77 replies to this topic

[Erisadesu]

το βρήκα στο public...αλλά δεν το πείρα ο βλάκας....
καλώ το πρώτο vol. αλλά ...κάπως βαρετό....
τεσπα....ήθελα να πω ότι έχει βγει και σε real action movie.

[Guest-13157]

λαθος μου. μπορει να μην ειναι αντιθετα, η σειρα ακομα δεν μου φαινεται ψυχεδελικη συμφωνα με το λινκ σου. στο σουρεαλισμο συμφωνω απολυτα.

Καλό είναι όταν κάνουμε quote να επιλέγουμε και το σωστό κομμάτι ή όλο.

A psychedelic experience is characterized by the perception of aspects of one's mind previously unknown, or by the creative exuberance of the mind liberated from its ostensibly ordinary fetters.

[Serestrum]

δεν υπαρχει σωστο κομματι, υπαρχει λαθος μαγικο μανιταρι ομως. ^^

[Guest-13157]

δεν υπαρχει σωστο κομματι, υπαρχει λαθος μαγικο μανιταρι ομως. ^^

[iristella]

Ήρεμα παιδιά η σειρά είναι ανοιχτή σε ερμηνείες. Ψυχεδελική ή όχι ο καθένας εισπράττει αυτά που θέλει από αυτήν. Δεν είναι ανάγκη να καταλαβαίνουμε όλοι τα ίδια από κάτι.

Οπότε επικεντρωθείτε περισσότερο στα γεγονότα/σκέψεις για τη σειρά και λιγότερο σε εννοιολογικές προσεγγίσεις, αναλύσεις.

[mono]

Συγγνώμη και χωρίς πρόθεση να συνεχίσω την συζήτηση για το αν η σειρά είναι ψυχεδελική ή όχι να κάνω μια σημείωση περί σουρεαλισμού...Διάβασα ότι είναι σουρεάλ επειδή δεν υπάρχει αυτό το καθεστώς σε άλλη χώρα.Αυτό το καθιστά υπερρεαλιστικό? Εκτός πραγματικότητας ναι, πάνω από την πραγματικότητα όχι. Ο σουρεαλισμός δουλεύει κυρίως με το υποσυνείδητο, τα όνειρα και γενικότερα μια υπέρβαση της πραγματικότητας και όχι με γεγονότα που απλά δεν είναι συνηθισμένα. Το καθεστώς που περιγράφεται στο Ikigami είναι τόσο ρεάλ όσο και καθεστώτα όπως του Πωλ Ποτ εκτός και αν θέλετε να τον πούμε και αυτόν σουρεαλιστή

Έκανα αυτή τη σημείωση όχι γιατί θέλω να την πω σε κάποιον ( να κάνω τη διευκρίνηση μιας και τελευταία πολύς κόσμος αρπάζεται από το τίποτα XD) αλλά για να τονίσω κάτι που με έκανε να αγαπήσω αυτή τη σειρά. Τον υπέρμετρο ρεαλισμό της. Το πόσο ρεαλιστικά αποτυπώνει τον ανθρώπινο πόνο, την χαρά, τη φιλοδοξία, την απογοήτευση, την ελπίδα, την αγάπη και κάθε φάσμα ανθρώπινης συμπεριφοράς. Δεν μπορώ να το κατατάξω έστω και κατά προσέγγιση σε πολιτικό κείμενο καθώς απουσιάζει γενικά η γνώμη του γράφοντος, πιο πολύ σε φιλοσοφικό καθώς σε αφήνει να σκεφτείς μόνος σου ορισμένα πράγματα...

Διαβάζοντας το θυμήθηκα το εδάφιο στην Αντιγόνη του Σοφοκλή που η ηρωίδα της τραγωδίας σπάει μία και μοναδική φορά και λίγο πριν την θάψουν ζωντανή αναπολεί όσα θα μπορούσε να έχει αν συνεχιζόταν η ζωή της. Είναι η γνώση ότι θα πεθάνει μην έχοντας προλάβει να κάνει αυτά που θέλει και η αγωνία πριν τον θάνατο που την τσακίζουν περισσότερο και από τον ίδιο τον θάνατο. Οι ήρωες του Ikigami είναι πρωταγωνιστές ο καθένας στην δικιά του προσωπική τραγωδία και εμείς ως θεατές αναζητάμε την δικιά μας προσωπική κάθαρση...

