94110 replies to this topic

[Petran79]

Η Βίβλος γράφτηκε για να γίνει θρησκευτικός κανόνας, όχι για ν' ανοίξει πληγές στην ψυχολογία εφτάχρονων σαν τον Μαρκήσιο ντε Σάντ της Αιγύπτου.

 

υποννοεις πως υπαρχουν επταχρονα που διαβαζουν Σαντ; αλλα και να   διαβαζαν, δεν νομιζω να καταλαβαιναν τι ακριβως γινεται εκει μεσα....

και εγω μικρος εβλεπα στο ραφι ενα βιβλιο με τιτλο "Ο Μεγας Ανατολικος", αλλα δεν του εδινα σημασια. Ειχα τα βιβλια της Π.Δελτα που ηταν πιο συναρπαστικα. Αυτα και αν μου ανοιξαν πληγες...

[OdyMonaxos]

Λογοπαίγνιο για το σαδιστή δημιουργό του Πρίγκηπα της Αιγύπτου ρε Πετράν.

[Kamui]

Ω, υπερβολές. Ο λογοτεχνικός κανόνας ήταν ακόμη χειρότερος. 

O ποιος;xD

 

Anyway δε θυμάμαι κάτι ιδιαίτερα σαδιστικό από την ταινία πέρα από τους καλούς πρωταγωνιστές να χαίρονται με τους αμέτρητους θανάτους των κακών αιγυπτίων.

Συνηθισμένα είναι αυτά στα παιδιά, και στην παλαιά διαθήκη επίσης.

Που να δεις στη δευτέρα παρουσία τι θα γίνει!

[Vetus]

Eπειδή δεν έχω δει ποτέ τον Πρίγκηπα της Περσίας...εεεεεεεεμ, της Αιγύπτου (κι ούτε πρόκειται), τι το σαδιστικό έχει για να ξέρουμε κι εμείς; Πάντως μια φορά δεν έχει τον σαδισμό του Robocop που το 'βλεπα ξανά και ξανά στις αρχές δημοτικού. Ναι, ήμουν σκληροπυρηνικό παιδάκι (αν κι η σκηνή με τον θάνατο του Μέρφυ ήταν αρκετά δυνατή και σοκαριστική αλλά και πάλι ούτε έκλεισα μάτια, ούτε έκλαψα, ούτε είδα εφιάλτες). Και τώρα ν' ακούω την αδελφή μου (παντρεμένη με παιδιά, η μια κόρη της πάει νηπιαγωγείο κι η άλλη πρώτη δημοτικού) να μην επιτρέπει στα παιδιά της στο σπίτι της να βλέπουν Nickelodeon επειδή έχει ακατάλληλα κατά την γνώμη της παιδικά όπως το Scooby Doo με αναφορές όπως "Δυνάμεις του Σκότους.".

 

Ωωωω ναι, πρέπει να συμφωνήσω απόλυτα, τη λάτρεψα όταν ήμουν μικρούλης αυτή τη ταινία και με παραξενεύει ακόμα και τώρα που δεν έχει τη δόξα που της αξίζει.

 

Mάλλον επειδή σ' αντίθεση με την συντριπτική πλειοψηφία των ταινίων κιν.σχεδίων της Disney που απευθύνονται σε όλη την οικογένεια, το Treasure Planet προφανώς απεθυνόταν κυρίως στο αγορίστικο, εφηβικό κοινό (ως ταινία περιπέτειας που ήταν) κι επειδή δεν είχε τα κλισέ που είχε συνηθίσει ο κόσμος σε αμερικάνικες παιδικές ταινίες κιν.σχεδίων (χαζοχαρούμενα μιούζικαλ, ρομάντζα, ο κλασσικός κακός που στο τέλος τιμωρείται, τα εμφανέστατα ηθικοδιδακτικά μηνύματα κλπ κλπ). Ή ίσως επειδή δεν προωθήσαν σωστά την ταινία, δεν ξέρω.

Edited by Vetus, 30 December 2014 - 02:59.

