59 replies to this topic

[mono]

Να προσθέσω και κάτι μάγισσες της Σμύρνης, κάτι άλλα παρακμιακά της Χρύσας Δημουλίδου (νομίζω ο γιος της βροχής or sth) και μια άλλη μπούρδα που είχα διαβάσει στο Λύκειο, κάτι με μέλισσες, που είχε γίνει και σειρά, μιας άλλης Ελληνίδας που διαφήμιζε τα βιβλία της στον Αλτερ.

~Παρένθεση. Στην προ 6ετίας παρέα μου, μόλις κάποιος επαναλάμβανε κάτι που είχε ήδη πει η κλασική ατάκα ήταν "Αγγελική Βαρελά". Και για όσους δεν ήταν εξοικιωμένοι με τις διαφημίσεις του Αλτερ πριν 6 χρόνια, υπήρχε μία περίοδος που κάθε δεύτερη διαφήμιση ήταν για το βιβλίο μίας Αγγελικής Βαρελά και σε κάθε διαφήμιση έλεγαν το όνομα της 45 φορές. Δεν διάβασα ποτέ κανένα βιβλίο της, δεν ξέρω καν κάποιο τίτλο βιβλίων της αλλά το όνομα της έχει χαραχτεί για πάντα στη μνήμη μου. Κλείνει η παρένθεση.~

Το πρώτο το διάβασα γιατί είχε γίνει τέτοιος ντόρος που είχα σκάσει. Το έκαναν δώρο στη μάνα μου οπότε έπεσε και στα χέρια μου. Αηδιαστικό απλά. Η συγγραφέας του νόμιζε πως γράφει κάτι σχετικό με female empowerement αλλά εκανε το ακριβώς αντίθετο. Παρουσίαζε την γυναίκα σαν μία manipulative bitch που χρησιμοποιούσε τους άντρες και κάτι ματζούνια για να ανέλθει κοινωνικά. Όπως έκανε και η συγγραφέας δηλαδή. Τυχαίο? Δεν νομίζω.

Το δεύτερο είναι άρλεκιν-σαπουνόπερα με την επίφαση του κοινωνικού προβληματισμού. Επίσης δώρο στη μητέρα μου και το διάβασα σε μια στιγμή απελπισίας που είχα ξεμείνει από βιβλία όταν δεν με είχε διαφθείρει ακόμα το ιντερνετ και διάβαζα σαν μπούστης. Το πρόβλημα μου με αυτά τα βιβλία είναι το εξής. Θες να γράψεις άρλεκιν κυρά μου? ΓΡΑΨΕ! Και ξέρεις κάτι? Θα το διαβάσω! Αλλά μην μου ντύνεις την απλοική σου ιστορία με ναρκωτικά και βία για να το παίξεις ψαγμένη και να πουλάει μούρη η μέση φοιτήτρια της νομικής ότι διαβάζει σοβαρά βιβλία!

Καλά το τρίτο το διάβασα στο λύκειο και μου το είχε προτείνει η τότε κολλητή μου ως αριστούργημα (αυτή μου το δάνεισε κιόλας). Θυμάμαι ακόμα τις γλαφυρές περιγραφές του σεξ, ότι την πρωταγωνίστρια την χτυπούσε αλύπητα η μοίρα αλλά σε σημείο που να θέλω να ξεριζώσω τα μάτια μου και μαντέψτε το τέλος! Της έκαναν λοβοτομή και ησύχασε... Αν ξεράσατε από την περιγραφή που να το διαβάζατε κιόλας.

Τελικά έχω διαβάσει πολλές παπαριές αλλά τουλάχιστον δεν έχω δώσει τα λεφτάκια μου...Είναι και αυτό μια παρηγοριά όσο να πεις...

