42 replies to this topic

[Kamui]

Δεν έχω δει πέρα από το τρίτο επεισόδιο μέχρι στιγμής, αλλά πραγματικά, αυτή η σειρά είναι τόσο σε άλλα επίπεδα καλή και ενδιαφέρουσα που δεν μπορώ να μη μοιραστώ τις σκέψεις μου. Δε ξέρω αν υπάρχει άλλο sports anime που να εισάγει τόσο ξεκάθαρα ζητήματα υπαρξιακής φιλοσοφίας μέσα στην πλοκή του.

 

Θα παραμείνω πιστός στην ερμηνεία της κεντρικής φιλοσοφικής ιδέας ως προς την ανθρώπινη ματαιοδοξία. Αλλά πάει πολύ παρα πέρα. Το κεντρικό θέμα της σειράς δεν είναι μόνο η ματαιοδοξία του να προσπαθείς να φτάσεις στην κορυφή ενώ δεν πρόκειται ποτέ να τα καταφέρεις, αλλά η ίδια η ματαιότητα, το κενό του ταλαντούχου ανθρώπου που μπορεί να φτάσει ένα στάδιο της κορυφής, αλλά εξαιτίας αυτής της ικανότητας παύει να ενδιαφέρεται για τα αποτελέσματα αυτής της κατάστασης.

 

Spoiler:

Πάνω-κάτω όλοι κάποια στιγμή στη ζωή μας έχουμε κάνει όνειρα. Φαίνεται και στα μικρά flashbacks στο παρελθόν του smile, ότι κι εκείνος κάποτε έβαλε ένα στόχο. Δέθηκε όμως τόσο με το ταξίδι προς το στόχο, ώστε ο στόχος μετά την επίτευξή του έγινε απόλυτα μάταιος. Φαίνεται να αρκείται στην παράταση αυτού του ταξιδιού μαζί με το φίλο του, αλλά αυτό δεν παύει να είναι ένας τρόπος ψυχολογικής επιβίωσης απέναντι σε ένα κόσμο που δε φαίνεται να μπορεί ποτέ να καλύψει το κενό που έχει μέσα του. Γιατί ξέρει ότι όσο ταλαντούχος κι αν είναι, αυτό δε σημαίνει ότι γεννήθηκε για το ping pong, ή ότι αυτό τον κάνει κάτι σπουδαίο. Πρόκειται εξάλλου για ένα κατασκεύασμα του πολιτισμού για να κάνει ορισμένους ανθρώπους να αισθανθούν δυνατοί. Παίζοντας ένα παιχνίδι. Με ένα τραπέζι. Δυο ρακέτες. Και μια μπάλα. Ένα παιχνίδι με συγκεκριμένους κανόνες, όπου έξω αυτούς ακόμα και ο μεγαλύτερος πρωταθλητής είναι ένα τίποτα. Κι όμως, αυτοί που ποθούν τη δύναμη, αυτοί που έχουν το δαίμονα μέσα τους αλλά δεν είναι αρκετά δυνατός για να τους εξυψώσει, προσπαθούν να ξυπνήσουν αυτή τη δύναμη στους πραγματικά ταλαντούχους. Και ναι, ο δαίμονας υπάρχει και μέσα στον Smile, και τον επισκέπτεται, όσο και αν εκείνος κρύβεται στη σκοτεινή ντουλάπα ενός φοβισμένου εγώ που προτιμά να αρέσκεται στις ανέσεις μιας μέτριας καθημερινότητας αντί να αντιμετωπίσει τη βαθύτερη συγκρουσιακή φύση του, που δεν μπορεί να του προσφέρει πολλά παραπάνω από μια ίσως ακόμα πιο άμεση επαφή με την αίσθηση της απόλυτης ματαιότητας, αλλά που άν απελευθερωθεί, μπορεί να καταστρέψει τα πάντα, κάθε μάταιο όνειρο που φαίνεται να πληγώνει τον ίδιο. Πιστεύω λοιπόν ότι η φράση του δασκάλου σύμφωνα με την οποία ο Smile "είναι ένα τέρας", δεν έχει να κάνει απλά με τις ικανότητές του στο ping pong, αλλά και με τον ίδιο τον χαρακτήρα του. Νομίζω ότι ο λόγος για τον οποίο ο Smile δε χαμογελάει, δεν είναι απλά γιατι βρίσκει τα πάντα μάταια, αλλά γιατί καταβάθος φοβάται να αντιμετωπίσει τον εσωτερικό του δαίμονα που θέλει να παίξει το παιχνίδι έναντι στη ματαιότητα και να γελάσει εις βάρος της αποτυχίας των άλλων. Γιατί αν αφήσει αυτό να βγει προς τα έξω, θα κατασπαράξει το φίλο του, αυτόν που του χάρισε το πρώτο του όνειρο, που του έδωσε την παραμικρή επιβεβαίωση ότι ο ίδιος υπάρχει, ότι είναι άνθρωπος. Έτσι, αντί για δαίμονα, βλέπει έναν ήρωα. Αντί για συναίσθημα και πάθος, βλέπει ένα σκοπό, μια λειτουργία. Έτσι γίνεται ένα ρομπότ. Γίνεται ρομπότ για να μη γίνει τέρας, συνεπαρμένος από την οργή που νιώθει λόγω της εκμετάλλευσης που δέχεται από τους ματαιόδοξους "ανωτέρους" του, το σπρώξιμο προς μια μάταια προσπάθεια με επίπονα αποτελέσματα. Το ρομπότ έχει εξίσου υπεράνθρωπες ικανότητες με το τέρας, του λείπει όμως το πάθος. Θέλω να δω λοιπόν πώς θα εξελιχθεί στην πορεία ο Smile. Θα γίνει τέρας, ρομπότ ή άνθρωπος; Φαίνεται να θέλει να είναι το τρίτο, αλλά πώς μπορεί πραγματικά να πετύχει κάτι τέτοιο; Τι σημαίνει για τον Smile το να υπάρχεις και να είσαι άνθρωπος; Γιατί τα μοναδικά πράγματα που φαίνονται να τον κρατάνε στη ζωή είναι ο Peco και το ping pong. Το ένα τον κάνει άνθρωπο, το άλλο ενεργοποιεί μέσα του τη δύναμη για υπερβάσεις, που αν την εκτονώσει αρκετά, θα πατήσει πάνω στο πτώμα της ίδιας του της ανθρωπιάς. Ο Smile δε θέλει να φτάσει εκεί, γι' αυτό συμβιβάζεται. Πάλι όμως δε χαμογελά, και δε φαίνεται καν ικανοποιημένος με τη ζωή του. Απορώ λοιπόν αν θα θελήσει να κάνει τη μεγάλη υπέρβαση, όχι για χάρη κανενός σκοπού, αλλά έτσι, για το συναίσθημα που λείπει από τη ζωή του, για τον παλμό του αγώνα τον οποίο σίγουρα νιώθει, αλλά δε ζει στο maximum, ή αν θα αρκεστεί στους συμβιβασμούς μιας ρομποτικής ζωής που σχοινοβατεί ανάμεσα στην κτηνωδία που μας εξυψώνει και τη συμπόνια που μας μετριάζει.