[iristella]

 

 

Που να δεις στη δευτέρα παρουσία τι θα γίνει!

 

 

Θα το βγάλουν και αυτό σε ταινία; Είναι της μόδας τώρα τελευταία η θρησκευτική θεματολογία. Προσοχή στα spoilers παρακαλώ. 

Eπίσης μιλάμε γι αυτό το treasure planet που δεν είχε μιούζικαλ? 

Youtube Video

Για το treasure planet που δεν είχε το κλισέ του επαναστάτη χωρίς αιτία που κατά βάθος είναι καλό παιδί και θέλει ένα πατρικό πρότυπο... Ναι δεν έχει ξαναγίνει ποτέ στην αμερικανική pop culture. xP

[OdyMonaxos]

 

O ποιος;xD

 

Anyway δε θυμάμαι κάτι ιδιαίτερα σαδιστικό από την ταινία πέρα από τους καλούς πρωταγωνιστές να χαίρονται με τους αμέτρητους θανάτους των κακών αιγυπτίων.

Συνηθισμένα είναι αυτά στα παιδιά, και στην παλαιά διαθήκη επίσης.

Που να δεις στη δευτέρα παρουσία τι θα γίνει!

 

Πάνε και 15 χρόνια, αλλά νομίζω αυτό που με τσάκιζε περισσότερο ήταν οι σκηνές της σκλαβιάς, των μαστιγωμάτων, των βασανιστηρίων, των ταπεινώσεων κτλ. 

 

Όσον αφορά τον κανόνα, χρησιμοποιώ τη λέξη με την έννοια του βιβλικού κανόνα, του λογοτεχνικού κανόνα, της επιλογής συγκεκριμένων κειμένων κι απόρριψης άλλων, τα οποία όλα μαζί συγκροτούν ένα ευρύτερο πλαίσιο. Νομίζω η πρώτη χρήση αυτής της έννοιας ήταν για τον βιβλικό κανόνα. Μόνο έτσι, μέσα από διάφορα στάδια επιλογής κι απόρριψης κειμένων, μπορούν να βρεθούν στο ίδιο βιβλίο κείμενα για τις απαρχές και το τέλος του κόσμου, επικές αφηγήσεις αρχαίας και νεώτερης (για την εποχή) ιστορίας , βιογραφίες, Q&A, ποίηση και άλλα. Ξέρω πως μπορεί ν' ακουστεί απίστευτα παράξενο, αλλά έχει υπάρξει μια μεγάλη διαφορά ανάμεσα στους κανόνες ζωής των θρησκειών και τις περιπτώσεις που το ιερό κείμενο το ίδιο γίνεται νόμος (βλ. Σαρία). Άσε που οι κανόνες πολλές φορές βρίσκονται εκτός του κανόνα. Canonception. Και ναι, αυτός ο κανόνας είναι η ίδια λέξη που χρησιμοποιούμε για τα canon επεισόδια του Naruto.

 

Η τελευταία πρόταση σου πάλι... δεν ξέρω τι να πω, πραγματικά.

 

 

 

Θα το βγάλουν και αυτό σε ταινία; Είναι της μόδας τώρα τελευταία η θρησκευτική θεματολογία. Προσοχή στα spoilers παρακαλώ. 

 

 

Έχουμε ήδη το Apocalypse now.

[Kamui]

 

 

 

Πάνε και 15 χρόνια, αλλά νομίζω αυτό που με τσάκιζε περισσότερο ήταν οι σκηνές της σκλαβιάς, των μαστιγωμάτων, των βασανιστηρίων, των ταπεινώσεων κτλ. 

