Spoiler:
Καταρχάς ήταν το πρώτο Saint Seiya που έτυχε να δω. Το γεγονός ότι είναι prequel ενώ ταυτόχρονα βγήκε όχι και τόσο παλιά ήταν ιδιαίτερα δελεαστικό. Επίσης έχω μια αγάπη με τα concept Θάνατος/Θεός/ά του θανάτου σαν χαρακτήρες σε ιστορίες, οπότε ψήθηκα εύκολα.
Λάτρεψα την ιδέα άπειρα. Ο σατανικός/κακός θεός του θανάτου μετενσαρκωμένος στον πιο αγνό και καλοκάγαθο άνθρωπο του πλανήτη. Η απόλυτη ειρωνία, και για μένα, ήταν ήδη μια μικρή νίκη στον αιώνιο πόλεμο μεταξύ Αθηνάς και Άδη. Σα να της λέει κατάμουτρα ότι, ακόμα κι αν χάσω, ω δίκαια και σωστή Αθηνά, τουλάχιστον σου αφαίρεσα ένα από τα άτομα που είναι ακριβώς ο τύπος του ανθρώπου για τον οποίο μου αντιστέκεσαι, απλά και μόνο με την επιστροφή μου. Από ότι κατάλαβα η Αθηνά ακολούθησε και αυτή την ίδια οδό, αλλά δεν κατάλαβα ποτέ γιατί. Από ότι έχω καταλάβει, στις προηγούμενες γενιές, ο canditate του Άδη γενιόταν σε κάποιο μέρος αντίστοιχο του sanctuary, με το sanctuary να στεγάζει την αντίστοιχη κοπέλα που θα έπαιρνε την θέση της Αθηνάς. Τι πλεονέκτημα πήρε η Αθηνά παίρνοντας και αυτή random άνθρωπο για την μετενσάρκωσή της όπως ο Άδης; Εκτός αν το έχω χάσει τελείως και είναι και για τους 2 πάντοτε τυχαίο, απλά τώρα ο Άδης έβαλε και τον κανόνα να πέσει η δική του μετενσάρκωση στον super αγνό/καλό/δίκαιο άνθρωπο της εποχής, οπότε πάω πάσο.
Ο πρωταγωνιστής είναι λίγο κλασικούλης. Κλασικός δυνατός, αλλά όχι και πολύ έξυπνος ανθρωπάκος, που τα αισθήματα και η θέλησή του είναι το καλύτερό του όπλο. Κοινώς αν και τον πάω τον βρήκα βαρετό. Επίσης ο Yato είναι σαν δίδυμός του. Και σαν χαρακτήρας και εμφανησιακά. Αν είχαν ίδιο χρώμα μαλλί δεν παίζει να τους ξεχώριζα όταν δε φορούσαν τα Χιτώνιά τους. Πάλι καλά που χε το κέρατο ο Yato και ήξερα ποιος είναι ποιος. Τον οποίο Yato, btw τον πάω περισσότερο από τον Τένμα. Γιατί είχε τα φώτα να γίνει ζηλιάρης, κομπλεξικός, σπαστικός αντίζηλος και δεν έγινε. Αυτό δείχνει πως ό,τι και να λέει είναι καλό ανθρωπάκι. Φοβόμουν μήπως σπάσει, όταν στις αρχές κοίταζε τον Τένμα που μια μέρα ήρθε, του πήρε τη θέση ως ο καλύτερος μαθητευόμενος, έγινε Saint πιο γρήγορα, η Αθηνά (στην οποία ο Yato μάλλον έχει crush - που με λυπεί γιατί πάω άπειρα το Yato-Yuzuriha pairing) είναι η κολλητή του και νοιάζεται φανερά περισσότερο για αυτόν σε σχέση με τους άλλους Saints και τέλος να μη μιλήσω για ατάκες τύπου " Ο Πήγασος είναι η ελπίδα μας, φροντίστε να ζήσει οπωσδήποτε" ή συνομιλίες με τον Άδη και τα σχετικά. Χάρηκα άπειρα που του αναθέσανε (αρκετές φορές) να σώσει τον Τένμα. Νομίζω ότι κυρίως αυτό τον βοήθησε να καταλάβει ότι, ενώ δεν είναι το ίδιο δυνατός ή (εμφανές)σημαντικος για τον πόλεμο, βοηθάει με τον δικό του τρόπο και έχει τη δική του ανεκτίμητη αξία. Αυτό μου άρεσε αρκετά.
