
Καλωσήλθατε στο .aNiMe//GR!

Αν συναντήσετε οποιοδήποτε πρόβλημα κατά την εγγραφή σας ή με την πρόσβαση σας στο forum, παρακαλούμε μην διστάσετε να επικοινωνήσετε μαζί μας.

The art of japanese swordmaking
#121
Posted 12 November 2009 - 14:00

#122
Posted 12 November 2009 - 16:25

#124
Posted 12 November 2009 - 20:48
#125
Posted 13 November 2009 - 10:10
nergal... άστα ψόφια.. έχεις να διαλέξεις απο κορυφαίους δασκάλους...
#126
Posted 23 September 2010 - 14:38
Ειδα τελευταια οτι καποιοι ψαχνονται για σπαθια, οποτε ειπα να σουλουπωσω το αρχικο αφιερωμα με καποιες διορθωσεις και αντικατασταση των φωτογραφιων που ειχαν χαθει. Δεν θα ηταν και ασχημο να γινει sticky το thread. Ειχα την εντυπωση οτι ηταν.
Επισης, μιας που ειμαστε εδω, ιδου ενα πολυ ενδιαφερον και καλοφταιγμενο μινι-ντοκυμαντερ για τα κατανα:

#127
Posted 07 April 2011 - 07:49
Πειτε μου αν ξερετε αν ισχυει αυτο και τι μπορω να κανω
#128
Posted 13 June 2011 - 21:33
Με τα Wakizashi τι γινεται? Εχουν και αυτα την ιδια μοιρα?
#129
Posted 04 July 2011 - 23:44



It has a nice suguha-midare hamon and it is estimated that it was made in the Sendai region somewhere between 1700-1800. I will take it to a kantei session that will take place here in London in a few weeks to find out more about it.
BTW, this is how the blade looked prior to the restoration.

It is a nice blade. Since this was my first proper antique nihonto, the polisher said that I had beginner's luck.
To the person above asking about wakizashi, the answer is yes. You can get a decent one for less than a 1000 euros. You get an nice japanese blade, it just happens to be a bit shorter than a katana. (Which is also convenient for legal reasons as sometimes it isn't even long enough to qualify as as sword, thus making its import bureacracy free). They are more accesible, and sometimes more ornate, because in the Edo period members of the merchant class were allowed to own one.


#130
Posted 05 July 2011 - 07:59
#131
Posted 11 December 2011 - 17:40

Ειναι σε καλη κατασταση και το τσιμπησα σε καλη τιμη. Ειναι ανυπογραφο, οποτε εφαγα αρκετες εβδομαδες ερευνας ετσι ωστε να καταληξω στη χρονολογηση του. Τα περιθωρια αποκλισης φυσικα ειναι μεγαλα, μιας και δεν εχω ακομα μεγαλη εμπειρια στο θεμα.

Προκειται για ενα wakizashi απο την Bungo περιοχη της Ιαπωνιας και χρονολογειται στο τελος της Muromachi περιοδου, πιθανοτατα Tenbun (1532 -1558). To hamon ακολουθει την Soshu Tradition και χαρακτηριζεται απο ατακτα κυματα και πιτσιλιες.

Η tsuba ειναι απο την middle edo period και το θεμα της ειναι ενα Kirin (μπασταρδεμενο τερας της ασιατικης μυθολογιας).

Τα υπολοιπα fittings ειναι καλοφτιαγμενα και χρονολογουνται στα 1790.

Σε γενικες γραμμες ενα πολυ ικανοποιητικο ξιφος.

