Οι συζητήσεις είχαν ξεκινήσει μεταξύ τους μάλλον αμήχανα, με μερικά πιο ενθουσιώδη πηγαδάκια να δημιουργούνται ήδη εδώ κι εκεί και είχαν αρχίσει να ακούγονται ακόμη και στοιχήματα. Όλα όμως διακόπηκαν όταν ένας οξύς ήχος διαπέρασε τα αυτιά τους. Στράφηκαν αμέσως προς την παλιά τηλεόραση που άνοιξε χωρίς προειδοποίηση και έπειτα ο ένας προς τον άλλον αναζητώντας το άτομο που είχε ανακαλύψει το τηλεχειριστήριο, όμως δεν υπήρχε τίποτα τέτοιο στα χέρια του οποιουδήποτε. Η οθόνη τρεμοέπαιξε και οι άσπρες γραμμές έδωσαν τη θέση τους σε εικόνα.
«Μια φορά και έναν καιρό ήταν δεκατέσσερα μικρά λαγουδάκια», ξεκίνησε μία άγνωστη, βαθιά φωνή και οι εικόνες στην οθόνη ακολουθούσαν την αφήγηση του. «Τα λαγουδάκια ζούσαν ανέμελα και ανύποπτα σε ένα δάσος, η ζωή τους φαινόταν ήσυχη και όλα έρεαν ήρεμα. Ανόητα μικρά λαγουδάκια. Πού να ήξεραν; Ανάμεσα τους μεταμφιεσμένοι ζούσαν μερικοί λύκοι. Παραμόνευαν στη γωνία, μεθούσαν με τη μυρωδιά τους, ανυπομονούσαν να χορτάσουν με τη σάρκα τους. Κανείς δε θα το πίστευε μέχρι που το πρώτο λαγουδάκι χάθηκε. Τα υπόλοιπα λαγουδάκια έδειχναν ταραγμένα. Ποιος το προκάλεσε άραγε όλο αυτό; Πράγματι, ήταν μία τραγωδία και δεν θα συνέβαινε ξανά ποτέ. Όμως οι αμφιβολίες έτρωγαν και έτρωγαν τις αθώες ψυχές τους, προσποιόντουσαν ότι όλα ήταν καλά αλλά δεν ήταν. Και τότε οι αμφιβολίες φούσκωσαν και το ένα λαγουδάκι άρχισε να υποπτεύεται το άλλο… μέχρι που οι αμφιβολίες μετατράπηκαν σε πράξεις και έτσι το πρώτο λαγουδάκι, το κρέμασαν στο πιο κοντινό δέντρο…»
Η αφήγηση διακόπηκε, όλοι είχαν παγώσει στις θέσεις τους, κανένας δεν άρθρωσε λέξη, κοίταζαν μόνο ο ένας τον άλλον και τότε το χρυσό άγαλμα μετακινήθηκε και μέσα από το πάτωμα αναδύθηκε ένα στρογγυλό τραπέζι. Δεν φάνηκε κανένας πρόθυμος να το εξετάσει, στο τέλος ο Kim πήρε την απόφαση ότι δεν θα έπρεπε να μείνουν άλλο άπραγοι.
“Τι λέει;” ρώτησε η Sawa.
Ο Kim διάβασε. “Τα 14 λαγουδάκια παγιδεύτηκαν στο δάσος. Όλα τους όμως ένα ένα, χώθηκαν μέσα σε μία τρύπα να προστατευτούν από τη βροχή”.
Δεν έδωσε σημασία στις αντιδράσεις των άλλων. Παρατήρησε μόνο την τρύπα που βρισκόταν ακριβώς επάνω με την οθόνη όπου έτρεχαν τα κεφαλαία πράσινα γράμματα.
“Θαρρώ πως εδώ χωράει το χέρι κάποιου,” είπε.
