150 replies to this topic

[denisuki~]

Soundtrack/Σχέδιο; Εξέλιξη σίγουρα (και μπορεί και τα 2 να είναι καλά χωρίς τεχνολογία αιχμής, αρκεί να είναι εκφραστικά, οπότε δεν είναι ορθή δικαιολογία η ύπαρξη και μόνο υψηλότερης τεχνολογίας, αν και παίζει το ρόλο της φυσικά)

Υπόθεση: Σταθερό μάλλον με ανοδικές τάσεις (γίνονται όλο και πιο πολύπλοκα όσο περνάει ο καιρός σε γενικές γραμμές).

Χαρακτήρες: Σταθερότατα σε υψηλά επίπεδα.

Διάρκεια ζωής: Καθαρά πτωτική η τάση. Δεν υπήρχε κάποιο καινούργιο anime που θα καθόμουν να το δω πολλές φορές (τουλάχιστον μετά το 2002).

Όλα αυτά που λέω είναι η άποψη μου φυσικά και αναφέρομαι σε anime-σταθμούς για κάθε έτος/σεζόν και αυτό γιατί σαβούρες πάντα υπήρχαν και υπάρχουν, η κάθε εποχή χαρακτηρίζεται από τα καλά της έργα κατ' εμέ. Το ότι υπάρχει μια τάση να πληθύνουν οι σαβούρες ειδικά τα τελευταία 2-3 χρόνια είναι αλήθεια όμως.

[Lockie]

πιστευω ότι περα απο ελαχιστες εξαιρεσεις εχουν αρχίσει να φθήνουν τα ανιμε...λοιπουν τα πρωτότυπα σενάρια για αρχη...εχετε παρατηρησει πόσα ανιμε βγαινουν που είναι remake παιχνιδιων...η ανιμε διχως λόγο ύπαρξης...και νομιζω πως όντως εχει μαζευετει πολύ σαβουρα...
κατι που δεν θα το καταλάβαινα ενα η δυο χρόνια πριν αλλα οταν φτασεις στο σημειο να εχεις δει πολλες διαφοτικες σειρες αρχίζεις και παρατηρεις διάφορα πράγματα που παλαιότερα λογο του ενθουσιασμου σου δεν θα τα έβλεπες...
τι να πω δεν ξερω ίσως να φταιει ότι μου αρεσουν πολυ οι παλιες σειρες αλλα απο ότι εχω δει τελευταία είναι αυτα που μου μένουν...και ναι το σχεδιο μπορει να βελτιώθηκε αλλα φτάνει αυτο για να πεις πως μια σειρα είναι καλη?

[Strawhat_Nikos]

πρωτα απ ολα εχω μια απορια... δεν απαγοευωνται τα γκριγκλις? τι εγινε ξαφνικα με αυτο το θεμα και οι μισοι γραψαν ετσι?...

Οπως και να χει δεν θεωρω πως το 2000 αποτελει καποιο σημειο αναφορας στα ανιμε εξακολουθουμε να βλεπουμε καλα και κακα ανιμε οπως παντα... αν και θα ελεγα πως εχουμε περισσοτερα καλα ανιμε τελευταια και πρωτοτυπα επισης...

death note, naruto (untill 135) ,one piece (απιστευτη εξελιξη...),elfen lied,nodame... και αλλα...

[Phantom Duck]

πρωτα απ ολα εχω μια απορια... δεν απαγοευωνται τα γκριγκλις? τι εγινε ξαφνικα με αυτο το θεμα και οι μισοι γραψαν ετσι?...

Όπως είπα έκανα Bump το θέμα. Το τελευταίο post πριν από το δικό μου έγινε ένα χρόνο πριν (02-07-06) και δεν είχαν απαγορευτεί ακόμα τα greeklish

[MoRmEnGiL]

Θα είμαι λακωνικός.

Πιστεύω ακράδαντα οτι η βιομηχανία των anime στο σύνολο της φθίνει από πλευράς ποιότητας. Το γεγονός οτι βγαίνουν άνιμε όπως το gankutsuou που ανέφερε ο Hazu-sama δεν δείχνει τον κανόνα αλλά την εξαίρεση.

Στην πλειοψηφία τους οι καινούριες σειρές πάσχουνε απο ubercliche, αδύναμους χαρακτήρες, ανακλύκλωση και έλλειψη πραγματικής έμπνευσης. Λογικό είναι μεν, με τους ρυθμούς που παράγονται πλεον σειρές, εμείς τι φταίμε δε.

Επίσης στην πλειοψηφία των σειρών πέφτει όλο το budget στο πρώτο επισόδειο και στο τελευταίο, με αποτέλεσμα αυτά να έχουν θεικό animation και να ειναι εντυπωσιακότατα και τα ενδιάμεσα να παραπαίουν μεταξυ φθοράς και αφθαρσίας.