[Tristessa]

^ Μου θύμισες τώρα τη Λένα Μαντά και το "Σπίτι δίπλα στο ποτάμι".
Δεν την ήξερα την κυρία και το βιβλίο μου το είχε δανείσει άτομο με παρόμοιο γούστο, οπότε το θεώρησα ασφαλές.
Γιατί το έκανα αυτό στον εαυτό μου; Δεν ξέρω τι ήταν χειρότερο, η ιστορία ή η εκτέλεση ή το ότι είμαι ψυχαναγκαστική και έπρεπε να το τελειώσω όσο άθλιο και προβλέψιμο κι αν ήταν.

[mirana_neko]

Για την Τζευν Ευρ τι έχετε να πείτε? Ένα αρλεκιν με πολλές σελιδες είναι αλλα του συμπεριφέρονται σαν το απολυτο αριστουργημα

[Anelis]

Εμένα μου άρεσε τρομερά και με είχε συναρπάσει. Από τα βιβλία που διάβασα σε μία μέρα.
Βέβαια τότε ήμουν 9 οπότε δεν ξέρω τι κριτική θα μπορούσα να κάνω.... Μου έχει μείνει όμως ως καλό βιβλίο και ακόμα θυμάμαι εκείνες τις ανατριχιαστικές σκηνές όπου ακούει φωνές και άλλα σχετικά.

Παρόλα αυτά δεν θα το έλεγα άρλεκιν. Με την ίδια λογική δηλαδή άρλεκιν λες και τα περισσότερα βιβλία της Jane Austen. Που όμως δεν είναι. Μάλλον το αντίθετο, όταν αναλογίζεσαι σε ποια εποχή γράφτηκαν και ποια ήταν τα ήθη και έθιμα τότε σχετικά με τις ελευθερίες των γυναικών. Και φυσικά είναι όλα τους καλογραμμένα ψυχογραφήματα της εποχής. Προσωπικά εκεί πιστεύω ότι βρίσκεται η αξία τους.

[OdyMonaxos]

Το βιβλίο που δεν μπορούσα να θυμηθώ. Η πιο φέηλ ιδέα στος αιώνας των αιώνων.

Dead poets society


Πήραν μια ταινία και προσπάθησαν να την κάνουν βιβλίο. Χωρίς να προσθέσουν τίποτα. Πραγματικά γυμνό.

[Maya-chan]

Θα έλεγα Twilight, αλλά παραείναι προφανές, οπότε θα βγάλω το άχτι μου για δυο(τέσσερα...) από τα σκουπίδια της ελληνικής λογοτεχνίας:

-Ο Καπετάν-Κώττας, της Γαλάτειας Γρηγοριάδου-Σουρέλη. Μας ανάγκασαν να το διαβάσουμε στην 5η δημοτικού γιατί θα ερχόταν στο σχολείο μας η συγγραφέας να μας μιλήσει (ήταν το τελευταίο της τότε). Σύντομα, μια ολόκληρη τάξη εντεκάχρονα ξέρναγε δεινόσαυρους. Απίστευτα κακογραμμένο βιβλίο. Δήθεν λυρικό ύφος που πετύχαινε να σε κάνει να χάσεις το μπούσουλα σε μισό κεφάλαιο, κάτι χρονικά άλματα που σε βάραγαν από το πουθενά, μελόδραμα, ξεδιάντροπη εθνική προπαγάνδα, διάλογοι σαν από κακή σχολική παράσταση και άλλα τέτοια ωραία. Δε βοήθησε ότι και η ίδια η συγγραφέας όταν ήρθε ήταν μια ψωνισμένη εθνικίστρια που μιλούσε σαν να μας είχε έρθει από έναν αιώνα πίσω. Δε χρειάζεται να πω ότι για όλη την υπόλοιπη παιδική μου ηλικία απέφευγα συστηματικά τα βιβλία της.