“Τι ανοησίες είναι αυτές;” ρώτησε κουρασμένα ο Cross, ενώ ο Tsukushi κάλυψε τρομαγμένα το χέρι του.
“Η πόρτα του κάστρου είναι κλειδωμένη,” τους πληροφόρησε αλαφιασμένα ο Badou επιστρέφοντας πίσω στην αίθουσα. Ούτε που είχαν παρατηρήσει πότε είχε φύγει.
“Ε, τότε δεν έχουμε παρά να το εξετάσουμε!¨
Ο Pariston έκανε στην άκρη όσους βρισκόταν μπροστά του και έβαλε μέσα το χέρι του χωρίς δισταγμό. Ένα κλικ ακούστηκε και ο Pariston έβγαλε το χέρι του έξω ελαφρά απορημένος. Τον καρπό του πλέον κοσμούσε ένα χοντρό, στρόγγυλο, γκρίζο βραχιόλι με μία πορτοκαλί κουκίδα που αναβόσβηνε. Οι άλλοι ανακάθισαν. Τι σήμαινε αυτό;
“Τελικά δεν ήταν τίποτα,” δήλωσε θριαμβευτικά ο Pariston όμως πριν καλά καλά τελειώσει τον θριαμβευτικό του λόγο ο Oda είχε βάλει επίσης με τη σειρά του το χέρι του με τα ίδια αποτελέσματα. "Είδατε;” συνέχισε ο Pariston. “Ίσως να είναι το κλειδί που ψάχναμε.”
Ο Badou κούνησε το κεφάλι του και έβαλε κι εκείνος το χέρι του μέσα. Ακολούθησε ο Greed που δε φάνηκε να επηρεάζεται καθόλου από τα γεγονότα και έδειχνε να το βλέπει περισσότερο σαν παιχνίδι. Προς μεγάλη έκπληξη όλων, ο μικρός Tsukushi δοκίμασε αμέσως μετά, ύστερα ο Amari και κάπου εκεί η προθυμία των παρευρισκομένων άρχισε να φθίνει. Ο Kim θεώρησε ότι δεν είχε άλλη επιλογή από το να ακολουθήσει κι εκείνος το παράδειγμα των προηγούμενων. Και πάνω που όλα έδειχναν ότι κυλούσαν ομαλά, αυτό που ακολούθησε μετά το κλικ προκάλεσε μερικά αναφωνήματα στην αίθουσα.
Κρύος ιδρώτας κύλησε στη ράχη του Kim. Το βραχιόλι που αυτή τη φορά βγήκε από την τρύπα ήταν μπλε σε αντίθεση με των υπολοίπων, το λευκό φωτάκι του έμενε σταθερό. Κάποιοι πλησίασαν να το περιεργαστούν καλύτερα. Στα πρόσωπα όλων ήταν ζωγραφισμένη η ίδια απορία, τι μπορεί να σήμαινε αυτό; Πράγματι, τι μπορεί να σήμαινε κάτι τέτοιο; Ο ήχος της παλιάς οθόνης τους διέκοψε και πάλι.
«Τα 14 λαγουδάκια κρύφτηκαν όλα μαζί στην τρύπα. Τι αγαλλίαση να έχουν μια κάλυψη μέσα στη βροχή! Θα έπρεπε να είναι ευγνώμονες. Λίγα όμως ήξεραν. Ένα λαγουδάκι ανακάλυψε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με αυτή τη τρύπα, η μυρωδιά σε αυτό το λαγούμι ήταν περίεργη, μα πώς να έλεγε στα άλλα λαγουδάκια να αφήσουν την προστασία τους μέσα σε αυτή τη βροχή; Όμως ήξερε, ήξερε και δεν έλεγε τίποτα και πίστευε πως έπραττε σωστά. Έπραττε όντως σωστά όμως ή μήπως απλά δεν το ένοιαζε για τα υπόλοιπα; Τα υπόλοιπα λαγουδάκια σύντομα πρόσεξαν τη συμπεριφορά του, θα έπρεπε όντως να το εμπιστευτούν; Γιατί πια ήταν πολύ αργά, κανένα λαγουδάκι δεν μπορούσε να βγει από το λαγούμι.»