Χαρακτήρας που μου άρεσε πολύ αλλά θεωρώ πως πήγε ανεκμετάλευτος/χαμένος είναι η Πανδώρα. Με το που εμφανίζεται πρώτη φορά, είναι instant love. Το πώς είναι, το πώς μιλάει, το πώς σκέφτεται. Έχει αυτό το elegance και το knowing ύφος που την κάνουν αξιολάτρευτη. Αλλά κάπου στο development της το χασε. Στην αρχή-αρχή που δεν ήξερα ποιος είναι ο Ύπνος και τα σχετικά, νόμιζα ότι ήταν ανώτερη του τύπου και την είδα σαν το δεξί χέρι του Άδη. Ή την βασίλισσά του (σόρυ Περσοφόνη) ή κάτι. Τελικά μάλλον για σημαντική στρατηγός του πρόκειται. Αλλά σαν πολλούς τέτοιους δεν έχει; Στην πρώτη σήζον κάτι είχε πει και για τους 3 δικαστές. Εκ τον οποίων ο ένας από ότι θυμάμαι αλληλοσφάχτηκε με τον Ιχθύ. + Πανδώρα και τα 2 δίδυμα αδέρφια. Αλλά τέσπα που κολλάω και γω, ολόκληρο στράτευμα έχει, καλά κάνει και έχει στρατιωτάκια με υψηλόβαθμες θέσεις για να ελέγχουν τα υπόλοιπα. Αλλά η Πανδώρα γενικά ενώ ξεκίνησε έτσι, κάπου στη μέση έγινε manipulated από Θάνατο και Ύπνο (χάρηκα που τελικά, ουσιαστικά πρόβλημα μαζί της είχε ο Αlone και όχι ο κανονικός Άδης, μιας και της χαμογελάει σα να μην τρέχει τίποτα στο τελευταίο επισόδειο και αυτή έχει μια έκφραση της απόλυτης ικανοποίησης ένα πράγμα) και ενώ προς το τέλος είχε attitude like α boss, φεύγετε από τη μέση ένας ένας, θα μείνω μόνη μου με τον Άδη μου,δεν έκανε και τίποτα. Θα μου πείτε τι να κάνει. Δεν ξέρω, κάποια κίνηση, κάτι που να δείχνει ότι αξίζει τη θέση της. Γιατι θέα είναι, αλλά πολύ διακοσμητική κατάντησε και δε την φχαριστήθηκα όπως περίμενα. Αλλά αφού και καλά ο πόλεμος της συγκεκριμένης εποχής δεν τελείωσε ακόμα, ίσως έκανε πράγματα αργότερα.
Πάμε στους χρυσούς. Πρώτα από όλα kudos στο Ζυγό. Somehow μου χε κολλήσει ότι αυτός και ο Κριός ήταν σχετικά μέην και ότι παίζανε και σε άλλα Saint Seiya. Αλλά ο Ζυγός πήγε και πέθανε. Ευχάριστη διάψευση. Όχι επειδή δε τον πήγαινα ή κάτι τέτοιο, αλλά με είχε κουράσει που στα πρώτα επθσόδεια, κάθε λίγο και λιγάκι ένας χρυσός πέθενε, και βλέπαμε τον Κριό και τον Ζυγό σε φάση " κάτι έγινε, ας τρέξουμε να δούμε". Ήταν σαν το plot να μη τους άγγιζε καθόλου. Ο αγαπημένος μου είναι φυσικά ο Καρκίνος, αν και είμαι biased λόγο ζωδίου. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Ευχήθηκα να είναι γαμάτος και με αντάμειψε. Δυνάμεις με ψυχές που παίζουν με τη ζωή και τον θάνατο, και μιλώντας για Θάνατο, μαζί με τον δάσκαλό του, τον ξεφτύλισαν εντελώς. Στην αρχή της μάχης προσευχόμουν να μην πεθάνει, αλλά κάπου στη μέση, που ο Θάνατος νευρίαζε όλο και περισσότερο λες και τον τρολάρανε ένα πράγμα, σκέφτηκα ότι μπορεί να πεθάνει ήσυχος. Και οι σκηνές αποχαιρετισμού που είχε με τον Τένμα και τον Κριό ήταν επίσης ωραίες. Μετά λάτρεψα τον Παρθένο. Αν δεν ήμουν biased με τον Καρκίνο, θα ήταν μάλλον ο αγαπημένος μου. Είχε μια αύρα σε φάση σας έχω όλους. Και αν δεν ήσασταν απέθαντοι, θα τελείωνα τον πόλεμο μόνος μου. Τρομερό τυπάκι. Το ότι " δοκίμασε" τον Τένμα το χάρηκα επίσης. Κρίμα που δεν έδειξε Λέων και Δίδυμο, ενώ ο Σκορπιός και ο Υδροχόος αν και φάνηκαν ήταν εντελώς κομπάρσοι. Ωραίοι ήταν και ο Αιγόκερος με τον Τοξότη. Ο μόνος αδιάφορος μου ήταν ο Ιχθύς. Και ο Ταύρος καλός.