 

Όσον αφορά τον κανόνα, χρησιμοποιώ τη λέξη με την έννοια του βιβλικού κανόνα, του λογοτεχνικού κανόνα, της επιλογής συγκεκριμένων κειμένων κι απόρριψης άλλων, τα οποία όλα μαζί συγκροτούν ένα ευρύτερο πλαίσιο. Νομίζω η πρώτη χρήση αυτής της έννοιας ήταν για τον βιβλικό κανόνα. Μόνο έτσι, μέσα από διάφορα στάδια επιλογής κι απόρριψης κειμένων, μπορούν να βρεθούν στο ίδιο βιβλίο κείμενα για τις απαρχές και το τέλος του κόσμου, επικές αφηγήσεις αρχαίας και νεώτερης (για την εποχή) ιστορίας , βιογραφίες, Q&A, ποίηση και άλλα. Ξέρω πως μπορεί ν' ακουστεί απίστευτα παράξενο, αλλά έχει υπάρξει μια μεγάλη διαφορά ανάμεσα στους κανόνες ζωής των θρησκειών και τις περιπτώσεις που το ιερό κείμενο το ίδιο γίνεται νόμος (βλ. Σαρία). Άσε που οι κανόνες πολλές φορές βρίσκονται εκτός του κανόνα. Canonception. Και ναι, αυτός ο κανόνας είναι η ίδια λέξη που χρησιμοποιούμε για τα canon επεισόδια του Naruto.

 

 

Πιστεύεις ότι μπορεί μια παιδική animated ταινία να διαπαιδαγωγήσει καλύτερα τα παιδιά για την κατάσταση που επικρατούσε στην αρχαία Αίγυπτο χωρίς να απεικονίσει τη σκλαβιά και τα βασανιστήρια; Αλλιώς όλες οι ταινίες που απευθύνονται σε παιδιά να γίνουν κωμικές, ή να λογοκρίνονται παράγωντας μόνο κεκαλυμένη βία την οποία θεωρώ αρκετά πιο επικίνδυνη και σαδιστική. Δεν υπήρχε πάντως κανένας σαδισμός εκ μέρους της ταινίας προς τους σκλάβους, έτσι κι αλλιώς η συγκεκριμένη βία προέρχεται από τους villains. Εγώ αυτό που θα μπορούσα να χαρακτηρίσω σαδιστικό είναι οι σκηνή με την επανένωση της θάλασσας που πνίγει τους στρατιώτες και το locust swarm που θυμάμαι ότι με είχαν στιγματίσει περισσότερο ως παιδί, γιατί σκεφτόμουν αν άραγε ο θάνατος ανθρώπων που είτε ακολουθούν εντολές από φαύλους είτε απλά υπάγονται στην κυριαρχία τους μπορεί να είναι πραγματική Θεία δικαιοσύνη, το πόσο βολικό είναι να παρουσιάσουμε μια ολόκληρη κουλτούρα ως σαδιστική και κακή για να δικαιολογίσουμε την ανελέητη και αλόγιστη βία του Θεού της παλαιάς διαθήκης.

 

Επίσης δε βλέπω τίποτα το παράξενο στο ότι λίγες είναι οι χώρες που στην εποχή μας ταυτίζουν το πολιτικό με το θρησκευτικό δίκαιο. Και πάλι είμαι σίγουρος ότι πάλι οι ισχυροί ό,τι γουστάρουν κάνουν, το θρησκευτικό δίκαιο δεν υπερνικάει ποτέ ορισμένα συμφέροντα απολυταρχικών κοινωνιών. Πιστεύω πάντως ότι στο χριστιανισμό κάτι τέτοιο δεν εφαρμόστηκε ποτέ, παρα μόνο ίσως σε μοναστήρια. Είναι αδύνατον να επιβάλλεις σε μια κοινότητα χριστιανικό δίκαιο χωρίς να καταργήσεις δικαιώματα σε σχέση με την ιδιοκτησία πχ, πράγμα που δεν έγινε ποτέ στη Δύση.

 

 

Η τελευταία πρόταση σου πάλι... δεν ξέρω τι να πω, πραγματικά.

 

Κανείς δε ξέρει!

Το θέμα είναι πόσο σαδιστής γίνεται κανείς όταν την προσμένει, και πόσο γελοίος όταν παριστάνει ότι πιστεύει και ταυτόχρονα τη φοβάται.

