68 replies to this topic

[redqueen]

ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ the end !!

την αρχισα με μισο ματι κι τελικα την ανυπομονουσα ,εκεινο το 10 ηταν το καλυτερο επ!Human experimentation ,drugs and illusions? just wow!
ισως ηρθε η ωρα να δω κι αλλα Lupin ..
Sidenote :

Spoiler:

αυτον τν Οσκαρ πιο πολυ γυναικα τν εβλεπα ντυμενος παρα αντρα το ειχε το κολληματακι του με τν επιθεωρητη κι ελπιζω να εζησε .... επισης τι γελιο που εκαναν τν σαμουραι Fujiko,αν τν καημενο!

[1451]

Έχουν βγει κάτι ταινίες τη δεκαετία του ενενήντα(όπως το Dead or Alive) που θέλω να δω κάποια στιγμή. Δυστυχώς οι προηγούμενες σειρές, εκτός από σχετικά παλιές(κάτι που τις κάνει δυσεύρετες) έχουν και πολλά επεισόδια και γι' αυτό με αποθαρρύνουν.

Spoiler:

Ο Οσκαρ, ο Ζενιγκάτα, ο ξιφομάχος και γενικά οι χαρακτήρες σε αυτή τη σειρά έχουν όλοι κουσούρια. Δεν θα ξεχώριζα κάποιον σαν το μαύρο πρόβατο δηλαδή, αφού οι αμέμπτου ηθικής χαρακτήρες απουσιάζουν δυστυχώς από τον κόσμο του Λουπιν.

[Trivia Spitting Monster]

Μαζικό spoiler με εντυπώσεις, μετά από μαραθώνιο όλης της σειράς εκτός από τα πρώτα 4 επεισόδια, που τα είχα δει ongoing, πριν το τυφώνα Εξεταστική:

Spoiler:

Αυτό ήταν γ@μ@το, plain and simple. Εκτός απροόπτου, στο προσωπικό μου top 5 της χρονιάς. Αν όχι top 3. Αν όχι στην κορυφή.

Δεν μιλάω για το οπτικοακουστικό. Visuals που θέλει ένα ή δύο επεισόδια να τα συνηθίσεις αλλά σε ανταμείβουν πλουσιοπάροχα, soundtrack που, αν υπάρχει Θεός, πρέπει να μπει στα κλασσικά από τώρα. Nuff said. Ομοίως για τη σκηνοθεσία. Άψογη, κάνει άνετες τις μεταβάσεις ανάμεσα σε είδη, τόνους και σκηνές. Από ρετρό μέχρι ψυχεδελική (στο 10ο επεισόδιο που ανέφερε κι ο Nikos πιο πάνω), πάντα ενδιαφέρουσα και με στυλ... Πόσο στυλ!

Μέχρι το 4ο επεισόδιο, το μοναδικό μου πρόβλημα ήταν το ότι η σειρά έμοιαζε υπερβολικά παγιδευμένη στο ρετρό της περιβάλλον για να φτάσει παραπέρα. Ευτυχώς οι φόβοι μου διαψεύστηκαν ευχάριστα. Η δε προβληματική του πόσο το παρελθόν σου επηρεάζει το ποιος είσαι (με τα λόγια του Jigen, "Το παρελθόν σου είναι ο χειρότερος εχθρός σου"), σε συνδυασμό με την ρετρό ατμόσφαιρα, τα αυτοτελή επεισόδια που χτίζουν σιγά-σιγά έναν ευρύτερο ιστό ιστορίας, τα πιστολίδια και την jazz υπόκρουση, μάλλον κάνουν τη Γυναίκα με το Όνομα Mine Fujiko επίγονο του Cowboy Bebop. Δεν εκπλήσσομαι, δεδομένου ότι ο Watanabe ήταν ο παραγωγός της σειράς (αυτός που, σε κουβέντα με φίλο, είχα αποκαλέσει "αυτός ο καλός Χριστιανός, που ξόδεψε τα λεφτά του τόσο υπέροχα και απερίσκεπτα", λεφτά που "δεν υπάρχει περίπτωση η σειρά να βγάλει"). Βάλτε στο μίξερ και την εμμονή που χτίζει η σειρά γύρω από μια γυναίκα και την πραγματική της ταυτότητα (you know the one...) και καταλαβαίνει κανείς πως ήμουν ήδη ενθουσιασμένη.

