Έτσι ο διευθυντής βρήκε ευκαιρία, μπήκε μέσα και με την ησυχία του ξαναέβαλε το σχολείο σε λειτουργία.
Τι έκανε; Καταρχάς δώσατε κλειδιά και κλειδαριά σε εκείνους τους τρεις; Γιατί μπορεί πολύ απλά αυτοί
να ήταν κατά της κατάληψης και να του άνοιξαν, μου φαίνεται αδύνατο να σηκώθηκαν και να έφυγαν,
και ακόμα πιο αδύνατο απλά να πήδηξε από τη πόρτα. In any case, λάθος σας που δώσατε σε αυτούς την ευθύνη.
Γιατί να μην το πιστέψω? Αφού ήμασταν ανοργάνωτοι και αφήσαμε το σχολείο σε λάθος χέρια και αυτό μόνο και μόνο επειδή όλοι θέλαμε να το παίξουμε επαναστάτες και να κατέβουμε στην πορεία, δε λέω και εγώ αυτό ήθελα αλλά άμα ήξερα οτι θα γίνει κάτι τέτοιο θα καθόμουν εγώ στο σχολείο και βράστη τη πορεία, λες και δεν έχουνε ήδη πάει όλοι αρκετές φορές σε πορεία.
Είναι δυνατόν;! Να λες "θέλαμε να το παίξουμε επαναστάτες";! Πως ισοπεδώνεις έτσι το αίσθημα
των μαθητών για το δικαίωμα τους στην δωρεάν παιδεία. Το θέμα δεν είναι η κατάληψη. Η κατάληψη
είναι ένα όπλο(το πρώτο βήμα αν θες καλύτερα), το οποίο από μόνο του δεν μπορείς να το χρησιμοποιήσεις. Κατά τη γνώμη μου,
αν δεν βγεις στον δρόμο να διεκδικήσεις ένα αύριο που δεν θα προκαθορίζεται από τον αυριανό
εργοδότη σου, γαργάλα την κατάληψη. Κάτσε σπίτι σου, χαμήλωσε το κεφάλι, πάρε αυτές τις λίγες
γνώσεις που από οίκτο σου δίνουν και μη μιλάς. Αλλά όχι να μου πεις ότι είναι πιο σημαντική η κατάληψη
(μέσα στην οποία βασικά κάθεσαι και δεν κάνει τίποτα, ενώ βλέπεις κάτι πολύ παραπάνω από τα μισά άτομα
που ψήφισαν ναι να μην έχουν πατήσει πόδι από τη δεύτερη μέρα) από ουσιαστικές μορφές πάλης όπως η πορεία.
Και αν στη τελική φοβάσαι τις απουσίες, μην κάνεις τίποτα, αλλά να ξέρεις ότι η πάλη απαιτεί θυσίες.
Παραθέτω στίχους από τραγούδι "Για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολλή"