1118 replies to this topic

[Anelis]

Το Έπος της Γεωθάλασσας ναι μεν αποτελείται από 6 βιβλία αλλά δεν είναι συνέχειες το ένα του άλλου. Είναι αυτοτελείς ιστορίες. Το 5ο μάλιστα αποτελείται και από short stories. Είναι όμως πιο πολύ εφηβικά/παιδικά, και φυσικά πιο light από κάποιες άλλες δουλειές της. Θα σου πρότεινα να ξεκινήσεις με τον Αναρχικό (είναι που τo διαβάζω κ εγώ τώρα) γιατί είναι κάπως πιο ενήλικο. Τσέκαρε πάντως και reviews των βιβλίων της στο goodreads για να μην πηγαίνεις στα τυφλά. :3

Αυτή το μήνυμα έχει επεξεργαστεί από Anelis: 27 Ιανουάριος 2012 - 00:47
typo :3

[laraska]

το διαβαζω

[plotolp]

Το Έπος της Γεωθάλασσας ναι μεν αποτελείται από 6 βιβλία αλλά δεν είναι συνέχειες το ένα του άλλου. Είναι αυτοτελείς ιστορίες. Το 5ο μάλιστα αποτελείται και από short stories. Είναι όμως πιο πολύ εφηβικά/παιδικά, και φυσικά πιο light από κάποιες άλλες δουλειές της. Θα σου πρότεινα να ξεκινήσεις με τον Αναρχικό (είναι που τo διαβάζω κ εγώ τώρα) γιατί είναι κάπως πιο ενήλικο. Τσέκαρε πάντως και reviews των βιβλίων της στο goodreads για να μην πηγαίνεις στα τυφλά. :3

Οκ! Θα ξεκινήσω λοιπόν είτε με τον "Αναρχικό των 2 Κόσμων" είτε και με "Τα Γενέθλια του Κόσμου" που είδα εξαρχής γιατί ούτε και εκείνο μου φάνηκε παιδικό. Πάντως θα ρίξω και μια ματιά στα reviews που λες όπως και στην βιβλιογραφία της, για να σχηματίσω μια καλύτερη γνώμη για κάθε βιβλίο της.
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τις πληροφορίες και τις συμβουλές σου.

[Anelis]

Μόλις τελείωσα το Jonathan Strange and Mr Norrell της Susanna Clarke.
Έχω φάει τρελό σκάλωμα.
Πραγματικά έχω εκπλαγεί με το πόσο καλογραμμένο και πρωτότυπο ήταν αυτό το βιβλίο. Δεν έχω διαβάσει τίποτα που να είναι παρόμοιο από άποψη υπόθεσης, και δεν έχω βρει κανέναν που να μιμείται τόσο άψογα το στυλ γραφής Jane Austen/Dickens. Και καλά ας αφήσω το αριστοτεχνικό pastiche στην άκρη. Το χιούμορ του βιβλίου είναι τόσο φυσικό που πραγματικά σε πιάνει απροετοίμαστο και γελάς σε κάτι άκυρες λεπτομέρειες. Κατ' εμέ είναι το πιο αντιπροσωπευτικό σύγχρονο κείμενο του περίφημου αγγλικού χιούμορ. Είναι υπόγειο, καυστικό και πανταχού παρόν. Σε κάποια σημεία μου θύμισε Pratchett αλλά με αυτό τον έντονο αέρα νωχελικότητας και καθοσπρεπισμού της Βικτωριανής εποχής.

Το βιβλίο είναι fantasy, αν πρέπει να το εντάξω σε κάποιο είδος, και αρχίζει σε μια Αγγλία του 1800 όπου η μαγεία έχει εξαφανιστεί. Αλλά όχι η "χόκους-πόκους" μαγεία. Για να κάνεις μαγεία πρέπει να είσαι τζέντλεμαν, και με τρόπους!

Δεν ξέρω πόσο και αν κατάφερα να σας μεταφέρω έστω και λίγο από το πάθος (ναι πάθος, αμ τι) για αυτό το βιβλίο, αλλά αν σας κίνησε την περιέργεια έστω και λίγο τρέξτε να το αρχίσετε!
Εγώ το "διάβασα" σε audiobook μορφή, με έναν αφηγητή που προσέθεσε πολύ στη μαγεία του βιβλίου.
Για όποιον ενδιαφέρεται το audiobook υπάρχει για download στο piratebay και τα γνωστά τορρεντάδικα.