Το ακόμα καλύτερο; Η σειρά καταφέρνει να υπερβεί την επίδραση του Bebop και να αποκτήσει δική της ταυτότητα. Αφενός με τα πιο πικάντικα στοιχεία της (Oscar, εσένα κοιτάω!), αφετέρου με την πραγματικότητα πίσω από το παρελθόν της Fujiko. Με την τελική αποκάλυψη (η Aisha και τα πειράματα που συνεχίστηκαν με αυτήν υπεύθυνη) η σειρά βάζει τρικλοποδιά σε ένα ολόκληρο trope: αυτό των Δυνατών Γυναικών-Θυμάτων Κακοποίησης^TM (των οποίων ο δυναμισμός οφείλεται ακριβώς σε αυτές τις τραυματικές εμπειρίες). Η Fujiko δεν επηρεάστηκε από το ψεύτικο παρελθόν που της εμφυτεύτηκε. Έμεινε αυτή που ήταν πάντα. Γιατί πέρα από παρελθόν, κανείς έχει παρόν και μέλλον. Η Mine ήταν αρκετά δυνατή για να κάνει στην άκρη το παρελθόν της και... να συνεχίσει τη ζωούλα της!

And that, my friends, is awesomeness. Ειδικά σε ένα μέσο σαν τα anime, που το τραυματικό παρελθόν έχει γίνει καραμέλα και μέχρι και δωδεκάχρονοι νίντζα έχουν ήδη αρκετά ψυχικά μπαγκάζια που θα τρέλαιναν οποιονδήποτε. ΟΚ, τα πράγματα δεν είναι τόσο τραγικά, αλλά και πάλι, το τραυματικό παρελθόν είναι μια σχετικά εύκολη λύση για character developement. Εδώ όλο το πράγμα αναποδογυρίζεται. Είδαμε ποια πραγματικά είναι η Fujiko, σε όλα τα επεισόδια της σειράς. Η ιστορία διαδραματιζόταν μπροστά στα μάτια μας, ενώ εμείς... περιμέναμε να δούμε την άλλη ιστορία, την υποτίθεται "πραγματική", που θα μας τα εξηγούσε όλα!

Η σειρά ήταν ήδη εξαιρετική ως εκείνο το σημείο, αλλά αυτό το μικρό κομματάκι, το πώς οι σεναριογράφοι διαχειρίστηκαν αυτήν την καυτή πατάτα, βάζει τη σειρά σε επίπεδα future classic. Αν όχι instant classic.

Το να μιλήσω για γοητευτικούς χαρακτήρες με συνεπείς διαδρομές (Jigen, Lupin, Goemon), αστεία cameos (ο Όχι Φιντέλ Κάστρο, η Τσιτσιολίνα), ρυθμό που κάνει τα επεισόδια να περνάνε σαν νεράκι, τόνο που ισορροπεί ανάμεσα στο χαζό, το τραυματικό, το περιπετειώδες, το ερωτικό και όλα τα ενδιάμεσα και στυλ και άποψη ικανά να γεμίσουν άλλες δέκα σειρές μου φαίνεται περιττό. Αν διαβάζετε το σχόλιο γιατί δεν έχετε χρόνο να δείτε τη σειρά, σας έχω μια πρόταση: σταματήστε να διαβάζετε και δείτε την τη ριμάδα! Αξίζει κάθε δευτερόλεπτο που θα επενδύσετε. Προσοχή σε μία παρενέργεια μόνο: και μόνο η εικόνα μιας κουκουβάγιας θα σας παγώνει το αίμα. Απολαύστε τα τραύματά σας!

Αγαπημένο επεισόδιο δεν έχω, αλλά μάλλον θα πω κι εγώ το Ghost Town, αλλά και το Dying Day ήταν εξαιρετικά τρομαχτικό από μόνο του. Τώρα που το σκέφτομαι, όλα σχεδόν τα επεισόδια μετά το πέμπτο ήταν εξαιρετικά. Θα έχω πρόβλημα να διαλέξω.

Και επειδή δεν το ανέφερε κανένας, το λέω εγώ: θεϊκό opening.

[1451]

Το ost μου άρεσε κι εμένα, για το opening διαφωνώ όμως. Αν και το βρήκα πρωτότυπο, μάλλον τείνει προς την αμπελοφιλοσοφία.

