Πω πω καημένα παιδάκια τι τραβήξατε στις πρώτε 5 σελίδες με τους disney fanatics... Κάθε θρεντ έχει και τη δική του ιστορία 
Είμαι κι εγώ από αυτούς τους βλάσφημους που μου αρέσουν τα anime και τα του Disney. Καλώς ή κακώς όλοι μεγαλώσαμε λίγο-πολύ με τα παραμύθια των αδερφών Grimm ή του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν etc. Τώρα με την εξέλιξη της έβδομης τέχνης, κειμίλια των παιδικών χρόνων αποτυπώθηκαν σε παλιότερες εποχές του 20ού και να συνεχίζουν να αποτυπώνονται με το πέρασα του χρόνου.
Πολλοί κατακρίνουν αυτά τα παραμύθια για το περιεχόμενό τους και έχουν ακουστεί κατά καιρούς διάφορες θεωρίες για τα "προπαγανδιστικά" στοιχεία των ταινιών του Disney, στα οποία εγώ απαντώ όμως με το "μπούρδες και τρίχες κατσαρές". Δε λέω πως οι ιστορίες είναι αψεγάδιαστές, απλώς θεωρώ πως όποια επιρροή υπήρξε σε αυτές, υπήρξε σαν ντύσιμο της ιστορίας. Παράδειγμα: τα παραμύθια των αδερφών Γκριμ χαρακτηρίζονται εξ'ορισμού από τα κοινωνικά πρότυπα της τότε εποχής τους και έτσι το να τα πούμε ρατσιστικά είναι άτοπο και άσκοπο. Εκτός αυτού, τα παραμύθια αν τα διαβάσετε από το πρωτότυπο, έχουν πολλές ωμές περιγραφές, σκηνές βίας(πχ. οι κανιβαλιστικές εικόνες στη Χιονάτη), ωμή απεικόνιση του θέματος και της εικόνας τους θανάτου και σκοπό είχαν να δώσουν διδάγματα στα παιδιά ή τροφή για σκέψη για μια ήδη υπάρχουσα κατάσταση(πχ. η κακιά μητρία, η προσπάθεια ενός γονέα να αναθρέψει μια οικογένεια κλπ....)
Τώρα ήρθε ο Disney και ξέθαψε τόσα παραμύθια, αλλά όπως ειπώθηκε και σε προηγούμενες σελίδες, τα διασκεύσε σε μεγαλύτερο βαθμό απ'οσο πιστεύουμε και έτσι με τα σύγχρονα δεδομένα, ακριβώς λόγω των ταινιών, νομίζουμε ότι τα παραμύθια γεννήθηκαν με αυτήν τη μορφή. Γενικώς η εποχή μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο και οι επόμενες δεκαετίες, χαρακτηρίζονταν από έναν αέρα πουριτανισμού, γι'αυτό και η απεικόνιση των παραμυθιών είναι τόσο "ζαχαρένια" και αθώα και συνήθως αυτά καταλήγουν σε χαρούμενο τέλος. Αυτό ήταν η γενική ιδέα και μόδα, και ο Disney ασυναίσθητα, και έτσι μεγαλωμένος, θα ήθελε να δείξει τη φωτεινή πλευρά στα παιδιά, παρά την πιο σκοτεινή. Σε παλιότερες εποχές είχαν κατηγορηθεί τα παραμύθια ότι "δηλητηρίαζαν" τα μυαλά των παιδιών, ήταν τόσο φθοροποιά, που δεν ετοίμαζαν τα παιδιά για να βγουν στην κοινωνία, τα έκαναν να πετούν στα σύννεφα και άλλες τέτοιες χαζές απόψεις, συνεπώς δεν εκπλήσσομαι όταν ακούω να προκύπτουν τόσα σχόλια για να ενοχοποιήσουν τα παραμύθια, ακόμα και μελέτες. Επίσης, δείτε το Monster, άμα θέλετε να δείτε την επίδραση των παραμυθιών και ένα τέλειο anime όχι δεν κάνω διαφήμιση!!!!
Αυτές οι ταινίες και τα παραμύθια θα είναι πάντοτε αγαπητά στα παιδιά όλων των εποχών, νομίζω, κυρίως γιατί κοιτούν να σου περάσουν μηνύματα που είναι εύπεπτα στο στάδιο αυτό της ζωής, οπού το παιδί αναπτύσσεται βιολογικά και γνωστικά. Θεωρώ ανεκτίμητη την αξία των παραμυθιών και την παρουσία τους στη παιδική ηλικία, διότι το παιδί μπορεί να αποκομίσει πολλά. Πολλοί ψυχολόγοι και ψυχαναλυτές έχουν ασχοληθεί με το θέμα και έχουν ανακαλύψει πολύ ενδιαφέροντα ευρήματα. Η πιο σημαντική από αυτούς, που δημιούργησε κι ένα ρεύμα στη ψυχαναλυτική προσέγγιση, είναι η Melanie Klein, όπως επίσης και ο Bruno Bettelheim και το εξαιρετικό του βιβλίο "The Uses of Enchantment: The Meaning and Importance of Fairy Tales".