Από ότι καταλαβαίνω το όλο σκεπτικό πίσω από την πολιτική των Ikigami είναι να εκτιμήσουν οι άνθρωποι την αξία της ζωής βλεποντας άλλους ανθρώπους να πεθαίνουν ιδέα όχι τόσο άγνωστη στη λογοτεχνία αλλά παντελώς άγνωστη στην πολιτική...Συνήθως τα κίνητρα πίσω από τις κρατικές δολοφονίες δεν είναι τόσο "ιδεαλιστικά" αλλά δεν παύουμε να μιλάμε για ένα απολυταρχικό καθεστώς που χρησιμοποιεί τα μέσα καταστολής όπως κάθε άλλο απολυταρχικό καθεστώς...

Δεν το έχω τελειώσει ακόμα οπότε αποφεύγω να ανοίγω τα spoilers και ίσως να έχω ξεφύγει από την συζήτηση που ήδη κάνετε αλλά αυτό το manga πραγματικά με παρασύρει σε άπειρες σκέψεις...Το μόνο αρνητικό αν μπορείς να το πεις έτσι είναι ο βαθμός στον οποίο με επηρεάζουν οι ιστορίες του γι' αυτό και το διαβάζω αργά αργά...

[iristella]

Από ότι καταλαβαίνω το όλο σκεπτικό πίσω από την πολιτική των Ikigami είναι να εκτιμήσουν οι άνθρωποι την αξία της ζωής βλεποντας άλλους ανθρώπους να πεθαίνουν ιδέα όχι τόσο άγνωστη στη λογοτεχνία αλλά παντελώς άγνωστη στην πολιτική...Συνήθως τα κίνητρα πίσω από τις κρατικές δολοφονίες δεν είναι τόσο "ιδεαλιστικά" αλλά δεν παύουμε να μιλάμε για ένα απολυταρχικό καθεστώς που χρησιμοποιεί τα μέσα καταστολής όπως κάθε άλλο απολυταρχικό καθεστώς...

Αυτό πέρα από από παθογένεια του ίδιου του κρατικού μηχανισμού δεν συνιστά και παθογένεια της ίδιας της κοινωνίας? Το γεγονός ότι η ίδια η κοινωνία έχει φτάσει σε σημείο να βρίσκει την αυτοεπιβεβαίωση και την διάθεση για ζωή μόνο εαν κάποια μέλη της "θυσιαστούν", δεν αντιδρά ούτε στην καταπίεση, ούτε και στις τεχνικές λογοκρισίάς δεν δείχνει ότι υπάρχει βαθύ πρόβλημα σε κάποιες από τις δομές της? Σε πολλές περιπτώσεις βλέπουμε τους ήρωες να φοβούνται να πουν κάτι αρνητικό για το NPPA αλλά κανείς δεν αναρωτιέται (ή σχεδόν κανείς για να ακριβολογώ) γιατί πρέπει να φοβούνται και αν θα υπήρχε όντως ανάγκη να μετράνε τις λέξεις τους εφόσον η συγκεκριμένη τακτική αποτελεί πανάκεια.

Σχετικά με την αξία της ζωής πιστεύω τον κρατικό μηχανισμό τον ενδιαφέρει περισσότερο το "παραγωγικό κομμάτι" του όλου θέματος (το να θέλει δηλαδή το άτομο να αφήσει όσο το δυνατόν περισσότερο έργο πίσω του πριν λάβει ένα ikigami= περισσότερη παραγωγή= μεγαλύτερη ανάπτυξη) ή και η πλευρά καταστολής (το να γίνεται εμφύτευση της κάψουλας στους αντιρρησίες/ενοχλητικούς).

[Guest-13157]

Συγγνώμη και χωρίς πρόθεση να συνεχίσω την συζήτηση για το αν η σειρά είναι ψυχεδελική ή όχι να κάνω μια σημείωση περί σουρεαλισμού...Διάβασα ότι είναι σουρεάλ επειδή δεν υπάρχει αυτό το καθεστώς σε άλλη χώρα.Αυτό το καθιστά υπερρεαλιστικό? Εκτός πραγματικότητας ναι, πάνω από την πραγματικότητα όχι. Ο σουρεαλισμός δουλεύει κυρίως με το υποσυνείδητο, τα όνειρα και γενικότερα μια υπέρβαση της πραγματικότητας και όχι με γεγονότα που απλά δεν είναι συνηθισμένα. Το καθεστώς που περιγράφεται στο Ikigami είναι τόσο ρεάλ όσο και καθεστώτα όπως του Πωλ Ποτ εκτός και αν θέλετε να τον πούμε και αυτόν σουρεαλιστή

