77 replies to this topic

[1451]

Spoiler:

Μα καλά, αυτός ο αγγελιοφόρος ηταν ανάγκη να ξεκινήσει τον διάλογο ΑΚΡΙΒΩΣ μπροστά απο την πόρτα; Δεν μπορούσε να απομακρυνθεί λίγο; Χάλασαν τα σχέδια του απατεωνίσκου, αλλα θα μπορούσα να πώ οτι φταίει το κακό του κάρμα για αυτό!

Συνολικά η σειρά έχει μπόλικη παράνοια, κάτι που είναι καλό. Επίσης παρατηρείται μια αργή αλλα σταθερή μεταστροφή του κεντρικού χαρακτήρα. Απο τη φάση που είναι απλώς μπερδεμένος με τη δουλειά του, φτάνει στο να έχει σοβαρές αμφιβολίες που φοβάται να εκδηλώσει ανοιχτά(οι κύριοι με τις στολές παραμονεύουν χεχε)

[Serestrum]

δεν θα ελεγα πως η σειρα ειναι εστω και λιγο παρανοικη... το αντιθετο... ειναι παραλογα ρεαλιστικη... τοσο ρεαλιστικη που προκαλει δηλαδη... και αυτο ειναι πολυ καλο...

ο Φουτζιμοτος περασε απο την αγνοια και τον φοβο στην ρουτινα και την αδιαφορια και τωρα συνεχιζει στην αμφισβητηση και τον φοβο... εκπροσωπει κατα καποιο τροπο τα συναισθηματα του αναγνωστη. καπου στις ''μεσαιες'' ιστοριες ειχα νιωσει πως ετσι εχουν τα πραγματα τι να κανουμε, ενω τωρα εχω αρχισει πραγματικα να φρικαρω... το ikigami καταστρεφει ζωες...

σαν να μου πουν, ξερεις οκ, εχεις πετυχει στη ζωη και στην εργασια σου αλλα απο αυριο θα δοκιμασουμε και χωρις εσενα... τα λεμε...

[DarkHayate]

Αν δεν είναι παρανοϊκό το να τερματίζεις ζωές "random" ατόμων για να κάνεις τους "άλλους" να ξηπνήσουν και να αρχίσουν να προσπαθούν για κάτι καλύτερο από μια απλή και υποκειμενική πάντα καθημερινότητα... Τότε είμαι μαζί σου...

Δοκιμάστε να διαβάσετε και το "Akumetsu". Εκεί 1 τυπάς λυκείου παίρνει με έναν περίεργο τρόπο στα χέρια του το νόμο και προσπαθεί να βρεί τα αίτια τις κακής οικονομικής κατάστασης της Ιαπωνίας. Στην αρχή φαίνετε να χρησιμοποιεί μεταφυσικές δυνάμεις, αλλά στη συνέχεια αποκαλύπτετε ότι δεν...

Δεν λέω τίποτα παραπάνω, και αυτό το ανέφερα μόνο για να τραβήξω την προσοχή όσων θα ξενέρωναν έχοντας στο μυαλό τους ότι μόνο κάποιος με τέτοιες "δυνάμεις" θα μπορούσε να προκαλέσει κάτι τέτοιο...

[iristella]

Kαι όμως δεν είναι παρανοϊκό. Βασικές αρχές ανθρώπινης ψυχολογίας είναι. Έχεις ακούσει το ρητό "Ζήσε κάθε μέρα την ζωή σου σαν να είναι η τελευταία σου?" Εν μέρη αυτήν την αρχή ακολουθεί το National Prosperity Project. Οι άνθρωποι 18-24 ξέροντας ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή να πεθάνουν εκτιμούν περισσότερο την ζωή τους και είναι πολύ πιο δραστήριοι και παραγωγικοί σε αυτήν. Από την άλλη όσοι ξεπεράσουν αυτό το όριο βλέποντας άλλους που δεν είναι τόσο τυχεροί εκτιμούν το αγαθό το οποίο μπορούν οι ίδιοι και χαίρονται. Είναι λογική ανάλογη με το "φάε όλο το φαί σου γιατί τα παιδάκια στην Αφρική πεινάνε" που λένε οι μανάδες στα μωρά.

Τώρα το πόσο παράδοξο είναι το να καταπατάται με τέτοιο τρόπο το δικαίωμα στην ζωή, με μόνο σκοπό την προστασία της ζωής,το αν αυτός είναι ο μόνος τρόπος για κάτι τέτοιο, αν αξίζει τον κόπο όπως επίσης και οι αναλογίες με πραγματικές καταστάσεις είναι το ζητούμενο της υπόθεσης. Ο καθένας κρίνει και βγάζει τα συμπεράσματά του.