Και μετά από την κουραστική εισήγηση, να πω οσάν παιδί κι εγώ που ήμουν κάποτε πως αγαπώ τις ταινίες Disney(και μη), όσον αφορά τα παραμύθια. Από τις πολύ πολύ αγαπημένες μου ταινίες, η Mulan(1998). Θυμάμαι ακόμα που 4 χρονών είχαμε πάει στο σινεμά οικογενειακώς για τη δούμε, όταν είχει πρωτοβγεί, και από τότε δέθηκα απίστευτα με την ταινία. Είναι η ταινία Disney που έχω πάνω από 30 φορές στην κυριολεξία και ακόμα τη βλέπω πού και πού. Η συγκεκριμένη ταινία είναι αγαπημένη για πολλούς λόγους. Έχει δυναμικότατη πρωταγωνσίτρια, που πάει κόντρα στις παραδόσεις, θολώνει τα νερά με τον αέρα της, κάνει αυτό που θεωρεί σωστό για την ίδια και την οικογένειά της. Με εισήγαγε σε έναν νέο πολιτισμό που μου ήταν άγνωστος. Με έβαλε στη διαδικασία να ψάξω περισσότερο γι'αυτόν και στην τελική να τον συμπαθήσω απεριόριστα. Είχε εξαιρετικά τραγούδια, απίστευτες ατάκες και αστείους διαλόγους. Δε γίνεται να μισήσεις το Μούσου-Φιλιππίδη-Έντι Μέρφι . Βασισμένο κιόλας σε αληθινό πρόσωπο, γυναίκα που κατάφερε να γίνει στρατηγός στη Κίνα.
Κατά καιρούς κάνω disney reruns, και ξανα βλέπω ταινίες που ίσως δε θυμόμουν και τόσο καλά. Φαίνεται πως αυτές οι ταινίες έχουν τόσα μηνύματα που δυσκολεύεσαι να τα αντιληφθείς όταν είσαι πιο μικρός. Καλό είναι να δείτε πάλι, όσοι δεν το κάνετε.
Το Lion King, εξίσου καλό, αλλά εντάξει δεν το θεωρώ από τα αγαπημένα μου. Ήμουν παιδικό σταθμό όταν το είδα πρώτη φορά και μου είχε αφήσει τράυμα ο θάνατος του Μουφάσα Ο πιο ωραίος εκεί μέσα ο Ραφίκι.
Τη Sleeping Beauty την είδα πολύ πρόσφατα μιας και δε τη θυμόμουν καθόλου. Αν εξαιρέσεις τη σχεδόν ανύπαρκτη πρωταγωνίστρια, μου έκαναν τρομερή εντύπωση οι φωνές των ηθοποιών και τα πολύ ωραία τραγούδια, το πολύ ενδιαφέρον animation και φυσικά η villain! Maleficent από τις καλύτερες "μάγισσες" των παραμυθιών, θα ήταν πραγματικά πολύ όμορφο αν είχαμε και ένα background για το χαρακτήρα της. Η voice actress της απίθανη και το animation της τρομερό. Οι κεραυνοί, τα αγκάθια, το κοστούμι της, τα μάτια της και οι πράσινες φωτιές, απίστευτα. Οι νεράιδες είχαν πλάκα και ο μεθύστακας αυλικός με την κιθάρα Ανατριχιαστική η σκηνή με το spindle and spool thing και το αποχαυνωμένο βλέμμα της Briar Rose.
The hunchback of Notre Dame, εξαιρετική επίσης για τα μηνύματά της. Αστεία τα γκάργκοιλς, και άλλος ένας πολύ ενδιαφέρων, conflicted villain, με τοπ νοτς τραγούδι το Hellfire! Σκηνοθεσία τέλεια, και απίστευτοι στίχοι που δείχνουν τη σύγκρουση ενός καθολικού παπά με τον εαυτό του.
Hercules, αλλό ξεκαρδιστικό αγαπημένο. Ο σάτυρος, τα τραγούδια, τα αστεία. Priceless.
Και κλείνω με το Tangled, γιατί κουράστηκα και θα μπορούσα να αναφέρω και άλλα αξιόλογα και ωραία, but ok... Πολλοί είδα παραπονέθηκαν για το ότι τώρα πια δεν βγαίνουν τόσο καλά cartoons, σε σχέση με παλιά της Disney. Συμφωνώ, μέσα στο ρεύμα τις εμπορευματοποίησης των ταινιών παραμυθιών είναι δύσκολο να βρεις ωραία καινούργια παραμυθάκια. Ο παραπάνω τίτλος για μένα αποτελεί ταινία-εξαίρεση στο κανόνα. Εξαιρετικό cast, τρομεροί διάλογοι, όμορφα αστεία, ωραία τραγούδια και ανιμέισον. Μου έκανε τόσο εντύπωση γιατί είχα λυθεί στα γέλια με τούτο το τεμάχιο. Μου άφησε τρομερή εντύπωση και ωραίο aftertaste!
Και άλλα πολλά μετά όπως, The Beauty and the Beast(εκείνη η αφήγηση της ιστορίας με την κατάρα και τη μάγισσα και το γυαλικό με το τριαντάφυλλο ακόμα κρίπι και όσομ), Η Cinderella που προσωπικά μου άρεσε πολύ περισσότερο από το σκέτο παραμύθι που είχα ακούσει μικρός και το θεωρούσα εμετικό), Alladin, Robin Hood(επίσης αγαπημένο), 101 Dalmatian Dogs etc etc.
και αυτό που χαρακτηρίζει πολλούς από εμάς
*goes for nani*
)
Και μάλιστα σε repeat!
