Posted 01 October 2010 - 09:22
Κάποτε ήταν ένας διδάσκαλος ξιφομαχίας που είχε τρεις γιούς. Μια μέρα δέχτηκε την επίσκεψη ενός συναδέλφου του, και για να του επιδείξει τις ικανότητες των γιών του έστησε μια μικρή παγίδα. Έβαλε πάνω από την πόρτα ένα βάζο, έτσι ώστε να πέσει πάνω σε όποιον την ανοίξει. Φωνάζει, λοιπόν, τον πρώτο του γιό. Εκείνος πάει να μπει, αλλά σταματάει μπροστά από την πόρτα. Την ανοίγει ελαφρά, βγάζει το βάζο, μπαίνει μέσα, και ξαναβάζει το βάζο στη θέση του. "Αυτός" λέει ο διδάσκαλος "είναι ο μεγάλος μου γιός. Βρίσκεται ήδη στο σωστό δρόμο για να γίνει πολύ καλός διδάσκαλος." Ο διδάσκαλος, λοιπόν, φωνάζει τον δεύτερο γιό του. Εκείνος μπαίνει μέσα, αποφεύγει τελευταία στιγμή το βάζο, και το πιάνει στον αέρα. "Αυτός είναι ο μεσαίος μου γιός. Έχει ακόμα πολύ δρόμο μπροστά του." Και έτσι ο διδάσκαλος φωνάζει τον τρίτο του γιό. Εκείνος μπαίνει βιαστικά, και το βάζο του πέφτει με δύναμη στο σβέρκο. Πριν, όμως, το βάζο αγγίξει το έδαφος, βγάζει ταχύτατα το σπαθί του, και χτυπώντας το βάζο όσο ακόμα ήταν στον αέρα, το σπάει σε χίλια κομμάτια. "Αυτός" λέει ο διδάσκαλος "είναι ο μικρός μου γιός. Είναι η ντροπή της οικογένειας, αλλά είναι ακόμα νέος."
Από το βιβλίο "Η σοφία των πολεμικών τεχνών".
Το ζήτημα είναι, ειδικά όταν ξέρεις πολεμικές τέχνες και μπορείς να βλάψεις άσχημα τον άλλο, να κάνεις τα πάντα για να λύνεις μια άσχημη κατάσταση χωρίς να χρησιμοποιήσεις βία και χωρίς να πάθει κανένας κακό. Για αυτό το σημαντικότερο κομμάτι των πολεμικών τεχνών δεν είναι οι επιθέσεις, αλλά οι αποφυγές και οι άμυνες. Αυτή είναι η φιλοσοφία των πολεμικών τεχνών, μια φιλοσοφία που προωθεί πάνω από όλα την ειρήνη αλλά κυρίως την υπευθυνότητα. Θυμόσαστε τον Σπάϊντερμαν; "Μεγάλη δύναμη, μεγάλη ευθύνη, κτλ κτλ";
Και άλλωστε, σε μια πολεμική τέχνη μαθαίνεις να πολεμάς με γυμνά χέρια εναντίον αντίστοιχων αντιπάλων. Πέρα του οτι ένας αντίπαλος που δεν ξέρει τη δική σου πολεμική τέχνη μπορεί να γίνει αρκετά απρόβλεπτος, εάν κρατά μαχαίρι ή όπλο, τότε είναι απλά πολύ επικίνδυνο να τον αντιμετωπίσεις απλώς με την πολεμική τέχνη, και είναι καλύτερα, εάν δεν μπορείς να ξεφύγεις με κανέναν απολύτως άλλο τρόπο παρά μόνο με μάχη, να πάρεις κι εσύ ένα ξύλο ή κάτι για να προστατευθείς καλύτερα, και να αφήσεις την πολεμική τέχνη στην άκρη. Ένας πυροσβέστης (η ναυαγοσώστης, δεν θυμάμαι), κάποτε, είχε πει "Κάποιος που θα πηδήξει στην οργισμένη θάλασσα για να σώσει κάποιον, είναι ήρωας. Κάποιος που, πριν το κάνει, παίρνει ένα σωσίβιο για να σωθεί και ο ίδιος, είναι δύο φορές ήρωας!"
Το κυριότερο που μαθαίνει κάποιος στις πολεμικές τέχνες, είναι να τις χρησιμοποιεί μόνο όταν δεν έχει καμία άλλη επιλογή.
Επίσης, στις σχολές πολεμικών τεχνών, ειδικά πιο δυναμικών, στέλνονται συχνά και άνθρωποι με ψυχολογικά προβλήματα από τους ψυχιάτρους/ψυχολόγους τους, ώστε να έχουν κάπου να ξεσπάνε. Και στη σχολή Καράτε (Σότοκαν) που πήγαινα παλιά είχαμε έναν τέτοιον, και ο δάσκαλος ήταν πολύ προσεκτικός στο πώς και τι θα τον διδάξει. Ψιλοάσχετο, αλλά πιστεύω πως είναι καλύτερα να το έχουμε κι αυτό υπ'όψην.