143 replies to this topic

[Kamui]

Και μετά απο ένα κύκλο απο περεταίρω απόδειξεις ψυχοπάθειας χαρακτήρων, ανούσιο fidgeting γυναίων, και γυρω γυρω όλοι στη μέση το love pentagon, είχαμε ένα τουλάχιστον ευχάριστο επεισόδιο με γεγονότα.
Aκόμα και αν τίποτα σ' αυτή τη σειρά πλέον δε βγάζει νόημα, (το έχουμε συνηθησει μάλλον και δε μας χαλάει πια) τουλάχιστον έχει ωραία σκηνικά και πιασάρικη ατμόσφαιρα που σε απορροφάει.

Spoiler:

Κλασικό bro ξύλο χωρίς λόγο για αρχή, jazz break, ξαφνικά γεγονότα που προχωράνε την ιστορία σε απρόβλεπτους ρυθμούς, και σχεδόν ρομαντικό homolust πριν το φινάλε.Καταπληκτικό artwork βέβαια, οσο σαν σε όνειρο ή σε σειρά φαντασίας (όχι πως απέχει πολύ) σε κάνει να αισθάνεσαι πως βρίσκεσαι, η ατμόσφαιρα με έβαλε μέσα και απόλαυσα κάποιες σκηνές εως ένα βαθμό.
Αδυνατώ βέβαια να εντοπίσω όλο το drama point στον ανίατο ψυχικό πόνο των χαρακτήρων, πλέον έχω χάσει κάθε επαφή μαζί τους, κοιτάω έναν προταγωνιστή να κυλιέται στο πάτωμα θέλοντας να χουφτώσει ερμ να ζήσει αγνές ρομαντικές στιγμές με τη φίλη του, η οποία τον ξέρει τόσο καιρό αλλά δεν τολμάει καν να τον αγγίξει όταν ξαπλώνει πάνω της ψάχνοντας για παρηγοριά, αλλά μένει μόνο στα βλέμματα και τα δώρα.
Το θέμα είναι οτι όσο ωδεύει προς το τέλος γίνεται όλο και πιο προβλέψιμο, όπως ολόκληρο το "plot" της σειράς βασίζεται σε ένα συγκεκριμένο άξονα γεγονότων και αισθημάτων-σχέσεων μεταξύ των χαρακτήρων χωρίς κανένα ρεαλισμό και αυθορμιτισμό, έτσι προσπαθεί και να τελειώσει, με το να μπλέκει τα πάντα όσο περισσότερο γίνεται πριν έρθουν πάλι απότομα στη θέση τους με τους χαρακτήρες που αλλάζουν διάθεση όποτε απλά συμφέρει τη σειρά, κάνοντάς τους να πάσχουν απο κυκλοθυμία.

Αν ευχαριστιέμαι κάτι πραγματικά σ' αυτή τη σειρά είναι τα "jazz breaks" που αν θέλουν μας χαρίζουν σε κάποια επεισόδια.
Τώρα αν ζητούσα αντί για jazz breaks απο το βαθύ plot να είχε plot breaks απο την εμβάθυνση στην jazz θα ζητούσα πολλά?

Edited by Kamui, 28 June 2012 - 00:03.

[DoB]

Τέλειωσε κι αυτή η σειρούλα... Που την ευχαριστήθηκα και πέρασα καλά μαζί της, έστω κι αν τελικά είχε αρκετά flaws όπως αποδείχθηκε και δεν κρατήθηκε στο υψηλό επίπεδο του πρώτου επεισοδίου. Θα μου μείνει ως κάτι όμορφο - σα να κοιτάζεις ωραίο πίνακα, δεν πολυβγάζεις νόημα, δεν καταλαβαίνεις τη λογική του, αλλά χαίρεσαι με αυτό που βλέπεις - και χαλαρό slice of life, στο οποίο ξεχωρίζει αυτό που λείπει από πολλά anime όταν ασχολούνται με ερωτικά ζητήματα: ο αγνός ρομαντισμός. Χωρίς βέβαια ν' ασχολείται μόνο μ' αυτό, λες και είναι το μοναδικό πράγμα που αξίζει στη ζωή. Η δύναμη της μουσικής, η αξία της φιλίας και της οικογένειας, η επανάσταση, η δύναμη να παίρνεις τις δικές σου αποφάσεις και να κυνηγάς τα όνειρά σου, αν και δεν αποδίδονται με τον καλύτερο τρόπο, δένουν αρμονικά μεταξύ τους και συνθέτουν μια πολύ όμορφη εικόνα. Δίνω ένα 8.5/10 γιατί πραγματικά το απόλαυσα.

