Ο Ρώσος Τσάρος δεν μπορούσε να καθίσει στην θέση του. Πηγαινοερχόταν από το καθιστικό του, στο σαλόνι του, μετά στο άλλο σαλόνι του και έπειτα τριγύρναγε στην βεράντα του, η οποία είχε το μέγεθος όλων των υπόλοιπων δωματίων μαζί. Κοίταξε τα έγγραφα και τον χάρτη της Ευρώπης που είχε πάνω στο γραφείο του. "
Κάτι πρέπει να κάνω" μουρμούρισε απεγνωσμένος. Καταταραζόταν την ώρα και την στιγμή που ήταν ο Τσάρος Ιβαν Κραμπσόβ Σπαγγοτσιγκούνοβιτς. Ένα όνομα που μόνο σκοτούρες του είχε φέρει. "
Εκατό χιλιάδες, επιστολές", φώναξε νευριασμένος. "
Εκατό χιλιάδες επιστολές στέλνω κάθε χρόνο και σε κάθε μια απο αυτή γράφει το όνομα μου. Πόσα, μα πόσα ρούβλια έχω χάσει εξαιτίας αυτού του ονόματος; Πόση παραπάνω μελάνη καταναλώνουν οι γραμματείς γράφοντας αυτό το όνομα σε κάθε μα κάθε επιστολή!". Ο Τσάρος Ιβάν κάθισε στην καρέκλα του. "
Πρέπει να το μικρύνω κάπως", μουρμούρισε. "
Πρέπει να το..."
Εκείνη την ώρα μπήκε στο γραφείο του ένας αγγελιαφόρος. Φαινόταν νευρικός.
Κακά νέα, συμπέρανε αμέσως ο πολύπειρος Τσάρος.
Ελπίζω να μην θέλει αύξηση...
"
Τσάρε μου", τραύλισε ο αγγελιοφόρος. "Δυστυχώς, οι δυνάμεις μας από την Ουκρανία μας ενημέρωσαν πως ο Αγάς Ραντού, Κόμης της Ρουμανίας κατάφερε να διαφύγει. Οι στρατιώτες που στείλαμε να τον κυνηγήσουν, είπαν πως τον έχασαν σε ένα δάσος κοντά στα σύνορα με τη Ρουμανία. Λένε πως μεταμορφώθηκε σε λυκάνθρωπο και έτσι κατάφερε να τους ξεφύγει".
"
Εσύ πληρώνεσαι τώρα για να μου λες αυτές τις βλακείες;" έκανε ο Τσάρος και γύρισε από την άλλη. Μέσα του βαθιά ήξερε πως οι υπήκοοι του σουλτάνου κατείχαν τέτοιες μαγικές δυνάμεις. "
Θέλω να τον πιάσετε και να μου τον φέρετε μπροστά μου. Ζωντανό ή νεκρό!" διέταξε τον αγγελιοφόρο. "
Τον επικηρύσσω με τέσσερα... όχι τέσσερα, τρία ρούβλια. Δύο."
Ο αγγελιοφόρος μόρφασε. "
Όπως επιθυμείτε, Tσάρε μου".
Ο Τσάρος Ιβάν βγήκε στην βεράντα. Στο μυαλό του γυρνοβολούσαν διάφορες ιδέες και σκέψεις. Πως θα αντιμετώπιζε τον Σουλτάνο; Μήπως θα έπρεπε και εκείνος να καλέσει τις δικές του μυστικιστικές δυνάμεις; Σίγουρα κάτι θα είχε η Ορθόδοξη Εκκλησία, είχε ακούσει πως υπήρχε ένας ορθόδοξος ιερέας που νικούσε σαολίν και έφτιαχνε ωραίες καρυδόπιτες κάπου στο Νότο. Ή μήπως απλά θα έπρεπε να δώσει παραπάνω σφαίρες στους στρατιώτες του;
Αποκλείεται, δύο ο καθένας ήταν υπεραρκετές. Αναστέναξε βαθιά.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Το πρώτο τρίμηνο των εχθροπραξιών, κανείς δεν μπορούσε να πει με ασφάλεια για το αν ο πόλεμος ξεκίνησε καλά για τους μεν ή για τους δε. Η Τριπλή Συμμαχία είχε καταφέρει να καταλάβει τη Ρηνανία ενώ οι ρωσικές στρατιές στην Ανατολή είχαν καταφέρει να αντέξουν στην επίθεση Γερμανών και Οθωμανών, και να επανακτήσουν τα εδάφη τους. Αντίθετα, οι Κεντρικές Δυνάμεις νίκησαν στην μάχη της Ελβετίας (*κλαψ*) καταστρέφοντας ένα μεγάλο κομμάτι του Γαλλικού στρατού, έχοντας ωστόσο και τις δικές τους απώλειες.
Ναι, οι απώλειες ήταν το πιο σίγουρο πράγμα. Με πληροφορίες που μάζεψα χάρη στην βοήθεια συναδέλφων από τη Γερμανία οι απώλειες κάθε χώρας ήταν περίπου:Ρωσία: 65
Οθωμανική Αυτοκρατορία: 53
Γερμανία: 44
Γαλλία: 41
Αυστρο-Ουγγαρία:36
Μεγάλη Βρετανία: 25Σύνολο δηλαδή 264 μονάδες στρατού. Από αυτές, οι 141 ήταν στο Ανατολικό μέτωπο. 
Ωστόσο, οι κυβερνήσεις κάθε χώρας πίστευαν πως νικούσανε. Στην Μεγάλη Βρετανία οι εφημερίδες εξυμνούσανε το πολεμικό τους Ναυτικό, στην Γερμανία έπειτα από την νίκη στη Στοκχόλμη, ονειρεύονταν μια γερμανική Σκανδιναβία, στην Ρωσία εξυμνούσαν τους απελευθερωτές της Ουκρανίας και της Λιβονίας ενώ στην Αυστρία θα καθιέρωναν γιορτή για την θριαμβευτική τους νίκη στις Ελβετικές Άλπεις. Με λίγα όλοι φώναζαν "ΝΙΚΑΜΕ!". Και επειδή για να νικήσεις, κάποιος άλλος πρέπει να χάσει, προφανώς κάποιοι έλεγαν ψέματα. Ποιοι ήταν αυτοί;
Όλοι τους. Καμία πλευρά δεν είχε νικήσει ακόμα. Ο πόλεμος σε αυτό το σημείο ήταν ρευστός και αμφίρροπος. Προσπάθησα να το εξηγήσω στον Πιέρ αλλά αυτός δεν άκουγε. Οι Γάλλοι είχαν αρχικά θορυβηθεί από την ήττα τους στα εδάφη της χώρας μου, αλλά ο πρόεδρος Ζερολόκ, γνωστός λαϊκιστής και λαοπλάνος (απαραίτητα προσόντα για να γίνεις πρόεδρος της Τρίτης Γαλλικής Δημοκρατίας) ανακοίνωσε πως οι καλύτεροι πολεμιστές τους οι κατακτητές της Κορσικής και της Σαρδηνίας πάτησαν το πόδι τους στην Ηπειρωτική Γαλλία και θα βοηθούσαν την χώρα τους εναντίον των Κεντρικών. "Είναι οι καλύτεροι μας", μου είπε ο Πιέρ προσπαθώντας περισσότερο να πείσει τον εαυτό του.
Κούνησα το κεφάλι μου. Το μόνο καλό ήταν πως ο Χειμώνας τελείωνε και πως το Παρίσι θα έβλεπε και λιγάκι ήλιο.
-Gottfried Tell
This topic is locked
