Το χάρηκα πολύ το post σου αλλά στο συγκεκριμένο δεν μπορώ να συμφωνήσω. Το βιβλίο το διάβασα αρκετά μικρή (νομίζω στα 13) και από μετάφραση, οπότε δεν είμαι σίγουρη τι έχω χάσει, τι έχω ξεχάσει και τι θυμάμαι διαφορετικά. Με έκανε όμως και αγάπησα τον Ζίνσκιντ αρκετά ώστε να διαβάσω και τα άλλα τότε μεταφρασμένα του βιβλία ("Το Βιολοντσέλο", "Το Περιστέρι" και "Το Καλοκαίρι του Κυρίου Ζομέρ").3. "Το άρωμα", Πάτρικ Ζίσκιντ. Το πιο "δήθεν" πόνημα που έχω διαβάσει. Το βρήκα σε μια τιμή φτήνιας όταν θα έβγαινε η ταινία (ξεστοκάρισμα για να έρθει η καινούργια έκδοση και να αρμέξουν κόσμο) και είπα "τόσα λένε, ε, ας το πάρω να το διαβάσω". Bad call. Κακή γραφή, κακή απόδοση ατμόσφαιρας... Με δεδομένο το συγκεκριμένο χρονικό και θεματικό setting, έπρεπε να είχε κάνει παπάδες αλλά τελικά... άστα να παν'! Επιδερμικό, ψευτοπομπώδες, παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά ενώ είναι μια γελοιότητα. Αναρωτιέμαι όλοι αυτοί που λέγαν (ειδικά όταν βγήκε και η ταινία) ότι το βιβλίο είναι ΤΟΠ, αν εννοούσαν "κορυφή" ή το ξύδι. Μάλλον το δεύτερο.
Πέρα από τον παράγοντα του σοκ -είπαμε, ήμουν παιδούλα- ο κύριος λόγος που είχα αγαπήσει -και εξακολουθώ να θυμάμαι με αγάπη- αυτό το βιβλίο είναι η εντελώς νέα προσέγγιση που δίνει στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε την όσφρηση. Θυμάμαι ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκα τι σημαίνει η όσφρηση, τι σημαίνει το να μην την έχεις -ή να την έχεις κατά πολύ ανεπτυγμένη (...την όσφρηση και κατ επέκτασιν και τις υπόλοιπες αισθήσεις) και πόσο διαφορετικά και παρίας νιώθεις όταν αυτό που όλοι έχουν ως δεδομένο λειτουργεί εντελώς διαφορετικά για 'σένα. Αυτοί οι προβληματισμοί είναι όχι μόνο σημαντικοί για έμενα, αλλά και άκρως ενδιαφέροντες, έως και φιλοσοφικοί και είναι ο λόγος που είμαι συναισθηματικά δεμένη με αυτό το βιβλίο.
Διαβάζοντας την ανάρτησή σου συνειδητοποίησα ότι όντως ίσως ο πρωταγωνιστής να είναι γραμμένος μονοδιάστατα, αλλά δεν μπορώ να πω ότι συμφωνώ γιατί με τα τόσα χρόνια που έχουν περάσει δεν θυμάμαι αν αυτό είχε κάποιο λόγο (πχ για να σου δείξει την αποκοπή και την αποξένωση από το περιβάλλον και να υπογραμμίσει το πόσο ένα απλό πράγμα μπορεί να σε κάνει να αισθάνεσαι ξένος προς τον υπόλοιπο κόσμο) ή αν απλά ήθελε έναν αντιήρωα για να φτάσει στο σοκαριστικό ζενίθ του τέλους.
Εγώ πάλι από προσωπική εμπειρία θα αναγκαστώ να συμφωνήσω με την ma_foteini. Θυμάμαι η μετάφραση του "Ο δρόμος με τις φάμπρικες" ήταν το λιγότερο προβληματική. Έχω την θεωρία ότι αυτές που πάσχουν είναι οι μεταφράσεις που έχουν εκδοθεί με το άσπρο εξώφυλλο, αλλά δεν είμαι σίγουρη. Ο πατέρας μου πάντως τύχαινε να συχνάζει εκεί και είχε γνωρίσει τον ιδιοκτήτη με αποτέλεσμα να πάρει ουκ ολίγα βιβλία. Το οικογενειακό πόρισμα κατέληξε ότι είναι 50-50. Κάποια είναι αρκετά καλά και κάποια άλλα καταστρέφουν το κείμενο.Συγνωμη για την επεμβαση, αλλα από προσωπική εμπειρια και απο οσους εχω μιλησει, ο εκδόσεις ζαχαροπουλος φημιζονταν για χρονια για τις μεταφρασεις αποδόσεις τους. Παιζει οντως να ειναι τα πιο προσεγμενα που εχω διαβασει απο ελληνικες εκδοσεις. Θα παω να βρω το βιβλιο αυτο μονο και μονο για να δω αυτο που περιγραφεις, τοσο απίστευτο μου φαινεται να πεσανε σε ποιοτητα.