[Trivia Spitting Monster]

Πρόσεχες τι έλεγαν τα λόγια;! XD

Αστειεύομαι. Εμένα μου άρεσε, ίσως επειδή μπορείς και να μην το πάρεις στα σοβαρά, όπως και την υπόλοιπη σειρά, δηλαδή. Είναι κάπως tonge in cheek. Αλλά και να ήταν όλο σοβαρό, πάλι μου πάει με το όλο κλίμα της σειράς. It's win-win for me, either way.

Αλλά τώρα που το σκέφτομαι, ο Heithcliff του Ανεμοδαρμένα Ύψη πού κολλούσε στο όλο θέμα;

[Warchief]

Ο Watanabe ήταν υπεύθυνος για τη μουσική και για τίποτα άλλο. Γενικά το Bebop δεν κολλάει.

[Trivia Spitting Monster]

Στο Myanimelist τον αναφέρει ως producer. Αν κάνει λάθος το MAL, ΟΚ, λάθος έκανα κι εγώ. Το δε Bebop το ανέφερα ως επιρροή. Δεν θες να εξηγήσεις γιατί δεν κολλάει με μεγαλύτερη λεπτομέρεια;

[Warchief]

Στο ANN και στο anidb που έχουν αναλυτική λίστα και όχι πέντε άτομα τον αναφέρουν music/sound producer...
Θέλεις να σου εξηγήσω όλους τους τρόπους με τους οποίους... δεν κολλάει; Γιατί να μην εξηγήσεις εσύ το αντίθετο; Εκτός από τη μουσική προφανώς, για την οποία ευθύνεται ο ίδιος άνθρωπος. Τα αυτοτελή επεισόδια είναι ο δεσμός;

[Trivia Spitting Monster]

Άλλη φορά, θα ελέγχω και το ΑΝΝ πριν γράψω κάτι.

Το μόνο που ζήτησα ήταν μια πιο λεπτομερής απάντηση. Έκανα εγώ μια παρατήρηση στο δικό μου post, για το ότι, κατά τη δική μου εντύπωση, το Lupin III έχει επιρροές από το Bebop, τις οποίες δικαιολόγησα. Αν θεωρείς τόσο λανθασμένη τη λογική με την οποία αιτιολόγησα τις απόψεις μου, δεν μπορώ να κάνω τίποτα.

[Warchief]

Αν οι επιρροές ήταν τα αυτοτελή επεισόδια, τα πιστολίδια και η ρετρό ατμόσφαιρα (όπως γράφεις) μπορώ να σου βρω κι άλλα τέτοια.


...όπως το manga του Lupin για παράδειγμα.

Edited by Warchief, 03 July 2012 - 18:44.

[1451]

Πάνω κάτω αυτά δεν είναι τα λόγια;

Now, stop everything you’re doing
allow your heart to race,
and look at me.
To steal…
is not to take something away or break something.
It is a special case. An elegant vice.
It’s an amalgam of secrets, felonies,
mischief and terror.

Εδώ δίνει έναν ορισμό της κλοπής προσπαθώντας να ωραιοποιήσει μια πρωτόγονη πράξη.

Just like with Heathcliff in Wuthering Heights,
a life dedicated to stealing brings about the ultimate sensuality.
It’s a person of sexiness from which she cannot escape.
Its psychological foundation is…
unknown.

Σχετικά με τον Χιθκλιφ αντιγράφω από wikipedia: "Heathcliff is a fictional character in the novel Wuthering Heights by Emily Brontë. Owing to the novel's enduring fame and popularity, he is often regarded as an archetype of the tortured romantic hero whose all-consuming passions destroy both himself and those around him."
Άρα η ομοιότητά τους βρίσκεται στην αυτοκαταστροφική τους τάση που πηγάζει από την αδυναμία να αντισταθούν στα πάθη τους. Κοινοί εγκληματίες με λίγα λόγια, δεν καταλαβαίνω γιατί προσπαθούν να προσδώσουν έναν ανώτερο σκοπό στις πράξεις και την ύπαρξή τους.

Who is the slave?
Who is the master?
Is God watching her?
Has God abandoned her?
The act of stealing lets her forget everything
and evokes faint memories.

