Pathetic humor, time killing στην αρχή, και υπερβολικά βιαστική παρουσίαση της κοινωνικής ανέλιξης της οικογένειας. Εντελώς υποτιμιτική και στερεοτυπική αντιμετώπιση των χαρακτρήρων (παρά την υποτιθέμενη δόση ειρωνίας που υπήρχε σε όλο αυτό), η οποία τάχα μου σώζεται στο τέλος αλλά δεν. Υποτίθεται ότι η Ryuko αναιρεί τα λόγια της Chairman περί ανθρώπινης φύσης, απλά επειδή η Mako έδειξε να τη λυπάται. Το συμπέρασμά της εν τέλει είναι ότι οι άνθρωποι μπορούν να πάνε κόντρα στις επιθυμίες τους με τη βούλησή τους. Αν όμως η βούληση δεν ταυτίζεται με τις επιθυμίες, τότε δε μιλάμε για ελεύθερους ηδονιστές, μιλάμε απλώς για σκλάβους. Εντελώς εκβιαστικά ζητάει η οικογένεια συγγνώμη, μόνο μετά τη μετάνοια της Mako και αφού ουσιαστικά γνωρίζουν ότι θα έχαναν τα προνόμιά τους. Αυτό κάνει ο σκλάβος. Ζητάει συγγνώμη για κάθε εκδήλωση προσωπικής βούλησης από αυτόν που ελέγχει τη ζωή και τα προνόμιά του, για να μη χάσει τα λίγα που του απομένουν. Μου άρεσε πάντως το γεγονός ότι παρουσίαστηκε και αντιμετώπιστηκε το ζήτημα ευθέως.
Εξακολουθεί βέβαια να είναι εντελώς άτσαλος ο τρόπος με τον οποίο άλλαζαν οι sub-characters τις προσωπικότητές τους σαν πουκάμισα. Οι main characters βέβαια είναι σταθεροί και μόνο αυτοί μπορούν να πάρουν τους sub-characters από το χεράκι για να τους επαναφέρουν στο σωστό δρόμο στο δρόμο που συμφέρει τις ίδιες.
Γενικά περίμενα μια πιο έξυπνη αμφισβήτηση απέναντι στην ιδέα ότι η προσωπικότητα του ανθρώπου καθορίζεται ολοκληροτικά από τα προνόμια που του δίνονται. Εϊναι σαν να σου λέει ότι αυτό εν τέλει συμβαίνει, αλλά άμα γουστάρεις και έχεις τη δύναμη, μπορείς να τους πείσεις να αμφισβητήσουν τα προνόμιά τους, και να επιστρέψουν στην αγάπη τους προς εσένα. Φυσικά η ιδέα του ότι η προνομιούχος ζωή μπορεί να συνδιαστεί με την οικογενειακή αγάπη παραμερίζεται πλήρως για να διατηρηθούν τα συμφέροντα της σειράς (μην αλλάξουμε και το setting), και κάπου εκεί υπονοείται το μύνημα ότι τελικά ο πλούτος διαφθείρει τους ανθρώπους και ότι η αγνότητα είναι συνυφασμένη με τη φτώχεια.
Εν τέλει για το τι πραγματικά θέλει ο κάθε άνθρωπος, δεν τον ρωτήσαμε, ούτε μας νοιάζει, φτάνει να είναι ευχαριστημένες οι αγνές πρωταγωνίστριες...
By the way αυτή η Ryuko χαρακτιρίζεται από μια συνηθισμένη αλλά παράξενη σεξουαλική ανασφάλεια.
Υποτίθεται ότι την ενοχλούν οι peeping toms αλλά αποδεικνύεται ότι της αρέσει που της δίνουν σημασία και ασχολούνται μαζί της. Φαίνεται να δίνεται ολοκληρωτικά στην οικογένειά της, αλλά στο θέμα του peeping είναι ανένδοτη! Θέλει να την "τιμάνε" με την παρουσία τους αλλά εκείνη αρνείται να τους "τιμήσει" και να διαθέσει το σώμα της σε αυτούς.
Εδώ υπάρχει πάλι μια βίαιη καταστολή της επιθυμίας των sub-characters για τη διατήρηση της αξιοπρέπειας της main character. Ό,τι θέλει τους κάνει, παρόλο που εξαρτάται από αυτούς περισσότερο κι απ' ότι αυτοί εξαρτώνται από αυτήν.