[DarkHayate]

Πρώτα απόλα...Ποτέ δεν έτρωγα όλο το φαγητό μου .... Κυριολεκτικά με κυνηγούσαν για να φάω...


Από την άλλη βέβαια το θέμα εδώ είναι ότι δεν τους δίνουν κάποια επιλογή... Ξέρεις "αν είσαι από αυτούς που προσπαθούν δε θα πάθεις τίποτα..." Οπότε είτε προσπαθήσεις είτε όχι μπορεί να έχεις την ίδια κατάληξη... Και ίσως αυτό είναι στην τελική που το κάνει "παράλογο"

[Serestrum]

στις 5 τα χαραματα ποστ στο Ikigami...

ενα αλλο στοιχειο που βοηθαει να καταλαβουμε ποσο σαπιο και απροσωπο ειναι αυτο το συστημα ειναι ο φοβος οτι ο καθενας μπορει να σε καταδωσει απλα αν εκφρασεις την αποψη σου. δεν εχει τονιστει ιδιαιτερα αλλα σε 1,2 σκηνες ειναι ολοφανερο ποσο φοβουνται οι πολιτες.

και μην παμε μακρια... ποσο θα ενδιαφερθει ενα κρατος για τον αν αξιζει να πεθανει καποιος, οταν ο καποιος αυτος (κεφ. 17) παιρνει τηλεφωνο και του λενε με αδιαφορο υφος, ''ναι οντως, ψοφατε αυριο... ''

το Ikigami κανει εξαιρετικη δουλεια στο να παρουσιασει μια φοβισμενη/ τρομοκρατημενη κοινωνια που υποκρινεται πως ολα ειναι καλα και το κρατος εξελισεται...

αναρωτιεμαι αν θα αλλαξει ξαφνικα το υφος της σειρας, γιατι μετα απο αρκετες ιστοριες, οσο καλες και να ειναι, θα πεσει σε εναν κυκλο επαναληψης...

[1451]

Spoiler:

Η σκηνή που η σύντροφος του πρωταγωνιστή ανακοινώνει μπροστά στα έκπληκτα μάτια του οτι θέλει να χωρίσουν, είναι χαρακτηριστική του γκεσταπο-καγκεμπε-ίστικου κλίματος. Οταν ο Fujimoto της προτείνει να μην μιλάει ανοιχτά για την εσωτερικη πολιτική, γιατί μπορεί να την καταδώσει ακόμα και ο ίδιος!

Για να ξεφύγει απο τη ρουτίνα το manga, θα μπορούσαν να βάλουν τον Fujimoto να συμμαχήσει με αντιφρονούντες για να διαβρώσουν το σύστημα εκ των έσω. Κάτι παρόμοιο με το 1984

Spoiler:

μόνο που εκεί τους πιάσανε και τους τιμωρήσανε! Μουαχαχοχοχο

[DarkHayate]

στις 5 τα χαραματα ποστ στο Ikigami...

ενα αλλο στοιχειο που βοηθαει να καταλαβουμε ποσο σαπιο και απροσωπο ειναι αυτο το συστημα ειναι ο φοβος οτι ο καθενας μπορει να σε καταδωσει απλα αν εκφρασεις την αποψη σου. δεν εχει τονιστει ιδιαιτερα αλλα σε 1,2 σκηνες ειναι ολοφανερο ποσο φοβουνται οι πολιτες.

και μην παμε μακρια... ποσο θα ενδιαφερθει ενα κρατος για τον αν αξιζει να πεθανει καποιος, οταν ο καποιος αυτος (κεφ. 17) παιρνει τηλεφωνο και του λενε με αδιαφορο υφος, ''ναι οντως, ψοφατε αυριο... ''

το Ikigami κανει εξαιρετικη δουλεια στο να παρουσιασει μια φοβισμενη/ τρομοκρατημενη κοινωνια που υποκρινεται πως ολα ειναι καλα και το κρατος εξελισεται...

αναρωτιεμαι αν θα αλλαξει ξαφνικα το υφος της σειρας, γιατι μετα απο αρκετες ιστοριες, οσο καλες και να ειναι, θα πεσει σε εναν κυκλο επαναληψης...