#132
Posted 02 March 2012 - 19:16
Έχω την εντύπωση πως σήμερα δεν υπάρχουν 100% παραδοσιακοί σιδεράδες στην Ιαπωνία. Είχα δει ένα ντοκυμανταίρ συγκεκριμένα, που έδειχνε τεχνίτες την ώρα που δούλευαν, και όλα τα έκαναν με μηχανήματα, τυποποιημένες και αυτοματοποιημένες διεργασίες, σε έτοιμα καλούπια, με τη λιγότερη δυνατή ανθρώπινη εργασία. Σχεδόν όλα γίνονταν αυτοματοποιημένα και μηχανικά. Νομίζω, αν κάνω λάθος παρακαλώ να μου το πείτε, πως όσο ισομετρικό και χωρίς ατέλειες να είναι το τελικό προϊόν, δύσκολα θα φτάνει σε αξία, καλαισθησία, τεχνική και καλλιτεχνική απόδοση, αυτό που θα έφτιαχνε ένας τεχνίτης αιώνες πριν και θα το δούλευε χωρίς μηχανήματα, με απλά εργαλεία και τα ίδια του τα χέρια.
Επίσης, όσο κουλτουριάρικο είναι ένα κατάνα, και σύμβολο ιστορίας/πολιτισμού, έχει -σαν προϊόν- πέσει θύμα και αυτό της μαύρης αγοράς και του λαθραίου εμπορίου, κι ακόμα και νομίμως πωλούνται μουσειακά εκθέματα σε αυτούς που τα σκάνε χοντρά... Αν κάνω (και) εδώ λάθος, παρακαλώ να μου το πείτε.
Το χειρότερο είναι, πως μόνο τα κατάνα τύπου Μασαμούνε επιβιώνουν, τουλάχιστον στη σύγχρονη παραγωγή. Οι μεγάλοι τεχνίτες ήταν 3, αν δεν με απατά η μνήμη μου. Και η τεχνοτροπία των άλλων δύο είναι καταδικασμένη, αφού η σύγχρονη κατασκευή την απορρίπτει. Τα μουραμάσα γιατί δεν τα αναπαράγουν, αφού ήταν εξίσου γνωστά και καταξιωμένα με τα μασαμούνε;
Τέλος έχω την εντύπωση πως στην Ιαπωνία, η τέχνη του retro-σιδηρουργού (συγγνώμη, έκφραση δικής μου έμπνευσης), δεν είναι τόσο ανεπτυγμένη όσο θα έπρεπε ή όσο θα ήταν καλό κι ωφέλιμο για τους ντόπιους. Στη γερμανία το αντίστοιχο επάγγελμα κάνει χρυσές δουλειές, μεταφορικά και κυριολεκτικά, με τα αντίγραφα μεσαιωνικών πανοπλιών (gothic/maximilian armour) και όπλων (2-handed swords/weapons, daggers κτλ.). Γιατί οι Ιάπωνες δεν κατασκευάζουν, και δεν ΠΡΟΒΑΛΛΟΥΝ τη δουλειά τους, τόσο όσο οι ευρωπαίοι; Άσχημη θα ήταν μια συλλογή από Splint-Mail (Samurai armour), Thrown Weapons και katana/daitokatana/μαχαίρια; Τί το παραπάνω έχουν οι ιπποτικές πανωπλίες και τα μεσαιωνικά σπαθιά;

