή έμοιαζαν μόνο. Το μόνο που τους κάνει τις εικόνες πιο σοκαριστικές είναι ότι έχουν ανθρώπινη μορφή γιατί από τεράστια έντομα κλπ έχουμε χορτάσει ήδη. Η ιστορία του Οδυσσέα και του Πολύφημου θα έπρεπε να είναι το ίδιο σοκαριστική δηλαδή, τουλάχιστον εκεί υπήρχε αλληλεπίδραση και τους συντηρούσε μόνος του σαν φαγητό.
Μετά έχουμε την ίδια την ανθρώπινη κοινωνία. Εγώ συμφωνώ με αυτό που λέει ο Έρεβος. Γνωρίζουμε ήδη ότι υπήρχε πρόβλημα με το φαγητό αλλά πιστεύω ότι το θέμα ήταν περισσότερο ότι όσοι κατοικούσαν τον πυρήνα δε θέλανε να πεινάσουν περισσότερο απ' όσο έπρεπε. Οπότε προτίμησαν να ταΐσουν τους Τιτάνες και να του γλυκάνουν κι άλλο. Πάντως τον διαχωρισμό δεν μπόρεσα να τον καταλάβω και για ποιον λόγο ο στρατιώτης μιλούσε έτσι για τους υπόλοιπους. Υποθέτω ότι στον στρατό έμπαιναν άνθρωποι από διάφορα κοινωνικά στρώματα, τους διόριζαν στο μέρος που είχαν γεννηθεί όλους και μιλούσε τόσο ανοιχτά γι' αυτό ενώ μπορεί να προερχόταν από εκεί και κάποιος συνάδελφός του ή είχαν πάρει τα μυαλά του αέρα λόγω της θέσης του.
Το ξανθό παιδάκι, του οποίου το όνομα μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή, το σιχάθηκα μπροστά στον στρατιώτη, όχι για τον τρόπο που το χειρίστηκε αλλά αυτό το δουλικό χαμόγελο που είναι σαν να το απογύμνωνε από κάθε αξιοπρέπεια στον λαιμό μου κάθισε. Ο στρατιώτης ο ίδιος ήταν απλά για γέλια και η αντίδραση του πρωταγωνιστή κουραστική. Θεώρησα αστείο που δεν αντέδρασε κανένας άλλος έστω και σαν φωνή μέσα στο πλήθος. Βέβαια παρόμοια σκηνή είχαμε και στο πρώτο επεισόδιο με τη μάνα και τον στρατιώτη. Η μάνα καταλαβαίνω να καταρρεύσει από το πόνο για το παιδί της και να ζητά παρηγοριά με κάποιον τρόπο αλλά, χωρίς να θεωρώ υπερβολική την ψυχολογική κατάρρευση του στρατιώτη, πιστεύω ακριβώς επειδή ήταν στρατιώτης και αρχηγός ότι η σκηνή θα μπορούσε να αποδοθεί και αλλιώς παραδεχτεί ότι οι προσπάθειες τους ήταν ανώφελες με πιο αξιοπρεπές τρόπο. Ζητάω όμως πολλά και θα πω ότι ούτε η στερεοτυπική παρουσίαση του στρατιωτικού που αποκαλεί τους νέους στραβάδια και φαγητό προς το τέλος του δεύτερου επεισοδίου μου άρεσε.
Μέχρι στιγμής δεν έχω αντιπαθήσει (αλλά ούτε και συμπαθήσει) τον πρωταγωνιστή και τη Mikasha. Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό σημάδι. Τουλάχιστον οι περισσότεροι φαίνεται να έχουν από ένα μικρό κουσούρι και αυτό το βλέπω θετικά. Το αστείο είναι ότι μόνο ο στρατιώτης που παραλίγο να τα κάνει επάνω του όταν έτρεξε να επιτεθεί στον Τιτάνα και μετά το έβαλε στα πόδια μου άρεσε.