Έχει κάτι η ώρα...? Συνήθως τέτοιες ώρες είμαι ξύπνιος (δε δουλεύω... Λατρεύω τη νύχτα)

Θα συνφωνήσω με όσα λες Serestrum, αλλά δεν νομίζω να πέσει σε κύκλο επανάληψης, πιστεύω πως είναι ακόμα λίγο νωρίς για να δούμε τι είδους psycho-turn θα πάρει το μυαλό του πρωταγωνιστή... Ακόμα τον μαθαίνουμε, αυτόν και το "σύστημα"... Μας δείχνει τα καλά και τα κακά του συστήματος ακόμα... Και το κάνει με ωραίο τρόπο και μπόλικη φαντασία...

[Serestrum]

Θα συνφωνήσω με όσα λες Serestrum, αλλά δεν νομίζω να πέσει σε κύκλο επανάληψης, πιστεύω πως είναι ακόμα λίγο νωρίς για να δούμε τι είδους psycho-turn θα πάρει το μυαλό του πρωταγωνιστή... Ακόμα τον μαθαίνουμε, αυτόν και το "σύστημα"... Μας δείχνει τα καλά και τα κακά του συστήματος ακόμα... Και το κάνει με ωραίο τρόπο και μπόλικη φαντασία...

ναι, αυτο δεν το εγραψα σωστα μαλλον, για την ωρα ειναι εξαιρετικο, αλλα οταν με το καλο φτασει στο κεφαλαιο 30, 40 ,50 και ακομα μας δειχνει ιστοριες και περιπτωσεις ανθρωπων και τις αντιδρασεις τους, εκει καπου θα μοιαζει το ιδιο και το ιδιο. για την ωρα δεν εχω κανενα απολυτως παραπονο και ειναι με διαφορα στα καλυτερα που εχω διαβασει. ελπιζω να συνεχισει ετσι...

Spoiler:

καθε 24 ωρες εχεις βαλει στοχο να ποσταρεις εδω?

[Kenny]

Πριν λίγο τελείωσα και το 5ο arc... σοκ και δέος.

Ας πω ευθύς εξαρχής το εξής:

εχω να νιωσω ετσι σε σειρα απο το 20thCB...

Αυτό. Και με το 20th CB να είναι το πιο αγαπημένο μου manga όλων των εποχών, καταλαβαίνετε πόσο με έχει ενθουσιάσει το Ikigami, και τι προσδοκίες μου έχει δημιουργήσει... Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Ειρήνη που δεν έπαψε να με πρήζει XD παρακαλά να το αρχίσω, από τότε που άνοιξε αυτό το thread.

Off I go για το 6ο arc, αλλά πριν απ' αυτό, ας συνεισφέρω στην υπέροχη κουβέντα.

Spoiler: 9

Συμφωνώ πλήρως. Γενικά το arc "The Drug Of Pure Love" σαν σύνολο ήταν αρτιότατο από κάθε άποψη. Δεν μπορώ να καταλήξω αν τελικά ήταν για καλύτερο ή χειρότερο που δεν την πρόφτασε ζωντανή. Τα αισθήματα του ενός για τον άλλο είχαν περάσει μεταξύ τους και κατά κάποιο τρόπο ήταν και καλύτερο ίσως που δεν είδε την αγαπημένη του να πεθαίνει και παράλληλα, καλύτερο για την κοπέλα που τουλάχιστον εφυγε γρήγορα και σχετικά ανώδυνα, χωρίς να παραταθεί επιπλέον το μαρτύριο του να μετράει το κάθε δευτερόλεπτο μέχρι να σταματήσει η καρδιά της να χτυπάει.

Spoiler:

Δε νομίζω ότι είχαν περάσει τα αισθήματα που είχε ο ενας για τον άλλο... υπήρχε ακόμα αγάπη μεταξύ τους (μια πληγωμένη αγάπη ενδεχομένως, αλλά υπήρχε). Και σίγουρα άξιζε στην κοπέλα να δει τον αγαπημένο της μια τελευταία φορά. Και ο ίδιος όφειλε να ζητήσει μπροστά της ένα μεγάλο συγγνώμη που τόσο καιρό δεν εκτιμούσε αυτά που έκανε η κοπέλα του για τον ίδιο.

Πολύ στεναχωρήθηκα με το τέλος αυτού του arc.