-Δαίδαλος/Ίκαρος/Ηρακλής του Λουντέμη. Γενικά το γράψιμο αυτού του ανθρώπου πότε μου αρέσει και πότε το μισώ. Αλλά τα τρία συγκεκριμένα πρέπει να είναι ότι χειρότερο έχει γράψει. Από τη μια γιατί μοιάζουν σαν πρώτα χειρόγραφα παρά σαν βιβλία κατάληλα για έκδοση, από την άλλη γιατί προσπαθεί τόσο πολύ να ταιριάξει τους μύθους στα διδάγματα που θέλει να περάσει που και δεν πείθει, και τους μύθους χαλάει, και εμείς τρώμε σελίδες από κύρηγμα χωρίς να φταίμε.

Βασικά υπάρχουν και πολλοί συγγραφείς τους οποίους σιχαίνομαι σε ότι έχουν γράψει, αλλά θα περιοριστώ στους ξεχωριστούς τίτλους για τώρα....

[mono]

Μα το άρλεκιν δεν είναι τόσο είδος ιστορίας (ρομαντική) αλλά τρόπος γραφής. Όταν παρομοιάζεις κάτι με άρλεκιν το κάνεις λόγω της προχειρότητας και της απλοϊκότητας της γραφής, το αν διαπραγματεύεται ρομάντζα είναι άλλο θέμα. Επομένως δεν νομίζω ότι το Τζέυν Έυρ εμπίπτει στην κατηγορία "είναι σαν άρλεκιν" καθώς μπορεί να έχει στον πυρήνα του μια ρομαντική ιστορία (όπως και τα περισσότερα έργα του Σαίξπηρ, δεν λέει κάτι αυτό) αλλά ο τρόπος γραφής ουδόλου προσομοιάζει ενώ παράλληλα η συγγραφέας καυτηριάζει διακριτικά τις συνήθειες της εποχής της.

[IAMNOONE]

Παραδεχτείτε το όμως. Υπήρχαν στιγμές που θελήσατε να κάψετε κάποιο. Εκείνο το βιβλίο που σας έκανε να χτυπάτε το κεφάλι σας στον τοίχο. Που σας έκανε να χάσετε την πίστη σας στην ανθρωπότητα. Εκείνο το απαίσιο και τρισκατάρατο "λογοτέχνημα" που έκανε το μυαλό σας να θέλει να βγάλει πόδια και να τρέξει προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Τα πρωτόκολλα των σοφών της σιών. Το διάβασα όλο, αλλά θέλησα να το πετάξω από το παράθυρο μετά. Το διάβασα προ κρίσης, μετά παρότρυνσης από έναν λίγο χαζούλη και παλαβό (με τέτοια θέματα) φίλο, και με σόκαρε. Δεν ξέρω ποιος διάβολος το έγραψε, ψυχολόγος, κοινωνιολόγος ή ό,τι άλλο, και δεν με νιάζει τί ήταν, εβραίος, έλληνας, γερμανός... Η διεστραμμένη εξυπνάδα και διερωτήσιμη νοημοσύνη που διακατέχει τον λόγο των υποτιθέμενων "συνομοτών", τις αναλύσεις που κάνουν και τα συμπεράσματα που εξάγουν, με άφησαν άφωνο. Αυτοί που το γράψανε, δεν ήταν συνομώτες, ήταν άρρωστοι, και μάλιστα πολύ. Από τη μια χαίρομαι που οι διανοούμενοι βεβαιώνουν κατηγορηματικά πως πρόκειται για ανυπόστατες χαζομάρες και νιώθω ασφαλής που δεν υπάρχει ο παραμικρός κίνδυνος άτομα σαν αυτά από τη μια να ήταν/είναι αληθινά κι από την άλλη να ασκούν και εξουσία κιόλας, παρασκηνιακή ή εμφανή, όμως το ότι "προβλέπει" την δημιουργία κραχ και οικονομικών κρίσεων, στημμένης και ιδεολογικά προωθημένης εξαθλίωσης πολλών, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι είναι κείμενο ηλικίας 100 περίπου χρόνων, μου έφερε λίγη ανατριχίλα. Ίσως είναι σύμπτωση η κρίση του 27 και η σημερινή, δεν ξέρω και δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι.

