Οι πρώτες σκηνές όσον ο Τζον ήταν ακόμα πτώμα ήταν κάπως τυχαίες θα έλεγα. Ο Ντάβος είχε την ιδέα να τον επαναφέρουν στην ζωή, λες και αυτό είναι κάτι που συμβαίνει κάθε μέρα στο σύμπαν της σειράς, μόνο και μόνο επειδή την είχε δει να γεννάει εκείνον τον δαίμονα (καμία σχέση με ζωή, το κάθε άλλο μάλιστα, ένα αγγελιαφόρος θανάτου ήταν το πλάσμα) και εκείνη συμφώνησε επειδή είχε δει κάποιον άλλον να το κάνει επίσης. Φαντάζομαι κάτι είχε νιώσει στον Τζον από την προηγούμενη σεζόν, καθώς βρέθηκε και ένας άντρας που αντιστάθηκε σε αυτό το καρέ καρέ πλάνο του γυμνού μπούστου της.
Μου άρεσαν η γενναίοι και πιστοί σύμμαχοι του Τζον που πρόσεχαν το σώμα του, όμως με κάνουν να αναρωτιέμαι ΓΙΑΤΙ κανείς τους δεν μίλησε για τους Περπατητές?! Σοβαρά, πριν δολοφονήσουν τον αρχηγό τους, αν ο καθένας μιλούσε σε δέκα άτομα, δεν θα έμεναν υποστηρικτές, πέραν τον τεσσάρων εγκεφάλων της δολοφονίας, να συμφωνούν με αυτό το εγχείρημα.
Η άφιξη των αγριών ακριβώς πάνω στην ώρα και μου άρεσε ιδιαίτερα η εκτέλεση των αδερφών που οργάνωσαν την δολοφονία του Τζον. Δεν το έκανε για παραδειγματισμό καθώς στην αμέσως επόμενη σκηνή εγκατέλειψε την θέση του, το έκανε καθαρά για δίκαιη εκδίκηση.
Αφού επανήλθε ο ήρωας μας, οι σκηνές είχαν φυσικότερη και ομαλότερη ροή. Η Κόκκινη Ιέρεια σαφώς και θα πίστευε πως βρήκε επιτέλους τον Πρίγκηπα της θρησκείας της μετά από αυτό το θαύμα και ο Ντάβος βρέθηκε να ακολουθεί καθώς 1. Το να συμβουλεύει είναι το μόνο που γνώριζε εδώ και είκοσι χρόνια 2. Μέχρι να μάθαινε όλη την αλήθεια για τον Στάννις και την Σηρήν δεν μπορούσε να κάνει κάποια άλλη κίνηση. Μετά ήρθε και η Σάνσα και ο Βορράς απογειώθηκε.
Πριν πάω στο κεφάλαιο του πολέμου να σημειώσω τον Εντ και τον αλμπίνο λύκο. Ο πρώτος είναι κλασσικό παράδειγμα δευτεροτρίτου χαρακτήρα, όπως ο Ντάριο, που πραγματικά δεν υπάρχει κανένας λόγος να πεθάνει για το ''δάκρυ του κοινού'' και μόνο. Χαίρομαι με το πως τον χειρίστηκαν και ολοκλήρωσαν την παρουσία του στην σεζόν απλά και όμορφα. Ο λύκος καλά που δεν εμφανίστηκε αργότερα. Έξυπνο πλάσμα, είχε δει τα άλλα δύο ζωντανά να πεθαίνουν για πλάκα και ζήτησε από τον σκηνοθέτη την απουσία του από τις σκηνές της μεγάλης μάχης.
Είναι τραγικό το ότι δεν μπορούν να δώσουν λίγο σάλιο παραπάνω για δύο με τρεις σκηνές με αυτά τα πανέμορφα ζώα.
Ο θάνατος του Ρουζ απαράδεκτος. Ίσως ο τελευταίος σημαντικός ρεαλιστής κακός την σειράς. Έχασε το κεφάλι του εμπιστεύομενος τον Ράμσεϋ, που εντέλει πέθανε όπως τον είχε προηδοποιήσει ο πατέρας του, σαν τρελό σκυλί. Θα προτιμούσα έναν καλύτερο θάνατο για τον μεγάλο Μπόλτον, όμως ειλικρινά δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι καλύτερο. Δεν του άξιζε να πεθάνει μαχώμενος και δεν θα μπορούσα να τον δω να πεθαίνει από την εκδικητική Άρυα. Ίσως αυτός ο τρόπος ήταν και ο καλύτερος τελικά.
Δεύτερο μισό και προετοιμασία πριν από την μάχη. Δεν θα σχολιάσω ιδιαίτερα, για το συντριπτικό μεγαλύτερο μέρος ήταν πολύ καλογυρισμένες σκηνές. Ο Πίτερ να μπαίνει στο μυαλό της Σάνσα, το γράμμα του Ράμσευ, η αποδοχή των αγρίων, όλα τους βαθμολογούνται με άριστα από μένα.
