20 replies to this topic

[Petran79]

Μαζι σου, μαζι σου!

Βεβαια τη μουσικη και στις δυο περιπτωσεις την απολαμβανεις,εδω ομως.,

Βεβαια οταν ειχα δει πριν λιγα χρονια λιγα επεισοδια στο γαλλικο mangαs, μου ειχε κανει θετικη εντυπωση.

Εγω την προτεινω για τον οπτικοακουστικο τομεα και οχι για το σεναριο. Και προπαντως,μη τη δειτε μονοκοπανιας!

Αν επιζητητε πολυπλοκο σεναριο, καλυτερα καντε την ανιμε-ντοκυμαντερ...

[Radagast]

Εγώ τα έχω ξαναπεί, αλλά κανείς δεν φαινόταν να συμμερίζεται την άποψή μου τότε...

[Puranetesu]

Ξέθαμμα thread για να πω και γω τη γνώμη μου.

To ξέρω πως είναι προσωπική άποψη ότι θα πω παρακάτω, αλλά δε παύει να είναι η γνώμη μου οπότε θα τα πω κι ας μη συμφωνεί κανείς. (λίγο με νοιάζει)

Πρέπει να είναι με διαφορά η χειρότερη σειρά που έχω δει με πάνω από 20 επεισόδια. Παραλίγο να φάει drop, την είδα με το ζόρι επειδή είχα ακούσει πολλά καλά λόγια από διάφορους γνωστούς κι ήλπιζα ως το τέλος να καλυτερεύσει αλλά μάταια μόνο λίγες σκηνές άξιζαν.
Τη φρίκη την έπαθα κυρίως λόγω σκηνοθεσίας, πάμπολλες άχρηστες σκηνές, άχρηστοι διάλογοι χωρίς νόημα. Μα πραγματικά δεν έχω ξαναπετύχει τόσο βαρετή σκηνοθεσία, και σενάριο με τόσες τρύπες, που προσπαθεί να γίνει εντυπωσιακό και δε τα καταφέρνει με τπτ. Οι χαρακτήρες σχεδόν όλοι αδιάφοροι, δε μου καιγόταν καρφί για κανέναν δε το έχω ξαναπάθει αυτό. Παραέμοιαζε ψεύτικο τι άλλο να πω... Ο ορισμός του χάνω χρόνο τζάμπα η σειρά αυτή...

Το μόνο + της σειράς η μουσική. Κατα τα άλλα μόνο 2-3 στιγμές άξιζαν πραγματικά στη σειρά και τις ξεχώρισα. Πραγματικά μια προσπάθεια για αναβίωση του NGE που για μένα απέτυχε οικτρά. Δε νομίζω να καταλάβω ποτέ τι άρεσε στον κόσμο σε αυτό το "πράγμα".
Overrated as hell.

PS : Κράξτε όσο θέλετε, δεν αλλάζω γνώμη.

Αν και δε διαφωνώ, εμένα μια σκηνή μου έχει μείνει από τη σειρά (όταν πεθαίνει κάποιος συγκεκριμένος χαρακτήρας), που για μένα εκεί ο συνδιασμός σκηνοθεσίας και μουσικής μαζί με αυτό που συνέβαινε ήταν καταπληκτικός. Και εδώ τελειώνουν τα θετικά που έχω να πω για τη σειρά...

Παρόλαυτα, έστω αυτή η μία δυνατή σκηνή, τη βάζει για μένα παραπάνω από διάφορες άλλες σειρές που εν τέλη δε μου κάνανε τίποτα (μπορεί να έχω δει πιο πολλές μπούρδες από σένα, δε ξέρω ). Overrated ναι, σίγουρα, αλλά η χειρότερη σειρά που έχει δει με 20+ επεισόδια? Νομίζω υπερβάλλεις.

[mono]

Ναι εκείνη η σκηνή ήταν όντως πολύ δυνατή αλλά τι να σου κάνει μια σκηνή μπροστά σε 520 λεπτά χασμουρητού?

Και Radagast αγόρι μου τι να σου κάνω εγώ τώρα έκατσα και την είδα

[Radagast]

Overrated ναι, σίγουρα, αλλά η χειρότερη σειρά που έχεις δει με 20+ επεισόδια? Νομίζω υπερβάλλεις.

