Δεν ξέρω αν υπάρχει ένας άνθρωπος που να με θυμάται εδώ μέσα πια, είμαι παλιό μέλος, αλλά αυτό το φόρουμ μου έκανε συντροφιά καθημερινή σε μια εποχή που την είχα μεγάλη ανάγκη, έτσι, απρόσωπη, ανώνυμη και χωρίς ανταλλάγματα.
Ο οτακισμός μου τότε δεν είχε όρια, ώσπου κάποια στιγμή χτύπησε την πόρτα μια κατάρα που λέγεται μη ανιμέιτεντ ζωή κι εγώ ένιωσα την ανάγκη να της την ανοίξω τρομάρα να μου ρθει. Δεν είναι ούτε καλύτερη ούτε χειρότερη, απλώς μυρίζει έντονα ανθρωπίλα. Για να μπούμε στο ψητό, παρόλο που βλέπω πια σπάνια άνιμε - με μια μικρή απογοήτευση ανακαλύπτω πως δεν έχω τη διάθεση να παρακολουθήσω σειρές, ούτε να διαβάσω μάνγκα - ο οτακισμός ναι είναι αλήθεια, ο οτακισμός καθόρισε τη ζωή μου ανεπανόρθωτα και αυτή είναι η εκδίκησή του που του γύρισα την πλάτη.
Για του λόγου το αληθές, σας παραπέμπω στο παρακάτω λινκ, μιας και έφτασε η ώρα να πέσουν οι μάσκες. Η ανωνυμία δε με εκφράζει πια αν και τότε ντρεπόμουν λίγο που ζούσα βυθισμένη σ' έναν κόσμο ζωγραφιστό, όταν οι άλλοι γύρω μου φέρονταν σαν "ενήλικες". Παρόλο που πολλά απ αυτά που έχω γράψει εδώ μέσα δεν με εκφράζουν πια, τώρα είμαι πολύ περήφανη που υπήρξα κάποτε κι εγώ οτάκου, και το λέω. Ερωτευόμουν, ονειρευόμουν, ζούσα και χαιρόμουν μέσα απ τον υπέροχο κόσμο των άνιμε για αρκετά χρόνια. Είναι κι αυτός ένας τρόπος να ζήσεις έστω και για λίγο. Άλλωστε τίποτα δεν κρατάει για πάντα.
Λονγκ λιβ ανιμέισιον εντ γκάντ μπλες μάνγκακα