Κατ' αρχήν,πριν 200 χρόνια ο ''κόσμος'' δεν έλεγε τίποτα.Η συντριπτική πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού(γραφική αναφορά?έστω,η συντριπτική πλειοψηφία των σημερινού Πρώτου κόσμου)δεν είχε πρόσβαση όχι στην τέχνη,αλλά ούτε καν σε στοιχειώδεις γενικές γνώσεις-μην πει κανείς ''μα υπήρχαν και τότε σχολεία''-...
Ουσιαστικά η ευρεία διάδοση της μουσικής-δηλαδή η δυνατότητα να ακούσει η πλειοψηφία κάτι πέραν από αυτά που δημιουργήθηκαν στο γεωγραφικό κομμάτι που ζούσε π.χ ρεμπέτικο/κλαρίνα κτλ κτλ στην Ελλάδα-στις βιομηχανικές χώρες ξεκίνησε στο περίπου μετά το τέλος του Β'ΠΠ(τέλος πάντων).Σε γενικές γραμμές,σε αυτήν σου την παράγραφο οδηγήσε σε ένα σχετικίστικο τρυπάκι,εξισώνοντας εν μέρει τις συμπεριφορές των εποχών.
Καταλαβαίνω τι ήθελες να εκφράσεις και ποιο το point σου,όμως καλό θα ήταν να μην υπεραπλουστεύουμε για να γίνουμε κατανοητοί,γιατί πολλές φορές οδηγούμαστε σε ανακρίβειες,αν όχι σε γραφικότητες.Να αναγνωριστούν από ποιους ακριβώς?Αφού εκείνη την εποχή μια πολύ μικρή κάστα είχε την πολυτέλεια να τους ακούσει,καθώς και ο Μπαχ,και ο Μπετόβεν και ο Μότζαρτ που αναφέρεις,δημιούργησαν τα έργα τους όταν ακόμα το κοινωνικό καθεστώς ήταν αυτό της φεουδαρχίας και η παραγωγή γινόταν μέσω των δουλοπάροικων-πλην του Μπετόβεν που έπεσε πάνω στην Γαλλική επ. και συνεπώς στην απαρχές της αστικοδημοκρατίας-.Το ''κοινό'' της τέχνης(και πόσο μάλλον της κλασικής μουσικής..),ήταν αριθμητικά ΑΠΕΙΡΩΣ μικρότερο από το σημερινό,συνυπολογίζοντας και τα όποια συμφέροντα των οικογενειών που παίζανε ρόλο στην αναγνώριση ή στην μη αναγνώριση,και ειδικά στην υστεροφημία(εδώ κολλάει και το μηδενικό ενδιαφέρον που αναφέρεις παρακάτω).'Αρα τέτοιες συγκρίσεις με την σημερινή εποχή είναι άστοχες.
Δηλαδή τώρα που υπάρχουν οι απαραίτητες προυποθέσεις, πόσοι εκτιμουν την ποιωτική μουσική, είτε είναι μοντέρνα, ή κλασσική, πέρα απο μουσικούς και τους ανθρώπους που έχουν πολλά ενδιαφέροντα και γνώσεις, οι οποίοι και στις μέρες μας δεν είναι και τόσοι πολλοι.
Σίγουρα πολύ περισσότεροι απο παλαιότερες εποχές αλλά αυτό που είπε ο Kenny
Η πλειοψηφία πάντα αδυνατούσε να εκτιμήσει τα καλά έργα τέχνης της εποχής της.
δεν αλλάζει.
Ξανά υπεραπλούστευση και γενίκευση.Θα αφήσω αυτήν την φορά στην άκρη τα των περασμένων εποχών(γιατί αλλιώς ότι πούμε είναι άτοπο),και θα κρίνω με ''τωρινά'' δεδομένα,δηλαδή απ το '45-50 και μετά.'Οχι δεν θεωρώ πως ότι έχει διασωθεί και χαίρει εκτίμησης μέχρι σήμερα αξίζει.Για παράδειγμα,θεωρώ τον Σεφέρη κάτω του μετρίου ποιητή,που έμεινε στην ιστορία λόγω του επαγγέλματος που κατείχε,αυτό του κρατικού διπλωμάτη.Οι Doors ήταν μια κακή μπάντα σε σύγκριση με άλλες του ίδιου είδους της εποχής τους,και μείνανε λόγω της εκκεντρικότητας του τραγουδιστή τους.Την στιγμή που υπάρχουν συγκροτήματα του καιρού εκείνου καλύτερα,που ζήτημα να τα ξέρουν 100 άτομα.Και εκατοντάδες άλλα παραδείγματα.
Σ' αυτό συμφωνώ περισσότερο.
Παρ'όλα αυτά δε σημαίνει πως το οτι τους ξέρουν 100 άτομα θα πρέπει να είναι απογοητευμένοι απο τη στιγμή που ξέρουν οτι η μουσική τους μπορεί να είναι καλύτερη, και μην ξεχνάς πως ουσιαστικά μ' αυτό που λες επαληθεύεις την παραπάνω φράση του Kenny για την πλειοψηφία.