Έκανα αυτή τη σημείωση όχι γιατί θέλω να την πω σε κάποιον ( να κάνω τη διευκρίνηση μιας και τελευταία πολύς κόσμος αρπάζεται από το τίποτα XD) αλλά για να τονίσω κάτι που με έκανε να αγαπήσω αυτή τη σειρά. Τον υπέρμετρο ρεαλισμό της. Το πόσο ρεαλιστικά αποτυπώνει τον ανθρώπινο πόνο, την χαρά, τη φιλοδοξία, την απογοήτευση, την ελπίδα, την αγάπη και κάθε φάσμα ανθρώπινης συμπεριφοράς. Δεν μπορώ να το κατατάξω έστω και κατά προσέγγιση σε πολιτικό κείμενο καθώς απουσιάζει γενικά η γνώμη του γράφοντος, πιο πολύ σε φιλοσοφικό καθώς σε αφήνει να σκεφτείς μόνος σου ορισμένα πράγματα...

Πάμε πάλι, καταρχάς αυτό που αναφέρει η Iri είναι απολύτως σωστό, ο καθένας βλέπει να τα πράγματα τελείως διαφορετικά, σίγουρα δεν εννοούσα τον υπερρεαλισμό όπως τον εξέλαβες. Ο σουρεαλισμός είναι υπέρβαση της πραγματικότητας και αυτό ήθελα να δείξω με αυτό το επιχείρημα. Τα γεγονότα στο Ikigami μπορεί να εκφράζονται και να παρουσιάζονται ρεαλιστικά αλλά δεν είναι, δεν έχει καμία αξία να το λες αυτό από την στιγμή που όλο το story line βασίζεται στην τυχαία επιλογή κάποιων ατόμων, τα οποία θα πάνε στο θάνατο για την εκτίμηση της ζωής από τους άλλους.

Διαβάζοντας το θυμήθηκα το εδάφιο στην Αντιγόνη του Σοφοκλή που η ηρωίδα της τραγωδίας σπάει μία και μοναδική φορά και λίγο πριν την θάψουν ζωντανή αναπολεί όσα θα μπορούσε να έχει αν συνεχιζόταν η ζωή της. Είναι η γνώση ότι θα πεθάνει μην έχοντας προλάβει να κάνει αυτά που θέλει και η αγωνία πριν τον θάνατο που την τσακίζουν περισσότερο και από τον ίδιο τον θάνατο. Οι ήρωες του Ikigami είναι πρωταγωνιστές ο καθένας στην δικιά του προσωπική τραγωδία και εμείς ως θεατές αναζητάμε την δικιά μας προσωπική κάθαρση...

Η οποία Αντιγόνη αν και αναπόλησε όλα αυτά που λες αποφάσισε να αυτοκτονήσει μόνη της, κατ' εμέ αστοχο παράδειγμα, στο Ikigami δεν αυτοκτονούν πράττουν ορθά ή λαθεμένα και (πάλι κα' εμέ) αυτές οι πράξεις είναι που θέλει να περάσει ο καλλιτέχνις στον αναγνώστη. Για να επιχειρηματολογήσω παίρνω μία φράση του αρχηγού του τμήματος: "This paper can be a paper of death but can also be a paper of life." (μέσα στις γραμμές απλά μου έμεινε.

Από ότι καταλαβαίνω το όλο σκεπτικό πίσω από την πολιτική των Ikigami είναι να εκτιμήσουν οι άνθρωποι την αξία της ζωής βλεποντας άλλους ανθρώπους να πεθαίνουν ιδέα όχι τόσο άγνωστη στη λογοτεχνία αλλά παντελώς άγνωστη στην πολιτική...Συνήθως τα κίνητρα πίσω από τις κρατικές δολοφονίες δεν είναι τόσο "ιδεαλιστικά" αλλά δεν παύουμε να μιλάμε για ένα απολυταρχικό καθεστώς που χρησιμοποιεί τα μέσα καταστολής όπως κάθε άλλο απολυταρχικό καθεστώς...

Δεν το έχω τελειώσει ακόμα οπότε αποφεύγω να ανοίγω τα spoilers και ίσως να έχω ξεφύγει από την συζήτηση που ήδη κάνετε αλλά αυτό το manga πραγματικά με παρασύρει σε άπειρες σκέψεις...Το μόνο αρνητικό αν μπορείς να το πεις έτσι είναι ο βαθμός στον οποίο με επηρεάζουν οι ιστορίες του γι' αυτό και το διαβάζω αργά αργά...

