
Εντάξει παιδάκια ηρεμήστε. Κι εγώ θέλω περισσότερο Chrome-screen time, αλλά κάνω υπομονή.

Και πέρα από την πλάκα, μπορεί το όλο φιλία theme να είναι κοινό στα σόνεν, αλλά η συγκεκριμένη ομάδα ατόμων, η φαμίλια δηλαδή, μου βγάζει κάτι πολύ ευχάριστο και πάνω απ'όλα κάτι balanced. Ο καθένας εκεί υπάρχει για να συμπληρώνει τον άλλον, οικειοθελώς ή άθελα του, και δίνει και τη δική του πνοή. Από τον πολύ ήρεμο Takeshi μέχρι τον χαζοχαρούμενο Lambo. Με τον τρόπο του ο ένας σε προσγειώνει, π.χ, ενώ ο άλλος χαλαρώνει την ένταση της ατμόσφαιρας λίγο πριν το "μπαμ". Γι'αυτό και χαίρομαι όταν τους βλέπω όλους μαζί. Όλοι συνδέονται με όλους.
Και πάλι και στο αντίθετο πεδίο, εννοώντας τους "κακούς", ακρότητες από την Αμάνο δεν είδα. Και τον Byakuran τον θεώρησα από τους πολύ πετυχημένους χαρακτήρες, που υπήρχαν στιγμές που ήταν σαν να υποκλινόμουν κι εγώ σε πράγματα που έλεγε(κι ας μου την έσπαγε κάποιες φορές). Τουτέστιν, τον θεωρώ πολύ πετυχημένο χαρακτήρα.
Και το εκτιμώ πολύ στη μανγκάκα, το ότι δηλαδή καταφέρνει να κρατά και να δημιουργεί ισορροπίες. Υπήρχαν πολλές φορές όπου άλλαζα γνώμη για κάποιον χαρακτήρα ή είχα να πω κάτι καινούργιο για τον οποιονδήποτε. Πάλι επικρατούσε "μέτρο".