[iristella]

Λίγη προσοχή πάντως με τους προσωπικούς χαρακτηρισμούς για θρησκευτικά ζητήματα.  Δεν είστε υποχρεωμένοι να σέβεστε καμία θρησκεία αλλά αυτό δεν ισχύει για τους συνομιλητές σας. 

 

[OdyMonaxos]

Δεν τίθεται κάποιο θρησκευτικό ζήτημα για έναν άνθρωπο που δεν είναι θρησκευόμενος. Ξέρω, σοκαριστικό, σοκαριστικό. Απλά, Καμούι, πάσχεις από προχωρημένο Δονκιχωτισμό κι επιτίθεσαι σε ανεμόμυλους νομίζοντας πως είναι γίγαντες. Υπάρχει μια πολύ συγκεκριμένη διαφορά ανάμεσα στη Βίβλο και σε μια παιδική ταινία. Ενώ η μία είναι μια συλλογή κειμένων με ποικίλες χρήσεις και τεράστια ποικιλία και διαφορές μεταξύ τους, η άλλη είναι μια ενιαία παιδική ταινία που βγήκε για να τη δείχνουν σε παιδάκια, και μια ταινία μάλιστα με την κλασσική σαδιστική κομπίνα να υποφέρουν οι καλοί στη μέση της ταινίας, να εξορίζεται ο Μωυσής και να υποφέρουν οι Εβραίοι, να πεθαίνει ο Σίμπα, η μάνα του Μπάμπι και η μάνα του μικρού δεινοσαυράκου, απλά για να σε στείλει ο γαμωσεναριογράφος να κλαις με μαύρο δάκρυ, να ΄σαι ταραγμένος και να χαίρεται που άγγιξε η ταινία του την αθώα παιδική ψυχή σου. Μέχρι κι ο Στέφεν Κίνγκ τους τα ψάλλει στο Μαύρο Πύργο pt3: the worst cliffhanger ever. 

 

Το να προσπαθείς να βγάλεις τον άλλο θρησκευόμενο, ένας Θεός ξέρει πως σου 'ρθε.

 

Ε ναι, περισσότερο μ' έτσουξαν το ποππουδάκι μου οι Εβραίοι κι όχι η μάνα του Μπάμπι ή του μικρού δεινόσαυρου. Μπορεί να την είδα πιο μεγάλος. Πάντως αυτή τη %^&*((*&%$κασσέτα την απέφευγα όπως ο διάβολος το λιβάνι. Τη μισούσα. Παθολογικά. ΜΙΣΟΣ.

 

Εξίσου ψυχοφθόρο ήταν ένα πράμα με ποντίκια που δούλευαν σκλάβοι σ' ένα εργοστάσιο τυριού και τα κυνηγούσε ένα πουλί όταν πήγαιναν να ξεφύγουν, αλλά νομίζω είναι μεταφορά από Ντίκενς. Και το 'χα δει στην τηλεόραση κι όχι σε κασέτα για επαναλήψεις. 

[FrenzyApe]

Εγώ αυτό που θα μπορούσα να χαρακτηρίσω σαδιστικό είναι οι σκηνή με την επανένωση της θάλασσας που πνίγει τους στρατιώτες και το locust swarm που θυμάμαι ότι με είχαν στιγματίσει περισσότερο ως παιδί, γιατί σκεφτόμουν αν άραγε ο θάνατος ανθρώπων που είτε ακολουθούν εντολές από φαύλους είτε απλά υπάγονται στην κυριαρχία τους μπορεί να είναι πραγματική Θεία δικαιοσύνη

 

 

 

το οτι ακολουθας εντολες δεν υφισταται ως δικαιολογια για τιποτα

[Kamui]