Και σε περίπτωση που κάποιος το έχει διαβάσει ήδη, τον εκλιπαρώ να μου προτείνει κάτι παρόμοιο. (Το The Ladies of Grace Adieu and Other Stories της ίδιας το ξεκοκάλισα τη μέρα που τελείωσα το JS&MN)

[Tea-chan]

Λοιπόν, με τα τελευταία νέα, έψαξα σαν την τρελή και τελικά βρήκα το Warm Bodies του Isaac Marion, για να ξέρω τί να περιμένω.

Κατά πρώτον, όχι δεν είναι Twilight, με την έννοια ότι δεν είναι masturbation fantasy μιας πικραμένης ανεγκέφαλης housewife (κάτι για το οποίο είμαι 100% σίγουρη για τη Meyer), κι όχι επειδή ο συγγραφέας του συγκεκριμένου είναι άντρας, αλλά επειδή έχει κάτι παραπάνω να πει.

Τα ζόμπι στο βιβλίο είναι σαν άνθρωποι με κάποια εγκεφαλική ανωμαλία, σαν σύνδρομο down ή σαν να παίρνουν όλη την ώρα ναρκωτικά, μόνο που επίσης... είναι νεκροί, και τρώνε ζωντανούς. Υπάρχει μπόλικο αίμα στο βιβλίο, η αλήθεια είναι. Υπάρχουν επίσης πολλοί θάνατοι. Θετικό αυτό. Άλλο καλό του βιβλίου, όπως είπα και πιο πάνω είναι το απώτερο μήνυμα που θέλει να δώσει: ότι ο θάνατος έρχεται με πολλές μορφές.

Ο πρωταγωνιστής, αν και ζόμπι, σιγά-σιγά φέρεται πιο "ζωντανά" από πάρα πολλούς ανθρώπους, οι οποίοι, μέσα στον post-apocalyptic κόσμο που ζουν έχουν παραδοθεί στην απελπισία και δε "ζουν" καθόλου. Ο R (το ζόμπι μας, το οποίο δε θυμάται το όνομά του, αλλά ξέρει μόνο ότι άρχιζε από "R") αρχίζει να νοιάζεται και να ελπίζει για τους άλλους, καθώς η σχέση του με τη πρωταγωνίστρια είναι... περίεργη.

Να εξηγήσω: τα ζόμπια στο βιβλίο μπορούν να σκεφτούν, αλλά ωσάν άνθρωποι με ορισμένες εγκεφαλικές λειτουργίες νεκρές, δε μπορούν να μιλήσουν, να περπατήσουν καλά, να εκφραστούν γενικότερα. Μόνο γρυλίζουν όλη μέρα και κουτσοπερπατάνε από δω κι από κει μέχρι να έρθει η ώρα του "φαγητού". Σε ένα "γεύμα" ο R τρώει τον εγκέφαλο ενός πικρόχολου νεαρού και παίρνει τις αναμνήσεις του. Μαζί με τον νεαρό βρίσκει και τη ζωντανή ακόμα φιλενάδα του (ή μάλλον τέως, αλλά whatev) και στο βιβλίο, όταν ένα ζόμπι τρώει τον εγκέφαλο κάποιου, παίρνει και τις αναμνήσεις του. Ε, ο R παίρνει την κοπέλα στο αεροπλάνο που "μένει" (not really) για να περάσει καιρός μέχρι τα υπόλοιπα ζόμπι να ξεχάσουν ότι υπάρχει (γιατί τα ζόμπια δεν είναι και πολύ σκεπτόμενα πλάσματα -δηλαδή δεν είναι καθόλου-) και να τη κρατήσει ζωντανή.

Καθώς η Julie αρχίζει να τον εμπιστεύεται, αρχίζει το bonding και ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ, δεν υπάρχει πολύ μελόδραμα εκεί. Βασικά, δεν υπάρχει ολωσδιόλου. Το υποτιθέμενο romance δε πείθει καθόλου. Αυτό που πείθει όμως είναι το δέσιμο των δυό τους, κι αν ο κύριος Isaac δεν έκανε τη βλακεία να το πει romance, και το κρατούσε σε μια καλή φιλία μεταξύ δύο ειδών που προσπαθούν να αλληλοκατανοηθούν και να επιβιώσουν σε μία δυστοπία, τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα. Υπάρχει όμως και το άλλο: εκτός από την αρρωστημένη βάση του (HE FUCKING ATE YOUR BOYFRIEND'S BRAIN, LADY!), το γράψιμο το σκοτώνει.