Εδώ έχουμε μια απόπειρα μετάθεσης ευθυνών, κατηγορεί μέχρι και κάποιον ανύπαρκτο ότι την εγκατέλειψε. Συνεχίζεται δηλαδή η προσπάθεια δικαιολόγησης του βίου της.

Don’t speak, run.
Don’t run, but hide.
If you find me, punish me.
If you punish me, kill me.
Save me.
But you have nothing left for me to steal, silly boy.
You are completely empty, just like me.
So if you want to look at me,
then stop everything you’re doing.
Stop everything but your beating heart and look at me

Κι εδώ γίνεται μια προσπάθεια να δοθεί μια ψεύτικη ανωτερότητα στη Μινε, η οποία και καλά μπορεί να «διαβάσει» τον διώκτη της.
Τι να πω, αν τα παραπάνω είναι φιλοσοφία τότε αδικείται πολύ ο Zommari Rureaux.

Spoiler: bleach hueco mundo arc

Shinigami slay us as if it were their birthright. They pass judgment on us as if led by providence. Under what grounds are you permitted to persecute us Hollows? Is it because we eat Humans? Yes, we eat Humans, but who gave you the right to protect them? You declare that we are evil and therefore kill us. You believe you offer justice, but this is nothing more than hubris. THAT CONCEIT... THAT PROUD FACE! The lot of you... THE LOT OF YOU...!

Edited by Nikos1451, 03 July 2012 - 20:11.

[Radagast]

Μόνο που υπάρχει μια σοβαρή παρανόηση περί σύγκρισης lupin-bebop στα παραπάνω. Iσχύει λίγο πολύ το ανάποδο απ΄ότι ειπώθηκε.
Αυτό φαίνεται ακόμα πιο έντονα αν δείτε παλιότερα lupin.
Το bebop είναι αυτό που έχει κατά κόρον επηρρεαστεί απ' τα lupin (τα παλιότερα φυσικά), χωρίς φυσικά αυτό να μειώνει καμιά απ' τις 2 σειρές.

Οι επιρροές τόσο σε jazz επιλογές, σε στυλ-φινέτσα όσο και στους χαρακτήρες και ειδικά σε κάποιους δευτερεύοντες όπως ο συσχετισμός μεταξύ Fujiko/Fay Valentine femme fatale γενικότερα, και ειδικά το όλο σουλούπι συγκρίνοντας τον λιγομίλητο πιστολέρο του lupin με τον Jet Black είναι λίγο πολύ ολοφάνερες. Επίσης ο Watanabe έχει κατά καιρούς παραδεχτεί και μέσω interviews πόσο είχε επηρρεαστεί στην δημιουργία του bebop από το όλο στυλ και τους χαρακτήρες του lupin. Άλλωστε μιλάμε για manga και anime saga που έχει λίγο πολύ επηρρεάσει όλους τους Ιάπωνες Ανιματέρ που ασχολήθηκαν σοβαρά με το άθλημα.

Εν τέλει βέβαια πάλι χαζομάρα η σύγκριση μεταξύ μιας 90s 26ρας σειράς που θεωρείται από μόνο της έπος στο είδος (ειδικά στον τομέα μουσικής παραμένει αξεπέραστη) και ενός action saga που τρέχει από πριν απ' τα 70s και έχει βγάλει τα χίλια μύρια σε movies/series και όμως ακόμα διατηρεί αξιοπρεπή elements ώστε να μην έχει ιδιαίτερα γεράσει. (ακριβώς όπως ακόμα βγαίνουν james bond ταινίες αν το καλοσκεφτείτε, κάποια πράγματα δεν αλλάζουν πάντα θα πιάνουν κάποια μερίδα θεατών)

Τώρα από κει και πέρα, μιας και είδα και σχετικά πρόσφατα και κάποιες ταινίες lupin όπως και την πρώτη παλιά 26ρα season σε bdrip που βρήκα αρκετά αξιόλογη, fast paced και πολύ ευχάριστη από πολλές απόψεις (μετά από ένα σημείο άλλωστε είχε ως ανιματέρ τους Takahata και Miyazaki!! με φανερή την επιρροή τους στο key animation), χάρηκα δεόντως με την καινούρια σειρά για πολλούς λόγους.