Αυτή το μήνυμα έχει επεξεργαστεί από Kamui: 21 Ιούνιος 2014 - 02:23

[Putin]

Τέλος, η σειρά ήταν καλή εξαρχής αλλά από το σημείο που σοβάρεψαν κάπως τα πράματα κι έπειτα βελτιώθηκε ακόμη περισσότερο.

Όλοι οι χαρακτήρες συμπαθείς, αληθινοί και γαμάτοι, στην τελευταία κουβέντα των Smile και Dragon δεν ειπώθηκε κάτι το ιδιαίτερο αλλά ακόμη κι έτσι κατάφερε να μας δώσει να καταλάβουμε ό,τι άλλαξε μέσα τους.

Το τέλος δεν ήταν κάτι το αξιομνημόνευτο αλλά λειτούργησε σωστά, μετά τα credits είπα ένα "μπράβο" γιατί το άξιζε η προσπάθειά τους

[iristella]

Η σειρά ήταν απλά εξαιρετική. Υπήρχαν εξαρχής φιλοδοξίες λόγω συντελεστών και ευτυχώς το τελικό αποτέλεσμα δεν απογοητεύει. Η σκηνοθεσία του Masaaki Yuasa σε συνδυασμό με τον σχεδιασμό του Matsumoto Taiyou έδεσαν πάρα πολύ καλά μεταξύ τους και παρά το sketchy ύφος και χωρίς την αστραφτερή λεπτομέρεια που έχουμε συνηθίσει σε άλλες σειρές μπορούσαν και απέδιδαν τέλεια όχι μόνο το ύφος της εκάστοτε σκηνής , τις σκέψεις των χαρακτήρων αλλά πάνω από όλα και τις διαφορές στο POV.

