Eίχα ψωνήσει το hearts in atlantis από την Αθήνα για έναν φίλο stephen-fanboy και πρόφτασα να διαβάσω καναδυό κεφάλαια καθώς κατέβαινα Ηράκλειο με το πλοίο. Είχε πάρα πολύ κατατοπιστικές και όμορφα γραμμένες περιγραφές, δηλαδή ακόμα κι ένα άτομο που δεν έχει ιδέα από Αμερική (πόσο μάλλον εκείνης της εποχής) μπορεί να φανταστεί ολόκληρο το σκηνικό με την παραμικρή λεπτομέρεια μέσα. Μόλις το τελειώσει θα του το σουφρώσω.
Επίσης κατι λίγο out of place για το dark tower (για όσους γνωρίζουν βιβλία και κόμιξ). Δανείστηκα τον πρώτο τόμο του comics adaption για να μην σκυλοβαριέμαι στο ταξίδι της επιστροφής, και διαβάζοντάς μου γεννήθηκε η εξής απορία: Είναι και το βιβλίο πνιγμένο σε αυτήν την συγκεκριμένη βαρβατίλα και σε τέτοιους αχεμ, όχι και τόσο συμπαθείς θυληκούς χαρακτήρες; Σε κάθε σελίδα που εμφανιζόταν ή αναφερόταν γυναίκα ένιωθα πάρα πολύ άσχημα.
Φταίει η Μάρβελ; Φταίει το ότι είναι το πρώτο βιβλίο της σειράς και από εκεί και πέρα βελτιώνεται η κατάσταση; Συνήθως η νταρκίλα από μόνη της δεν μου προκαλεί αποστροφή.
Μην ανησυχεις.Στη συνεχια μπαινουν στην ιστορια αρκετοι φυσιολογικοι χαρακτηρες χωρις ιχνος της βαρβατιλας του πρωτου βιβλιου.Ακομα και ο ρολαντ απο κλισε μοναχικος καουμποης μετατρεπετε στον αστειο σοφο παντογνωστη της παρεας και περνει πολλα ποιντ συμπαθιας.
Τωρα στο δευτερο βιβλιο μπαινει ενας καταπληκτικος γυναικιος χαρακτηρας και υπαρχει και ενας πολυ συμπαθης στο 4ο.Γενικα η υπολειπη σειρα απεχει ετη φωτος απο το πρωτο βιβλιο.(αν και και στο δευτερο ξεκιναει ετσι και θελει το χρονο του για να αποκτησει το στυλ των υπολειπων).
Keep reading
Edited by Kalamaris, 15 September 2012 - 14:13.
