1118 replies to this topic

[Anelis]

Τα ξέρω αυτά που λες, αλλά η ένστασή μου είναι ότι και να βασίζεσαι σε κάτι συντηρητικό, πάλι μπορείς να του δώσεις νέα χροιά (και ο Martin πχ βασίστηκε σε ιστορικές περιόδους που το να τις πεις "συντηρητικές" μάλλον θα είναι υποτίμηση, αλλά έγραψε αρκετούς γυναικείους χαρακτήρες και μάλιστα αρκετά ρεαλιστικά.) Το ότι 1 ζούσε σε παλιότερη εποχή, 2 ήταν συντηρητικός, 3 βασίστηκε σε κάτι πιο συντηρητικό, 4 δεν είχε εμπειρία, είναι σίγουρα παράγοντες που αιτιολογούν το γράψιμό του, αλλά για μένα δεν το δικαιολογούν. Και μόνο όταν σκεύτομαι τη θέση της γυναίκας πχ στην αρχαία Ελλάδα, όπου παρόλα αυτά είχαν γραφτεί κείμενα όπως η Μήδεια, η Αντιγόνη, οι εκκλησιάζουσες, επουδενί δεν μπορώ να τον δικαιολογήσω. Ναι μεν υπάρχουν "ελαφρυντικά" αλλά δεν παραμένει να είναι ένα κείμενο που απεικονίζει φτωχότερα το ένα από τα δύο φύλα.

Νομίζω ότι έχω καταλάβει τι εννοείς, αλλά (όπως φαίνεται) πιστεύω ότι τον δικαιολογείς με πολύ μεγάλη ευκολία. Βέβαια και αυτό το καταλαβαίνω, ειδικά από τη στιγμή που τουλάχιστον δεν τα πήρες αμάσητα, αλλά έχεις καθίσει να βρεις το γιατί είναι έτσι.

[Night Wizard Seal]

Και να σημειωθεί στα πρακτικά παρακαλώ ότι η βασιλεία της Galadriel στη Λοθλόριεν είναι ίση, όπως και η θέση της, με τον Βασιλιά Celeborn. Ειδικά η συγκεκριμένη χαρακτήρας παίζει πολύ σημαντικό ρόλο σε όλα αυτά τα βιβλία του Τόλκιν και τη θεωρώ από τις πιο ωραίες χαρακτήρες. Και την Άρουεν.

[OdyMonaxos]

Στο θέμα του ρατσισμού, ειδικά στον Lovecraft: ορισμένες ιστορίες του σήμερα, δυστυχώς, δεν διαβάζονται λόγω των υπερβολικών ρατσιστικών σχολίων. Και ναι, μπορείς να αγνοήσεις πως ο γάτος λέγεται "Νέγρος" στο διήγημα "The Rats in the Walls" (Προσοχή: διαβάστε το μεσημέρι, με τον ήλιο πάνω απ' το κεφάλι σας, και μακριά από τοίχους. Και ποντίκια.), είναι μια ασήμαντη λεπτομέρεια, αλλά το "The Horror at Red Hook" απλούστατα δεν διαβάζεται. Κάθε σελίδα και σχόλιο σχεδόν. Ακόμα να το τελειώσω.

Να 'σαι καλά ρε Trivia. Μου δώσες την τέλεια ασσίστ.


Οι ενστάσεις μου είναι οι εξείς.

Πρέπει να κρίνουμε το έργο με τα σημερινά κριτήρια;;
Είναι τα ρατσιστικά σχόλια υπερβολικά;
Γίνεται το βιβλίο απωθητικό για αυτό το λόγο;