Ούτε όμως αυτό σημαίνει πως οι Doors δεν είναι καλό συγκρότημα, για τον απλό λόγο οτι κανείς δε γίνεται δημοφιλής εντελώς τυχαία.
Δηλαδή αν οποιοσδήποτε άλλος εκείνη την εποχή έκανε τα ίδια με τον Jim morrison όσον αφορά την "έξαλλη συμπεριφορά" θα γινόταν το ίδιο δημοφιλής?
Βέβαια η απάντηση στα 2 προηγούμενα quote είναι η προσωπική μου γνώμη.'Αρα ξανά μανά τα ίδια για την υποκειμενικότητα που υπάρχει στο ζήτημα.Για αυτό δεν μου πολυαρέσει να κουβεντιάζω για τέτοια πράγματα.Γιατί μπορεί ο καθένας,συμπεριλαμβανομένου εμού,να λέει το μακρύ του και το κοντό του και κανένας δεν μπορεί να του πει τίποτα,λόγω αυτών που ανέφερα και στο προηγούμενο ποστ μου,ενώ σε άλλα θέματα είναι υποχρεωμένος να επιχειρηματολογήσει πάνω σε δεδομένα και στατιστικά στοιχεία,και αν δεν το κάνει τότε έχεις όλο το δίκιο να του πεις ότι είναι και αντικειμενικά λάθος.
Συμπερασματικά και επί του θέματος,θεωρώ ότι αν χρησιμοποιούσες κάποιο άλλο αντικείμενο για παράδειγμα,πιο πρόσφατο π.χ blues,θα είχαν μεγαλύτερη ισχύ τα επιχειρήματά σου,αν και πιστεύω ότι τα επιχειρήματα σου περί αξιοκρατικής διάσωσης και γενικώς περί δικαίωσης απ τον χρόνο,ήταν απόλυτα και γενικευμένα,σε ένα θέμα που δεν στο επιτρέπει η φύση του να το κάνεις.Το ίδιο και για το ότι επικρατεί μια μόνιμη κατάσταση,από άποψη ''ποιότητας''.
Δεν ήσουν εσύ απόλυτος-ούτως ή άλλως ανέφερες στην αρχή πως είναι η γνώμη σου-,αλλά τα επιχειρήματά σου,υπάρχει διαφορά(όχι,δεν έχω κάποια συγγένεια με την Άντζελα)
Πολύ καλό το παραδειγμα της blues, γιατί συνοψίζει και την παραπάνω συζήτιση περί κλασσικής και μεγαλοπρεπούς vs μοντέρνας και απλούστερης τέχνης.
Ενώ εκείνη την εποχή το μόνο που αναγνωριζόταν ως κανονική μουσική ήταν η κλασσική, η οποία φυσικά ήταν προσιτή μόνο σε άτομα που είχαν τις απαραίτητες (οικονομικές κυρίως) προυποθέσεις για να τη διδαχθούν, οι μαύροι της Αμερικής, μην έχοντας την παραμικρή ακαδημαϊκή γνώση για τη μουσική, δημιουργούν την blues απλοποιώντας τις περίτεχνες σκάλες της κλασσικής, μετατρέποντας τις στις απλές και φαινομενικά φτωχές πεντατονικές, και με την αίσθηση του ρυθμού και το feeling τους καταφέρνουν να βγάλουν διαμάντια.
Έτσι, αντί για δεκάδες όργανα και έναν μαέστρο έχουμε ένα κρουστό, ένα μπάσο, και μια κιθάρα/σαξόφωνο να παίζουν εξίσου καλή μουσική.
Φυσικά αρχικά κι αυτό χαρακτηρίστηκε σκουπιδομουσική, ενώ τώρα θεωρείται η βάση για όλα τα μοντέρνα μουσικά είδη.
Οπότε έτσι 'έχουμε τη συνταγή της απλότητας και της αφαιρεσης που μπορεί να ξεπεράσει ακόμα και την πιο προχωρημένη μουσική, κάνοντας και τις δύο αποδώσεις της τέχνης ισάξιες.
Μια ειναι η αληθεια.Τα διαμαντια θα μεινουν η σαβουρα θα φυγει.Το οτι εμειναν στην ιστορια και μερικες σαβουρες δεν ειναι ουτε για αστειο αρκετο επιχειρημα για να αποκλεισουμε αυτη την αληθεια.
Δηλαδή όλοι οι μουσικοί κλασσικών οργάνων που πλέον δεν βρίσκουν δουλεία ούτε καν δισκογραφική εταιρία για να βγάλουν ένα δίσκο, γιοατί απλά κανένας δεν ακούει τη μουσική τους, και ενώ έχουν λιώσει εκατοντάδες ώρες να μάθουν μουσική, η μουσική τους είναι σαβούρα?
Νομίζω πως σ' αυτό τον τομέα υπάρχει μια κατάντια της μουσικής, έστω της κλασσικής, ας πούμε.
Edited by Kamui, 30 October 2011 - 19:19.
).