Κι εδώ είναι και το μεγαλύτερο μειονέκτημα του βιβλίου: το γράψιμο.

• Ρε Marion, μάθε πρώτα να δίνεις pacing, τί πα να πει πρωτοπρόσωπη αφήγηση, να διαλέγεις λεξιλόγιο και μετά τράβα και γράψε. Η φωνή του R είναι νεκρή, κι όσο ταιριαστό αυτό ακούγεται μιας και είναι ζόμπι, κάνει κακό στη ταύτιση. Και ναι, υποτίθεται ότι πρέπει να ταυτιστούμε με τον R.
• Φίλε Marion, γιατί καλό μου λες ένα πράγμα στη πρώτη σελίδα και ΔΥΟ σελίδες μετά γράφεις κάτι που πάει κόντρα; Η αληθοφάνεια πάει περίπατο και το facepalm πέφτει σύννεφο.
• Καλέ μου άνθρωπε, καταλαβαίνω το μήνυμά σου, καταλαβαίνω τί θες να πεις, αλλά πέστα ΚΑΛΥΤΕΡΑ πανάθεμα! Μη με παίρνεις από το χέρι να μου το κοπανήσεις στο κεφάλι, ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ κι έτσι!
• Ψιτ, Marion, δε νομίζω ένας κατεστραμμένος κόσμος να έχει τα πράγματα που λες. Επίσης, μάθε να χτίζεις κόσμους καλύτερα, δε με έπεισες και πολύ με το setting (αν και μπορώ άνετα να πω ότι ο κόσμος πήγε κατά διαόλου, δεν έχω καθόλου καθαρή εικόνα).
• Βρε άνθρωπε, τελικά τί είναι τα ζόμπια σου; Μαγεία; Επιστήμη; Θέλημα θεού; Γιατί πας να τα μπλέξεις ΚΑΙ τα τρία και μπουρδουκλώνεις τα μπούτια σου;
• ΟΧΙ ΑΛΛΟ EXPOSITION. *σηκώνει πανό*

Είναι λυπηρό να βλέπεις μια ιδέα που, όσο αλλοπρόσαλλη κι αν είναι, να έχει τα φόντα να δουλέψει, αλλά να χαντακώνεται λόγω γραψίματος. Γενικά ήθελε πιο πολύ από τα πάντα: περισσότερες σελίδες για να παρουσιάσει τον κόσμο, περισσότερο χρόνο για τη σχέση των πρωταγωνιστών, περισσότερες σελίδες για το climax και οπωσδήποτε, καλύτερο λεξιλόγιο. Δε θα το έλεγα ακριβώς purple writing, αλλά έχει κάτι ορολογίες ώρες-ώρες που με έκαναν να ανασηκώσω το φρύδι. Για να μη πω ότι σε μερικές σκηνές ήμουν σε φάση: "ΟΚ... εδώ συγκινούμαι ή σκάω στα γέλια; :borednn9:" Πραγματικά δεν ήξερα. Το γεγονός ότι ένα ζόμπι ακούσει Σινάτρα και οι στιγμές με τη Julie μου θύμιζαν σε κάποια φάση Wall-E και Eve ήτανε surreal του κερατά και βγάζει γέλιο. Δε ξέρω αν ήθελαν όντως κάποιες σκηνές να είναι κωμικές ή απλά έτσι βγήκαν, αλλά με άφησαν λίγο κόκκαλο.



Δεν είναι καλό βιβλίο, αλλά δεν είναι και κακό βιβλίο. Είναι μια ενδιαφέρουσα ιδέα με ένα αναπάντεχσ ελπιδοφόρο μήνυμα που πήγε στράφι επειδή ο συγγραφέας δεν ήταν αρκετά καλός.


Η ταινία πολύ φοβάμαι ότι θα δώσει περισσότερη βάση στο ισχνό ούτως ή άλλως romance και θα το διαλύσει εντελώς. Επίσης, το γεγονός ότι το λάτρεψε η Meyer για τον "romantic lead" του, όπως είπε, δείχνει και το I.Q. αυτής της γυναίκας, αλλά αρκετά κακή έγινα για την ώρα.

Αυτή το μήνυμα έχει επεξεργαστεί από Tea-chan: 29 Ιανουάριος 2012 - 13:10

[Maya-chan]

^ Δηλαδή, αν το βασικό πρόβλημα είναι η παρουσίαση, παίζει να βγει καλό σε ταινία/σειρά/ότι σχεδιάζουν να κάνουν?