Όχι, δεν έχει νόημα να τα κρίνουμε με τα σημερινά κριτήρια, αλλά με τα κριτήρια της εποχής. Γράφτηκε υπό κάποιες άλλες συνθήκες, αντανακλά αντιλήψεις της εποχής, της κοινωνίας και του συγγραφέα.
Όχι, δεν είναι υπερβολικά τα ρατσιστικά σχόλια. Είναι είτε ανάκλαση της εποχής και του συγγραφέα, είτε όχημα της πλοκής, είτε τρόπος παρουσίασης που εκμεταλλεύεται στερεότυπα. Δεν είναι προπαγάνδα, δεν μας επιρεάζει, δεν είναι κάτι το επικίνδυνο.
Όχι, ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε. Ο πραγματικός ρατσισμός είναι μια από τις αρνητικότατες πλευρές της πραγματικότητας, αλλά είμαστε αναγκασμένοι να τον αναγνωρίζουμε και να τον λουζόμαστε. Δεν μπορούμε να πούμε "κλείνω τα μάτια όπως κλείνω και το βιβλίο, και όλα είναι όμορφα". Από τη στιγμή που μπορούμε να ζήσουμε με κάτι τόσο αρνητικό, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί είναι κάποιοι άνθρωποι τόσο ευαίσθητοι όταν εντοπίζουν έναν απόηχό του σε ένα βιβλίο.

Γι' αυτό και τον θεωρώ ασήμαντο και δεν τον αναφέρω. Τα ίδια πάνω κάτω ισχύουν και για το σεξισμό και οτιδήποτε άλλο.

Κυρίες Anelis και Trivia, απλά δεν αφήνετε τους εαυτούς σας να απολαύσουν τα βιβλία. Εσείς χάνετε!!!

Αυτό που κατάλαβα είναι ότι από τη στιγμή που είσαι συνειδητοποιημένος για μια άποψη και να τη δεις σε ελάχιστο βαθμό σε ένα έργο και με λίγη κατανόηση πχ για την εποχή το ξεπερνάς και απολαμβάνεις την αληθινή μορφή του έργου. Σαφώς και κανείς δεν είναι τέλειος. Το λες άλλωστε και για τον Lovecraft που τόσο πολύ σου αρέσει. Αυτό να έχουμε στο μυαλό μας και happy reading!

Και κάτι ακόμα, ας κλέψω μια ατάκα...

Η φιλοσοφία του στυλ: «σφάξιμο με το βαμβάκι» δεν μας ταιριάζει... Το βαμβάκι το αφήνουμε σπίτι και στο σφαγείο μας χρησιμοποιούμε αποκλειστικά μπαλτάδες και αλυσοπρίονα...

Δεν κάνω αβαβά το ρατσισμό για να υπερασπίσω τον Στόκερ. Μπορώ να ασκήσω πολλή κριτική στο Στόκερ και στο έργο του. Το αργό τέμπο, η έλλειψη δράσης, η μικρή εξέλιξη της πλοκής, η μικρή εστίαση στον Κόμη... Δεν προσπαθώ να τον παρουσιάσω σαν τέλειο. Αλλά δεν σκοπεύω να τον κατηγορήσω για ασήμαντα θέματα.


Για τον Άρχοντα:


Μπορούμε να κατηγορήσουμε τον Τόλκιν για τους γυναικείους χαρακτήρες του; Μάλλον όχι. Άσχετα από τα στερεότυπα, υπηρετούν εξαιρετικά την πλοκή, ποτέ δεν υποβαθμίζονται, πόσο μάλλον χωρίς λόγο, και δένουν εξαιρετικά σε μια αντρική κατά βάση ιστορία. Κακά τα ψέματα, το Σιλμαρίλιον είναι η εξιστόρηση ενός πολέμου, ο Άρχοντας πέρα από πόλεμο έχει και το στοιχείο της επικίνδυνης αποστολής, και μάλιστα σε πρώτο πλάνο. Λογικό κι επόμενο είναι να μην έχουμε σε πρώτο πρώτο ρόλο τις κυρίες. Κακά τα ψέματα, είναι ιστορίες που στηρίζονται σχεδόν πάντα σε άντρες, απευθύνονται κυρίως σε άντρες και τις γράφουν συνήθως άντρες. Άλλες ιστορίες προτιμάνε κατά βάση οι κύριοι, και άλλες οι κυρίες.

Και να σημειωθεί στα πρακτικά παρακαλώ ότι η βασιλεία της Galadriel στη Λοθλόριεν είναι ίση, όπως και η θέση της, με τον Βασιλιά Celeborn. Ειδικά η συγκεκριμένη χαρακτήρας παίζει πολύ σημαντικό ρόλο σε όλα αυτά τα βιβλία του Τόλκιν και τη θεωρώ από τις πιο ωραίες χαρακτήρες. Και την Άρουεν.