Σαν υπόθεση θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι μία sport σειρά η οποία μιλάει για χίλια και δύο πράγματα πέρα από τα sport. Θα μπορούσε να μιλάει για το ping pong, θα μπορούσε να μιλάει για το tennis, θα μπορούσε να μιλάει για το κολύμπι. Θα μπορούσε να αναφέρεται σε κάθε δραστηριότητα γυρω από την οποία παθιάζεται κανείς και την ακολουθεί, για κάθε δραστηριότητα η οποία απαιτεί χάρισμα και σκληρή δουλειά και προσύλωση. Πολλά είναι τα πράγματα τα οποία σε φέρνουν πιο κοντά στους στόχους σου και οι θυσίες ενίοτε είναι πάρα πολύ μεγάλες. Και μπορεί και ενίοτε να μην είσαι το ίδιο καλός με κάποιον άλλο. Αλλά από την στιγμή που κάνεις αυτό που αγαπάς δεν μετράει. Αντίστροφα μόνο και μόνο επειδή έχεις ταλέντο σε κάτι δεν είναι απαραίτητο ότι πρέπει να έχεις και ανταγωνιστικότητα και διάθεση να το κυνηγήσεις ως life goal.

Πάρα πολύ η ανάπτυξη των χαρακτήρων τόσο του πρωταγωνιστικού διδύμου με τις δυναμικές στην σχέση Peco και Smile να εξελίσσονται διαρκώς, όσο και των δευτερευόντων χαρακτήρων όσο και του τυχαίου χωρίς σχέση με την πλοκή χαρακτήρα. Πέρα από την ιστορία η οποία προχωράει διαρκώς και βλέπουμε νέες εξελίξεις η αντίληψή μας για τα όσα έγιναν και γίνονται αλλάζει διαρκώς καθώς μαθαίνουμε το παρελθόν των χαρακτήρων και τον λόγο πίσω από τις αντιδράσεις τους. Κάθε ιστορία έχει λόγο υπαρξης στο ευρύτερο σύνολο.

Υπήρχε μία συζήτηση για το αν είναι υποτιμημένο ή όχι. Μπορώ με σιγουριά να πω ότι δεν απευθύνεται σε όλα τα γούστα, είναι διαφορετικό από την μέση sport σειρά που βλέπουμε αλλά υπάρχει ένα concsensus για την αξία του τίτλου. Σίγουρα θα ήθελα να είχε ακουστεί λίγο παραπάνω την άνοιξη που πέρασε αλλά δεν πιστεύω ότι θα άλλαζε κάτι.

[Kamui]

Spoiler: 5

Η ακαδημία Καγιο είναι σαν μεσαιωνικός στρατός από το Romance of the Three Kingdoms.

Δεν καταλαβαίνω την ομοιότητα με το Romance of the three kingdoms, σημειώνω πάντως ότι ο χαρακτήρας Masayuki Sanada είναι συνονόματος με τον γνωστό στρατηγό των Takeda. Δε βρίσκω κατάλληλες ομοιότητες για να πειστώ ότι πρόκειται για αναφορά με νόημα, πέραν ίσως αυτού του στοιχείου:

Even though Masayuki was never able to expand his territories as well as other daimyo, he is nevertheless often considered a talented daimyo, doomed by misfortune and the inconvenient terrains which surrounded his home domain. Toyotomi Hideyoshi had called Masayuki a person whose inside did not match his outside, that his allegiance was fickle and not to be trusted.

 

Spoiler: 9

Έκανα λογισμούς απορίας στο μικρό μονόλογο του Sanada έπειτα από την ήττα του. Αποδίδει το αίτιο της αγάπης της Yurie για τον Kazama στην ακλόνητη αφοσίωσή του στο άθλημα, ενώ πρόκειται ακριβώς για αυτό που τους χωρίζει. Θα ήθελα να έβλεπα περισσότερα σχόλια πάνω στη σχέση τους και το πώς ακριβώς αισθάνεται για τον Kazama. Μπορεί πράγματι μια γυναίκα όπως η Yurie να είναι ερωτευμένη με έναν άνθρωπο σαν τον Kazama; Μήπως αποτελεί φάρο για τα χαμμένα της όνειρα δύναμης, εισητήριο στη δόξα, θέληση για ευαισθητοποίηση ενός στιβαρού κολοσσού, ή απλώς βολικό προξενιό; Μάλλον πρόκειται για φαντασιώσεις του Sanada ώστε να δικαιολογήσει την κατάσταση και να επικαλύψει το ανέφικτο του έρωτα με ένα ον του οποίου τις επιθυμίες ο ίδιος δεν μπορεί να κατανοήσει και να ελέγξει.