Ένας από τους κακούς της πρώτης σήζον ήταν έπος, μιας και είπα Ταύρος. Περίμενα πώς και πώς να ξαναγυρίσει, αλλά σα να τον ξέχασαν ένα πράγμα. Η μάχη του με τον Ταύρο ήταν επική, όχι τόσο λόγο των κινήσεων και τον εφφέ, αλλά των αποτελεσμάτων που είχε ο διάλογός των 2, κυρίως στον " κακό", δε θυμάμαι και το όνομά του. Μου άρεσε πάρα πολύ που επέζησε και βοήθησε και τον Τένμα. Φάγαμε και κάτι μισοφτιαγμένα φλάσμπακ ότι είχε αδερφό και ότι με κάποιον τρελό τρόπο ο Άδης (τώρα ποιος Άδης από όλους, ή ήταν ο Alone ή whatever δεν μας είπαν δυστυχώς) τον βοήθησε και έτσι κατέληξε σε Άδης fanboy παρέα με την Πανδώρα, αλλά τίποτα πραγματικά επεξειγηματικό.
All in all μου άρεσε περισσότερο από όσο πίστεψα στην αρχή ότι θα μαρέσει. Τα 3,4 πρώτα επισόδεια τα έβλεπα όταν είχα πολύ ελεύθερο χρόνο και βαριόμουν, αλλά από ένα σημείο και μετά, μόλις τελείωνα το ένα, έβαζα σχεδόν αυτόμετα το επόμενο. Τα opening και ending ωραία - ωραίο touch στο ending που στην πρώτη σήζον φτιάχνεται η εικόνα από τη φωτιά ενώ στη 2η απλά καίγεται η εικόνα. Μακάρι να βγει συνέχεια κάποτε γιατί το τέλος είναι σα να μας λέει ότι τώρα αρχίζει (πήρε και λέβελ ο Τένμα) και μας αφήνει στα κρύα του λουτρού. Δε θα το λεγα must αλλά πέρασα πολύ ευχάριστα την ώρα μου μαζί του!
Λάτρεψα την ιδέα άπειρα. Ο σατανικός/κακός θεός του θανάτου μετενσαρκωμένος στον πιο αγνό και καλοκάγαθο άνθρωπο του πλανήτη. Η απόλυτη ειρωνία, και για μένα, ήταν ήδη μια μικρή νίκη στον αιώνιο πόλεμο μεταξύ Αθηνάς και Άδη. Σα να της λέει κατάμουτρα ότι, ακόμα κι αν χάσω, ω δίκαια και σωστή Αθηνά, τουλάχιστον σου αφαίρεσα ένα από τα άτομα που είναι ακριβώς ο τύπος του ανθρώπου για τον οποίο μου αντιστέκεσαι, απλά και μόνο με την επιστροφή μου. Από ότι κατάλαβα η Αθηνά ακολούθησε και αυτή την ίδια οδό, αλλά δεν κατάλαβα ποτέ γιατί. Από ότι έχω καταλάβει, στις προηγούμενες γενιές, ο canditate του Άδη γενιόταν σε κάποιο μέρος αντίστοιχο του sanctuary, με το sanctuary να στεγάζει την αντίστοιχη κοπέλα που θα έπαιρνε την θέση της Αθηνάς. Τι πλεονέκτημα πήρε η Αθηνά παίρνοντας και αυτή random άνθρωπο για την μετενσάρκωσή της όπως ο Άδης; Εκτός αν το έχω χάσει τελείως και είναι και για τους 2 πάντοτε τυχαίο, απλά τώρα ο Άδης έβαλε και τον κανόνα να πέσει η δική του μετενσάρκωση στον super αγνό/καλό/δίκαιο άνθρωπο της εποχής, οπότε πάω πάσο.