Εδώ δημιουργείς μια τόσο μεγάλη γενικότητα αλλά και βγαίνεις και λίγο off με αυτό που προσπαθεί να σου περάσει ο καλλιτέχνις. Καταρχάς, το συγκεκριμένο θέμα θέλει μεγάλη συζήτηση (η οποία το πιο πιθανό να μην καταλήξει πουθενά μιας και ο καθένας το βλέπει το θέμα διαφορετικά.)

-- Όλα αυτά φυσικά αντικατοπτρίζουν την δικιά μου οπτική γωνία και όχι του γενικού συνόλου.

[mono]

Καλά ότι μια κοινωνία που καταφέυγει σε τέτοιες μεθόδους είναι παθογενής είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο. Η υπακοή εξασφαλίζεται με την καταστολή που λειτουργεί παραδειγματικά και την προπαγάνδα που πείθει για το αγνό των προθέσεων καθώς και με την βοήθεια των απανταχού παρόντων και πάντων πληρώντων "ρουφιάνων" με τη μορφή του καθημερινού πολίτη που ανησυχεί για την ηρεμία, την τάξη και την ασφάλεια. Ο φόβος ως γνωστόν αποτρέπει τους ανθρώπους από το να λειτουργήσουν συλλογικά για να καταρρίψουν ένα καθεστώς. Η κατάσταση αυτή δεν είναι πρωτότυπη, έτσι λειτουργεί κάθε δικτατορία που σέβεται τον εαυτό της...

Συμφωνώ μαζί σου ότι τα πραγματικά κίνητρα δεν μπορεί να είναι τόσο αγνά, γιατί στην πολιτική δεν χωρούν τα υπαρξιακά προβλήματα και οι φιλοσοφικοί πειραματισμοί της λογοτεχνίας. Η παραγωγικότητα που είπες είναι το ένα κομμάτι αλλά με μια επιφύλαξη καθώς όπως είπα δεν το έχω διαβάσει όλο θα προσέθετα και άλλο ένα. Την ύπαρξη μιας ολόκληρης γενιάς, της πιο παραγωγικής γενιάς, της πιο επαναστατικής γενιάς που έχει τη δαμόκλειο σπάθη του Ikigami να κρέμεται από πάνω της. Όταν αυτή η γενιά που ιστορικά έχει αποδείξει τη δύναμη ανατροπής που κατέχει, χειραγωγείται με τέτοιο τρόπο, εξασφαλίζεται η διαιώνιση μιας διεφθαρμένης κυβέρνησης και η διατήρηση του status quo.

Και με τόση κουβέντα μου άνοιξε η όρεξη και με βλέπω να το διαβάζω μονορούφι και να με μαζεύετε αύριο

edit : @ Gbak

Το πώς αντιλαμβάνεσαι εσύ ένα παγκόσμιο ρεύμα στην τέχνη με εκατοντάδες εκπροσώπους που θα διαφωνούσαν μαζί σου δεν είναι το ζητούμενο. Η Αντιγόνη όταν τα λέει αυτά δεν έχει καμία επιθυμία να πεθάνει. Τα λέει όταν μαθαίνει την απόφαση του Κρέοντα που είναι θάνατος, άσχετα με το αν αυτοκτόνησε στο τέλος μαζί με τον Αίμωνα. Δεν βρίσκω το άστοχο ανάμεσα σε δύο περιπτώσεις ανθρώπων που ξέρουν ότι θα πεθάνουν. Ήθελα να εκφράσω το πανανθρώπινο του συναισθήματος. Της γνώσης του επικείμενου θανάτου και του χαμένου μέλλοντος και απλά μου ήρθε στο μυαλό αυτό το εδάφιο που με είχε συγκλονίσει όταν το κάναμε στο Λύκειο. Τέλος, η σειρά σου δίνει αρκετά ερεθίσματα για συζήτηση, πέρα από αυτά που αυστηρά ίσως έχει ο καλλιτέχνης στο μυαλό του αλλά δεν χρειάζεται να στα λέω αυτά έτσι δεν έιναι? Από ότι φαίνεται τα ξέρεις όλα

Edited by mono, 10 February 2010 - 20:13.

