Ουσιαστικά δέχομαι ότι η ηθική της εποχής έχει ενδιαφέρον ως παράγοντας κατανόησης των χαρακτήρων, αλλά όχι ως κριτήριο αξιολόγησης των πράξεών τους.
Δηλαδή διαχώρισα την διαδικασία της κατανόησης και της κρίσης (με την έννοια της ηθικής αξιολόγησης), ως δύο ξέχωρες διαδικασίες που έχει η καθεμία το δικό της ενδιαφέρον.
Η ηθική της εποχής είναι μέρος του γενικότερου "πλαισίου" (το χρησιμοποίησα αόριστα για να καλύπτει οποιονδήποτε εξωτερικό παράγοντα, είτε είναι γεγονότα, είτε η κοινωνική δομή είτε οτιδήποτε). Το πως οι άνθρωποι της εποχής αξιολογούν τα πράγματα είναι ένας αντικειμενικός παράγοντας που επηρεάζει το πως αντιδρούν στο καθετί. Συνεπώς το να κατανοήσεις την ηθική της εποχής είναι χρήσιμο για να αντιληφθείς το συνολικότερο πλαίσιο και να το "χτίσεις" ρεαλιστικά στο μυαλό σου. Και αυτό είναι κάτι σημαντικό για να καταλάβεις έναν συγκεκριμένο χαρακτήρα, το πως θα μπορούσε να νιώθει και το γιατί θα μπορούσε να κάνει ότι παρουσιάζεται ότι κάνει.
Αυτή η διαδικασία (της κατανόησης) έχει αξία από μόνη της και ίσως είναι προϋπόθεση της οποιαδήποτε ηθικής κρίσης.
Πέρα από αυτό όμως, το να πω ότι ο παππούς μου έκανε καλά που δεν άφηνε την μητέρα μου να βγει το βράδυ βόλτα, επειδή θεωρούταν "ανήθικο" για το πλαίσιο του χωριού μου την εποχή εκείνη, δε νομίζω ότι έχει κάποια αξία για μένα. Φυσικά
έχει αξία να καταλάβω γιατί σκεφτόταν έτσι, αλλά όταν μπω στην διαδικασία της αξιολόγησης, θα το κάνω με τα δικά μου κριτήρια, λαμβάνοντας φυσικά πάντα υπ' όψιν την "ηθική πραγματικότητα" της εποχής, αλλά όχι υιοθετώντας την ως κριτήριο. Κι αυτό γιατί όταν μπαίνουμε στην διαδικασία να αξιολογήσουμε μια πράξη, για μένα είναι κάτι που έχει αξία για εμάς που είμαστε πραγματικά πρόσωπα και ζούμε στο συγκεκριμένο πλαίσιο της συγκεκριμένης εποχής.
Edited by Gilmaru, 27 April 2013 - 03:19.