Λοιπόν.. καταρχάς το τέλος για μένα δείχνει ότι αυτό που βλέπαμε ως πραγματικότητα και στο οποίο ζει ο ντι κάπριο, δεν είναι παρά ένα όνειρο.
Παρόλα αυτά, όπως το βλέπω εγώ υπάρχουν πολλά πράγματα σε όλο το έργο που σε σπρώχνουν προς αυτήν την κατεύθυνση.
Η σβούρα που συνεχίζει να γυρνά είναι το προφανές που θέλει να βάλει ακόμη και τον ανυποψίαστο σε αμφιβολία, όπως επίσης η εντελώς ονειρική στην κυριολεξία υποδοχή του από την στιγμή που κατέβηκε από το αεροπλάνο με όλους να τον κοιτάνε και τον υποδέχονται με την ίδια έκφραση λες και ήταν αντανάκλαση των συναισθημάτων του.
Έπειτα έχουμε τα παιδιά του. Κάτι που συνδέεται με όλο το έργο. Κάθε φορά που έπαιρνε τηλέφωνο και μιλούσε με τα παιδιά του μας έδειχνε την ίδια ακριβώς σκηνή (συνέβη 2-3 φορές αν δεν κάνω λάθος κατά την διάρκεια της ταινίας). Τα παιδιά ήταν στην αυλή, με γυρισμένη την πλάτη στην κάμερα, αρχικά μιλούσε στο ένα και μετά ερχόταν και το άλλο και μιλούσε και αυτό λίγο (αν θυμάμαι καλά). Και
ακριβώς στην ίδια θέση βρίσκονταν και όταν τελικά πήγε σπίτι του, λες και ο χρόνος δεν περνούσε εκεί που ήταν τα παιδιά του. Όλο αυτό είναι κάτι που συμβαίνει σε όνειρα αρκετά.
Και έχουμε φυσικά το σημαντικότερο, την εξιστόρηση της ζωής του με την γυναίκα του και της αυτοκτονίας της. Μαθαίνουμε πως έζησαν για πολλααα χρόνια και γέρασαν σε ένα όνειρο που έκαναν ότι ήθελαν και κάποια στιγμή αποφάσισαν να βγουν από αυτό. Το θέμα είναι που ξύπνησαν? Αν δεχτούμε ότι τα πράγματα έγιναν έτσι όπως τα περιγράφει ο ντι κάπριο, και αν ξεχωρίσουμε τα γεγονότα από τον τρόπο που ο καθένας τους τα αντιλαμβανόταν, ξέρουμε σε εκείνη τη φάση του έργου το εξής: αυτός θεωρούσε ότι ξύπνησαν στην πραγματικότητα, ενώ εκείνη επέμενε ότι αυτό ήταν ακόμη ένα όνειρο και για ξυπνήσουν πραγματικά έπρεπε να αυτοκτονήσουν! Και οι δύο έκαναν πολλές προσπάθειες να μεταπείσουν ο ένας τον άλλο, αλλά εν τέλει εκείνη αφού δεν κατάφερε να τον πείσει (η ίσως και ελπίζοντας ότι θα κάνει και αυτός το ίδιο κάποια στιγμή) αυτοκτόνησε μόνη της προκειμένου να γυρίσει, όπως πίστευε, στα αληθινά της παιδιά.
Τώρα αν όντως ήταν όνειρο και αυτή ξύπνησε πραγματικά, ενώ αυτός έμεινε εγκλωβισμένος μέσα όλον αυτόν τον καιρό πιστεύοντας ότι είναι η πραγματικότητα και ότι εκείνη πέθανε, με βάση τα όσα είδαμε δεν το ξέρουμε!
Και κάτι ακόμη που μου ήρθε τώρα, με βάση την ταινία ξέρουμε ότι 5 λεπτά ύπνου αντιστοιχούν σε περίπου μία ώρα στο όνειρο (δεν θυμάμαι καλά). Όμως αυξάνεται η αναλογία άν είσαι σε όνειρο πολλαπλού επιπέδου (π.χ. όνειρο που είναι μεσα σε όνειρο που είναι μέσα σε όνειρο).
Αν λοιπόν απλώς βρίσκονταν σε ένα όνειρο με την γυναίκα του και γέρασαν σε αυτό όπως είχε πει, πως γίνεται να είναι 1ου επιπέδου? Εννοώ αν ήταν δεκατίες στο όνειρο θα έπρεπε να κοιμούνται τουλάχιστον μήνες, ίσως και πάνω από ένα χρόνο.. Το πιο λογικό και πιθανο είναι να ήταν σε όνειρο πολλαπλού επιπέδου και επομένως αυτό στο οποίο ξύπνησαν να ήταν κι αυτό ένα όνειρο..
Υπάρχουν κι άλλες λεπτομέρειες αν το σκεφτεί κανείς.
Btw ιδού και μια διαφορετική οπτική και κριτική του έργου που μου άρεσε
http://open.salon.com/blog/amys0482/2010/07/21/is_inception_all_a_dream_analysis_by_a_lucid_dreamer