[Guest-13157]

Σχετικά με την αξία της ζωής πιστεύω τον κρατικό μηχανισμό τον ενδιαφέρει περισσότερο το "παραγωγικό κομμάτι" του όλου θέματος (το να θέλει δηλαδή το άτομο να αφήσει όσο το δυνατόν περισσότερο έργο πίσω του πριν λάβει ένα ikigami= περισσότερη παραγωγή= μεγαλύτερη ανάπτυξη) ή και η πλευρά καταστολής (το να γίνεται εμφύτευση της κάψουλας στους αντιρρησίες/ενοχλητικούς).

Στο πρώτο σκέλος θα συμφωνήσω, ότι το κάνουν για να δημιουργήσουν μια αίσθηση υπευθυνότητας στην πολιτεία επειδή είναι οι εκλεκτοί οι οποίοι έχουν το δικαίωμα να ζουν. Δηλαδή, είναι σαν βάζουν σε όλοι την πολιτεία ψυχικά δεσμά για να δημιουργούν έργο, το οποίο νιώθουν ότι χρωστάνε αφου τους δώθεικε το δώρο της ζωής.

Στο δεύτερο μέρος διαφωνώ μιας και δείχνει την διαδικασία για την οποία περνάει ένα καψουλάκι για να φτάσει στον owner του. Αν εννοείς την θανατική ποινή απο το καψουλάκι συμβαίνει, με διαφορετικούς τρόπους, λόγους και μέσα ακόμα και τωρα και είναι ως γνωστών ένα μεγάλο θέμα.

[iristella]

Στο δεύτερο μέρος διαφωνώ μιας και δείχνει την διαδικασία για την οποία περνάει ένα καψουλάκι για να φτάσει στον owner του. Αν εννοείς την θανατική ποινή απο το καψουλάκι συμβαίνει, με διαφορετικούς τρόπους, λόγους και μέσα ακόμα και τωρα και είναι ως γνωστών ένα μεγάλο θέμα.

Τι εννοείς? Γιατί στο Manga δηλώνεται ρητά το πως χρησιμοποιείται η κάψουλα και ως μέσο θανατικής καταδικης. Και έχει δηλωθεί ξεκάθαρα ότι αυτός έιναι και ο λόγος για τον οποίο θα πρέπει να προσέχουν τα λόγια τους.

[Guest-13157]

Τι εννοείς? Γιατί στο Manga δηλώνεται ρητά το πως χρησιμοποιείται η κάψουλα και ως μέσο θανατικής καταδικης. Και έχει δηλωθεί ξεκάθαρα ότι αυτός έιναι και ο λόγος για τον οποίο θα πρέπει να προσέχουν τα λόγια τους.

Ναι αυτό λεω, ότι αν εννοείς αυτή την κατάσταση, τότε με διαφορετικούς λόγους γίνεται και τώρα.

@mono: Ποιοί είναι αυτή οι διακεκριμένη, γιατί ότι είπα το είπα μετά απο την ανάλυση που κάναμε στην τάξη... Επίσης, απλός είπα ότι είναι άστοχο το παράδειγμα σου για τον εξής λόγω ότι είναι άλλες οι προϋποθέσεις. Ανέφερα ότι οι απόψεις μου είναι δικές και όχι φυσικά όλου του κόσμου, εσύ αποφάσισες να εξισώσεις τις δικές σου απόψεις με τους "διακεκριμένους". Δεν είμαι θυμωμένος, όπως θέλουν πολύ να παρεξηγούν, ο γραπτός λόγος δεν μου δίνει την ευκαιρία να εκφράσω τον τόνο. Τέλος, καλό είναι να μην καταργείς τις αποφάσεις των άλλων για να τις αντικρούσεις, καλύτερα να εκθέσεις επιχειρήματα και σίγουρα όχι ένα απλό, οι "διακεκριμένοι". (οι οποίοι φυσικά συμβαδίζουν και με τα λόγια σου.

Ο καθένας έχει διαφορετική οπτική γωνία.

[mono]

Καταρχάς δεν καταλαβαίνω τι μου λες. Μιλάω για το σουρεαλισμό αρχικά και όχι την Αντιγόνη.Αν θες εκφραστές του σουρεαλισμού ξεκίνα με τα βασικά...Κανα Dali, Κανα Bunuel να πάρεις ιδέες. Η Αντιγόνη όσο σημαντικό έργο και να είναι δεν θυμάμαι να αποτέλεσε παγκόσμιο ρεύμα στην τέχνη Οπότε μάλλον έχουμε ένα προβληματάκι στη συνεννόηση. Από κει και πέρα γιατί πήγε λίγο μακριά η βαλίτσα. Όταν μου λες ότι είμαι άστοχη ή off εσύ καταργείς τη δική μου γνώμη και μάλιστα μην έχοντας καταλάβει τι λέω και όχι εγώ. Δηλαδή πόσα επιχειρήματα πια να αναπτύξω για να καταθέσω το αυτονόητο, ότι ήθελα να τονίσω πόσο τραγικό είναι να ξέρεις οτι θα πεθάνεις χρησιμοποιώντας ένα κομμάτι από την Αντιγόνη?

