Το θηλυκό το κράτησα μέχρι την ηλικία των 3 χρόνων αν και ήταν το πιό υπάκουο από τα δύο σκυλιά. Αναγκάστηκα να το εμπιστευτώ σε έναν πολύ καλό γνωστό μου όταν έφτασε η αναπόφευκτη στιγμή του ζευγαρώματος, ο οποίος είχε μεγάλο κτήμα και αρσενικό για ζευγάρωμα. Μέχρι εκείνη την ηλικία απέφευγα να το ζευγαρώσω γιατί δεν είχα το χώρο, αλλά το σκυλί είχε αρχίσει να γίνεται νευρικό, και επειδή δεν ήθελα να του κάνω στείρωση αναγκάστηκα να το αποχωριστώ.
Το αρσενικό το κράτησα μέχρι την ηλικία των 4 χρόνων αλλά αναγκάστηκα να το αποχωριστώ λόγω της τρομακτικής ενεργητικότητάς του. Τα πόιντερ από την φύση τους είναι κυνηγετικά σκυλιά με αποτέλεσμα... A.D.D. Απλά δεν καθόταν ακίνητο ούτε στιγμή, ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το πήρε ο πατέρας μου εξ αρχής. Επομένως, βρήκα κάποιον κυνηγό και το έδωσα. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο χαρούμενο ήταν το σκυλί όταν το ξαναέιδα, είχε βιώσει το πραγματικό του στόχο, κάτι που εγώ δεν μπορούσα να του παρέχω.
Με αυτές τις δύο ιστορίες θέλω να πώ ότι όσο και αν αγαπάμε τα ζώα όλοι κάνουμε λάθη, αλλά πρέπει να προσπαθούμε να βρούμε λύσεις που να μην καταδυναστεύουν τα ζώα. Γιατί προχωράτε σε στείρωση του αγαπημένους σας κατοικιδίου? Για να ικανοποιήσετε το εγώ σας και να το κρατήσετε κοντά σας? Αφού δεν μπορείτε να του εξασφαλίσετε την ανάγκη για αναπαραγωγή γιατί το παίρνετε εξ αρχής? Γιατί ακόμα και τότε δεν το δίνετε σε κάποιον που να μπορεί να του εξασφαλίσει αυτή την ανάγκη? Καταλαβαίνω ότι υπάρχουν προβλήματα αλλά από την στιγμή που εμείς είμαστε νοήμονες θα πρέπει να είμαστε και προνοητικοί δε νομίζετε?
Τώρα πιά με τις παρούσες συνθήκες δεν πρόκειται να ξαναπάρω σκύλο. Σε υποχρεώνουν να τον έχεις μέσα στο σπίτι, ακόμα και αν έχεις οικόπεδο. Επίσης είσαι υποχρεωμένος να βάλεις την πινακίδα "προσοχή σκύλος" γιατί θεωρείται "όπλο", αν δεν την έχεις και μπει κάποιος άγνωστος στο χώρο σου και ο σκύλος τον δαγκώσει σου κάνουν μήνυση (οκ δεκτό αν και θα προτιμούσα "προσοχή ανακόνδα"). Αλλά κυρίως γιατί δεν έχω το χρόνο για να τον εκπαιδεύσω σωστά.
Τώρα όσον αφορά το θέμα γάτες. Καταλαβαίνω την αγανάκτηση λόγω του νιαουρίσματος μέσα στη νύχτα, του τριχώματος στα χαλάκια που σκουπίζουμε τα πόδια, τις ακαθαρσίες στο χώμα. Αλλά αυτά δεν είναι λόγος για να τις θανατώνουν με φόλλες. Κυρίως στα εξοχικά οι γάτες είναι απαραίτητες γιατί καθαρίζουν το χώρο από φίδια και ποντίκια, δεν πάνε μόνο στα σκουπίδια.
Απλά όμως θα ήθελα να θέσω το εξής ερώτημα για να δούμε και την άλλη πλευρά. Τι θα προτείνατε σε έναν άνθρωπο ο οποίος είναι αλλεργικός στο τρίχωμα της γάτας ή έχει χρονία ασθματική βροχίτιδα? Αυτός ο άνθρωπος που δεν θέλει να κάνει κακό στα ζώα αλλά έχει πράγματι πρόβλημα, τί μπορεί να κάνει? Προσωπικά δεν μπορώ να δώσω απάντηση σε αυτό, γιαυτό και ζητάω μία άλλη γνώμη (και μην ακούσω για νερό με το λάστιχο γιατί τώρα το καλοκαίρι ίσα ίσα που γουστάρουν κιόλας
