Μάλλον προσεγγίζουμε διαφορετικά τις έννοιες "αντιφεμινιστής/μισογύνης". Νομίζω ότι ο μισογυνισμός δεν είναι αναγκαία μια ακραία μορφή αντιφεμινισμού, ούτε το αντίστροφο, αλλά ότι είναι δύο ελαφρώς διαφορετικά πράγματα, άσχετα αν στη μεγάλη πλειοψηφία των περιπτώσεων συνδιάζονται.
Ο Νίτσε μπορεί ενδεχομένως να θεωρηθεί μισογύνης λόγω των πολλών σκόρπιων κατηγοριών και υβριστικών αναφορών που κάνει προς τις γυναίκες στο πλαίσιο της γενικότερα αντι-ακαδημαϊκής γλώσσας του, δε φαίνεται όμως (από τα λίγα που έχω διαβάσει) να αναπτύσσει κάποια ολοκληρωμένη θεωρία που να αποθαρρύνει τις γυναίκες από τη χειραφέτηση και να επιβραβεύει τον παραδοσιακό τους ρόλο, ακόμα και αν συνήθως κατηγορεί τη φύση τους για την αδυναμία αλλά και την πονηριά τους. Γενικά αυτά που λέει για τις γυναίκες είναι συχνά αντιφατικά γιατί άλλοτε μιλάει για αυτές υποτιμητικά και άλλοτε τις αναγνωρίζει ως δυνατότερες και εξυπνότερες από τους άνδρες. Το πιο σημαντικό βέβαια είναι ότι ο τρόπος με τον οποίο ο Νίτσε αμφισβήτησε και αποδόμησε τα παραδοσιακά σχήματα του δυτικού πολιτισμού, μαζί και των φύλων, υπήρξε μάλλον καθοριστικός για την ανάπτυξη των φεμινιστικών θεωριών, καθώς ήταν από τους πρώτους που αποδόμησε το γυναικείο φύλο ως μια κατασκευή που προκύπτει μέσω της ανδρικής επιθυμίας.
Ο Σόπενάουερ, αντίθετα, εκτός του ότι μιλάει υβριστικά για τις γυναίκες, έχει γράψει ένα συγκεκριμένο δοκίμιο πάνω στο θέμα, με διάφορες άκρως ουσιοκρατικές θέσεις που θεωρούν τη γυναίκα κάτι σαν ζώο, ανίκανο καν για σκέψη. Σίγουρα και οι δύο στηρίζονται εν μέρει στις θεωρίες του Αριστοτέλη (ο οποίος το πήγαινε ένα βήμα παραπέρα και τις παρομοίαζε με φυτά), αλλά ο Νίτσε αναγνωρίζει σε μεγαλύτερο βαθμό τη δύναμη (δυνητικά έστω) της γυναίκας, ενώ ο Σοπενάουερ δε φαίνεται να τους αφήνει οποιοδήποτε παράθυρο για χειραφέτηση.
Σίγουρα τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα απ' ότι τα περιγράφω με τα λίγα που ξέρω, απλά νομίζω ότι η διαφορά ανάμεσα στον μισογύνη και τον αντιφεμινιστή βρίσκεται κυρίως στο ότι ο πρώτος εκφράζεται προσβλητικά και με μίσος απέναντι στο γυναικείο φύλο από προσωπικό μένος, ενώ ο δεύτερος στο πλαίσιο κάποιας θεωρίας που φροντίζει και για το δικό τους καλό. Ο μισογύνης, από τη στιγμή που μισεί, εκφράζει το φόβο του απέναντι στη δύναμη που αναγνωρίζει στη γυναίκα και αν είναι ειλικρινής παραδέχεται την αποδυναμωμένη θέση του απέναντί της.
Ο αντιφεμινιστής αντίθετα, με μια ναζιστικού τύπου ψυχραιμία, συνήθως προσποιείται ότι δεν έχει κανένα μίσος ή φόβο απέναντι στη γυναίκα, αλλά απλώς υποστηρίζει μια θεωρία που υποτιθέμενα συμπεριλαμβάνει το ίδιο της το συμφέρον, που φυσικά εκείνος γνωρίζει καλύτερα από εκείνη.
Προσωπικά έτυχε πρόσφατα να γνωρίσω ανθρώπους που αυτοαποκαλούνταν ανοιχτά μισογύνηδες, ενώ ο τρόπος που μιλούσαν για της γυναίκες δεν πρόδιδε ουσιαστικά κάποια υποτίμηση προς αυτές, παρά μόνο έδειχνε πόσο αποδυναμωμένοι και φοβισμένοι αισθάνονταν από τη δική τους πλευρά λόγω της σεξουαλικής τους κατάστασης, πράγμα το οποίο δεν αρνούνταν καθόλου.
Δεν το έψαξα πολύ περαιτέρω για να μη πέσω σε βαθύτερο βούρκο, αλλά τείνω να θεωρώ ότι άνθρωποι που προσεγγίζουν το θέμα τόσο συναισθηματικά τείνουν να είναι λιγότερο επικίνδυνοι και αντιπαθητικοί από αυτούς που ξεκινάνε τα πάντα ως "δεν μισώ τις γυναίκες, αλλά...".
Νομίζω ότι το μίσος είναι κάτι που ενυπάρχει σε όλες τις σχέσεις και είναι αδύνατον να εξαληφθεί ανάμεσα στα δύο φύλα για λόγους αφενός ψυχο-βιολογικούς και έπειτα κοινωνικούς, σε αντίθεση με τους τύπους που προσπαθούν να μεταμφιέσουν αυτό το μίσος σε μια ψύχραιμη και λογική θεωρία που το μόνο που κάνει είναι να συντηρεί τα προνόμια και τις παραδοσιακές εξουσίες.
Αυτή το μήνυμα έχει επεξεργαστεί από Kamui: 08 Σεπτέμβριος 2018 - 22:49
