Nanae Haruno, Pieta.
Πανέμορφο! Πολύ μου άρεσε! Τι συναίσθημα! Το λιτό σχέδιο με τράβηξε! Η πένα της mangaka, επίσης! Φώτα σβηστά, μουσική χαμηλόφωνα, και όλα ήσαν όμορφα! Όλα ήταν ωραία!
Αυτά. Καλά είμαι. Να περνάτε νόστιμα.
Το διάβασα, πολύ μέτριο.
Αρχικά μοιάζει πολύπλοκο και ενδιαφέρον. Στο δεύτερο chapter εξελίσσεται σε μια γυναικεία λεσβιακή φαντασίωση. Μετά αποκτάει ντράμα, σε κρατάει σε αγωνία και πάει να γίνει καλό. Το κλείσιμο όμως δε το δικαιώνει, αντίθετα αναδεικνύει την επιπολεότητα που χαρακτηρίζει το υπόλοιπο.
Η σειρά λοιπόν προσπαθεί να σου περάσει το μύνημα ότι υπάρχουν για κάποιο ανεξήγητο λόγο στη Γη κάποιοι γενετικά ανώτεροι άνθρωποι οι οποίοι ξεχωρίζουν από την κατώτερη πλέμπα χάρη στον ξεχωριστό "αέρα" που τους διακρίνει, αλλά είτε επειδή οι άλλοι τους ζηλεύουν και δεν μπορούν να τους χαρίσουν την αγάπη που για κάποιον ανεξήγητο λόγο τους αξίζει, είτε επειδή προσπαθούν να τους επιβάλλουν κοινωνικούς ρόλους οι οποίοι μπορεί να μην τους αρμόζουν, κλείνονται στον εαυτό τους και μόνο όταν δύο τέτοιοι άνθρωποι συναντηθούν μεταξύ τους μπορούν να ζήσουν φυσιολογικά.
Φυσικά αυτή η συνάντηση είναι προκαθορισμένη από τη μοίρα και όλο το σύμπαν είναι διατεθημένο να συνομωτήσει ώστε αυτοί οι άνθρωποι να παραμείνουν ζωντανοί ότι κι αν κάνουν στους εαυτούς τους, είναι ουσιαστικά αθάνατοι, και έτσι πρέπει να είναι. Όλα αυτά παρουσιάζονται από την οπτική ενός υποτιθέμενου επιστήμονα, και μάλιστα ψυχολόγου, ενώ μοιάζουν περισσότερο με την οπτική μιας νοικοκυράς που της αρέσει να διοχετεύει τις φαντασιώσεις της σχεδιάζοντας manga.
Θα έλεγα ότι αυτή η σειρά βασίζεται σε μια "ατμοσφαιρική απάτη". Είναι έυκολο για τον άνρθωπο να ερμηνεύει τα πράγματα με βάσει τη θετική ή αρνητική "αύρα" που του εκπέμπουν και έτσι να τα διακρίνει σε ανώτερα και κατώτερα, ειδικά όταν η πραγματικότητα δεν του έχει τρίψει τη μούρη στο πάτωμα για να τον αναγκάσει να δει τα πράγματα διαφορετικά.
Το πρόβλημα με το κλείσιμο της σειράς βρίσκεται σε δύο σημεία:
1. Κλείνει "βολικά", γιατί παίρνουμε μια γεύση μόνο από το άμεσο και ευχάριστο μέλλον, κατάσταση η οποία φαίνεται να παρουσιάζεται σαν διαχρονική και αναπότρεπτη πραγματικότητα, καθώς είναι προστατευμένη από ανώτερες δυνάμεις του σύμπαντος, ή απλά την παιδιάστικη αλληλοεξάρτηση μεταξύ των δύο ηρωιδών. Οι πιθανοί κίνδυνοι και οι δυσκολίες παραγκωνίζονται και ο δρόμος της ζωής παρουσιάζεται σπαρμένος με ροδοπέταλα, για να μην υπάρξει κάποια σύγκρουση ανάμεσα στην επιπόλαια κοσμοθεωρία που περιέγραψα παραπάνω και την πραγματικότητα.
2.Εν τέλει δεν βλέπουμε τις χαρακτήρες να κάνουν τίποτα ιδιαίτερο ή αρμόζον σε ανώτερους ανθρώπους, περά από το συνηθισμένο σκόρπισμα του χρόνου, των χρημάτων και της ζωής που κάνουν οποιοιδήποτε δυο άνθρωποι που ζουν και διασκεδάζουν μαζί.
Σπουδάζουν, τρώνε, μαζεύουν όστρακα, η ωριμότερη φροντίζει την ανωριμότερη, και αυτό. Όμως αντί όλο αυτό να παρουσιαστεί σαν κάτι μέτριο και συνηθισμένο, παρουσιάζεται σαν κάτι ιδανικό και τέλειο. Εξιδανικεύεται δηλαδή η σχέση μεταξύ δύο ψυχικά άρρωστων και αδύναμων ανθρώπων των οποίων η παρουσία του ενός για τον άλλον είναι επιβεβαίωση της ευτυχίας και της ζωής. Μιας πλασματικής ευτυχίας που δε στηρίζεται σε κάποια φιλοσοφική-κοσμοθεωρική αντίληψη, και που θα μπορούσε να διαταραχθεί πανεύκολα, πράγμα που όμως αποφεύγεται με κάθε τρόπο από τη σειρά και μοιάζει αδύνατο από ένα σημείο και μετά.
Αγαπημένη μου χαρακτήρας είναι πλέον σίγουρα η γυναίκα ψυχολόγος. Σχετικά λογική, ξεκάθαρη ως προς τις επιθυμίες της και με ακλόνητο επιστημονικό πνεύμα, δεν αγνοεί την πραγματικότητα για χάρη του ρομαντισμού (ο οποίος θα έλεγα ότι παρουσιάζεται μάλλον λανθασμένα στη σειρά, γιατί παρουσιάζεται μεν ως εξιδανικευμένος, αλλά συνδέεται περισσότερο με τη ζωή, που είναι πράγμα μεταβαλλόμενο και άστατο και σε αντίθεση με το θάνατο, ο οποίος νομίζω πως μόνο αυτός μπορεί να διατηρεί "διαχρονικούς" τους δεσμούς και τα συναισθήματα των ανθρώπων). Παρ' όλα αυτά, η σειρά την παρουσίαζε μεν ως "καλή", αλλά το τέλος δε δικαίωσε τη σκέψη της. Ο παραλογισμός και η αδυναμία επικράτησαν.
Τώρα σχετικά με τις δύο πρωταγωνίστριες, προτιμώ τη Rio, η άλλη δεν πήρε αρκετό development.
Eκ πρώτης όψεως θα έλεγα ότι προτιμάω τη Rio των πρώτων chapters από τη Rio του τέλους, γιατί έμοιαζε τουλαχιστον πιο δυνατή λόγω της απαθούς αποδοχής της πραγματικότητας που τη χαρακτήριζε, αλλά κατανοώ την ανάγκη της για συντροφικότητα και αναγνωρίζω την προσκόλληση της στην Sahoko ως αναπόφευκτη.
Βtw δεν καταλαβαίνω γιατί η συγκρκιμένη σειρά αναγνωρίζεται ως Yuri (και απο το MAL), soft shoujo ai το πολύ το λες.
Edited by Kamui, 26 June 2013 - 20:44.