Γλάστρα είναι ο Κέλεμπορν για μένα. Πουθενάς από τους λίγους.

(η Έογουίν, που σε κάποια φάση φτάνει στα όρια του να γίνει γραφική με τον πόθο της για τον Άραγκορν)

Αν θυμάμαι καλά (καλά θυμάμαι, απλά δεν έχω τα βιβλία εδώ πάνω να τα τσεκάρω),

Spoiler:

κατά βάση ποθεί την ελευθερία και την περιπέτεια που θα μπορούσε να της παρέχει ο Άραγκορν

Anelis για να φτιαχτείς, στο Μαύρο Πύργο, από το δεύτερο βιβλίο και δώθε, θα βρεις ένα κεντρικό χαρακτήρα πολύ καλοδουλεμένο, κόντρα στα στερεότυπα του ρατσισμού και του σεξισμού που αντιπαθείς. Όρμα.

[Anelis]

Κυρίες Anelis και Trivia, απλά δεν αφήνετε τους εαυτούς σας να απολαύσουν τα βιβλία. Εσείς χάνετε!!!

Έλα ρε Ody, τόσο ωραία το πάμε, αλλά ακόμα και μέσα στο καλαμπούρι μην προσθέτεις πατροναριστικές νότες. Υπάρχουν επιχειρήματα πίσω από όλα όσα λέμε και το να μας λες το πώς σκευτόμαστε, ε, είναι κομματάκι στα όρια του προσβλητικού.
Στα υπόλοιπα νομίζω έχω απαντήσει με τα προηγούμενα ποστ, οπότε δεν θα το κουράσω με το να τα επαναλάβω.

Όσο για το Μαύρο Πύργο, οι ενστάσεις μου είναι πέρα από τα στερεότυπα. Με απώθησε και ο τρόπος γραφής και πραγματικά κουράζομαι και μόνο στην ιδέα ότι θα πρέπει να διαβάσω άλλο ένα τέτοιο βιβλίο. Ίσως πιο μετά, όταν θα μου έχει φύγει το πολύ το άχτι να το συνεχίσω. Προς το παρόν, σειρά έχει το Salem's Lot.

[OdyMonaxos]

Ακόμα δεν έχω δει απάντηση στο βασικό μου επιχείρημα "αφού το ζεις, πως δεν μπορείς να το διαβάσεις;".

Και δεν νομίζω πως είναι πρσβλητικό αυτό που λέω. Καταλαβαίνεις πολύ καλά πως το εννοώ. Και δεν μπορεί να είμαστε τόσο ευέξαπτοι!

Ο Μαύρος Πύργος αλλάζει τελείως μετά το μικρό πρώτο βιβλιαράκι. Ειδικά το δεύτερο, είναι εξαιρετικό και με πολύ καλό γρήγορο τέμπο. Κάνει μια μικρή κοιλίτσα λίγο στη μέση, αλλά η αρχή και το τέλος είναι καταιγιστικά.

[Anelis]

Γιατί άλλο να το διαβάζεις στην καλύβα του μπαρμπα-Θωμά και άλλο να στο πετάει ο άλλος ως plot point (αναφέρομαι στον Lovecraft) τη στιγμή που δεν ισχύει καν. Άλλο να προσβάλει επειδή γουστάρει να προσβάλει και άλλο να κάνει κοινωνική παρατήρηση. Αν εσύ έχεις το κουράγιο να το προσπεράσεις, με γειά σου με χαρά σου. Πραγματικά είναι κατόρθωμα. Δεν είναι όμως κάτι το αυτονόητο.
Αν αυτό, μαζί με τα κατεβατά μου, δε σε ικανοποιεί και δεν το θεωρείς ως αρκετή απάντηση τότε σόρι αλλά δεν μπορώ να σου πω κάτι παραπάνω.

Και ναι, εγώ νομίζω ότι αυτό που μου λες είναι προσβλητικό, μαζί με τη νύξη ότι είμαι ευέξαπτη επειδή με πατρονάρεις. Μην το κλιμακώνεις, είναι κρίμα.

[amaya3]

odymonaxos, your privilege is showing

[iristella]

Και ο Μιχαλολιάκος έχει λόγο που ρέει, μήπως να τον βάλουμε και αυτόν στους κλασσικούς συγγραφείς?