"Ορίστε;" ο Badou γύρισε αγριεμένος προς τον Kim. "Ξέρεις κάτι για όλα αυτά;"
"Χέσε σε μας με τα λαγουδάκια," αγανάκτησε ο Greed.
“Όχι, σταθείτε,” o Kim τα έχασε. Αν όλο αυτό ήταν στημένο εξ αρχής ποιος και πώς ανακάλυψε ότι είχε επιλέξει να μη μοιραστεί μία πληροφορία.
“Θα ήταν προτιμότερο να μιλήσεις,” χαμογέλασε ο Pariston και το χαμόγελο του ξαφνικά φάνηκε αρκετά απειλητικό.
“Σταθείτε, δεν είναι ακριβώς αυτό που νομίζετε,” προσπάθησε να εξηγήσει.
“Και τότε τι είναι;” ρώτησε ο Greed. “Μήπως να τον ξεκάνουμε μια και καλή να τελειώνουμε;”
Ομιλίες, διαμαρτυρίες και φωνές που συμφωνούσαν αναμείχθηκαν μεταξύ τους και ο Kim δεν πίστευε τη θέση στην οποία ξαφνικά βρέθηκε καθώς κάποιοι πλησίαζαν με απειλητικές διαθέσεις προς το μέρος του. Ακόμη και ο Cross που συνήθως καθόταν κάπως πιο απόμακρα σηκώθηκε θεωρώντας ότι ίσως να χρειαζόταν να παρέμβει.
“Νομίζω ότι έχουμε μεγαλύτερο πρόβλημα από αυτό…”
Οι υπόλοιποι στράφηκαν προς τον Eraserhead που έμεινε με το βλέμμα καρφωμένο πάνω από το στρογγυλό τραπέζι. Αναστέναξε βαριά και έδειξε με το δάχτυλο τα γράμματα που περνούσαν.
«Πέντε λαγουδάκια ήπιανε νερό, ήταν μολυσμένο, τους βρήκε το κακό. Μόνο ένας τρόπος μένει να σωθούν, οι σύντροφοί τους το ίδιο νερό να πιουν.»
Χτύπησε το δάχτυλό του επάνω στην οθόνη, όπου στην άκρη της είχε αρχίσει μία πεντάλεπτη αντίστροφη μέτρηση.
“Δηλαδή;” ρώτησε η Misaka νιώθοντας πως η Misaka χρειαζόταν περισσότερες εξηγήσεις για να κατανοήσει την κατάσταση. “ Η Misaka δεν καταλαβαίνει…”
“Δηλαδή, αν δεν βάλουμε κι εμείς το χέρι μας εκεί μέσα ήμαστε κι εμείς χαμένοι, κανένας δε μας λέει όμως ότι δε θα καταλήξουμε στην ίδια μοίρα,” εξήγησε ο Aizawa.
“Και δεν βλέπω να έχουμε πολύ χρόνο να τα σκεφτούμε,” σχολίασε ο Cross.
“Δεν βλέπω να υπάρχει λόγος να σκεφτείτε κάτι…” κοίταξε έκπληκτος ο Amari.
“Δεν είναι ότι μπορείς να τους αναγκάσεις,” είπε ψύχραιμα ο Oda.
“Ούτε και κάποιος λόγος να αρνηθούμε παρόλα αυτά,” σημείωσε Okabe. “Θέλω να πω…” ξεροέβηξε όταν τα βλέμματα γύρισαν επάνω του. “Δεν ξέρουμε τι θα συμβεί σε εμάς σε περίπτωση που δεν το κάνουμε.”