Πρώτον για την darkila που εμπνέει που προέρχεται από manga. Τα παλιά lupin βέβαια είχαν άλλη χάρη θα μου πείτε, σε κέρδιζαν με το χαβαλέ τους και το humor τους οκ, και γενικά την ευχάριστή τους ατμόσφαιρα και φυσικά τα απρόβλεπτα twists ανάμεσα σε κάθε ληστεία/αποστολή. Καλός ο χαβαλές και το humor αλλά με τόση επανάληψη κάποια στιγμή κουράζουν και αυτά στο τέλος. Εδώ μ'αρέσει που κρατάνε τα περισσότερο θετικά του τίτλου και δοκιμάζουν μια άλλη πιο σοβαρή προσέγγιση, το εκσυγχρονίζουν φυσικά πλήρως σε animation style (damn είναι feast to the eyes!!), σε pace αλλά και σε πρωταγωνιστή. Έτσι πιάνουν και τους νεότερους θεατές και τους παλιότερους. Κρίμα μόνο που είναι μικρό το νέο lupin, τόσο λίγα επεισόδια, θέλω τουλάχιστον διπλάσια.

Θα επανέλθω για πλήρες εντυπώσεις όταν το ολοκληρώσω αλλά σίγουρα είναι απ' τα πιο αξιόλογα series φέτος, έστω κι αν ξεφεύγει απ' την πεπατημένη των lupin.

Edited by Radagast, 03 July 2012 - 20:40.

[iristella]

Νikos1451 ομολογώ ότι διαφωνώ ελαφρώς με την ερμηνεία των στίχων του opening. Δεν είναι αναγκαίο να προσπαθεί να δικαιολογήσει κανείς όταν ερμηνεύει κάτι. Και αυτό γίνεται στην συγκεκριμένη περίπτωση. Μας παρουσιάζεται η πράξη της πλοκής ανάλογα με το πως υποθέτει η αφηγήτρια ότι την βλέπει η ίδια η Mine Fujiko χωρίς να αναιρείται πουθενά η πραγματική φύση της κλοπής. Αν προσπαθούσε να την παρουσιάσει ως κάτι το καλό δεν θα την χαρακτήριζε ως προιόν αυτοκαταστροφής άλλωστε. Δεν απαγορεύεται όμως o καθένας να καταφεύγει σε μία πράξη με διαφορετικά κίνητρα και για τους δικούς του λόγους.

Πολλοί από τους υπόλοιπους στίχους έχουν άμεση σχέση και με το περιεχόμενο της σειράς.

Spoiler:

Ουσιαστικά όλοι οι στίχοι είναι η Aisha που μιλάει για την Mine Fujiko και τo πώς την αντιλαμβάνεται.

[Warchief]

Μόνο που τα μπερδέψατε λιγάκι

Ένα edit εδώ και άψογος.

Όσο για το opening, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι πρόκειται για το POV ενός χαρακτήρα και όχι για τη φιλοσοφία της σειράς ή του σκηνοθέτη. Τα λόγια δεν είναι επιχειρήματα κανενός είδους.
Εξαιρώντας την ηθική πλευρά, το opening είναι άψογο επειδή εκτός από το avant-garde του θέματος, είναι σαν μία μικρογραφία της σειράς: ψευτοφιλοσοφικό και self-indulgent. Δεν τα λέω με άσχημο τρόπο, τα γνωρίζει η ίδια η σειρά πριν από μένα άλλωστε.

[1451]

Δεν εξετάζω ποιος ομιλεί στο opening(αφηγήτρια, Aisha ή Μίνε). Εξετάζω το περιεχόμενο του μονολόγου και τον κρίνω-αξιολογώ ως αμπελοφιλοσοφία. Επαναλαμβάνω, αν έχω παραπλανηθεί και η κρίση μου δεν είναι ορθή μένω εκτεθειμένος στο πέρασμα του χρόνου.
Δεν αμφισβητώ ότι οι στίχοι συνδέονται με το περιεχόμενο της σειράς. Αυτό όμως δεν τους κάνει λιγότερο κακούς.

Επίσης αν το pov του χαρακτήρα δεν ήταν και τόσο σημαντικό και δεν ταυτιζόταν με την φιλοσοφία της σειράς, δεν πιστεύω να το έβαζαν στο opening για να το ακούσουμε τόσες φορές.

Edited by Nikos1451, 03 July 2012 - 21:31.