Αnw ενδιαφέρουσα συζήτηση αλλα προσπαθήστε να μην ενταθούν τα πνεύματα παρακαλώ πολύ.

[OdyMonaxos]

Ξέχασα και την μάνα των μαχών, το Μάγο της Ατλαντίδας. Από ρατσιστικής ανάλυσης, είναι το απόλυτο χάος. Γράφτηκε από έναν Ιρλανδό ρατσιστή την εποχή που οι Ιρλανδοί ήταν θύματα ρατσισμού, ενώ πραγματεύεται στην ουσία μια σύγκρουση που δεν διέπεται απλά από ρατσισμό, αλλά από ρατσισμό επί ρατσισμού.

Spoiler: Σχηματική ανάλυση της πλοκής του Μάγου της Ατλαντίδας με όρους Α Β Γ Δ Χ Ψ

Σχηματικά, πρωταγωνιστής ο Χ, μέλος της φυλής Α. Κακός ο Ψ, που σχετίζεται με τις φυλές Β Γ Δ, οι οποίες τα βάζουν με την Α, αλλά σκοπός της Β όταν διαλύσει την Α, είναι να ξεφορτωθεί τις Γ και Δ. Ο κακός Ψ δεν ανήκει σε καμιά από τις Β Γ Δ, αλλά στην Ε, που θεωρεί τον εαυτό της ανώτερη από τις Α Β Γ Δ, εχθρική προς την Α, είχε υποδουλώσει την Β και τώρα μέσω του κακού Ψ χρησιμοποιεί τις Β Γ Δ.

(Robert Howard (δημιουργός του Κόναν του Βάρβαρου), φόντο το Λονδίνο του μεσοπολέμου, δράση με σπασμένα φρένα και πολύ καλή δουλειά στην παρουσίαση και την εξέλιξη. Οι Έλληνες μεταφραστές δεν μπορούσαν να μην κάνουν το φάουλ τους αλλάζοντας τον αρχικό τίτλο Skull face, και κάνοντάς μας τρελό σπόιλ. Να πάρει, γράφω τον τίτλο του βιβλίου και νιώθω πως σποιλεριάζω!!!)

odymonaxos, your privilege is showing

Συγγνώμη, δεν κατάλαβα τι εννοείς. Μπορείς να μου εξηγήσεις ωραία και σταράτα τι προσπαθείς να μου πεις;

[Trivia Spitting Monster]

Ody, δεν διαφωνώ με το ότι δεν είναι και το καλύτερο να προβάλεις σύγχρονα κριτήρια σε κείμενα άλλων εποχών. Αλλά έχω δύο ενστάσεις: πρώτον, δυστυχώς ή ευτυχώς, σε αυτήν την εποχή γεννηθήκαμε! Μπορείς να απομονώσεις τον εαυτό σου από το βιβλίο που διαβάζεις σε τέτοιο βαθμό; Σε μερικές περιπτώσεις γίνεται, σε άλλες όχι. Φυσικά, τα βιβλία έρχονται και φεύγουν, η αναγνώρισή τους αλλάζει σε κάθε εποχή απ' το κοινό (ο Μεγάλος Γκάτσμπι του Φιτζέραλντ που υπεραγαπώ δεν έτυχε ιδιαίτερης αναγνώρισης στην πρώτη του κυκλοφορία, αλλά έχει αναγνωριστεί ως κλασσικό σήμερα, η... Κωστούλα Μητροπούλου διαβάστηκε όσο καμία απ' την εποχή της, αλλά πέρα από μένα και τα obscure γούστα μου στη λογοτεχνία, ποιος την διαβάζει σήμερα, αλλά για την ώρα ζούμε σε αυτήν την εποχή, με αυτά τα κριτήρια. Δεν αποκλείω πως βιβλία που σήμερα θεωρούνται εξαιρετικά σε μερικά χρόνια ούτε που θα τα θυμάται κανείς. Αλλά μέχρι τότε, έχουμε καιρό!