“Ε-Εγώ… Εγώ δε θέλω να δοκιμάσω,” αντέδρασε ο Kaiji βρίσκοντας το κουράγιο να δηλώσει την άρνησή του και απέσπασε μερικά εκνευρισμένα βλέμματα. “Δεν ξέρουμε τι μπορεί πραγματικά να συμβ-“
Τον διέκοψε ο Badou αρπάζοντας τον από την μπλούζα. “Θες να μας πεις ότι προτιμάς να μας δεις να πεθαίνουμε από το να βάλεις το χέρι σου εκεί μέσα;”
“Κανείς δεν μας λέει ότι αυτή η απόφαση δεν κρύβει κινδύνους,” τον υπερασπίστηκε ήρεμα ο Cross.
“Πράγματι, θα μπορούσε να είναι παγίδα, δεν αναφέρει καν αν θα σωθούν οι πέντε πρώτοι, όλοι ή ένα μέρος από όλους μας και υπάρχει και το θέμα αν όντως θα πρέπει να εμπιστευτούμε αυτό που λέει, θα μπορούσε να μην υπάρχει καν κίνδυνος και απλώς κάποιος να παίζει μαζί μας.”
Καθώς οι υπόλοιποι διαπληκτιζόντουσαν μεταξύ τους ο Okabe έβαλε το χέρι του μέσα στην τρύπα και διέκοψε την αντιπαράθεση που είχε ξεκινήσει, σπέρνοντας την αμηχανία. Τους κοίταξε όλους αθώα και αποτραβήχτηκε εξετάζοντας το βραχιόλι που μόλις είχε αποκτήσει. Ο Aizawa τον ακολούθησε χωρίς πολλά λόγια, όπως και η μυστηριώδης φιγούρα που δεν δίστασε να απλώσει ένα τεράστιο χέρι σαν από λάστιχο κάνοντας τους πάντες να τα χάσουν και να το ξανατραβήξει πίσω αλλά και η Nakamura που κούνησε αδιάφορα τους ώμους της πριν βάλει κι εκείνη το χέρι της μέσα. Οι εναπομείναντες ακολούθησαν είτε νιώθοντας μερικές ενοχές βλέποντας την κίνηση των υπολοίπων είτε και αυτοί με τη θέληση τους με τον Kaiji να μένει τελευταίος και ο τον χρόνο να τελειώνει καθώς οι υπόλοιποι προσπαθούσαν να τον πείσουν.
“Τι θα κάνετε; Θα με αναγκάσετε;” στο μυαλό του νέου η επιλογή να μη φορέσει το βραχιόλι ήταν και η καλύτερη, δεν έβλεπε κανέναν λόγο να υποβάλλει τον εαυτό σου εαυτό.
“Μάντεψε,” είπε ο Greed και βουτώντας το χέρι του Kaiji το έχωσε μέσα στην τρύπα.
Το τελευταίο κλικ ακούστηκε και ο χρόνος μηδενίστηκε. Το κείμενο εξαφανίστηκε από την οθόνη του τραπεζιού αλλά τι θα έπρεπε να κάνουν από εκεί και πέρα;
«Πόνεσε η κοιλιά τους, μα τι πανικός, όμως έτσι πράττει ο φίλος ο σωστός. Είχαν μια ευκαιρία από την τρύπα αυτή να βγουν όμως επέλεξαν σαν φίλοι να φερθούν. Απλώθηκε ο πόνος, δες τι συμφορά, τώρα τους μένουν μόνο μερικά λεπτά…»
“Πάλι οι ίδιες βλακείες;” ρώτησε εκνευρισμένα ο Greed.
“Tsukushi!” φώναξε η Last Order.
“Δεν είναι τίποτα,” προσπάθησε να καθησυχάσει ο νεαρός προσφέροντας ένα αδύναμο χαμόγελο όμως δεν κατάφερε να πείσει κανέναν.