Spoiler: ch. 15

Σοβαρά η σειρά όσο πάει εξελίσσεται και γίνεται και καλύτερη. Αυτό το οποίο διαφοροποιούσε πιστεύω το τέλος του arc από τα προηγούμενα είναι ότι στην συγκεκριμένη τουλάχιστον περίπτωση δεν βρήκα να υπάρχει άμεση λύση του δράματος. Δεν υπήρχε κάποιου είδους θετική πλευρά imo σε αυτό το οποίο έγινε σε βραχυπρόθεσμο πλαίσιο. O νεαρός ουσιαστικά πέθανε χωρίς να έχει έρθει σε κάποιου είδους ειρήνη με τον εαυτό του και τους γονείς του, βλέποντας μια εικόνα για αυτό που ποτέ δεν είχε και με το κακό που προκάλεσε σε άσχετους ανθρώπους και απλά έληξε εκεί η ζωή του. Πράγμα το οποίο είναι και άκρως ρεαλιστικό γιατί υπάρχουν καταστάσεις οι οποίες εκ των πραγματων δεν μπορούν να λήξουν όμορφα. Σε μακροπρόθεσμο όμως πλαίσιο αφενός έχουμε το ότι δεν ενισχύθηκε το NPPA αφετέρου οδηγήθηκαν και πατέρας του νεαρού αλλά και ο Fugimoto στο να ασχοληθούν καλύτερα και να αμφισβητήσουν ουσιαστικά την εφαρμογή αυτού του μέτρου. Όντως αξίζει μια κοινωνία που εκτιμά την ζωή μόνο μέσα από τον αναίτιο θάνατο να σωθεί?

Spoiler:

να πω την αληθεια, ενω εφτασα στο ιδιο συμπερασμα με εσενα, οτι δλδ ειχαμε ενα τελος στο οποιο ο νεαρος ουτε εκανε αυτο που ειχε ως στοχο αλλα ουτε εγινε και το αντιθετο και να επανασυνδεθει με τους γονεις του, δεν ειχα σκεφτει πω εφυγε μετανιωμενος και γεματος τυψεις και ενοχες για τα τραυματα που προκαλε σε ατομα που δεν εφταιγαν... εκεινο το σημειο μαλλον με αφησε αδιαφορο εκεινη τη στιγμη... ενδιαφερον... τωρα το κεφαλαιο νιωθω πως τελειωσε διαφορετικα απο οτι ειχα νιωσει αρχικα... μπραβο στους δημιουργους...

αν και ακομα θα προτιμουσα να βαραγε ενα ξεγυρισμενο headshot στη μανα του...

Spoiler:

Θα διαφωνήσω μαζί σας. Όσο κι αν ήθελα κι εγώ σαν τρελός να της φυτέψει μια σφαίρα στο δόξα πατρί (διάβαζα με φοβερή αγωνία εκείνες τις σελίδες), αφού τελείωσε το chapter και έκατσα και σκέφτηκα πιο ψύχραιμα αυτά που διάβασα, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ο νεαρός πέτυχε απόλυτα τον στερνό του σκοπό. Σκοπός του δεν ήταν ντε και καλά να δολοφονήσει τη μητέρα του. Αυτό που σίγουρα ήθελε ήταν να την τιμωρήσει. Να την τιμωρήσει για τον απαράδεκτο τρόπο που του στάθηκε ως μητέρα, για την αλαζονεία της και για τα αισχρά της ψεύδη.

Ήθελε να την τιμωρήσει με θάνατο; We may never know. Ίσως να ήταν κακός στο σημάδι. Ίσως πάλι να αστόχησε επίτηδες. Δεν το αποκλείω να σκέφτηκε ότι ακόμα κι αν του φέρθηκε με τον χειρότερο τρόπο, παραμένει η μητέρα του. Ή μπορεί να μην τον συγκίνησε αυτό, αλλά να ήταν άνθρωπος που δεν πιστεύει στην θανατική ποινή (κάτι που θα ήταν εξόχως τραγικό, δεδομένου ότι στον ίδιο δώθηκε η θανατική ποινή από το ίδιο το κράτος, χωρίς να έχει φταίξει σε τίποτα).

Όποια, πάντως, και να ήταν η επιθυμητή μέθοδος τιμωρίας, ένα είναι σίγουρο, ότι επήλθε τιμωρία, και μάλιστα βαριά. Το συμβάν αυτό κατέστρεψε ολοκληρωτικά τη πολιτική καριέρα της μάνας του. Μην ξεχνάμε ότι αυτή η καριέρα την είχε μετατρέψει σε αδίστακτο άνθρωπο που δεν αγαπούσε το γιο της. Επιπλέον πληρώνει πρόστιμα στο κράτος.

