ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΑΛΛΑ ΕΝΑ HIP-HOP ΤΡΑΓΟΥΔΙ.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ
Ονείρων θαμώνες,πήραν τα αισθήματα μας,τους βάλαν κανόνες και τα βγάλανε στη γύρα σα πόρνες
να τα πηδήξουν ή να τα σκοτώσουν τι προτιμάς;
Στην Ελλάς του 2006 κάτσε π.... να φας
μπας και πας λίγο μπροστά,γιατί η ηλιθιότητα πλέον μαζεύει ποσοστά
και των ρεπόρτερ τα φλάς,καθώς γίνεσαι υπόδειγμα μόνο αν τα ακουμπάς
και αν ντύνεσαι ακριβά,γιατί η ωραία εμφάνιση έγινε το κλειδί στη πόρτα
που σε οδηγεί ψηλά,μιλώντας πάντα κοινωνικά,γιατί ηθικά παίζουν πολλά
άστο για άλλη φορά, ή βγάλε τον εαυτό σου ψεύτη,
νιώθεις άλλος μα το ίδιο πρόσωπο στον καθρέφτη
το ίδιο μυαλό απο άχυρο,περιμένεις κάθε μέρα μέχρι να σου ρίξουν άκυρο
και δε κουνιέσαι,δε μιλάς
πεθαίνεις ακριβώς όπως την ώρα που γεννιέσαι
μες τα αίματα,τώρα πια σε έμαθα και ξέρω πως για τα λεφτά ******** άνθρωπε με ευκολία
μου το'πε η ίδια η ζωή,δε το΄δα σε βιβλία,αυτά μου πρόσφεραν μόνο υπνηλία
έγινα λεία στα σχολεία,για να με καθηλώσουν σε θρανία,τόσα ανούσια χρόνια
να χάνω τον καιρό μου,με μοναδικό σκοπό να βγώ και εγώ στην ανεργία
νιώθω αηδία...γιατί σκοτώνεις με τόσο βάρβαρο τρόπο άλλο ένα παιδί σου κοινωνία;
Νύχτες κενές,το πλύθος αναπαύεται κάτω απο κρατικές απειλές, οι φωνές
σιωπηλές,σε μια όπερα του χθές χαμένη,η συνείδηση σαν φάντασμα να την κρατάει στοιχειωμένη
ποιός σύζυγος κοιμάται;πες μου τελικά τι μένει,στο πάτωμα ένα πιστόλι με μια κάνη καπνισμένη;
ποιός σύζυγος κοιμάται,απο κείνους,ζούμε και οι δύο αδερφέ μου στην πόλη του κτήνους
με νύχια και με δόντια,με χέρια και με πόδια,της ζωής κρατάμε σταθερά,ως τώρα τα τιμόνια
και αν κάπου φρένο πάτησα,τώρα βάζω μπροστά για όλα τα χρόνια που στο τίποτα χαράμισα
στα σχολικά κλουβιά,στρέφω το βλέμμα στην απάτη που παίζει παντού σε κάθε γειτονιά
είναι κάτι που θολώνει το μυαλό σου,και για να δεις καθαρά,πρέπει μάτια και αυτιά να κλείσεις
και να νιώσεις την αλήθεια να γυρνά,τριγύρω μας,και εμείς πλάτη γυρνώντας
τρέχουμε προς την εξέλιξη,γελά ο διάολος μαζί μας,γιατί πλέον το μίσος δε σταματά
για δες....όλα για τα λεφτά,παιδιά είναι ορφανά κι άλλα φορείς του AIDS
είπα δες...στα μάτια μου την κόλαση μέσα στην οποία περιφέρεσαι,πάψε να κλαίς
και ορκίσου πως στα δύσκολα,πλάι μου θα ματώσεις τις γροθιές σου,όταν οι πρώτες σφαίρες πέσουν
δε σου εγγυάμαι ότι όλοι θα αντέξουν,μα θα'μαστε εκεί μέχρι να μας ρίξουν κάτω ή να μας δέσουν
οι ουρανοί με δάκρυα θα βρέξουνε,στη γη θα πέσουν σφαλιάρες,σαματάδες,παπάρες
οι μαύρες πένες εκφοβίσαν τους πάντες,δίνουνε φως,να μας λείπει
εξάλου πότε επιβίωναν μέσα στο φως οι λύκοι;
Κοιτάς απο την άκρη της πόλης,στα φώτα που δίνουν ζωή σε ένα άψυχο τοπίο
κάνεις βουτιά στο κενό...και ξυπνάς,σου φαίνεται αστείο,το πόσο εύκολα μπορείς
και εσύ να ανατραπείς απο τους συνεχείς κραδασμούς
έχουν βουλώσει τα αυτιά σου,και δεν ακούς τίποτα πια,ούτε καν την καρδιά σου
που καμιά φορά ξεχνιέται και αναχτυπά,σταματά...μα ζεις για να δείς το μετά
τι επιφυλάσει μυστικά,ποτέ δεν φεύγω,για απο λίγη,δε πάω μακρυά
μα θα'θελα να μάθω στο σχολείο,πως να συμπεριφέρομαι πίσω απο κάγκελα
την έκανα...ξέχασε με τώρα....πες πως πέθανα,με φάγαν οι σκέψεις αυτές
ακούς φωνές,αρκεί να πιστέψεις αυτές,μέρα τη μέρα...λεπτό το λεπτό
γυρνάω με τον πλανήτη μου γύρω απο τον ίδιο μου τον εαυτό,να με γνωρίσω λίγο πιο καλά
απο ότι χθές,σσσ....μη μιλάς καταγράφεται κάθε λέξη που λες,και λέω..στου κόσμου τον πάτο
ονειρεύομαι πως επιπλέω,δε βλέπω τίποτα νέο,και αν υπάρχει κάτι που μας κάνει μοναδικούς
είναι οτι μας βγαίνει πηγαίο,ελεύθεροι κόβουμε βόλτες,πάνω-κάτω σε μια μεγάλη αυλή
δημιουργήσαμε ανάγκες,που αν θες να τις καλύψεις,κάπως θα κάνεις απάτες
στη ζούγκλα του μπετόν,που κάποιοι μπάτσοι την είδαν προστάτες,και οχι μπελάδες
όπου κοιτάς άγνωστες φάτσες,χωρίζοντας ανθρώπους απο ζώα,συχνά με βάση τις ράτσες ή το χρώμα
φυτρώνει ο ρατσισμός μέσα απο οποιοδήποτε κόμμα,και μολύνει
ακόμα και τους πιο δυνατούς σκοτώνει η ηρωίνη,ως μέτοχος αποδυνάμωσης,της ενεργούς
μασαχουσίνης,σε τρύπες και ονειρεύεται τα ψέματα,αυτών που έχουν την τελευταία κουβέντα
νήματα κινούν,δεμένα πάνω σε ένα σύμβολο,που πιστοί προσκυνούν
όσα και αν κόψεις,απο την αρχή θα αναπτυχθούν,έτσι μένουμε στάσιμοι
σε μια κατάσταση...γεννιόμαστε,πεθαίνουμε άσημοι,και μισούμε απο συμπαράσταση...
*Δυστυχώς το ίδιο ισχύει και στην Ελλάδα του 2008 και όχι μόνο....
This topic is locked
