Πριν ένα μήνα, Αθήνα->Λουμπγιάνα με λεωφορείο και τρένο μέσω Βελιγραδίου. Αθήνα->Βελιγράδι με λεωφορείο, 20 ώρες. Βελιγράδι->Λουμπγιάνα με τρένο, 11 ώρες μέσω Κροατίας. Είναι το τρίτο ταξίδι που κάνω επιγείως στα Βαλκάνια, οπότε υποτίθεται ότι ξέρω από αποστάσεις και εντερικές αντοχές. Λίγο αφού περάσαμε τα Ελληνοσκοπιανά (ήδη 6 ώρες στο λεωφορείο) σύνορα με πιάνει μια "ενόχληση". Λέω αφού περάσουμε στην Σερβία. 6 ώρες μετά περνάμε τα Σερβοσκοπιανά σύνορα, σταματάμε σε ένα βενζινάδικο, λέω "αντέχω, θα χέσω στο Βελιγράδι, στο χόστελ". Οκτώ ώρες μετά (20 ώρες ανενεργό το ηφαίστειο), στο Βελιγράδι, συμβαίνει κάτι και κοντεύω να χάσω το τρένο οπότε ανεβαίνω κατευθείαν. 8 ώρες μετά, (28 ώρες ανενεργό το ηφαίστειο) φτάνουμε στα σύνορα Κροατίας-Σλοβενίας. Το ηφαίστειο πρέπει να εκραγεί, οπότε δεν σκέφτομαι και πολύ, τρέχω στην χέστρα του τρένου, κάθομαι κανονικότατα σαν κύριος και η Πομπηία θάβεται κάτω από την γη. Καταλαβαίνω ότι ο τελωνιακός με ψάχνει για να δείξω διαβατήριο, έρχεται, χτυπάει, ανοίγω λίγο την πόρτα, του πετάω το διαβατήριο στην μάπα και συνεχίζω την δουλειά μου. Δέκα λεπτά μετά, ανοίγω ξαλαφρωμένος και τον βλέπω να περιμένει απέξω γεμάτος νεύρα. Πως με άφησε να μπω στην Σλοβενία είναι ακόμα και σήμερα μια από τις μεγάλες μου απορίες.
Ηθικό δίδαγμα: Όταν ταξιδεύεις μεγάλες αποστάσεις χέζεις με την πρώτη ευκαιρία, αλλιώς καταλήγεις να χέζεις στην χειρότερη χέστρα και κινδυνεύεις να σε απελάσουν.
Edited by Osama Bin Laden, 17 June 2015 - 19:33.