Δεύτερον, οφείλει κανείς να συγκρίνει κάθε κομμάτι του έργου ενός δημιουργού με το σύνολο. Πιάσαμε τον Lovecraft, για παράδειγμα. Με ή χωρίς τον ρατσισμό, ο "Τρόμος στο Κόκκινο Αγκίστρι" είναι κακό διήγημα. Αργό, ασχολείται με ασήμαντες λεπτομέρειες, όχι ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό. Ο ίδιος άνθρωπος που σε έκανε να τρελαθείς απ' την ψαρίλα στη "Σκιά Πάνω απ' το Ίνσμουθ" ή δημιούργησε τον Κθούλου δεν έχει καμία σχέση με αυτήν την ανοησία. Ίσως είναι το ότι στις καλύτερες δουλειές του απουσιάζει ο ρατσισμός και αντίθετα επικεντρώνεται σε πανανθρώπινα αισθήματα, ΄πως ο τρόμος για το άγνωστο ή τους προγόνους που κρύβουν σατανικά μυστικά. Αλλά το "Κόκκινο Αγκίστρι"; Αυτό αναλώνεται συνεχώς στο πόσο κακοί και βρωμιάρηδες είναι οι μαύροι. Δεν τίθεται θέμα σύγκρισης, από άποψη ποιότητας.

[OdyMonaxos]

Δεν το 'χω διαβάσει το συγκεκριμένο βιβλίο, δεν ξέρω αν την παλεύει, αν είναι αριστούργημα, ή αν απλά δεν διαβάζεται. Σε εμπιστεύομαι, δώσ του να καταλάβει με το σιδεεροπρίονο, αν δεν είναι καλό. Αλλά απόριψέ το αν είναι κακό βιβλίο, όχι αν είναι ρατσιστικό βιβλίο. Κατά βάση το κριτήριο σχολιάζω.

Και κακά τα ψέματα, Λάβκραφτ είναι, κάτι καλό φαντάστηκα, έπεσα τελείως έξω φαίνεται.

Πάντως, για κάποιο λόγο, μπορώ να μην προβάλω τα της εποχής μας στα βιβλία. Ίσως γιατί με κερδίζουν συνήθως οι περιγραφές; Δεν ξέρω, δεν είχα ποτέ κάποιο τέτοιο πρόβλημα, από την εποχή που δίαβαζα Βέρν και είχε ο Άγγλος αξιωματικός τον Ινδό υπηρέτη ΚΑΙ την ορντινάτσα υπαξιωματικό.

Τη αναγνωρισιμότητα των βιβλίων είναι κάτι τρελά σχετικό. Άλλο να ξεκινάς από το μηδέν και άλλο με ώθηση από τη διαφήμιση (το επόμενο πρότζεκτ είστε, Ορυχεία του βασιλιά Σολομώντα), εξαρτάται και από το πόσο θα μείνουν στη μνήμη του αναγνώστη κτλ. Και αλλάζουν τα γούστα από εποχή σε εποχή.

Για αυτό το θέμα θα επανέρθω στο Δράκουλα. Δεν ήταν το πρώτο βιβλίο με βαμπίρ, αλλά συστηματοποίησε τις γνώσεις μας για αυτά, εισήγαγε τον δημοφιλέστερο χαρακτήρα του είδους, και τώρα πλέον κανένας δεν αναφέρεται σε αυτό. Μάλλον επειδή αφού όρισε τα πάντα σχεδόν για τους βρικόλακες, χάθηκε η μαγεία της ανακάλυψης σιγά σιγά και των εκπλήξεων. Πραγματική αυτοκτονία.

[iristella]

Δεν το 'χω διαβάσει το συγκεκριμένο βιβλίο, δεν ξέρω αν την παλεύει, αν είναι αριστούργημα, ή αν απλά δεν διαβάζεται. Σε εμπιστεύομαι, δώσ του να καταλάβει με το σιδεεροπρίονο, αν δεν είναι καλό. Αλλά απόριψέ το αν είναι κακό βιβλίο, όχι αν είναι ρατσιστικό βιβλίο. Κατά βάση το κριτήριο σχολιάζω.