Δεν τίθεται κάποιο θρησκευτικό ζήτημα για έναν άνθρωπο που δεν είναι θρησκευόμενος. Ξέρω, σοκαριστικό, σοκαριστικό. Απλά, Καμούι, πάσχεις από προχωρημένο Δονκιχωτισμό κι επιτίθεσαι σε ανεμόμυλους νομίζοντας πως είναι γίγαντες. Υπάρχει μια πολύ συγκεκριμένη διαφορά ανάμεσα στη Βίβλο και σε μια παιδική ταινία. Ενώ η μία είναι μια συλλογή κειμένων με ποικίλες χρήσεις και τεράστια ποικιλία και διαφορές μεταξύ τους, η άλλη είναι μια ενιαία παιδική ταινία που βγήκε για να τη δείχνουν σε παιδάκια, και μια ταινία μάλιστα με την κλασσική σαδιστική κομπίνα να υποφέρουν οι καλοί στη μέση της ταινίας, να εξορίζεται ο Μωυσής και να υποφέρουν οι Εβραίοι, να πεθαίνει ο Σίμπα, η μάνα του Μπάμπι και η μάνα του μικρού δεινοσαυράκου, απλά για να σε στείλει ο γαμωσεναριογράφος να κλαις με μαύρο δάκρυ, να ΄σαι ταραγμένος και να χαίρεται που άγγιξε η ταινία του την αθώα παιδική ψυχή σου. Μέχρι κι ο Στέφεν Κίνγκ τους τα ψάλλει στο Μαύρο Πύργο pt3: the worst cliffhanger ever. 

 

Lol, δεν γίνεται να μην τεθεί θρησκευτικό ζήτημα για μια ταινία που έχει να κάνει με ένα καθαρά θρησκευτικό θέμα. Αν όλοι οι μη θρησκευόμενοι αδιαφορούσαν πλήρως για τη θρησκεία δε θα είχαν κανένα λόγο να δουν μια τέτοια ταινία εξαρχής, πόσο μάλλον να τους αρέσει. Ο δονκιχωτισμός μου αυτή τη στιγμή επιτίθεται σε leper gnomes γιατί βρήκε βολικές ευκαιρίες, οι γίγαντες περιμένουν ακόμα. Όποια κι αν είναι η διαφορά της Βίβλου από την ταινία, η ταινία βασίζεται σε ένα μέρος της βίβλου, το οποίο είναι αδύνατον να παρουσιάσει φέρνοντας στο μυαλό σου τα κατάλληλα ηθικά προβλήματα χωρίς σκηνές άδικης βίας.

Συμφωνώ πάντως για το γενικευμένο σαδισμό στην καλλιτεχνική μας παράδοση. Απλά προτιμάω να τον αποδέχομαι, μιλάει μέσα στη ζωή μου με τρόπο πιο ταιριαστώ από ατάραχα σενάρια. Ένας σεναριογράφος δεν πιστεύω ότι κάνει τίποτα απλά για να σε κάνει δυστυχισμένο, αυτό που θέλει είναι να κάνει εσένα να χαρείς με τις ευαισθησίες που μαθαίνεις να αναπτύσσεις απέναντι σε μια σκληρή πραγματικότητα που αναπόφευκτα θα αντιμετωπίσεις.

Είχε ενδιαφέρον κάτι που είχε αναφέρει ένας καθηγητής μου από την ΑΣΚΤ σχετικά με την απεικόνιση των ερωτικών ζευγαριών στην δυτική λογοτεχνική παράδοση, με χαρακτηριστικότερα παραδείγματα τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα, τον Τριστάνο και την Ιζόλδη, θα μπορούσα να προσθέσω και τον Αβελάρδο με την ΕλοΪζα. Μαθαίνουμε να αντιμετωπίζουμε τον έρωτα σαν κάτι αναπόφευκτα τραγικό, σαν να τιμωρούμε από μόνοι μας τους εαυτούς μας για αυτό, αντί να δώσουμε σε εμάς μια διέξοδο ευτυχίας μέσα από αυτόν. Και πάλι, I can't help myself, τα δράματα με πείθουν πολύ περισσότερο. Αυτό που θεωρώ πρόβλημα είναι όταν το δραματικό και τραγικό τους στοιχείο στηρίζεται σε κοινωνικές συνθήκες που πάνε να αναχθούν σε οντολογικές, ή σε παρεξηγήσεις και επιφανειακούς κινδύνους που θα μπορούσαν να λείπουν, αντί για βαθύτερα υπαρξιακά προβλήματα που θα αντιμετωπίζαμε πραγματικά όλοι.

