Καταχωρήθηκε 30 Ιανουάριος 2012 - 12:41
*Βαθιά ανάσα*
Στο σχολείο, ήμουν πάντα από τα φυτουκλάκια με το πολύ πλούσιο φύλλωμα, οπότε πάντα ήμουν και στη σημαία (ποτέ ως σημαιοφόρος, πάντα η τότε κολλητή μου μου έτρωγε τη θέση... Ας είναι...). Και τι σημαίνει σημαία; Μα φυσικά, ατελείωτο λιβάνισμα με κάθε θρησκευτική ή εθνικοαπελευθερωτική αφορμή! Ήμουν δευτέρα Γυμνασίου και η υποχρέωση του μήνα ήταν ο Μακεδονικός Αγώνας. Εμένα με είχε ήδη πιάσει η αλλεργία μου (αλλεργική ρινίτιδα, ενοχλητικός βήχας, καταρροή και συνάχι για μια εβδομάδα, αποτέλεσμα στραβού διαφράγματος, διορθώνεται μόνο με επέμβαση στη μύτη), και σε συνδυασμό με το εκλεκτής ποιότητας λιβάνι, έβηχα σαν καπνίστρια σε τελευταίο στάδιο καρκίνου του πνεύμονα. (Μα κι ο τραγόπαπας, τη λιβανιστούρα κατευθείαν πάνω μας την τίναζε!) Σε κάποια φάση, εγώ κι η προαναφερθείσα κολλητή (που ανησυχούσε) είπαμε να το καφρίσουμε το ζήτημα (είχα και το Chrono Crusade φρέσκο-φρέσκο...), κι εν μέσω ψαλμωδιών ακούστηκε η παρακάτω στιχομυθία:
Εγώ: (βραχνή φωνή, λίγο επίτηδες, λίγο απ' το βήχα) Γκουχ-γκουχ... Ξέρεις, εμείς οι δαίμονες δεν το αντέχουμε τέτοιο λιβάνι...
Φίλη: (λίγο αιφνιδιασμένη, λίγο αστειευόμενη) Ε, αφού το λες εσύ, κάτι ξέρεις...!
Όταν βγήκαμε με τα αντίδωρα στα χέρια, ο παπάς, ενώ πήγαινε να χαιρετήσει τον διευθυντή μας, περνάει από μπροστά και μου λέει, όλο ειρωνεία: "Δεσποινίς, ωραίο το αντίδωρο;". Δεν κατάλαβα αμέσως τι εννοούσε, αλλά το έπαιξα χαζή και γέλασα. Έκτοτε ο τύπος με είχε στο μάτι, και πέρα απ' το να παίζουμε κοκορομαχίες με τους υπόλοιπους αριστούχους, αν μας έβαζαν σε κακή θέση, το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να αγκομαχάμε και να κοιτάμε τα ρολόγια μας (ή να βγαίνουμε έξω και να παίζουμε με τα κινητά...)
Φιου... Αυτό ήταν μεγάλο!