Also, μιας και μου το έφερε στο μυαλό, αφήνω εδώ ένα review για ένα άλλο ζομποβιβλίο που μου κίνησε πολύ το ενδιαφέρον.

[Tea-chan]

^ Δηλαδή, αν το βασικό πρόβλημα είναι η παρουσίαση, παίζει να βγει καλό σε ταινία/σειρά/ότι σχεδιάζουν να κάνουν?

Αν πραγματικά μείνουν στα σημεία που τόνισε ο Marion, ναι, αλλά ήδη από τις promo εικόνες φαίνεται ότι δεν το έχουν σκοπό.

Η ταινία φαίνεται πιο πολύ Twilight clone, παρά καλό adaptation: κατ'αρχάς, ο πρωταγωνιστής φαίνεται λάθος. Τον κάνανε έφηβο, ενώ στο βιβλίο είναι 25 με 30 και τον έβαλαν να φοράει εφηβικά ρούχα, ενώ είχε κουστούμι με κόκκινη γραβάτα και ναι, τα ρούχα του ήτανε σημαντικά στο βιβλίο για λόγους που δε μπορώ να αποκαλύψω χωρίς να δώσω spoiler. Επίσης, το romance στο βιβλίο ήταν ισχνό, κι αν δεν υπήρχαν δύο μόνο σκηνές, romance δε το λες, μόνο μια καλή φιλία.

Έπειτα, δε νομίζω να έχουν τα κότσια να δείξουν κάποιες σημαντικές σκηνές, μιας και το βιβλίο αναφέρεται σε όλες τις σωματικές λειτουργίες. Ναι, όλες. Σιγά μη κάνει η Summit τον κόπο. Χώρια που η πρωταγωνίστρια φαίνεται κούκλα στην αφίσα, ενώ στο βιβλίο ήταν τίγκα στις ουλές. Για να μη μιλήσω για το γεγονός ότι ήταν πόρνη από τα 14.

Κάτι που δεν ανέφερα, ίσως αυτό που πραγματικά έκανε καλά ο Marion ήταν η μεταφορά των ζόμπι με του ανθρώπους που πάσχουν από κατάθλιψη (ζωντανοί-νεκροί χωρίς σκοπό, χωρίς ελπίδα, τα βλέπουν όλα ανούσια, όλα είναι καταδικασμένα, χωρίς σημασία, απλά υπάρχουν και δε "ζουν" πραγματικά). Από αυτήν την κατάσταση προσπαθεί ο R να ξεφύγει. Είναι ένας τεράστιος συμβολισμός και είναι ο μοναδικός που δε σου τσιρίζει στ'αυτί μέσα στο βιβλίο' το καταλαβαίνεις από μόνος σου.

Αυτή το μήνυμα έχει επεξεργαστεί από Tea-chan: 29 Ιανουάριος 2012 - 23:49

[Yo! Master]

Μόλις τελείωσα το Jonathan Strange and Mr Norrell της Susanna Clarke.
Έχω φάει τρελό σκάλωμα.
Πραγματικά έχω εκπλαγεί με το πόσο καλογραμμένο και πρωτότυπο ήταν αυτό το βιβλίο. Δεν έχω διαβάσει τίποτα που να είναι παρόμοιο από άποψη υπόθεσης, και δεν έχω βρει κανέναν που να μιμείται τόσο άψογα το στυλ γραφής Jane Austen/Dickens. Και καλά ας αφήσω το αριστοτεχνικό pastiche στην άκρη. Το χιούμορ του βιβλίου είναι τόσο φυσικό που πραγματικά σε πιάνει απροετοίμαστο και γελάς σε κάτι άκυρες λεπτομέρειες. Κατ' εμέ είναι το πιο αντιπροσωπευτικό σύγχρονο κείμενο του περίφημου αγγλικού χιούμορ. Είναι υπόγειο, καυστικό και πανταχού παρόν. Σε κάποια σημεία μου θύμισε Pratchett αλλά με αυτό τον έντονο αέρα νωχελικότητας και καθοσπρεπισμού της Βικτωριανής εποχής.

Το βιβλίο είναι fantasy, αν πρέπει να το εντάξω σε κάποιο είδος, και αρχίζει σε μια Αγγλία του 1800 όπου η μαγεία έχει εξαφανιστεί. Αλλά όχι η "χόκους-πόκους" μαγεία. Για να κάνεις μαγεία πρέπει να είσαι τζέντλεμαν, και με τρόπους!