#133
Posted 03 March 2012 - 11:17
Δεν ισχυει αυτο. Τα συγχρονα ιαπωνικα σπαθια φτιαχνονται με 100% παραδοσιακο τροπο, και για αυτο αλλωστε το waiting list ειναι τεραστιο και ειναι και πανακριβα. Αυτο που πιθανον προσεξες στο ντοκυμαντερ ειναι οτι καποιοι σιδηρουργοι χρησιμοποιουν power hammers τα οποια ειναι καθαρα βοηθητικα εργαλεια που δεν αντικαθιστουν την τεχνικη που χρειαζεται να κατεχει ο σιδηρουργος για να φτιαξει ενα σπαθι της προκοπης. Ο λογος που τα συγκεκριμενα εργαλεια ειναι της μοδας τα τελευταια χρονια ειναι οτι ολο και λιγοτεροι σιδηρουργοι εχουν την δυνατοτητα να συντηρουν μαθητευομενους που τους βοηθανε στο εργαστηριο (οικονομικη κριση γαρ). Το αρνητικο σε αυτο ειναι οτι στο αμεσο μελλον θα εχει μειωθει σημαντικα ο αριθμος αυτων που κατεχουν αυτη την τοσο δυσκολη τεχνη.Έχω την εντύπωση πως σήμερα δεν υπάρχουν 100% παραδοσιακοί σιδεράδες στην Ιαπωνία. Είχα δει ένα ντοκυμανταίρ συγκεκριμένα, που έδειχνε τεχνίτες την ώρα που δούλευαν, και όλα τα έκαναν με μηχανήματα, τυποποιημένες και αυτοματοποιημένες διεργασίες, σε έτοιμα καλούπια, με τη λιγότερη δυνατή ανθρώπινη εργασία. Σχεδόν όλα γίνονταν αυτοματοποιημένα και μηχανικά. Νομίζω, αν κάνω λάθος παρακαλώ να μου το πείτε, πως όσο ισομετρικό και χωρίς ατέλειες να είναι το τελικό προϊόν, δύσκολα θα φτάνει σε αξία, καλαισθησία, τεχνική και καλλιτεχνική απόδοση, αυτό που θα έφτιαχνε ένας τεχνίτης αιώνες πριν και θα το δούλευε χωρίς μηχανήματα, με απλά εργαλεία και τα ίδια του τα χέρια.
Δεν τιθεται θεμα. Για τα ιαπωνικα σπαθια δεν υπαρχουν νομοι πολιτιστικης κληρονομιας οπως με τα δικα μας αρχαια. Μπορεις να κατεχεις/αγοραζεις/πουλας κατανα οσο παλια και σημαντικα μπορει να ειναι.Επίσης, όσο κουλτουριάρικο είναι ένα κατάνα, και σύμβολο ιστορίας/πολιτισμού, έχει -σαν προϊόν- πέσει θύμα και αυτό της μαύρης αγοράς και του λαθραίου εμπορίου, κι ακόμα και νομίμως πωλούνται μουσειακά εκθέματα σε αυτούς που τα σκάνε χοντρά... Αν κάνω (και) εδώ λάθος, παρακαλώ να μου το πείτε.
Τιποτα δεν ισχυει απο αυτα. Που τα διαβασες? Μεγαλοι τεχνιτες υπηρχαν πολλοι οπως και σχολες. Οσο για τα σπαθια που εφτιαξε ο Μουραμασα, αυτα εχουν αυξημενο ενδιαφερον λογω της γνωστης ιστοριας με την γκαντεμια του Τοκουγκαβα Ιεγιασου.Το χειρότερο είναι, πως μόνο τα κατάνα τύπου Μασαμούνε επιβιώνουν, τουλάχιστον στη σύγχρονη παραγωγή. Οι μεγάλοι τεχνίτες ήταν 3, αν δεν με απατά η μνήμη μου. Και η τεχνοτροπία των άλλων δύο είναι καταδικασμένη, αφού η σύγχρονη κατασκευή την απορρίπτει. Τα μουραμάσα γιατί δεν τα αναπαράγουν, αφού ήταν εξίσου γνωστά και καταξιωμένα με τα μασαμούνε;
Η ιαπωνικη κυβερνηση εχει βαλει ορια στην εμπορευματοποιηση της τεχνης ετσι ωστε να διατηρηθουν η ποιοτητα και οι χρονοβορες παραδοσιακες τεχνικες. Πολλοι σιδηρουργοι ομως τεινουν να συμφωνουν οτι πρεπει να χαλαρωσουν λιγο οι νομοι παραγωγης καινουργιων σπαθιων γιατι δεν μπορουν πλεον να συντηρηθουν οι ιδιοι και οι μαθητευομενοι τους.Τέλος έχω την εντύπωση πως στην Ιαπωνία, η τέχνη του retro-σιδηρουργού (συγγνώμη, έκφραση δικής μου έμπνευσης), δεν είναι τόσο ανεπτυγμένη όσο θα έπρεπε ή όσο θα ήταν καλό κι ωφέλιμο για τους ντόπιους.
BTW, αλλαξα tsuba στο σπαθι απο το προηγουμενο ποστ μου για να ταιριαζει με τα υπολοιπα fittings. Not bad eh?