Ποιός είναι αυτός ο οποίος θα κρίνει με ποια κρίτήρια θα απορρίπτει ο καθένας το εκάστοτε βιβλίο? Από την στιγμή που άμεσα ή έμμεσα προβάλλουν αντιλήψεις του συγγραφέα, είναι στο χέρι του καθενός - ακόμη και αν έχει υπόψην το κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο στο οποιο γράφτηκαν- να τα απορρίψει ή να τα αποδεχτεί. Γιατί το βιβλίο το διαβάζουμε τώρα, και κρίνουμε με βάση τις αξίες της σημερινής κονωνίας και αυτές τις οποίες έχει ο καθένας μας ώς άνθρωπος. Με ποια λογική λες σε κάποιον ότι κακώς δεν έχει τις ίδιες ευαισθησίες με σένα στον βαθμό που τις έχεις εσύ?

Και επί τη ευκαιρία θεωρώ το να αναγάγουμε σε "πολιτική ορθότητα" θέματα που απασχολούν τον άλλο ουσιαστικά - προεξοφλώντας το βάθος των ανησυχιών του- πάρα πολύ άσχημο. Πολιτική ορθότητα είναι το να σκανδαλιζόμαστε γιατί ο Ρεμπώ έλεγε "μουνί" όχι να μιλάμε για θέματα που σηματοδοτούν την πρόοδο μας ως είδος και κοινωνία.

[OdyMonaxos]

Με γνώμονα 1, την απόλαυση. Δεν χρειάζεται να στερούμαστε έργα τέχνης κριτικάροντας κάτι το οποίο στην ουσία δεν ανήκει στο ίδιο το έργο.

Με γνώμονα 2, την σταθερότητα. Το βιβλίο κατά βάση δεν αλλάζει. Θα κάνει λίγα ο συγγραφέας αν αποφασίσει να αλλάξει κάποια πράγματα όσο ζει, θα του κάνει λίγα η μετάφραση ή ίσως και οι διάφορες εκδόσεις, αλλά το βιβλίο κατά βάση θα παραμείνει ίδιο. Το κοινό από την άλλη δεν έχει καμία σταθερά. Δεν μπορούμε να προσπαθήσουμε να προσαρμόσουμε ο καθένας το βιβλίο σε εμάς με ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται. Εμείς οφείλουμε να προσαρμοστούμε.

Με γνώμονα 3, τα κριτήρια. Σίγουρα μερικά μικρά κομμάτια του περιεχομένου δεν μπορούν να γίνονται τα βασικά σημεία κριτικής του.

Με γνώμονα 4, το κίνητρο. Πάρα πολλοί κριτικοί και αναλυτές δεν περνούν από κόσκινο ένα βιβλίο για χάρη του φιλότεχνου κοινού. Συχνά γίνεται για σκοπούς εξάσκησης της λογοτεχνικής ανάλυσης, άλλες φορές με στόχο την κακοπροαίρετη κριτική.


Και, όταν κάποιος κριτικάρει ένα βιβλίο μόνο για θέματα πολιτικής ορθότητας λέγοντάς το ανάγνωσμα με στοιχεία ρατσισμού και σεξισμού, και μάλιστα ένα βιβλίο σαν το Δράκουλα που επ ουδενί δεν ενοχλούν αυτά τα στοιχεία, πως να το πω; Υπερβολική ευαισθησία; Αδύναμος αναγνώστης; Θα το πω πολιτική ορθότητα. Κάποιος ενοχλείται από κάτι που από τη σωστή σκοπιά είναι απολύτως δικαιολογημένο και ανάγει σε επίκεντρο της κριτικής ένα ασήμαντο στοιχείο που το θεωρεί πολιτικά λανθασμένο, άρα πρόκειται για πολιτική ορθότητα.

Το να συζητάμε για τη θέση της γυναίκας και τις φυλετικές διακρίσεις είναι θέματα που σηματοδοτούν την πρόοδο μας ως κοινωνία (και όχι ως είδος) είναι θετικό όταν τα συζητάμε για την κοινωνία. Όταν δεν μπορούμε να ανεχτούμε μερικές εμφανίσεις των φαινομένων αυτών σε έναν πάκο από χαρτί και μελάνι ή ένα έργο τέχνης, πως να το πούμε; Πολιτική ορθότητα; Άστοχη ευαισθησία; Δεν συζητούμε για κοινωνικά θέματα εδώ.