Η δράση του νεαρού είχε ένα ακόμα πολύ σημαντικό, θετικό αντίκτυπο: Αποτέλεσε αιτία για να αρχίσουν να αμφισβητούν περισσότεροι άνθρωποι την υποτιθέμενη αξία αυτού του ηθικά σαθρού, απάνθρωπου και, στο κάτω-κάτω, αναποτελεσματικού συστήματος. Με ικανοποίησε ειδικά η στασή του πατέρα του νεαρού, που αντί να παραμείνει μια τραγική φιγούρα, αποφάσισε να πολεμήσει το σύστημα. Μακάρι να εξελιχθεί σε κεντρικό χαρακτήρα σε επόμενα κεφάλαια.

Γενικό σχόλιο: Είναι απίστευτο πόσο καλή σκιαγράφηση χαρακτήρων επιτυγχάνει ο mangaka σε κάθε arc, μέσα σε μόλις 3 κεφάλαια το καθένα. Και σε κάθε arc ξεπερνάει τον εαυτό του. Αδυνατώ να διανοηθώ πόσο καλύτερο μπορεί να γίνει ακόμα.

Ο πρωταγωνιστής είναι ένας χαρακτήρας-αίνιγμα, και χαίρομαι πολύ γι' αυτό. Δεν μπορούμε να προβλέψουμε ακόμα αν (και αν ναι, πως) θα αντιδράσει σ' αυτήν την παράνοια. Άλλες φορές το παίρνει ψύχραιμα, άλλες φορές τον καταρρακώνει το επάγγελμά του. Θα δείξει...

Θα συμφωνήσω με τον Χάρη ότι το pattern που ακολουθεί προς το παρόν το manga αργά ή γρήγορα θα πρέπει να σπάσει, κι από πολλά μικρά arcs να πάμε σε μία μεγάλη ιστορία. Προς το παρόν όμως δεν με ενοχλεί, ειδικά τη στιγμή που κάθε arc είναι καλύτερο από το προηγούμενο.

Τέλος, να πω ότι το arc με τους πλανόδιους μουσικούς κατέχει μια special θέση στην καρδιά μου, κι ας ξεπεράστηκε ποιοτικά από τα μεταγενέστερα arcs. Καθότι μουσικός και ο ίδιος, it really hit home. T__T

Έφυγα για το 16! ^^

[iristella]

Ωπα νομίζω παρεξήγησες Κenny.

Spoiler: Drug of Pure Love arc

Όταν είπα έχουν περάσει τα συναισθήματα μεταξύ τους εννοούσα ότι έχει περάσει στον ένα αυτό που νιώθει ο άλλος, όχι ότι έχει λήξει η μεταξύ τους αγάπη. Γιατί αν σκεφτούμε ότι ουσιαστικά ο Takeshi είχε πουλήσει και την ψυχή του προκειμένου να προοδεύσει στην δουλειά του και παρόλαυτά στην πρώτη του μεγάλη ευκαιρία (και ίσως την μοναδική) τα παρατάει όλα για να βρεθεί στις τελευταίες στιγμές της Κazusa.Νομίζω έτσι αποδεικνύει έμπρακτα ποιά είναι η προτεραιότητά του. Και σε τέτοιες περιπτώσεις δεν νομίζω ότι χρειάζεται συγγνωμη γιατί δεν ήταν αυτό το οποίο ουσιαστικά ήθελε η Kazusa. Η Kazusa ήθελε να βρεθεί κάποιος δίπλα της και μία φορά να είναι προτεραιότητα για κάποιον. Ο Τakeshi το έκανε αυτό. Και η ομορφιά της συγκεκριμένης ιστορίας είναι ότι αν και σε φυσικό επίπεδο ήταν μόνη της η Kazusa oυσιαστικά δεν ένιωθε μόνη της. Και ακόμη πιο βασικό είναι ότι έφυγε εκείνη την στιγμή που έχει συνειδητοποιήσει ότι ο Takeshi την αγαπάει και χωρίς να το καταλάβει και να υποφέρει περιμένοντας λεπτό το λεπτό που θα περνάει. Για μένα τουλάχιστον μέσα στην ατυχία της ήταν τυχερή.

Τώρα για το άλλο που λες...

