Nerawareta Gakuen | Haunted Academy
ねらわれた学園
Συνηθως κάνουμε thread για καποια σειρα/ταινια/OVA τα οποία αγαπήσαμε, μας συγκίνησαν και εν πάση περιπτώση κατάφεραν να αφήσουν το στίγμα τους στην μνήμη μας. Στην περίπτωση του Haunted Academy συμβαινει μόνο το τελευταίο. Για την ακριβεια εμεινε στην μνήμη μου τόσο πολύ που θα μπορούσε να χαρακτηριστει ως post traumatic stress dissorder αυτό το οποίο νιώθω αυτήν την στιγμή. Το είδα σε δύο ώρες που κατόρθωσαν και έγιναν πέντε και αφού το έβλεπα εφιάλτες ένα ολόκληρο βράδυ, αποφάσισα να μιλήσω γι αυτό ώστε αφενός να βγάλω αυτά που νιώθω από μέσα μου, αφετέρου να βοηθήσω τους ομοιοπαθούντες. Δεν είναι hate thread λοιπόν αυτό, ειναι group therapy thread.
Aν μπορούμε να παραπέμψουμε κάποιον στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για εγκλημα κατά της ανθρωπότητας αυτό θα είναι το Studio Sunrise. Πιο συγκεκριμένα τον σκηνοθέτη Νakamura Ryousuke o oποίος έχει σκηνοθετήσει τα Aoi Bungaku, Mouryou no Hako, και το πιο πρόσφατο Aiura. Στο Character design και Chief animation direction η Ηοsoi Mieko . Και τέλος στον τομέα της μουσικής ο Μurai Shuusei. Aλλά αυτός ο οποίος πρέπει να κυνηγηθεί δίχως έλεος είναι ο Mayumura Taku (Manie manie, Time stranger) σε μυθιστόρημα του οποίου βασίστηκε η ταινία. Μπορεί να φαίνεται συμπαθέστατος αλλά για μένα είναι πλέον shoot on sight στοχος.
~ Λίγα λόγια για την υπόθεση~
Η υπόθεση μας μεταφέρει στην Kamakura που με την αρχή της ανοιξης ξεκινάει και η νέα σχολική χρονια. Στο γυμνάσιο της πόλης έρχεται ένας νέος μαθητής ο Kyougoku Ryouichi. Χαρισματικός, όμορφος, έξυπνος γίνεται γρηγορα το επικεντρο της προσοχής από όλο το σχολείο. Εξίσου γρήγορα ενσωματώνεται και στην καθημερινή ζωή του Seki Kenji και της παρέας του. Ο νέος αυτός μαθητής όμως δεν ειναι αυτό το οποίο φαίνεται καθώς διαθέτει μυστηριώδεις δυνάμεις τις οποίες χρησιμοποιεί προκειμένου να ελέγξει τους μαθητες του σχολείου και να εκπληρώσει κάποια αποστολή από το μέλλον. Μόνο ο Seki φαίνεται να μπορει να του αντισταθεί.
Να σημειωθεί σε αυτό το σημείο ότι κατέβαλλα άπειρη προσπάθεια για να κάνω την υπόθεση να φαίνεται λιγότερο ηλίθια από ότι δειχνει η επισημη περίληψη η οποία τελικά ανταποκρίνεται πλήρως στο τελικό αποτέλεσμα.
~ Trailer~
Θα αρχίσω με τον οπτικοακουστικό τομέα που κατά την γνώμη μου ειναι το δυνατό σημείο της ταινίας. Η Sunrise έκανε θαύματα σε έναν καταιγισμό χρωμάτων και glossy feelings, που σου δινει την αισθηση Makoto Shinkai on drugs at Disneyland getting laid και Supercell pv. Κάθε καρέ της ταινίας είναι άνετα wallpaper material. Πράγμα που βέβαια με υπνώτισε και ηταν αυτό που με επεισε να κατσω σε ολο το διωρο. Φαινόντουσαν όλα τοσο μαγικά, τόσο όμορφα τόσο ονειρικά και είχε τέτοιο sakura spam που είσαι σίγουρος ότι όλοι εκεί μέσα έχεζαν ροδοπέταλα. Δεν υπερβάλλω. Τα ροδοπέταλα υπήρχαν παντού. Δηλαδή στην μέση του ωκεανού να είσαι, κάπως κατόρθωναν και έβαζαν ροδοπέταλα. Σε όλο αυτό έρχεται να προστεθεί και ο πολύ καλός τομέας του ήχου. Είχε ωραίο OST ίσως όχι τόσο αξιομνημόνευτο αλλα παρόλαυτά χαριτωμένο και ταιριαστό.