Δεν ξέρω πόσο και αν κατάφερα να σας μεταφέρω έστω και λίγο από το πάθος (ναι πάθος, αμ τι) για αυτό το βιβλίο, αλλά αν σας κίνησε την περιέργεια έστω και λίγο τρέξτε να το αρχίσετε!
Εγώ το "διάβασα" σε audiobook μορφή, με έναν αφηγητή που προσέθεσε πολύ στη μαγεία του βιβλίου.
Για όποιον ενδιαφέρεται το audiobook υπάρχει για download στο piratebay και τα γνωστά τορρεντάδικα.

Και σε περίπτωση που κάποιος το έχει διαβάσει ήδη, τον εκλιπαρώ να μου προτείνει κάτι παρόμοιο. (Το The Ladies of Grace Adieu and Other Stories της ίδιας το ξεκοκάλισα τη μέρα που τελείωσα το JS&MN)

Εύγε, νεάνις μου για την επιλογή σου (& αν δε νομίζω να είναι επειδή το έχω αναφέρει προσωπικά καναδυό φορές στο thread).

Είναι ίσως το καλύτερο βιβλίο που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια (& για την ακρίβεια μου άρεσε τόσο πολύ που το διάβασα 2 φορές μέσα σε 3 χρόνια & τώρα που κοντεύω τα άλλα 2 σκέφτομαι & για 3η).

Και on top of that, η αφήγηση του Simon Prebble μετατρέπει ένα φοβερό βιβλίο σε ακόμη καλύτερο. H φωνή του gentleman with the thistledown hair μου έχει μείνει στο μυαλό.

Δυστυχώς, όμως, δεν έχω κάτι παρόμοιο να προτείνω (δύσκολο εκ φύσεως μιας & το βιβλίο είναι tour de force όλων των μεγάλων Βρετανικών στυλ πεζογραφίας του 19ου αιώνα).

Spoiler:

Τελικά ποιοι ήταν οι 2 'μάγοι' που επέστρεψαν τη μαγεία στην Αγγλία? Ο Strange & ο Norrell? O Childermass & o Vinculus? O Segundus & o Honeyfoot? Ο Lascalles & o Drawlight?

[Anelis]

Μου έρχεται πάλι η όρεξη (με την άνοιξη) να διαβάσω το αγαπημένο μου βιβλίο από αυτά που έχουν περάσει από τα χέρια μου (ή το iPod μου) εδώ & κάποια χρόνια:



Jonathan Strange & Mr Norrell


Λαμβάνει χώρα στην Regency περίοδο της Αγγλίας (i.e. αρχές 19ου αιώνα), μιας alternative Αγγλίας, πολύ κοντινής στην πραγματική της εποχής αλλά όπου στο παρελθόν η μαγεία ήταν κάτι υπαρκτό.

Ένα φανταστικό συνοθύλευμα όλων των στυλ λογοτεχνίας εκείνου του αιώνα, από Jane Austen & comedy of manners μέχρι πολεμικές ιστορίες & γοτθικό τρόμο.

Και το audiobook είναι το καλύτερο που έχω ακούσει, μακράν.

Ντροπή μου που δεν το είχα προσέξει όταν το είχες ποστάρει. Θα το είχα απολάυσει σχεδόν ένα χρόνο νωρίτερα!

Πραγματικά από τα πιο καλογραμμένα (hint hint Tea-chan! ) βιβλία που έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό. Στας Αγγλίας κ στο εξωτερικό έχει γίνει της Πόπης με το συγκεκριμένο, αλλά δυστυχώς είσαι ο πρώτος που βρίσκω στο Ελλαδιστάν (πέρα από την υπέροχη κοπέλα που μου το πρότεινε <3 ) που να το έχει διαβάσει. Όταν το τελείωσα ήθελα να φανγκερλιάσω με κάποιον που να το έχει ολοκληρώσει αλλά δυστυχώς δεν μου έκατσε.