Απ'αυτές που έχω δει εγώ πάντως, είναι. (για μένα πάντα)
Δεν ξέρω τι έχεις δει εσύ. Ήταν η μόνη που με έκανε να "κλαίω" τον χρόνο που σπατάλησα.

Και ναι η μια σκηνή σε τόσα πολλά λεπτά δεν φέρνει την άνοιξη... δυστυχώς...

Το μόνο αξιόλογο που είδα εγώ ήταν η συνολική background μουσική. (που πάλι δεν βλέπεται αλλά ακούγεται) Βάλτε την στο mp3 ή στο winamp σας. Θα κερδίσετε και χρόνο, δεν υπάρχει λόγος να δείτε κάτι, αρκεί να ακούσετε.

[Sparda]

Πωπω θάψιμο που έχει πέσει εδώ λολ. Anyway, το είδα και εγώ. Γενικά μου άρεσε, αν και δεν ξετρελάθηκα.

Spoiler:

Καταρχάς οι παραλληλισμοί με το NGE είναι τυπικά το υπόβαθρο, μιας κατα τα άλλα διαφορετικής ιστορίας με διαφορετικούς χαρακτήρες. Είναι το setting ας πούμε. Τέλος του κόσμου, τέρατα επιτίθονται, οργανισμός έχει φτιαχτεί για να τα αντιμετωπίσει, και ο μόνος που τα δέρνει άνετα είναι ο έφηβος πρωταγωνιστής. Από κει και πέρα αρχίζουν οι διαφορές. Ομολογώ ότι γέλασα αρκετές φορές βλέποντάς το με κάτι λολ καταστάσεις. Ας πάμε λίγο πιο αναλυτικά.

Στο πρώτο επισόδειο, που ο Άγιατο δεν ξέρει την τύφλα του, μόλις τρακάρει το τρένο, πάει υποθετικά να βρει βοήθεια μιας και αυτός είναι οκ, οι φίλοι του ελαφρώς τραυματισμένοι και οι υπόλοιποι επιβάτες λιπόθυμοι (πολύ βολικό καταρχάς). Ανταυτού, αυτός βρίσκει το γκομενάκι την Ρέικα και ύστερα από λίγα λεπτά είναι σε φάση " είμαι σίγουρος ότι οι άλλοι είναι καλά, ας μιλήσουμε λίγο παραπάνω". Επίσης οι φίλοι του είναι εξίσου χαλαροί " πού να πήγε αυτός ο βλάκας ο Άγιατο, τεσπα καλά θα είναι". Ενώ γύρω τους γίνεται Ο χαμός. Ο Άγιατο ακολουθεί τη Ρέικα λες και είναι possessed (καθόλη τη διάρκεια της σειράς) χωρίς να κάτσει ούτε στιγμή να αναλογιστεί μόνος του, τι πρέπει να κάνει. Οι μόνες στιγμές που αρνείται βέβαια τον βοήθησαν να πάρει τα ινία αυτός, οπότε ας πω χαλάλι.

Όπως λέει και ο κολλητός του ή η μάνα του σε κάποια φάση, όλοι εκεί είναι για να καλοπερνάει ο Άγιατο. Με λίγα λόγια η αδιαφορία τους είνσι over 9000. Η φίλη του (που είναι η πρώτη που βλέπουμε να τον γουστάρει) αποφάσισε να κάνει ένα (άθλιο) character development κάπου στη μέση της σειράς. Δε ξέρω πως συμπεριφερόταν υπό κανονικές συνθήκες, αλλά σε εκείνες τις φάσεις ο Άγιατο τους ζούσε, δούλευε, κανόνιζε τα πάντα, και αυτή ήταν όλη μέρα ξάπλα. Όταν πήγαινε να μιλήσει θα έλεγε Άγιατο, έλα σε θέλω ή κάποια λολ δικαιολογία αντί να του πει ότι είναι γαλαζοαίματη. Big deal κοπελιά. Όχι μόνο το ξέρει αλλά είναι και ο ίδιος. Η ειρωνία είναι τραγική αλλά με λολ τραγικότητα.