Η τεράστια γιγαντοοθόνη άναψε και μία αντίστροφη μέτρηση δεκαπέντε λεπτών ξεκίνησε πριν καλά καλά προλάβουν να συνειδητοποιήσουν τι γίνεται ενώ από την τρύπα όπου πριν από λίγο είχαν αποκτήσει τα βραχιόλια τους αναδύθηκε μία στρογγυλή πλάκα η οποία κάλυψε το κενό. Πάνω της ήταν σκαλισμένα κάποια σχήματα τα οποία μπορούσαν να μετακινηθούν.
“Παζλ;” ο Amari το κοίταξε καλύτερα.
“Ποιος έχει όρεξη για τέτοια τώρα;” ρώτησε ο Greed.
“Καλύτερα να ψάξουμε μέσα στο δωμάτιο για κάποιο αντίδοτο,” πρότεινε ο Okabe.
“Βγάζεις κάποια άκρη;” ρώτησε ο Cross τον Amari ενώ η Misaka.
Μόνο τότε αποφάσισε η μυστηριώδης φιγούρα να ξεμυτίσει πίσω από την κουρτίνα, μασουλώντας με όρεξη κάτι μέσα στα φουσκωμένα μάγουλά του, συνειδητοποιώντας ότι κάτι ανησυχητικό συνέβαινε.
“Αλήθεια τώρα;” σχολίασε ο Greed, βλέποντας πρώτος τη στοίβα από τις άδειες κονσέρβες που υψωνόταν μπροστά από το παράθυρο. “Και μετά θεωρούν εμένα άπληστο γουρούνι.”
Οι υπόλοιποι στου μεταξύ είχαν χωριστεί σε ομάδες, σε εκείνους που προσπαθούσαν να κάνουν φύλλο και φτερό το δωμάτιο και σε όσους θεωρούσαν ότι θα έβρισκαν κάποια άκρη μέσω του παζλ και πίστεψαν πως τη βρήκαν. Όπως όταν το σχέδιο στο οποίο καταλήξανε έμοιαζε να είναι η λύση του προβλήματος δεν υπήρξε καμία ανταπόκριση, τότε ήταν όταν άρχισε να σπέρνεται ο πανικός ανάμεσα τους.
“Δεν μπορεί, κάτι πρέπει να μας διαφεύγει,” ο Pariston έσκυψε από πάνω και κοίταξε το σχήμα με μεγάλη περιέργεια.
“Χμμμ; Θα ορκιζόμουν ότι κάτι μου θυμίζει,” έξυσε το κεφάλι του ο Greed.
“Ίσως το κλειδί να βρίσκεται εδώ μέσα…” είπε ο Aizawa.
“Έι, μπορείτε να ψάξετε για κάτι που μπορεί να σας θυμίζει κάτι τέτοιο; Και καλύτερα όσο πιο γρήγορα γίνεται, δεν μας μένει και πολύς χρόνος,” ο Amari έδειξε την οθόνη.
“Εύκολο να το λες, δοκίμασε κι εσύ να ψάξεις,” κοντοστάθηκε ο Badou κάπως ενοχλημένος και πλέον εμφανώς καταβεβλημένος.
Ο Kaiji κοντοστάθηκε με τη σειρά του, ένιωθε ήδη πιο αδύναμος και έκρινε πως το άγχος του έπαιζε μεγάλο ρόλο σε αυτό. Τα πιο ψύχραιμα άτομα στην αίθουσα φαινόταν να βρίσκονται και στην καλύτερη κατάσταση. Έφερε το χέρι επάνω στο στήθος του και το έσφιξε στο στέρνο του όταν έπιασε το μενταγιόν που είχε ανακαλύψει επάνω του νωρίτερα. Το κοίταξε κάπως αδιάφορα, όμως ξαφνικά ένιωσε μία αναλαμπή. Κοίταξε τους άλλους γύρω του έναν προς έναν ενώ πλέον απέμενε ελάχιστος χρόνος, όταν τελικά το μάτι του έπεσε ακριβώς επάνω σε αυτό που ήθελε. Διέσχισε το δωμάτιο με βαριά βήματα, νιώθοντας το σώμα του να εξαντλείται, χάνοντας μερικές φορές τον βηματισμό του όρμησε επάνω στον Oda και άρπαξε το κρεμαστό του. Οι υπόλοιποι τον κοίταξαν έκπληκτοι, θεώρησαν ότι τα έχασε, ο Aizawa θέλησε να τον σταματήσει όταν ο Cross του έκανε νόημα να μείνει πίσω ο Oda έγνεψε συγκαταβατικά.