 

 

 

 

Το να προσπαθείς να βγάλεις τον άλλο θρησκευόμενο, ένας Θεός ξέρει πως σου 'ρθε.

 

Ε ναι, περισσότερο μ' έτσουξαν το ποππουδάκι μου οι Εβραίοι κι όχι η μάνα του Μπάμπι ή του μικρού δεινόσαυρου. Μπορεί να την είδα πιο μεγάλος. Πάντως αυτή τη %^&*((*&%$κασσέτα την απέφευγα όπως ο διάβολος το λιβάνι. Τη μισούσα. Παθολογικά. ΜΙΣΟΣ.

 

 

Το βρίσκω πολύ διασκεδαστικό να βγάζω ανθρώπους θρησκευόμενους μέσα από συζητήσεις σαν ιδέα, αλλά δεν καταλαβαίνω που το έκανα, τουλάχιστον εκτός ξεκάθαρων πλαισίων χιούμορ.

 

Απλά πιστεύεις ότι πρέπει να σταματήσουμε να δείχνουμε σε παιδιά αληθινές καταστάσεις που μπορούν να τους προξενήσουν μίσος για να καθυστερήσουμε την τάση τους να μισήσουν τον κόσμο και να δώσουμε ελπίδες στο να μην τον καταλάβουν ποτέ και να μη δώσουν δεκάρα για την ιστορία. Οκ.: )

 

 

το οτι ακολουθας εντολες δεν υφισταται ως δικαιολογια για τιποτα

 

Εντάξει, εγώ λέω μετά από κάθε πόλεμο να τιμωρούνται όλοι οι στρατιώτες που έχουν σκοτώσει με ισόβια ως δολοφόνοι. Ή και όχι.

Edited by Kamui, 30 December 2014 - 15:05.

[iristella]

Κamui υπάρχει δίκαιο του πολέμου. Γι αυτό και όσοι ξεφεύγουν δικάζονται από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας (προϋπόθεση το να εχει αποδεχτεί η χώρα τη δικαιοδοσία του). Το "  ακολουθούσα διαταγές" εξακολουθεί να μην είναι δυνατή τακτική υπεράσπισης.

Επίσης τι δουλειά έχει η στήλη της φωτιάς και η Ερυθρά Θάλασσα που κόπηκε στη μέση, τις 7 μέρες σκοταδιού και τον θάνατο που κατέβηκε και πήρε τα πρωτότοκα με την ιστορία?

[Kamui]

Δεν είναι όμως το ίδιο με το πολιτικό δίκαιο, έτσι;

Όλοι μπορούν να πουν ότι ακολουθούνε διαταγές αλλά δεν βρίσκονται όλοι σε θέσεις όπου θα μπορούσαν να πάρουν διαφορετικές αποφάσεις

[iristella]

Τι εννοείς με το πολιτικό δίκαιο; Το ανθρωπιστικό δίκαιο λειτουργεί και σε εθνικό και σε διακρατικό επίπεδο. Με άλλα (απλουστευμένα) λόγια αν κάνεις γενοκτονίες θα σε τσιμπήσει το κράτος σου, και αν δεν σε τσιμπήσει το κράτος σου θα σε τσιμπήσει το ΔΠΔ.   Αν είσαι εσύ αυτός ο οποίος δίνει την απόφαση έχει αυξημένη βαρύτητα αλλά έμφαση δίνεται και αν την εφαρμόζεις.  

[vectrapearl]

και να φανταστεις οτι εγω ζητησα γνωμες για καμια καλη family movie...........

 

νιωθω ποιο δολοπλοκος απο ποτε...