Επίσης τρομερά ενδιαφέρουσα η αναφορά στο θέμα του "εαυτού". Όταν ο Sakuma ρωτάει τον Kazama γιατί παίζει Ping Pong, εκείνος απαντάει "για τον εαυτό μου". Όταν τον ρωτάει ο Sanada, απαντάει "για την ομάδα". Άραγε υποκρίνεται, ή μήπως αυτά ταυτίζονται καθώς ενόνωνται στο ίδιο σώμα. Ας μην ξεχνάμε πάλι τον μονόλογο του Sanada. Για να νικήσει την απόγνωσή του, λέει στον εαυτό του "Είμαι ο Masayuki Sanada των Kaio!" Αυτοπροσδιορίζεται ουσιαστικά μέσω της θέσης του στην ομάδα. Ουσιαστικά και οι δύο βρίσκονται σε παρόμοια θέση. Είναι τέτοια η απόγνωση που αισθάνονται από τη σκοτεινή άβυσσο της προσωπικής τους ζωής, που το εγώ ταυτίζεται με την ομάδα, δε θυσιάζεται πια για την ομάδα, έχει ήδη πεθάνει και είναι η ομαδα. Όχι ότι αυτό πραγματικά ισχύει. Με αρκετή πίεση, όπως φαίνεται στην πορεία, το εσωτερικό "εγώ" δεν πεθαίνει ποτέ.

 

Spoiler: 10

Μυστηριώδες επεισόδιο, γεμάτο από φαινομενικά shounen cliche που όμως είναι αρκετά ανατρεπτικά για το κλίμα της σειράς. Εγώ προσωπικά δεν περίμενα τέτοιο αποτέλεσμα.

Προβληματίστηκα έντονα σε σχέση με το μύνημα του επεισοδίου.

Συμπαθώ πάρα πολύ τον Kazama και παρόλο που τον θεωρώ θλιβερό έρμαιο μιας κατασκευασμένης από άλλους μάχης για επιβίωση, καταλαβαίνω και σχεδόν συμμερίζομαι την ιδεολογία του. Γιατί ρομαντικός μπορεί να μην είναι, ανταποκρίνετο πλήρως μέχρι στιγμής στα δεδομένα της πραγματικότητας, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο, εξού και τα αποτελέσματα. Κι όμως εδώ ο ρομαντισμός του Peco κάνει την υπέρβαση. Και όχι, δεν είναι καν κλισέ, είναι ένα ελαφρώς κεκαλυμμένο κάλεσμα του αυτοκαταστροφικού μας ρομαντικού εαυτού που ξεπερνά τις συμβάσεις της ζωής για να εναρμονιστεί απόλυτα με το Πνεύμα. Δεν πρόκειται για ένα ανόητο σόφισμα υπέρ της ζωής, πρόκειται για την αμφισβήτηση της ζωής και του ατέρμονου και επίπονου αγώνα για επιβίωση και φυγή από την άβυσσο του θανάτου. Ο Kazama κυνηγιόταν μια ζωή από το τραύμα της αυτοκτονίας του πατέρα του (δεν κατάλαβα τι ακριβώς έγινε αλλά δεν πρέπει να απέχει και πολύ). Νομίζω ότι μετά από τον αγώνα με τον Peco θα τον καταλάβει, θα δει ότι η ενασχόλησή του με τα πουλιά ήταν ίσως πιο ουσιώδης από τη δική του μέχρι στιγμής ενασχόληση με το ping pong. Γιατί όταν πετάς και γνωρίζεις ότι είσαι "εσύ" σε όλο σου το μεγαλείο, δεν υπάρχει πια ζωή, ούτε θάνατος, ούτε επιβίωση, ούτε μάχη, ούτε χιλιάδες μέτρα επικείμενης πτώσης, ούτε τίποτα. Μόνο παιχνίδι. Ο Peco ξέρει ότι μπορεί να καταστρέψει την καριέρα του, κι όμως αποφασίζει να παίξει. Ουσιαστικά διαλέγει μια διασκεδαστική αυτοκτονία αντί για μια μίζερη μάχη για επιβίωση.

Την πορεία που θα ακολουθήσει ο Kazama δεν τη γνωρίζω. Δε νομίζω να παρατήσει το ping pong αλλά σίγουρα θα αλλάξουν πολλά από αυτό τον αγώνα, και αμφιβάλλω αν θα τον κάνουν πιο αφοσιωμένο στο άθλημα.