“Τι στο διάολο;” ρώτησε με απορία ο Badou.
Έφτασε με κόπο στο τραπέζι, αναρωτήθηκε αν κάποιοι είχαν δεχτεί πιο δυνατή δόση από τους άλλους και άφησε κάτώ το κρεμαστό. Έβαλε το κρεμαστό του Oda μέσα στις χαραματιές και περίμενε. Χρειάστηκαν μερικά δευτερόλεπτα για να ακουστεί το κλικ και ο Kaiji άφησε ένα δυνατό γέλιο ανακούφισης και θριάμβου.
Το παζλ έδωσε σύντομα τη θέση του σε μία 3 σειρές που είχαν συνολικά 13 φιαλίδια. Όλοι κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και έπειτα στράφηκαν στον Kim.
“Ώστε κάτι σήμαιναν τελικά…” μονολόγησε σιγανά ο Amari.
Δεν χρειάστηκε καν να ρωτήσουν, ούτε να συζητήσουν την περίπτωση του, άρπαξαν τα 13 φιαλίδια και μερίμνησαν να δώσουν αμέσως τη πρώτη δόση στον Tsukushi ενώ οι υπόλοιποι φρόντισαν οι ίδιοι για τον εαυτό τους. Ο Kim δεν μπορούσε να ξέρει πού θα οδηγούσε όλο αυτό το παιχνίδι εναντίων του, όπως είχαν φανεί ήδη τα πρώτα κακά σημάδια. Έπρεπε να νιώσει ανακούφιση που όλο αυτό τελείωσε; Μάλλον όχι, άλλωστε όποιος κι αν ήταν αυτός που τους είχε φέρει σίγουρα διασκέδαζε με τα γεγονότα και δεν σκόπευε να τους αφήσει ακόμη σε ηρεμία.
“Μυρίζομαι μπελάδες…” σχολίασε ο Serious.
«Συγχαρητήρια. Καταφέρατε να μείνετε ενωμένοι όμως τίποτα δεν τελείωσε. Μέσα στη ζεστή φωλιά παραμονεύει ο κίνδυνος και δε θα αργήσει να χτυπήσει. Και τι χειρότερο από το να μην προστατεύεις τη φωλιά σου; Γι’ αυτό σύντομα θα πρέπει να αποφασίσουν όλοι, είτε το θέλουν είτε όχι… Για το ποιος θα μείνει και το ποιος είναι ο ένοχος, μέχρι η φωλιά να καθαρίσει ή να εξαφανιστεί για πάντα…»
Ήταν το μήνυμα που βρέθηκε κάτω από το κουτί στο οποίο ήταν τοποθετημένες οι φιάλες.
Μοιράζονται οι ρόλοι.
Σε αυτή τη φάση του παιχνιδιού δεν γράφετε στη συζήτηση μέχρι
να μοιραστούν όλοι οι ρόλοι και να δοθεί η έναρξη.
Μετά την έναρξη ξεκινάει η 1η Ημέρα όπου θα αρχίσετε να ψηφίζετε ποιον θεωρείτε ένοχο.
This topic is locked
:origin()/pre05/b98c/th/pre/i/2009/111/b/b/greed_fma_by_billieblack.jpg)
:origin()/pre04/9959/th/pre/i/2009/181/2/d/greed_again_by_billieblack.jpg)
