Βλέπωντάς το ένιωσα σαν να ανακάλυπτα τόσο τον φυσικό όσο και τον εσωτερικό μου κόσμο από την αρχή... Η εστίαση στις αισθήσεις όπως η ακοή και η όραση (όταν κλείνεις τα αυτιά και τα μάτια) ήταν μοναδική- όπως εξάλλου και η μουσική επένδυση και τα backgrounds! Με κυρίευε μια χαρά σαν παιδάκι! Και μαζί μ'αυτά και τα άπειρα συναισθήματα... φαντάζομαι πως ίσως μόνο στην κινεζική θα μπορούσαν να εκφραστούν οι άπειρες αποχρώσεις λύπης, μελαγχολίας και γαλήνης, αλλά καθώς δεν έχω τέτοιες γνώσεις... έμενα κάθε φορά με ανεκπλήρωτη την επιθυμία έκφρασης του τι γινόταν στο μυαλό και την καρδιά μου...
Η μυθοπλασία κι η αφηγηματική τεχνική είναι απλώς άριστες! Και ναι, θα προτιμούσα αυτές τις ιστορίες από τα κλασικά παραμύθια που είναι μιας άλλης εποχής με άλλες σκουριασμένες αξίες, ενώ το Mushishi είναι διαχρονικότατο και βαθιά φιλοσοφημένο, χωρίς να γίνεται κουραστικό με πολλές περίπλοκες έννοιες.
Ήδη οι προηγούμενοι μ' έχουν καλύψει στα περισσότερα σημεία (π.χ. ο πυραμίδας) , απλώς να συμπληρώσω ότι μπορεί να μην είχαμε έντονη ανάπτυξη χαρακτήρα, αλλά σίγουρα ο Ginko κάθε άλλο παρά δισδιάστατος χαρακτήρας ήταν. Μέσα στα 26 επισόδεια κι ιδίως καθώς οδεύαμε προς το τέλος τον βλέπουμε σε διάφορες καταστάσεις να εκφράζει πολλά διαφορετικά συναισθήματα συνοδευόμενα από ανάλογες εκφράσεις προσώπου- ναι, είχε και κάποιες νότες κωμικού και chibi μορφές
Παρατηρείται με άλλα λόγια η μετάβαση από ένα στωικό πρόσωπο σ' ένα που ανησυχεί, εκπλήσσεται, χαμογελά, νοιάζεται.
'Οσο για τον τρόπο με τον οποίο κλείνει η σειρά- απλώς δε θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερος. Συνδέει παρόν- παρελθόν- μέλλον και σε αφήνει με γαλήνιο και με γλυκιές ελπίδες.
Αγαπημένα επισόδεια- πιο δύσκολος άθλος δε θα μπορούσε να υπάρξει :Ρ αν μου 'βαζες το μαχαίρι στο λαιμό, ίσως να ανέφερα το επισόδειο με το ουράνιο τόξο, αυτό με τη θάλασσα από μελάνι και αυτό με την αναγέννηση, αλλά και πάλι ψέματα θα έλεγα, γιατί δεν υπήρχε κάποιο που να μ' αρέσει λιγότερο!