Η αγγλια ειναι παραδεισος για να συλλεγεις τετοια αντικειμενα. Μακαρι βεβαια να ειχαμε και τον ελληνικο ηλιο για να μην τα λαδωνω καθε τρεις και λιγο για να τα προστατευω απο την ρημαδα την υγρασια...
Edited by Mr Ayu-Mania, 03 March 2012 - 11:25.

#134
Posted 15 March 2012 - 14:38
Λίγο χαζή ερώτηση, αλλά οι σύγχρονοι σιδηρουργοί μπορούν να κατασκευάσουν ένα καινούριο κατάνα, με λεπίδα-αντίγραφο μουραμάσα ή χάνζο; Μπορεί να μη τη διατύπωσα και σωστά, αλλά πιστεύω κατάλαβες τί εννοώ...
#135
Posted 17 March 2012 - 13:34
Οι συγχρονοι ιαπωνες σιδηρουργοι (τουλαχιστον αυτοι που εχουν διακριθει σε διαγωνισμους) μπορουν να φτιαξουν κατανα ισαξια η ακομα και καλυτερα απο αυτα των προγονων τους. Πολλοι συλλεκτες βεβαια θεωρουν οτι τα κατανα της πρωιμης ΚΟΤΟ περιοδου ειναι αξεπεραστα (11ος-12ος αιωνας). Ο Μασαμουνε που αναφερες δεν ειναι καλο κριτηριο για συγκριση. Οι λεπιδες που αποδιδονται σε αυτον ειναι ελαχιστες, ασε που υπαρχουν καποιοι που αμφισβητουν ακομα και την υπαρξη του. Ενα καλο κριτηριο συγκρισης θα ηταν οι λεπιδες της γενιας των Ιτσιμοντζι.Λίγο χαζή ερώτηση, αλλά οι σύγχρονοι σιδηρουργοί μπορούν να κατασκευάσουν ένα καινούριο κατάνα, με λεπίδα-αντίγραφο μουραμάσα ή χάνζο; Μπορεί να μη τη διατύπωσα και σωστά, αλλά πιστεύω κατάλαβες τί εννοώ...
Παντως καποια σπαθια γνωστων μοντερνων σιδηρουργων μπορει να ειναι ακριβοτερα ακομα και απο αριστουργηματα του παρελθοντος. Για μενα αυτο ειναι υπερβολη. Γενικα, αμα ποτε αποφασισεις να ασχοληθεις με αυτο το χομπυ, ασε τα γνωστα ονοματα στην ακρη, γιατι αλλιως δεν θα αποκτησεις ποτε σπαθι εκτος και αν εισαι λεφτας. Αμα μαθεις να ξεχωριζεις τα χαρακτηριστικα ενος καλου σπαθιου, μπορεις να βρεις ενα αξιοπρεπες wakizashi με ενα χιλιαρικο.
Ενα φανταστικο (και πανακριβο) σπαθι μοντερνου σιδηρουργου ειναι το παρακατω:
Japanese Sword - Wakizashi - Outstanding Ningen Kokuho National Living Treasure Gassan Sadaichi
Ενα πολυ καλο βιβλιο για μοντερνους σιδηρουργους ειναι αυτο:
Modern Japanese Swords and Swordsmiths: From 1868 to the Present: Amazon.co.uk: Leo Kapp, Hiroko Yoshihara, Yoshindo Yoshihara: Books