Μου άρεσαν οι οίκοι που επισκέφτηκαν και η αποδοχή ή άρνηση τους, όμως έπρεπε να μας είχαν δείξει και άλλους οίκους στο ίδιο επεισόδιο. Με τα να μας δείχνουν μόνο δύο κάθε άλλο παρά το γενικό κλίμα που επικρατεί καταλάβαμε. Το μόνο που κατάφεραν να περάσουν ως μύνημα είναι πως χωρίς τον Μικροδάκτυλο η νίκη των καλών δεν έρχεται. Ας έλεγαν όχι, το σωστό χτίσιμο υπαγορεύει να φανούν έστω μια με δυο σκηνές ακόμα διαπραγματεύσεων.
Για αυτούς που λένε πως το αποτέλεσμα της μάχης ήταν αναμενόμενο θέλω να μου απαντήσουν σε αυτό. Υπήρχε λόγος και τρόπος που ο εμμονικός με την εξουσία και την Σάνσα Μικροδάκτυλος να άφηνε την ευκαιρία της συμμαχίας με τον Βορρά να πάει χαμένη? Αν δεν ερχόταν θα ήταν εκτός χαρακτήρα και όχι το ότι δέχτηκε. Το γιατί δεν ήρθε νωρίτερα ήταν ώστε οι Μπόλτον να μην κλειστούν στα αδιαπέραστα τοίχη του Γουίντερφελλ αλλά να πολεμήσουν σε ανοικτή πεδιάδα, όπου τα άλογα των Ιπποτών θα είχαν εύκολο έργο. Τέλος δεν απάντησε στην Σάνσα με γράμμα ώστε να μην επέμβει ο Τζον και αρνηθεί την βοήθεια του.
Τώρα που τους έσωσε, ο Σνόου του είναι υπόχρεος, αν ήταν νεκρός δεν θα είχε καμία χρησιμότητα για εκείνον.
Η επιβίωση του Τζον στην μάχη ήταν θεόσταλτη, κανείς δεν αμφιβάλει για αυτό. Ο Λόρδος του Φωτός δεν τον επανέφερε χωρίς να έχει σχέδια για αυτόν. Όμως πρόκειται για έναν σκληρό και σαδιστή θεό που ξεγέλασε την ιέρεια του και θυσίασε τον Στάννις μόνο και μόνο ώστε να καταλήξει η Μελλισάνδρα να βρει τον Σνόου. Στην θέση του θα έτρεμα για το μέλλον.
Η σκηνοθεσία της μάχης ήταν εκπληκτική. Ήσουν μέρος της και την ζούσες μέσα από την οθόνη. Πόσα video games μπορούν να καμαρώνουν για αυτό και υποτίθεται ότι αυτή είναι και η δουλειά τους. Υπάρχουν σημεία του τύπου γιατί ο γίγαντας δεν κρατούσε ένα ρόπαλο ή μια ασπίδα και γιατί ο Ρίκον δεν έκανε ζιγκ-ζαγκ, που όντως σε κάνουν να αναρωτιέσαι, όμως δεν πάει στα κομμάτια. Απολαυστική εμπειρία.
Για τον Ρίκον πάντως, έλα μεταξύ μας, αν κάποιος σε έβαζε να τρέξεις για την ζωή σου, θα σκεφτόσουν να κάνεις όλες αυτές τις επιδέξιες κινήσεις? Έξω από τον χορό πολύ χορεύουνε. Στις ημέρες μας ακούς στις ειδήσεις πως κάποιον τον σημάδεψαν με όπλο και εκείνος πάγωσε στην θέση του αντί να κάνει την παραμικρή κίνηση και εδώ τουλάχιστον προσπάθησε. Ας μην γινόμαστε εξυπνάκιδες για ένα παιδί στο κάτω κάτω.
Τέλος, ικανοποιητική η σκηνή με το ''King in the North. Vol 2'', όπως και οι ομιλίες των ηγετών που προσκύνησαν. Ακόμα καλύτερες οι ματιές του Μικροδάκτυλου με την κοκκινομάλλα πόθο του. Άκουσα σε ορισμένα reviews του επεισοδίου πως ήταν λάθος του Πίτερ να αποκαλύψει στην Σάνσα το όνειρο του και συμφωνώ. Θεωρώ πως θα είναι αυτή που θα σφραγίσει τον τάφο του τελικά, όχι πριν την μετατρέψει καθ' εικόνα και ομοίωση του όμως.
Ο θάνατος του Ράμσεϋ ακριβώς όπως έπρεπε. Πλήρωσε την θέληση του να αποδείξει στον Βορρά την ηγεμονία του και το ότι υποτίμησε τους πόρους των αντιπάλων του. Χαρακτήρισε ένα ολόκληρο έργο και θα τον θυμόμαστε για πάρα πολύ καιρό, το μόνο σίγουρο.
Γενικά ο Βορράς αποτέλεσε το διαμάντι της σεζόν και μακάρι να γίνει παράδειγμα προς μίμηση για τις επόμενες.