Τα προβλήματα ξεκινούν όταν κανεις ενα διαλειμμα από το LSD και προσπαθείς να καταλάβεις τι στο καλό προσπαθεί να πει σαν ιστορία. Εκει βλέπεις μια ωραιότατη ποικιλία από κλισέ. Παιδικοί φίλοι που ο ενας ειναι κρυφα (ο κοσμος το εχει τουμπανο και αυτη κρυφο καμαρι) ερωτευμενος με τον αλλο, Love at first sight, συνωμοσια. Οτι αρχετυπο υπάρχει και γενικολογια περι επικοινωνίας ανάμεσα στους ανθρώπους θα το βρείτε εκεί μέσα. Η ιστορία ξεκινά με έναν λόγο κατά των κινητών τον οποίο επαναλαμβάνει ξανα και ξανά και ξανά μη μπορώντας όμως να δώσει στον θεατή να καταλάβει το γιατί φταίνε. Η για να το πω πιο σωστά, μπορώ να καταλάβω γιατί τα κινητά ειναι προβληματικά σε ένα σχολείο στην πραγματικότητα, η επιχειρηματολογία όμως που χρησιμοποιεί η ταινία ειναι το λιγοτερο προβληματική. Αν κανω εγώ σε κάποιον κατι με ενα αμαξι - που ποτέ δεν μαθαίνουμε τι ακριβως - πρέπει να απαγορευτούν τα αμάξια φαση. Πέρα λοιπόν από το μεγαλυτερο κομμάτι της ταινίας το οποίο κυλάει απελπιστικά αργά και σου δινει την υποψία ότι κάπου το πάει ξαφνικά θυμούνται ότι έχουν και μία υπόθεση και ότι αρκετά σπαταλήθηκε ο χρόνος με βολτες στην παραλία. Και σκάνε εκατόν πενήντα διαφορετικά subplots στα τελευταία 25 λεπτά Που καταλήγουν σε έναν τεράστιο πονοκέφαλο αποτέλεσμα της υπερπροσπάθειας αφομείωσης και συνδεσης πληροφοριών, κατανοησης ακατανόητων συλλογισμών και πράξεων που όλα μαγικά έρχονται και δένουν σε ενα omgwtfbbq τελος. Και σκέφτεσαι συνεχώς.... Γιατί? Και πιο βασικό o κακομοίρης ο Σαιξπηρ τι έφταιγε που θα στριφογυρίζει στον τάφο του? Στο τέλος είχα κουραστέί τόσο πολύ που το έχασα τελείως. Όποιος πιστευει ότι κατάλαβε ποιος ήταν συγγενής με ποιον και τι έγινε ας μου εξηγήσει.
All in all πέρα από το ότι είναι όμορφη και θέλετε να απολαύσετε ροδοπέταλα δεν σκέφτομαι κάποιον λόγο για να την προτείνω. Αντε και για καθαρό μαζοχισμό ή αν χάσετε κάποιο στοιχημα. Από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις της χρονιας. Δεν ξέρω αν φταίει το original υλικό ή το Studio ή αν έφαγαν κάτι ληγμένο και τους πείραξε αυτό που ξέρω ειναι ότι εχασα δύο ώρες από την ζωή μου που δεν θα ξαναβρώ ποτέ. Βρήκα επίσης το anime αντίστοιχο του Eat Pray Love.
Kαι τώρα που τα έβγαλα από μέσα μου αισθάνομαι κάπως καλύτερα. 
Anidb