Ο πρωταγωνιστής είναι λίγο κλασικούλης. Κλασικός δυνατός, αλλά όχι και πολύ έξυπνος ανθρωπάκος, που τα αισθήματα και η θέλησή του είναι το καλύτερό του όπλο. Κοινώς αν και τον πάω τον βρήκα βαρετό. Επίσης ο Yato είναι σαν δίδυμός του. Και σαν χαρακτήρας και εμφανησιακά. Αν είχαν ίδιο χρώμα μαλλί δεν παίζει να τους ξεχώριζα όταν δε φορούσαν τα Χιτώνιά τους. Πάλι καλά που χε το κέρατο ο Yato και ήξερα ποιος είναι ποιος. Τον οποίο Yato, btw τον πάω περισσότερο από τον Τένμα. Γιατί είχε τα φώτα να γίνει ζηλιάρης, κομπλεξικός, σπαστικός αντίζηλος και δεν έγινε. Αυτό δείχνει πως ό,τι και να λέει είναι καλό ανθρωπάκι. Φοβόμουν μήπως σπάσει, όταν στις αρχές κοίταζε τον Τένμα που μια μέρα ήρθε, του πήρε τη θέση ως ο καλύτερος μαθητευόμενος, έγινε Saint πιο γρήγορα, η Αθηνά (στην οποία ο Yato μάλλον έχει crush - που με λυπεί γιατί πάω άπειρα το Yato-Yuzuriha pairing) είναι η κολλητή του και νοιάζεται φανερά περισσότερο για αυτόν σε σχέση με τους άλλους Saints και τέλος να μη μιλήσω για ατάκες τύπου " Ο Πήγασος είναι η ελπίδα μας, φροντίστε να ζήσει οπωσδήποτε" ή συνομιλίες με τον Άδη και τα σχετικά. Χάρηκα άπειρα που του αναθέσανε (αρκετές φορές) να σώσει τον Τένμα. Νομίζω ότι κυρίως αυτό τον βοήθησε να καταλάβει ότι, ενώ δεν είναι το ίδιο δυνατός ή (εμφανές)σημαντικος για τον πόλεμο, βοηθάει με τον δικό του τρόπο και έχει τη δική του ανεκτίμητη αξία. Αυτό μου άρεσε αρκετά.
Χαρακτήρας που μου άρεσε πολύ αλλά θεωρώ πως πήγε ανεκμετάλευτος/χαμένος είναι η Πανδώρα. Με το που εμφανίζεται πρώτη φορά, είναι instant love. Το πώς είναι, το πώς μιλάει, το πώς σκέφτεται. Έχει αυτό το elegance και το knowing ύφος που την κάνουν αξιολάτρευτη. Αλλά κάπου στο development της το χασε. Στην αρχή-αρχή που δεν ήξερα ποιος είναι ο Ύπνος και τα σχετικά, νόμιζα ότι ήταν ανώτερη του τύπου και την είδα σαν το δεξί χέρι του Άδη. Ή την βασίλισσά του (σόρυ Περσοφόνη) ή κάτι. Τελικά μάλλον για σημαντική στρατηγός του πρόκειται. Αλλά σαν πολλούς τέτοιους δεν έχει; Στην πρώτη σήζον κάτι είχε πει και για τους 3 δικαστές. Εκ τον οποίων ο ένας από ότι θυμάμαι αλληλοσφάχτηκε με τον Ιχθύ. + Πανδώρα και τα 2 δίδυμα αδέρφια. Αλλά τέσπα που κολλάω και γω, ολόκληρο στράτευμα έχει, καλά κάνει και έχει στρατιωτάκια με υψηλόβαθμες θέσεις για να ελέγχουν τα υπόλοιπα. Αλλά η Πανδώρα γενικά ενώ ξεκίνησε έτσι, κάπου στη μέση έγινε manipulated από Θάνατο και Ύπνο (χάρηκα που τελικά, ουσιαστικά πρόβλημα μαζί της είχε ο Αlone και όχι ο κανονικός Άδης, μιας και της χαμογελάει σα να μην τρέχει τίποτα στο τελευταίο επισόδειο και αυτή έχει μια έκφραση της απόλυτης ικανοποίησης ένα πράγμα) και ενώ προς το τέλος είχε attitude like α boss, φεύγετε από τη μέση ένας ένας, θα μείνω μόνη μου με τον Άδη μου,δεν έκανε και τίποτα. Θα μου πείτε τι να κάνει. Δεν ξέρω, κάποια κίνηση, κάτι που να δείχνει ότι αξίζει τη θέση της. Γιατι θέα είναι, αλλά πολύ διακοσμητική κατάντησε και δε την φχαριστήθηκα όπως περίμενα. Αλλά αφού και καλά ο πόλεμος της συγκεκριμένης εποχής δεν τελείωσε ακόμα, ίσως έκανε πράγματα αργότερα.