Αυτή που μου άρεσε ήταν η Quon. Αλλά της δώσανε μόνο απόκρυφες ατάκες και ευκαιρίες να τραγουδάει Polovetsian Dances χωρίς πολλές εξακριβώσεις. Hint για όλα (και για όλους) και όποιος τα έπιασε, μπράβο του. Αλλά τεσπα τι να πω, τουλάχιστον έπαιξε μέχρι το τέλος. Φυσικά ΚΑΙ αυτή γούσταρε τον Άγιατο. Η μόνη που δε τον γούσταρε είχε ήδη γκόμενο, και η φίλη της Χάρουκας του την έπεφτε μέχρι να της την πέσει και αυτής κάποιος. Α ρε Άγιατο. Και clueless μέχρι το τέλος. Ο κολλητός του τον ζήλευε και αυτός ήταν σε φάση " ναι κοίτα τη συμπαθώ τη Meg και μη της κάνεις κακό γιατί ως καλός άνθρωπος που είμαι δε θέλω να το επιτρέψω, αλλά αν το πάμε καθαρά εγωιστικά μου είσαι αδιάφορος και συ και αυτή. Οπότε fail απειλές μου ρίχνεις.

Το καλύτερο ήταν που σχεδόν σε ΚΑΘΕ επισόδειο μέχρι να φτιάξουν ρομπότ, επιτίθονταν στα τέρατα με αεροπλάνα και απο τύγχαναν ΠΑΝΤΑ. Τουλάχιστον είχαν τη σύνεση μερικά από αυτά να είναι τηλεκατευθυνόμενα, αλλά κατα τα άλλα δεν κατάλαβα ποτε why they even bothered to use them.

Aυτό που μου άρεσε είναι που από ένα σημείο και μετά, οι επιθέσεις των τεράτων ήταν δευτερεύον, καθημερινό ζήτημα, και πιο πολύ επικεντρώθηκε στους χαρακτήρες. Το επισόδειο με το παρελθόν των 3 μικρών ήταν μάλλον το καλύτερο. Αν μας έδειχνε ένα τέτοιο και με το τι έγινε (ακριβώς) με τον Άγιατο αντί να μείνουν στις φέηλ εξηγήσεις και στα hints θα ήταν πολύ καλύτερα. ffs ούτε ποιος είναι ο πατέρας του δεν έμαθε, ενώ οι θεατές δεν ξέρουν ούτε για την πραγματική μάνα του. Σούπερ λολ το επισόδειο που ήταν λες και είχε πάρει ναρκωτικά και έβλεπε ότι όλες του την έπεφταν. Άγιατο συμβαίνει και στην πραγμαυικότητα, εσύ μόνο δε το καταλαβαίνεις. Άντε ζωγράφισε την άγνωστη που σου κάνει τη ζωή άνω κάτω.

Α για την Quon. Αυτή με κάποιο τρόπο, με του που ήρθε η ώρα για το δικό της αυγό, πήγε 100 level κατευθείαν, χωρίς να χρειαστεί ούτε μάχες ούτε τίποτα. Ο Άγιατο όμως έπρεπε να δέρνει επί 25 επισόδεια για να είναι " έτοιμος". Και τελευταίο ροφλ, ο παππούς που αλλάζει σώματα. Ασχολίαστο. Και κρίμα γιατί μου άρεσε αυτή. Τουλάχιστον καταλάβαμε γιατί ήταν ίδιος τόσους αιώνες.

Πέρα από το κράξιμο όμως, το ευχαριστήθηκα και πέρασε ωραία η ώρα μου. Είναι αρκετά ωραίο για μια φορά. Δε το μετανιώνω, ίσα-ίσα. Ήθελα και αρκετό καιρό να το αρχίσω οπότε το χα άχτι. Με τα από πάνω πιο πολύ γέλασα, παρά ενοχλήθηκα. Οι χαρακτήρες ήταν ωραίοι - αν και όπως είπε κάποιος πιο πάνω, δε δέθηκα με κάποιον ούτε και γω - και το στόρυ προβλέψιμο αλλά αρκετά οκ για να μη βαρεθώ. Η μουσικηή μαμάει.