 

[1451]

Για το τέλος της σειράς

Spoiler:

ο Πεκο συνεχίζει καί στο μέλλον να κάνει 360noscope όλους τους αντιπάλους του. Ο Smile συμβιβάστηκε με το να γίνει δάσκαλος σαν τον πεταλούδα προπονητή του. Ο χρόνος και οι κύκλοι του.

 

Για το ρομάντζο των τριών βασιλειών(μα καλά, δεν ξέρουν πως στους δυο τρίτος δεν χωρεί; ), δεν είχα τίποτα ιστορικές γνώσεις. Απλά σημείωσα-παρατήρησα ότι ο τρόπος προπόνησης θυμίζει στρατιωτική ακαδημία. Ξεφεύγει από τα όρια ακόμα και του στενού, αυστηρού επαγγελματισμού.

 

Για τους αγώνες που δίνουν κατά τη διάρκεια της σειράς

Spoiler:

μου αρέσει που έβγαζαν όλα τα χρώματα και άφηναν μόνο τα περιγράμματα των αντικειμένων και των αθλητών. Αυτό το tunnel vision που αποκτάνε όταν συγκεντρώνονται πάρα πολύ σε κάτι μέχρι και οι ήχοι του περιβάλλοντος δεν φτάνουν στα αυτιά τους. Φιλτράρονται και έρχεται μόνο ο ήχος της πλαστικής σφαίρας στις ρακέτες και το τραπέζι και η τριβή της σόλας με το δάπεδο.

[comic_machine]

Masterpiece!!! Απλά εξαιρετική!

[teo13]

Το Ping Pong δεν μου αρεσε ιδιαιτερα και το περιμενα παρα πολυ επειδη παιζω πινγκ πονγκ καθημερινα και αρκετες ωρες

[pasxaleas]

Για κάποιο λόγο δεν είχα όρεξη να τη δω τη σειρά όσο έπαιζε παρά τα πολύ καλά λόγια που είχα ακούσει αλλά χθες απο την βαρεμάρα μου είπα να την αρχίσω και πραγματικά ξεπέρασε όλες τις προσδοκίες μου.Οι χαρακτήρες ήταν ένας και ένας και οι αλληλεπιδράσεις τους τρομερές και όλα τα ζητημάτα που έθιξαν δεν ήταν βαρετές αμπελοφιλοσοφίες αλλά πολυ καλά ανεπτυγμένα ζητήματα σε σχέση με το ταλέντο την ανταγωνιστικότητα και την αγάπη για μια ασχολία.Κάθε σχέδιο που αποδίδει σωστά το έργο για μένα είναι επιτυχημένο και αυτό το κατάφερε η συγκεκριμένη δουλειά.Επίσης πόσο γαμάτο που βάλανε chinese va για τον Kong.

[pasxaleas]

Youtube Video

[pasxaleas]

Νέα ταινία από Yuasa

https://twitter.com/pingpong_anime/status/579625927602094080

[Hazuki]

Ήταν η τελευταία σειρά που μου είχε μείνει από Yuasa οπότε είπα να τη δω να φεύγει το backlog.

Περίμενα απλά ένα πορωτικό sports anime αλλά τελικά αποδείχθηκε κάτι σε coming of age πράγμα που μου άρεσε υπερβολικά.

Για άλλη μια φορά περίεργο animation που θεώρησα ότι είναι το thingy του Yuasa αλλά τελικά ρίχνοντας μια ματιά στα τελευταία chapter του manga

ήταν ο μόνος τρόπος να αποδοθούν σωστά τα match και οι διάλογοι που γίνονται εκείνη την ώρα μεταξύ των παιχτών.

Πάρα πολλοί και καλοί χαρακτήρες που σε μόλις 11 επεισόδια περνάνε τις φάσεις τους δείχνοντας εν συντομία

τις αλλαγές που έχει ένας άνθρωπος καθώς μεγαλώνει.

Τέσπα εκπληκτική σειρά, μία από τις λίγες που είδα μονοκοπανιά από τον φοβερό ρυθμό της. 

[pasxaleas]

Ανάλογα τη μέρα αυτή και το tatami galaxy είναι οι αγαπημένες μου σειρές του Yuasa,  αφού  έπιασες Yuasa Hazuki δες και το walk on girl, night is short to είδα προχτές ουσιαστικά είναι ένα story στο σύμπαν του tatami galaxy.

[Hazuki]

Ναι την έχω κατεβάσει και είναι ήδη περασμένη στο stickακι να την δω στην τηλεόραση το σουκου!