Αν δεν ήταν δικό μου το βιβλίο, θα πήγαινε αμέσως για ανακύκλωση. Worst book ever read.

Edited by IAMNOONE, 09 May 2012 - 11:41.

[mirana_neko]

εμένα δεν μου πολυάρεσε και το eat pray love. Δεν ήταν ιδιαίτερα του γούστου μου.Ούτε σαν ταινία μου άρεσε και πολύ. Ήταν βέβαια οτι πρέπει για ντοκιμαντερ του National Geographic ή του Travel channel

[miko-chin]

Το "Οι μεγάλοι έρωτες δε φοράνε νυφικό" της Μήτση Βαλάκα.
Έκανα το λάθος και δανείστηκα το βιβλίο από την κολλητή μου,η οποία με είχε πρήξει ότι η σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία έχει πολλά να δώσει.Okay...
Μάπα το βιβλίο,έχασα ώρες από τη ζωή μου,δε το τελείωσα και μου είπε η κολλητή μου σε δύο φράσεις τι έγινε στο τέλος.Τώρα τι δε μου άρεσε συγκεκριμένα,δε θυμάμαι γιατί έχει πολλά χρόνια που το διάβασα.

[Kenny]

Πίσσα και πούπουλα κι από μένα για το Μικρό Πρίγκηπα. Χαίρομαι που είμαστε πολλοί. Να φάει σκατά κι αυτός κι ο "πλανήτης" του.

Επίσης, δεν γίνεται να υπάρξει thread σαν το παρόν δίχως ξεχωριστή αναφορά, εύφημη μνεία, lifetime achievement award ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το, στον έναν, το μοναδικό, τον ανεπανάληπτο, το λεβέντη, τον τσίφτη, τον καραμπουζουκλή...

TOM MOTHERFUCKING CLANCY.

Ο άνθρωπας απλά δεν υπάρχει, δεν παίζεται, και κυρίως δεν παλεύεται. Για κανένα λόγο και με καμία δύναμη. Για όσους από εσάς δεν έχει τύχει ποτέ να δοκιμάσετε κάποιο από τα θεάρεστα έργα του, just pick whatever. Διάβασες ένα, τα διάβασες όλα. Executive summary: "Οι καλές Ηνωμένες Πολιτείες εναντίον κάθε λογής κακού έθνους που σε κάποια περίοδο της ιστορίας τα έβαλε μαζί τους (Αφγανιστάν, Ιράν, Παλαιστίνη, Κίνα, Βιετνάμ, Κολομβία, ΡΩΣΙΑ, ΡΩΣΙΑ, ΡΩΣΙΑ, ΡΩΣΙΑ, ΡΩΣΙΑ, ΡΩΣΙΑ)." Spoiler alert: Οι Ηνωμένες Πολιτείες πάντα νικάνε στο τέλος (cue: The_Star-Spangled_Banner.mp3).

Κι όλα αυτά, με το πιο corny narrative που μπορεί να αντέξει ο ανθρώπινος νους, συν μερικά metric fucktons από βρισιές και "badass talk". Μπορείς σχεδόν να ακούσεις το America Fuck Yeah να παίζει μέσα στο κεφάλι σου ενώ διαβάζεις με ψυχικό πόνο (ο οποίος γρήγορα μετατρέπεται σε σωματικό) σελίδες από οποιοδήποτε βιβλίο του.

Για την ιστορία, προσωπικά την πάτησα διαβάζοντας το Red Rabbit (χωρίς να έχω ιδέα τι με περιμένει).

[DoB]

Η Πωλλίνα Σίμονς ήταν ακριβώς το ίδιο αλλά απ' τη γυναικεία οπτική γωνία, απευθυνόμενη σε γυναικείο κοινό... So Kenny trust me I feel your pain.