[iristella]

Ναι μόνο που κανείς δεν είναι πολιτικό ον επιλεκτικά. Δεν έχεις κοινωνική ευαισθησία επιλεκτικά. Κάτι τέτοιο προσδιορίζει όλες τις πτυχές της ζωής σου. Τουλάχιστον όταν την έχεις επειδή έχεις συνειδητοποιήσει κάποια πράγματα και όχι για λόγους πολιτικής ορθότητας την οποία τόσο σου αρέσει να επικαλείσαι.

Σε κάθε μορφή τέχνης ο αποδέκτης προσαρμόζει το έργο στα δικα του μέτρα και όχι το αντίθετο. Γι αυτό και υπάρχουν και οι πολλαπλές ερμηνείες και αναλύσεις. Η λογοτεχνία δεν έχει διαφορά. Μπορείς να κατανοήσεις κάποιες παραμέτρους αλλά και πάλι δεν μπορείς να είσαι στο μυαλό του συγγραφέα για να δεις τα πράγματα όπως αυτός. Επίσης από την στιγμή που κάτι υπάρχει μέσα στο έργο είναι κομμάτι του. Δεν είναι ανάγκη να "προσπαθεί" ο συγγραφέας να στο περάσει για να το αξιολογήσεις.

Όλα όσα λες είναι τα δικά σου κριτήρια με τα οποία κρίνεις ένα έργο με βάση τις δικές σου προτεραιότητες. Το να προσέξει κάποιος κάτι άλλο και να δώσει βάση εκεί, δεν είναι κάτι το οποίο μπορείς να βγάλεις άκυρο. Και προφανώς δεν μιλάμε μόνο για να απαξιώσει ένα ολόκληρο έργο με βάση αυτό. Υπάρχουν πολλές ενδιάμεσες καταστάσεις που σου εξηγήθηκαν.

[OdyMonaxos]

Για την κοινωνική ευαισθησία, δεν καταλαβαίνεις τι λέω. Αρνείσαι να καταλάβεις. Η κοινωνική ευαισθησία είναι η ευαισθησία προς τα διάφορα θέματα στον χώρο της κοινωνίας, όχι της λογοτεχνίας και δεν είναι επιλεκτικό αυτό. Επίσης αρνείσαι να δεις σε ποιες περιπτώσεις επικαλούμαι την πολιτική ορθότητα, μόνο στην λογοτεχνική ανάλυση και όχι στον κοινωνικό προβληματισμό!

Σε καμία περίπτωση δεν προσαρμόζει ο αποδέκτης το έργο στα μέτρα του. Αυτό θα σήμαινε να ξαναγράψει το βιβλίο! Ο καθένας το εξετάζει ανάλογα με τα γούστα του και τις απαιτήσεις του και καλείται να προσαρμόσει αυτά τα δύο στο κάθε έργο. Αλλιώς χάνει το νόημα. Δεν μπορείς να κρίνεις κάτι ως κάτι που δεν είναι. Δεν με ενδιαφέρει να δω το έργο όπως το έβλεπε ο συγγραφέας. Μ' ενδιαφέρει να δω το έργο όπως είναι. Σίγουρα όχι ξεκρέμαστο, ούτε όμως εξαρτημένο από το δημιουργό του.

Όσον αφορά την αξιολόγηση, κάθε τι έχει το ρόλο του και το βάρος του. Θα κρίνω το κάθε στοιχείο ανάλογα με αυτά. Επίσης, κανένα στοιχείο δεν είναι a priori αρνητικό ή θετικό.

Όσα λέω είναι δικά μου κριτήρια, που έχω διαμορφώσει μετά από σκέψη και βλέποντας και τα κριτήρια άλλων. Και μπορώ να βγάλω άκυρο ένα κριτήριο που δεν βασίζεται σε κάποια λογική ή σε κάποια στρεβλωμένη λογική. Και που το αποτέλεσμά του διαστρεβλώνει το βιβλίο.

Και για την ισοπέδωση και τις ενδιάμεσες καταστάσεις κριτικής, κανένας δεν φαίνεται να παρατήρησε πως είμαι ο μόνος που έχει θίξει το Δράκουλα για κάτι άλλο πέρα από το ρατσισμό και τη θέση της γυναίκας. Κριτικάρω, αλλά έχω ορισμένα κριτήρια, και ο ρατσισμός δεν τα συμπληρώνει για να βρεθεί στην κριτική μου.



Απ' ότι φαίνεται έχω γίνει ο κακός του νήματος.