(serious) shower thoughts
Εδώ και έναν χρόνο ασχολούμαστε με την πορεία της πανδημίας, τα μέτρα και το αντίκτυπο που έχει ο SARS-CoV-2 στην παγκόσμια οικονομία.
Δυστυχώς, σε προσωπικό επίπεδο, ήμουν έτοιμος να ξεκινήσω την δική μου επαγγελματική καριέρα και όλα μου τα σχέδια έχουν ανατραπεί. Είναι τραγικό που έχω μιλήσει με 5 εργοδότες, όλοι από τους οποίους ήθελαν να με απασχολήσουν, αλλά λόγω των μέτρων που άλλαζαν κάθε φορά, ποτέ δεν φτάναμε στην υπογραφή των συμβάσεων!
Θεωρώ ότι έχω επιδείξει πολλή μεγάλη ευελιξία και ανθεκτικότητα στην αναζήτηση εργασίας, δεδομένων των συνθηκών, αλλά πλέον έχω φτάσει σε ένα τέλμα. Ειλικρινά δεν ξέρω τι άλλο μπορώ να κάνω για να αντιμετωπίσω μία, ως φαίνεται, απελπιστική κατάσταση, επακολουθούμενη από έναν εργασιακό μεσαίωνα. Και ήδη φτάνω στα 25 ζώντας ακόμη με τους γονείς μου (ξεφτίλα), μη μπορώντας να ζήσω μόνος μου με αξιοπρέπεια...
Ξέρω ότι αρκετοί είστε μεγαλύτεροι από εμένα και η ζωή σας επηρεάστηκε λόγω της γενικότερης κατάστασης εξίσου ή σε μεγαλύτερο βαθμό. Η δική μου, όμως, δεν άρχισε καν, και σε 2-3 χρόνια οι εργοδότες θα μου λένε ότι "δεν έχω εργασιακή εμπειρία".
Στενοχωριεμαι που ΕΓΩ, η χαρά της ζωής και ο ορισμός της θετικής διάθεσης, έχω καταλήξει να σκέφτομαι τόσο απαισιόδοξα!
Σε καταλαβαίνω ΑΠΟΛΥΤΑ (είμαι 27). Ξεκίνησα να δουλεύω λίγο μετά το στρατό στην ηληκία σου παράλληλα με το μεταπτυχιακό μου στο εξωτερικό. Μισθός της πλάκας σαν φοιτητής (Ολλανδία) και προφανώς αναγκαζόμουν να φεσώνω γονείς. Δυστυχώς η κατάσταση στην Ελλάδα είναι τραγική (όχι ότι στο εξωτερικό πάει πίσω για τους μετανάστες) Ξέρω πολλά άτομα μεγαλύτερα κι από εσένα αλλά κι από εμένα που παρότι έχουν μια όποια δουλειά δεν τους επιτρέπει ο μισθός να "πιάσουν" σπίτι δυστυχώς. Συμμερίζομαι την απαισιοδοξία σου...