Spoiler: A violent riot of life

Ότι την τιμώρησε την τιμώρησε τη μάνα του δεν αντιλέγω σε αυτό και γενικά δεν διαφωνώ σε κάτι από όλα όσα λες πέρα από το εξής. Δεν πιστεύω ότι αυτό που ουσιαστικά ήθελε ήταν να την εκδικηθεί. Γι αυτό και στο τέλος δεν την σκότωσε. Την προσοχή της ήθελε και το να του φερθεί μια φορά σαν μάνα. Το όλο σκηνικό το εισέπραξα περισσότερο σαν " Πεθαίνω φέρσου και μια φορά ανθρώπινα και άσε την πολιτική κατά μέρος". Πράγμα που όμως εκ των πραγμάτων δεν μπορούσε πλέον να εισπράξει από την μάνα του γιατί διάλεξε τον πλέον λανθασμένο τρόπο και στο σημείο που είχε φτάσει δεν μπορούσε και να πειστεί κιόλας για την ειλικρίνειά της. Γι αυτό και αυτοκτόνησε κιόλας αφού είδε την σκηνή με τη μάνα και το παιδάκι (πέρα από το ότι συνειδητοποίησε τι έκανε).

Εννοείται ότι στην συγκεκριμένη σειρά δεν πιστεύω ότι υπάρχει σε γενικές γραμμές σωστή και λάθος ερμηνεία, επειδή επίτηδες αφηνει τον αναγνώστη να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.

[1451]

Spoiler: Drug of pure love

Στο συγκεκριμένο arc, βλέπουμε τον Takeshi να τρέχει στην αγαπημένη του μόνο αφού έχει μάθει πως αυτή τον κάλυψε οταν χρειαζόταν. Το γεγονός οτι δεν αποφασίζει αμέσως να τα παρατήσει ολα, μου λέει οτι περισσότερο αγαπούσε τον εαυτό του.
Απο την άλλη η Kazusa του προσέφερε την αγάπη της χωρίς προϋποθέσεις και ανταλλάγματα.

[Kenny]

Ωπα νομίζω παρεξήγησες Κenny.

Spoiler: Drug of Pure Love arc

Όταν είπα έχουν περάσει τα συναισθήματα μεταξύ τους εννοούσα ότι έχει περάσει στον ένα αυτό που νιώθει ο άλλος, όχι ότι έχει λήξει η μεταξύ τους αγάπη. Γιατί αν σκεφτούμε ότι ουσιαστικά ο Takeshi είχε πουλήσει και την ψυχή του προκειμένου να προοδεύσει στην δουλειά του και παρόλαυτά στην πρώτη του μεγάλη ευκαιρία (και ίσως την μοναδική) τα παρατάει όλα για να βρεθεί στις τελευταίες στιγμές της Κazusa.Νομίζω έτσι αποδεικνύει έμπρακτα ποιά είναι η προτεραιότητά του. Και σε τέτοιες περιπτώσεις δεν νομίζω ότι χρειάζεται συγγνωμη γιατί δεν ήταν αυτό το οποίο ουσιαστικά ήθελε η Kazusa. Η Kazusa ήθελε να βρεθεί κάποιος δίπλα της και μία φορά να είναι προτεραιότητα για κάποιον. Ο Τakeshi το έκανε αυτό. Και η ομορφιά της συγκεκριμένης ιστορίας είναι ότι αν και σε φυσικό επίπεδο ήταν μόνη της η Kazusa oυσιαστικά δεν ένιωθε μόνη της. Και ακόμη πιο βασικό είναι ότι έφυγε εκείνη την στιγμή που έχει συνειδητοποιήσει ότι ο Takeshi την αγαπάει και χωρίς να το καταλάβει και να υποφέρει περιμένοντας λεπτό το λεπτό που θα περνάει. Για μένα τουλάχιστον μέσα στην ατυχία της ήταν τυχερή.

Όντως έκανα λάθος στην ερμηνεία της λέξης "περάσει".

Spoiler:

Εν μέρει συμφωνώ μ' αυτό που λες. Στις τελευταίες της στιγμές η Kazusa ένιωσε κάτι που πάντα ήθελε να νιώσει κάποτε: να νιώσει σημαντική για κάποιον, να αποτελεί προτεραιότητα για κάποιον (βέβαια είναι θλιβερό το ότι χρειάστηκε να της έρθει Ikigami για να συμβεί αυτό...).

Δεν την έφτανε αυτό το αίσθημα όμως. Ήθελε να τον δει για μια τελευταία φορά. Το ήθελε μάλιστα τόσο πολύ, που τόλμησε το αδιανόητο για την ίδια, και πήρε από εκείνο το ναρκωτικό. Δεν είναι θέμα μοναξιάς, IMHO. Είναι απλά ότι, όταν πεθαίνεις, θέλεις να αντικρύσεις τα αγαπημένα σου πρόσωπα για μια τελευταία φορά. Το τραγικό είναι ότι αν έπαιρνε μόνο ένα χαπάκι, θα το κατάφερνε. Όμως ήταν τόσο ταραγμένη που πήρε πολλά μαζί, και αυτό φυσικά την σκότωσε.

Απίστευτα τραγικό τέλος. Είναι μία από τις ελάχιστες φορές που ένιωσα δάκρυα να μαζεύονται στα μάτια διαβάζοντας manga.

Τώρα για το άλλο που λες...

Spoiler: A violent riot of life

Ότι την τιμώρησε την τιμώρησε τη μάνα του δεν αντιλέγω σε αυτό και γενικά δεν διαφωνώ σε κάτι από όλα όσα λες πέρα από το εξής. Δεν πιστεύω ότι αυτό που ουσιαστικά ήθελε ήταν να την εκδικηθεί. Γι αυτό και στο τέλος δεν την σκότωσε. Την προσοχή της ήθελε και το να του φερθεί μια φορά σαν μάνα. Το όλο σκηνικό το εισέπραξα περισσότερο σαν " Πεθαίνω φέρσου και μια φορά ανθρώπινα και άσε την πολιτική κατά μέρος". Πράγμα που όμως εκ των πραγμάτων δεν μπορούσε πλέον να εισπράξει από την μάνα του γιατί διάλεξε τον πλέον λανθασμένο τρόπο και στο σημείο που είχε φτάσει δεν μπορούσε και να πειστεί κιόλας για την ειλικρίνειά της. Γι αυτό και αυτοκτόνησε κιόλας αφού είδε την σκηνή με τη μάνα και το παιδάκι (πέρα από το ότι συνειδητοποίησε τι έκανε).

Spoiler:

Δεν αυτοκτόνησε, τον σκότωσαν οι αστυνομικοί. (Στο είπα και στο MSN, but for the sake of forum discussion, το γράφω κι εδώ. )

Για το άλλο που λες δεν διαφωνούμε επί της βάσης... Η απόδωση τιμωρίας και η απαίτηση για προσοχή μπορούν να πάνε χεράκι-χεράκι. Πλην όμως πιστεύω ότι κι αυτό το πέτυχε!

Κατ' εμέ αυτό το στοιχείο έλαμψε στο σημείο όπου η μητέρα του, κατατρομαγμένη και με δάκρυα στα μάτια, του φωνάζει "We're still mother-and-son, aren't we?" Αν προσέξεις, στην επόμενη σελίδα αυτή η φράση αντηχεί μέσα στο μυαλό του νεαρού. Το θεωρώ εξόχως πιθανό να ήταν τούτη η πρώτη φορά που άκουσε μια κουβέντα στοργής από τη μητέρα του.

Και για να πάω τη σκέψη αυτή ένα βήμα παραπέρα... ίσως αυτό εξηγεί τα τελευταία λόγια του νεαρού ("and I felt... so empty..."). Ίσως είχε πάει εκεί με σκοπό να σκοτώσει τη μητέρα του, αλλά αφού την άκουσε να λέει αυτό το πράγμα, η οργή μέσα του "λύγισε" και το σχέδιό του κατέρρευσε.

Πολλά γράφω και νιώθω κουραστικός.

[iristella]

Για το Α violent Riot Of life arc

Spoiler:

Ναι όντως δεν αυτοκτόνησε τον σκότωσαν οι αστυνομικοί. Δεν ξέρω πως μου κόλλησε ότι αυτοκτόνησε τελικά. Πάντως για κάποιον λόγο εμένα τα λόγια της μάνας του δεν με έπεισαν. Γιατί σκέφτομαι το ότι είναι 'μάνα και γιος" το θυμήθηκε μόνο όταν βρέθηκε αυτή αντιμέτωπη με τον κίνδυνο να πεθάνει. Όταν ήταν μόνο ο γιος της αντιμέτωπος με τον θάνατο δεν κούνησε βλέφαρο και συνέχισε να νοιάζεται μόνο για την δική της εκστρατεία. Και σε αντιπαραβολή με μια γνήσια σχέση μάνας γιού όπως αυτή που αντίκρυσε ο νεαρός λίγο πριν πεθάνει μου φαίνεται ότι το "I felt so empty" αναφερόταν στο πόσο κενά και υποκριτικά του φάνηκαν τα λόγια αυτά της μάνας του. Γι αυτό και λέω ότι δεν είχε το παραμικρό closure σε προσωπικό επίπεδο η περίπτωσή του.

Τώρα για το Drug Of Love θα πάω πάσο γιατί είναι τελείως στο υποκειμενικό κομμάτι της σειράς αυτό που εξετάζουμε και σίγουρα δεν μπορούν να συμπίπτουν όλες οι απόψεις.