[Warchief]

Δεν είναι χαλαρό δεν είναι slice of life και δεν είναι χαλαρό slice of life

[DoB]

Eγώ χαλάρωσα πάντως.

[Warchief]

Έτερον εκάτερον :)

[Gomu Gomu No Mi]

Τέλος κι αυτό. Το ευχαριστήθηκα πάρα πολύ. Ειδικά οι χαρακτήρες ήταν ιδιαίτεροι και δενόσουν εύκολα. Όμορφο και το τέλος. Θα πάω να διαβάσω και το μάνγκα να δω τι λέει.

[Guest-13157]

-

Edited by Gbak, 20 August 2019 - 22:14.

[Vash Zoro]

Προσωπικά τη θεωρώ ένα μικρό διαμάντι και ότι παραδίδει σεμινάριο για το πώς πρέπει να σκηνοθετείται μια σειρά τέτοιου ύφους. Ο ρυθμός της ήταν εκπληκτικός, δίχως περιττολογίες και πολλές φλυαρίες, είχε διάρκεια που δε με κούρασε σε κανένα σημείο, φοβερό και λαμπρό artwork, ενδιαφέρον καστ πρωταγωνιστών. Είναι φοβερό το πόσο εύκολα μέσω της μουσικής σε παρασύρει και σε μαγεύει.

[Hazuki]

---Bump

 

 

Διάβασα τα προηγούμενα posts και δεν περίμενα να έχει γίνει τόσο χαμός όταν παιζόταν.

 

Σχετικά με τη σειρά, παραδόξως μου άρεσε πάρα πολύ. Δε λέω τιρένια αλλά α) μου αρέσουν τα τυριά β) δεν είμαι και ο μεγαλύτερος romance fan του κόσμου οπότε μένω στα λίγα που μπορεί να προσφέρει μια τέτοια σειρά. Το βασικό είναι ότι δεν μου έσπασε τα νεύρα με το κλωθογύρισμα που συνήθως υπάρχει σε τέτοιες σειρές, με αγαπάει, δεν με αγαπάει κλπ (βλέπε Kimi no Todoke). Στα θετικά της α) είναι μικρή ώστε δεν μπορεί να σε κουράσει β) ο χρόνος τρέχει νεράκι στη σειρά, χρόνια ολόκληρα γ) ωραίοι χαρακτήρες και πολλοί δ) καλή μουσική ε) καλό καθαρό σχέδιο με τρομακτικό animation κατά τη διάρκεια που παίζουν τα όργανα.

 

Στα αρνητικά α) επικεντρώνεται κυρίως στον πρίγκηπα Kaoru β) ρομάντζο με παρεξηγήσεις οι οποίες μπορούν να λυθούν σε 30sec αρκεί να μιλήσουν οι χαρακτήρες. Χμμ αυτά, δεν μπορώ να πω έχει αρκετά κλισέ αλλά τα χρησιμοποιεί σε ικανοποιητικό βαθμό που δεν κουράζουν και τα live sessions ξεκουράζουν από την ροή της σειράς. Τέλος μου άρεσε πως τελειώνει κάπως σαν coming of age σειρά δίνοντας τελικά σημασία στη φιλία και ότι τα ρομαντικά μπερδέματα είναι μέσα στο παιχνίδι της ενηλικίωσης (τελικά μάλλον μου άρεσε παραπάνω από όσο περίμενα ).

 

ps: Αυτό με τη θρησκεία πραγματικά δε το κατάλαβα αλλά επειδή ξέρω ότι οι Ιάπωνες το χρησιμοποιούν σαν thingy είπα οκ ο τύπος είναι χριστιανόπουλο στην Ιαπωνία, ι αμ ντιγκινγκ ιτ. Βέβαια μου κακοφάνηκε στο τέλος που ήταν η μεγαλύτερη ξενέρα του σύμπαντος αλλά αυτό δεν είναι αρκετό νομίζω για να μειώσει την σειρά.