Spoiler: book spoilers

Εγώ νομίζω ότι ήταν ο Norrell & o Strange. O Norrell που τον δίδαξε και ο Strange που επανέφερε τις "υποσχέσεις" της φύσης στην επιφάνεια ξανά. Βέβαια οκ χωρίς τους υπόλοιπους δε θα συνεχιζόταν καν... XD
Πάντως εμένα ο χαρακτήρας που με ιντρίγκαρε πολύ ήταν ο Childemass. Θέλω να μάθω περισσότερα γι αυτόν!
Και θα ήθελα και περισσότερο φως στον Usklass (sorry για τα ορθογραφικά στα ονόματα, επειδή ήταν audiobook δεν ξέρω πώς ακριβώς γράφονται), στο τέλος όλο περίμενα να εμφανιστεί.

Btw έχεις διαβάσει/ακούσει το άλλο δικό της με τα short stories? Εκεί έχει μια ιστορία με ένα τυπά στο lost hope, ο οποίος έχω την υποψία ότι παίζει να είναι ο πατέρας του gentleman with the thistledown hair.

Με το που το τελείωσα ήθελα να το ξαναδιαβάσω. Βέβαια άντεξα μόνο τα 2 πρώτα κεφάλαια γιατί βρήκα το The Ladies of Grace Adieu και ηρέμησα κάπως.

[Tea-chan]

Πραγματικά από τα πιο καλογραμμένα (hint hint Tea-chan! )

LOL, κι αν σου πω ότι το έχω κατεβασμένο τρεις μέρες τώρα, αλλά περίμενα να τελειώσω το Warm Bodies για να το αρχίσω;

Το ξεκινάω ευθύς αμέσως.

[Yo! Master]

Spoiler: book spoilers

Εγώ νομίζω ότι ήταν ο Norrell & o Strange. O Norrell που τον δίδαξε και ο Strange που επανέφερε τις "υποσχέσεις" της φύσης στην επιφάνεια ξανά. Βέβαια οκ χωρίς τους υπόλοιπους δε θα συνεχιζόταν καν... XD
Πάντως εμένα ο χαρακτήρας που με ιντρίγκαρε πολύ ήταν ο Childemass. Θέλω να μάθω περισσότερα γι αυτόν!
Και θα ήθελα και περισσότερο φως στον Usklass (sorry για τα ορθογραφικά στα ονόματα, επειδή ήταν audiobook δεν ξέρω πώς ακριβώς γράφονται), στο τέλος όλο περίμενα να εμφανιστεί.

Btw έχεις διαβάσει/ακούσει το άλλο δικό της με τα short stories? Εκεί έχει μια ιστορία με ένα τυπά στο lost hope, ο οποίος έχω την υποψία ότι παίζει να είναι ο πατέρας του gentleman with the thistledown hair.

Spoiler:

Το καλό είναι ότι δε μπορείς να πεις ποιο ζευγάρι ακριβώς & όλα έχουν a case to be made for them.

Σίγουρα ο Strange & Norrell είναι το εμφανές, αλλά π.χ. ο Segundus & ο Honeyfoot ήταν αυτοί που ξεκίνησαν το όλο πράγμα, η συνάντηση του Vinculus με όλους τους υπόλοιπους βασικούς χαρακτήρες του βιβλίου είναι πολύ σημαντική για την περαιτέρω πορεία τους & και αυτός, o Childemass ήταν μάγος (αλλά μη gentleman δεν 'έπιανε'), κτλ.

Και ναι, το έχω διαβάσει το The Ladies of Grace Adieu & Other Stories & αυτό πολλαπλές φορές - βασικά όπως & εσύ με το που τελειώνω το βιβλίο & θέλω more of a fix.

[Anelis]

Spoiler:

Ναι αλλά στην αρχή του βιβλίου ο Segundus λέει ότι μίλησε με τον Vinculus (τότε δεν ξέρει ότι τον λένε έτσι) και του είπε ότι δεν είναι αυτός ο μάγος της προφητείας.

Κρίμα που δεν έχει βγάλει κ άλλα βιβλία.

[laraska]

αντι να διαβαζετε ζομποβιβλια δειτε καμια ταινια με ζομπι .... δεν κανει να ειστε τοσο απαιτητικες με δαυτα αλλωστε βλεπετε και το θεμα που εχουν ..

[Maya-chan]

^ Αντιθέτως, τελευταία έχουν βγει πάρα πολλά καλά με αυτό το θέμα.

[Anelis]

ΦΑΚ ΓΕΑ!

Zombie survival guide, World War Z, Pride & Prejudice & Zombies, Hater, Feed, Autumn...
Μερικά είναι τόσο καλά που συναγωνίζονται τις ταινίες στα ίσα.

Πάντως μου χαλάτε το spam με Jonathan Strange & Mister Norrell.
Ντροπή!