Spoiler:

Αν κάτι μου άρεσε σε αυτό το finale ήταν ότι προσωπικά μου έδωσε την αίσθηση του ότι μπορείς να είσαι κοντά με κάποιον χωρίς να είναι παρών. Το να δεις κάποιον όταν πεθαίνεις συνήθως είναι διαβεβαίωση ότι αυτός είναι εκεί για σένα. Στην συγκεκριμένη περίπτωση λόγω των προσωπικών αποφάσεων και των συγκυριών δεν χρειάστηκε να γίνει αυτό. Και προτιμώ που η σειρά δεν έπεσε στο κλισέ του να μας δείξει τον αποχαιρετισμό etc etc αλλά έδωσε ένα τόσο αναπάντεχο plot twist.

@Nikos1451 Δεν νομίζω ότι ο Takeshi ήταν εγωιστής επειδή δεν πήγε αμέσως. Καλώς η κακώς η ανθρώπινη φύση πολλές φορές δεν ανταπεξέρχεται με τη μία στις προκλήσεις (ιδίως όταν πρέπει να θυσιάσουμε κάτι το τόσο σημαντικό). Θέλουμε και κάποιο ερέθισμα για να συνειδητοποιήσουμε καταστάσεις. Η πράξη του αφού συνειδητοποίησε κάποια πράγματα για μένα λέει πολλά.

Το ότι υπάρχει γενικά μια ευρύτερη πλοκή πέρα από τις μεμονωμένες ιστορίες πιστεύω ότι έχει αρχίσει και διαφαίνεται σταδιακά. Τόσο από μικρά κομμάτια από την κάθε επιμέρους περίπτωση που ενώνονται σιγά σιγά όσο και από την εξέλιξη του χαρακτήρα του Fugimoto. Έχω τρελές προσδοκίες από αυτήν την σειρά και ελπίζω να μην μας απογοητεύσει στο μέλλον.

[iristella]

*bump for greater justice*

Και κάπου εδώ να πληροφορήσω το αγαπητό κοινό ότι βγήκε το 18.

Και μπορώ πλέον να πω ότι είναι το καλύτερο arc μέχρι στιγμής σε ίσως ένα από τα καλύτερα manga που έχω διαβάσει ως τώρα. Πραγματικά καταφέρνει σε κάθε ιστορία να γεννά τελείως ξεχωριστά συναισθήματα και να πιάνει τελείως διαφορετικό pattern.

RESPECT!!!

Spoiler: 18

Τέτοια τραγική, συγκινητική, γλυκιά αστεία ιστορία με τόσο καλή και δεμένη πλοκή σπάνια βρίσκει κανείς. Τι να πρωτοσχολιάσω την απίστευτη συνωμοσία που κατέστρωσαν σε χρόνο DT ο Fugimoto με τον Izuka, το πόσο αστείες αλλά παράλληλακαι τραγικές ήταν οι τελευταίες στιγμές με την αδερφή του, το μέ πόση προθυμία βοήθησαν ΟΛΟΙ οι ασθενείς του νοσοκομείου, το πόσο ο ίδιος ο Fugimoto ενεπλάκη σε αυτήν την υπόθεση και το πόσο διαφορετικά φέρθηκε σε σχέση με το παρελθόν. Έχω μεινει πραγματικά άναυδη από το πόσο όμορφη ήταν αυτή η ιστορία. Ειδικά η σκηνή που ανοίγει η μικρή την κουρτίνα και αντικρύζει τα ανθισμένα δέντρα είχε τόση δύναμη που σπάνια συναντά κανείς σε σκηνές manga.

Και για άλλη μια φορά η στάση του Fugimoto εδώ ήταν αξιέπαινη Ναι ενεπλάκη υπερβολικά, ναι τα άκουσε κια απο πάνω και το ευχαριστήθηκε. Δεν πιστεύω ότι θα έπρεπε να νιώθει τύψεις όμως για το ότι χάρηκε στην συγκεκριμένη περίπτωση. Οι άνθρωποι θα λάμβαναν Ikigamis με ή χωρίς αυτόν στην υπηρεσία. Το ότι μπόρεσε και έκανε πιο ευχάριστες τις τελευταίες ώρες ενός ατόμου που ήταν καταδικασμένο και που έδωσε ελπίδα σε κάποιον άλλο νομίζω είναι κάτι για το οποίο μπορεί να είναι υπερήφανος και να νιώσει χαρά..

Again.... So perfect... *snif*