Πάμε στους χρυσούς. Πρώτα από όλα kudos στο Ζυγό. Somehow μου χε κολλήσει ότι αυτός και ο Κριός ήταν σχετικά μέην και ότι παίζανε και σε άλλα Saint Seiya. Αλλά ο Ζυγός πήγε και πέθανε. Ευχάριστη διάψευση. Όχι επειδή δε τον πήγαινα ή κάτι τέτοιο, αλλά με είχε κουράσει που στα πρώτα επθσόδεια, κάθε λίγο και λιγάκι ένας χρυσός πέθενε, και βλέπαμε τον Κριό και τον Ζυγό σε φάση " κάτι έγινε, ας τρέξουμε να δούμε". Ήταν σαν το plot να μη τους άγγιζε καθόλου. Ο αγαπημένος μου είναι φυσικά ο Καρκίνος, αν και είμαι biased λόγο ζωδίου. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Ευχήθηκα να είναι γαμάτος και με αντάμειψε. Δυνάμεις με ψυχές που παίζουν με τη ζωή και τον θάνατο, και μιλώντας για Θάνατο, μαζί με τον δάσκαλό του, τον ξεφτύλισαν εντελώς. Στην αρχή της μάχης προσευχόμουν να μην πεθάνει, αλλά κάπου στη μέση, που ο Θάνατος νευρίαζε όλο και περισσότερο λες και τον τρολάρανε ένα πράγμα, σκέφτηκα ότι μπορεί να πεθάνει ήσυχος. Και οι σκηνές αποχαιρετισμού που είχε με τον Τένμα και τον Κριό ήταν επίσης ωραίες. Μετά λάτρεψα τον Παρθένο. Αν δεν ήμουν biased με τον Καρκίνο, θα ήταν μάλλον ο αγαπημένος μου. Είχε μια αύρα σε φάση σας έχω όλους. Και αν δεν ήσασταν απέθαντοι, θα τελείωνα τον πόλεμο μόνος μου. Τρομερό τυπάκι. Το ότι " δοκίμασε" τον Τένμα το χάρηκα επίσης. Κρίμα που δεν έδειξε Λέων και Δίδυμο, ενώ ο Σκορπιός και ο Υδροχόος αν και φάνηκαν ήταν εντελώς κομπάρσοι. Ωραίοι ήταν και ο Αιγόκερος με τον Τοξότη. Ο μόνος αδιάφορος μου ήταν ο Ιχθύς. Και ο Ταύρος καλός.
Ένας από τους κακούς της πρώτης σήζον ήταν έπος, μιας και είπα Ταύρος. Περίμενα πώς και πώς να ξαναγυρίσει, αλλά σα να τον ξέχασαν ένα πράγμα. Η μάχη του με τον Ταύρο ήταν επική, όχι τόσο λόγο των κινήσεων και τον εφφέ, αλλά των αποτελεσμάτων που είχε ο διάλογός των 2, κυρίως στον " κακό", δε θυμάμαι και το όνομά του. Μου άρεσε πάρα πολύ που επέζησε και βοήθησε και τον Τένμα. Φάγαμε και κάτι μισοφτιαγμένα φλάσμπακ ότι είχε αδερφό και ότι με κάποιον τρελό τρόπο ο Άδης (τώρα ποιος Άδης από όλους, ή ήταν ο Alone ή whatever δεν μας είπαν δυστυχώς) τον βοήθησε και έτσι κατέληξε σε Άδης fanboy παρέα με την Πανδώρα, αλλά τίποτα πραγματικά επεξειγηματικό.
All in all μου άρεσε περισσότερο από όσο πίστεψα στην αρχή ότι θα μαρέσει. Τα 3,4 πρώτα επισόδεια τα έβλεπα όταν είχα πολύ ελεύθερο χρόνο και βαριόμουν, αλλά από ένα σημείο και μετά, μόλις τελείωνα το ένα, έβαζα σχεδόν αυτόμετα το επόμενο. Τα opening και ending ωραία - ωραίο touch στο ending που στην πρώτη σήζον φτιάχνεται η εικόνα από τη φωτιά ενώ στη 2η απλά καίγεται η εικόνα. Μακάρι να βγει συνέχεια κάποτε γιατί το τέλος είναι σα να μας λέει ότι τώρα αρχίζει (πήρε και λέβελ ο Τένμα) και μας αφήνει στα κρύα του λουτρού. Δε θα το λεγα must αλλά πέρασα πολύ ευχάριστα την ώρα μου μαζί του!
.και εγω που νομιζα οτι ηταν η συνεχεια το Lost Canvas... 
Αντε παλι τα ιδια τωρα.! σε ποιο chapter σταματησε να ξερω τουλαχιστον. 
Τι να κανουμε θα το υποστουμε και αυτο