Συμφωνώ απόλυτα ότι ο καθένας έχει διαφορετική οπτική γωνία άλλωστε δεν ήμουν εγώ αυτή που είπε ότι είμαι off και ότι άλλα θέλει να πει ο καλλιτέχνης...

[Kenny]

@Gbak

Καταρχήν:

Seriously. Αν πιστεύεις ότι τα συμβάντα του Ikigami δεν μπορούν να συμβούν στον πραγματικό κόσμο, have I got news for you. Τα μόνα συστατικά που χρειάζεσαι είναι ένα ολοκληρωτικό καθεστώς (κοίτα πχ κατά Βόρεια Κορέα μεριά), και την τεχνολογία της κάψουλας (they're probably working on it as we speak). Όλα τα άλλα θα έρθουν automagically μόνα τους, trust me.

Προχωρώντας στον παραλληλισμό με την Αντιγόνη, τί σημασία έχει, αλήθεια, που αυτοκτόνησε στο τέλος; Η βασική ομοιότητα είναι ότι κι αυτή καταδικάστηκε σε θάνατο νέα, με όλο το μέλλον μπροστά της, όπως και κάθε παραλήπτης ikigami. Λες και δεν έχουμε ήδη δει άτομα που παραλαμβάνουν ikigami να πεθαίνουν πριν την ώρα τους, ή (αν απαιτείς ακόμα περισσότερη ομοιότητα), λες και δεν θα δούμε σε κάποιο arc κάποιον παραλήπτη ikigami να αυτοκτονεί. Κοντολογίς: κολλάς σε λεπτομέρειες, and you're missing the big picture.

Τρίτον, οι νέοι που επιβιώνουν απ' όλο αυτό το σύστημα, κάθε άλλο παρά "εκλεκτοί" είναι. For all that we know, μπορεί να είναι άχρηστα τομάρια και ρεμάλια του κερατά, απλά τους χαμογέλασε η Τύχη σ' αυτήν την περίπλοκη παραλλαγή της ρώσσικης ρουλέτας. Το να είναι οι νόμοι των πιθανοτήτων με το μέρος σου ΔΕΝ σημαίνει ότι είσαι "εκλεκτός".

Αυτά. Now, if you'll excuse me, πάω να διαβάσω Ikigami γιατί έχω μείνει 6 chapters πίσω. >__>

Edited by Kenny, 10 February 2010 - 22:12.
fuckin' typos >__________________________>

[Guest-13157]

Νομίζω ότι η εικόνα που έβαλες δειχνει την κατάσταση στο Ikigami σε νοηματικό επίπεδο (για το surreal). Η συνοσιμολογία καλή είναι αλλά δυστυχώς δεν αποδεικνύει τίποτα. Seriously, το πήγαμε σε άλλο επίπεδο το θέμα.

Δυστυχώς, η Αντιγόνη δεν καταδικάστηκε τυχαίος η πράξεις της την οδήγησαν εκεί. Είχε επιλογή. Η ιστορία δεν έχει καμία σχέση, στο ένα θέλει να δείξει τους κανόνες των θεών (Αντιγονη) και τους κανόνες της εξουσίας (Κρέοτας) να συγκρούονται και στο άλλο θέλει να δείξει το φόβο για το θάνατο, εκφοβισμός απο την εξουσία και λοιπά αλλα προβλήματα που θέλει να περάσει στον δεκτη ο καλλιτέχνις. Γι' αυτό λέω ότι το παράδειγμα ήταν άστοχο.

Λέω ότι έτσι νιώθουν, δεν είπα ότι είναι μία πάστα, μάλιστα ανέφερα ότι γίνεται τυχαίος όλη η διαδικασία και κανεις δεν ξέρει που θα πέσει η κάψουλα. Μιλήσα λοιπον για τις ψυχολογικές αναταραχές που δέχεται ο "εκλεκτός" με αποτέλεσμα να γίνει όργανο της κοινωνίας (μην πω της εξουσίας).