Και το είδα!!! Yoru wa Mijikashi Aruke yo Otome λοιπόν. Τι ωραίος τύπος ο συγγραφέας (Tοmihiko Morimi) του Tatami. Πόσο μου αρέσει που βρίσκει ομορφιά σε απλές καθημερινές έννοιες και τους δίνει αυτήν την παραμυθένια ρομαντική νότα.
Από τα τέσσερα κομμάτια, το αγαπημένο μου μακράν ήταν το δεύτερο κομμάτι με την δημοπρασία των ''δεύτερο χέρι'' βιβλίων. Ειδικά από το σημείο που ο πιτσιρικάς Ozu αναλύει την θεωρεία πως όλα τα βιβλία συνδέονται, μέχρι το σημείο ο πρωταγωνιστής κερδίζει και η σκηνή πέφτει από τα χέρια της μελαγχρινής κοπέλας, οπότε τα συγγράματα απευλεθερόνται, ήμουν εκστασιασμένος από την υπέροχη εκτέλεση.
Όσον αφορά τα άλλα τρία κομμάτια, θα έβαζα δεύτερο το τελευταίο κομμάτι με τις επισκέψεις στους αρρώστους, όπου μου άρεσε το πως ο ένας νοιάζοταν για κάποιον άλλον που νοσούσε. Το μόνο που με χάλασε ήταν ότι ο άκυρος γκάνγαστα γέρος νοιαζόταν για κάποιο λόγο για τον πρωταγωνιστή. Ο φίλος από την βιβλιοθήκη έφτανε ώστε να πείσει την κοπελιά να πάει πιστεύω. Λεπτομέρειες.
Μετά, το αρχικό κομμάτι με το πιώμα, καθώς μου άρεσε το καραβάνι των μεθυσμένων περισσότερο από τα ολίγον σπασπτικά μιούζικαλ του καστ. Ο εσωτερικός σχολιασμός για τον οπορτουνισμό (το οποίο θίγει και στο Tatami) με τις πέστροφες στο τέλος και τον έρωτα με την πρώτη ματιά με έκανε να χαμογελάσω ωστόσο, οπότε thumbs up εκεί.
Τι τρίπαρε ο Yuasa πριν κάνει την σκηνή της συνάντησης στο τέλος? Αριστουργηματική σκηνοθεσία. Ό,τι και να κάνει αυτός ο τύπος με κερδίζει. Το animation ήταν όπως έπρεπε για ταινία. Μαζί με τον σχεδιασμό των χαρακτήρων και την οπτική ματιά του σκηνοθέτη έδεσαν το γλυκό.