Aυτό το thread είναι ο,τι πρέπει για να μην την πατάμε ανυποψίαστοι με ορισμένα βιβλία. Δώστε παιδιά υλικό να το αποφεύγουμε στο μέλλον.

[mirana_neko]

, κάτι με μέλισσες, που είχε γίνει και σειρά, μιας άλλης Ελληνίδας που διαφήμιζε τα βιβλία της στον Αλτερ.

\

Αν εννοείς το "...ύστερα ήρθαν οι μέλισσες" είναι του Ξανθούλη που έγραψε και το "Τανγκό Των Χριστουγέννων".

Προς Θεου μην επιχειρήσετε να διαβάσετε το "Κοιμητήριο Της Πραγας" του Ουμπέρτο Έκο... Έφτασα μέχρι τη σελίδα 250 και στην κύρια ιστορία δεν είχε μπει. Αν υπάρχει και κύρια ιστορία. Μόνο κάτι ασυνάρτητα μπερδεμένα πράγματα που πολύ απλά έχασα την μπάλα και το παράτησα. Επειδή έχω κολλήματα και δεν μου αρέσει να αφήνω τίποτα στη μέση θα επειχειρήσω κάποια στιγμή να το ξαναδιαβάσω και να το τελειώσω

[Maya-chan]

Ε, δεν έχει κάποια κύρια ιστορία. Είναι απλά η βιογραφία του πρωταγωνιστή που είχε μπλεχτεί σε όλες τις ευρωπαικές συνωμοσίες της εποχής ενώ προσπαθούσε να εκδόσει το έργο της ζωής του, aka, τα πρωτόκολλα των σοφών της σιων που ανέφερε ο IAMNOONE. Διάβασέ το σαν ιστορικό ή παράτα το αν δε θες να χάσεις χρόνο, γιατί σαν λογοτεχνικό όντως δε λέει.

[The Truth]

Προς Θεου μην επιχειρήσετε να διαβάσετε το "Κοιμητήριο Της Πραγας" του Ουμπέρτο Έκο... Έφτασα μέχρι τη σελίδα 250 και στην κύρια ιστορία δεν είχε μπει. Αν υπάρχει και κύρια ιστορία. Μόνο κάτι ασυνάρτητα μπερδεμένα πράγματα που πολύ απλά έχασα την μπάλα και το παράτησα. Επειδή έχω κολλήματα και δεν μου αρέσει να αφήνω τίποτα στη μέση θα επειχειρήσω κάποια στιγμή να το ξαναδιαβάσω και να το τελειώσω

Το έχω ακούσει από πολλούς που τα διάβασαν αυτό. Παρόλο που έχει πάρει πολύ καλές κριτικές ούτε εμένα μου άρεσε. Διαβάζοντας το οπισθόφυλλο πίστευα ότι θα είναι κάτι τρομερό γιατί μπλέκει τα πάνα μέσα, αλλά τελικά ήταν κάτι βαρετό, φάρμακο κατά της αϋπνίας.

Πάντως το βιβλίο που θεωρώ το πιο χάλια που έχω διαβάσει είναι το "Όλα σου τα 'μάθα μα ξέχασα μια λέξη" του Μπουραντά. Εμετικά άθλιο. Ο τύπος είναι καθηγητής στο οικονομικό πανεπιστήμιο Αθηνών, και ένιωσε την ανάγκη να γράψει ένα βιβλίο για το management. Με πρωταγωνιστή! Άθλια ιστορία που μπλέκει την διοίκηση επιχειρήσεων με το ρομάντζο και με το "αν θες μπορείς να καταφέρεις τα πάντα, αν αυτό σχετίζεται με τις επιχειρήσεις". Ευτυχώς είναι σχετικά μικρό, αλλά πολύ βασανιστικό.