Όπως έλεγε και ο Dai Sato σε μια interview:

DM: Will a time come when Japan no longer “owns” anime?
DS: I think it would be better if anime becomes disconnected from Japan.
DM: Why?
DS: One of the reasons that Japanese anime turned out differently than American animation is
that budget constraints limited it to about a third the number of the frames. It began as a technical
difference. But anime has turned into a unique style. I don’t want it to fade away, to be trapped in
the Japanese market. It will die if it doesn’t spread.

[Mr Ayu-Mania]

Σιγουρα οι αρπαχτες εχουν αυξηθει, και αυτο ειναι αναμενομενο εχοντας υποψην ποσο δημοφιλη εχουν γινει τα ανιμε παγκοσμιως.

Απο την αλλη ομως τα ποιοτικα ανιμε βγαινουν με ικανοποιητικο ρυθμο και δεν βλεπω καποια πτωτικη ταση.

Παντως η ποιοτικη αναπτυξη της βιομηχανιας εξαρταται αμεσα απο εμας τους καταναλωτες και την υποστηριξη μας. Ετσι το βρισκω καπως γραφικο καποιοι να παραπονουνται για τις "σαβουρες" απο την στιγμη που οι ιδιοι κατακλεβουν την βιομηχανια με τα downloads...

[MoRmEnGiL]

Παντως η ποιοτικη αναπτυξη της βιομηχανιας εξαρταται αμεσα απο εμας τους καταναλωτες και την υποστηριξη μας. Ετσι το βρισκω καπως γραφικο καποιοι να παραπονουνται για τις "σαβουρες" απο την στιγμη που οι ιδιοι κατακλεβουν την βιομηχανια με τα downloads...

Νομίζεις? Εγώ πάλι δεν είμαι πεπεισμένος.. Απόσπασμα από την ίδια συνέντευξη που πόσταρα παραπάνω:

DS: Japanese creators have no rights to speak of. No matter how popular anime gets overseas,
how big a business it becomes, we don’t feel the effects. The director receives a one-time
payment as a director, nothing more. No royalties. The scriptwriter gets payment for the first
broadcast on TV, and royalties for the DVDs, but only for domestic sales. The animators get
about 50 yen per frame, or 8000 to 9000 yen for a 20-minute episode. Even if an anime is very
successful, and making a lot of money, nobody on the creative side gets any benefit from the
success. The use of the images and the characters, we don’t have any of the rights to that either.

[Kenny]

[...] The animators get about 50 yen per frame, or 8000 to 9000 yen for a 20-minute episode. [...]

ΜΟΝΟ;

OK, δεν θα ξαναπαραπονεθώ για χάλια animation... τα παλικάρια παίρνουν ψίχουλα, no shit.

Anyway, επί του θέματος: Από τεχνικής άποψης αλλοίμονο αν δεν υπήρχε εξέλιξη. Περισσότερα καρέ ανα δευτερόλεπτο (τα οποία φτιάχνονται σε υπολογιστές και όχι στο χέρι πλέον btw) και ο εξακαναλος ήχος γίνεται ολοένα και πιο συχνό φαινόμενο.

Τώρα το σενάριο είναι πονεμένη ιστορία. Από τη μία, διαφωνώ με το "τα πάντα έχουν πλέον ειπωθεί", υπάρχουν ακόμα άπειρες πρωτότυπες ιστορίες που μπορούν να γραφτούν. Από την άλλη, γεγονός είναι ότι κάποιος κάνει επιτυχία με μία ιστορία και άλλοι 500 τον ζηλεύουν και μετά γράφουν και αυτοί πανομοιότυπες ιστορίες. Αντί να βάλουν το μυαλό τους να δουλέψει και να δημιουργήσουν κάτι out of the blue, η πλειοψηφεία κάθονται και αντιγράφουν ασύστολα ο ένας τον άλλο. <<

(BTW, αν βγει έστω κι άλλο ένα school comedy, θα κρατήσω την αναπνοή μου. )

Γι' αυτό κι έχουμε πέσει σε τέλμα, σεναριακά. Ευτυχώς που, κάθε χρόνο, υπάρχουν λίγες αλλά καλές εξαιρέσεις που κρατάνε την ελπίδα ζωντανή.

Ίσως βέβαια αυτό να είναι μονάχα η στρεβλωμένη αντίληψή μου για τα πράγματα, δεδομένου ότι η παραγωγή anime έχει πολλαπλασιαστεί τρελά τα τελευταία χρόνια και κρίνω μόνο από το σύνολο των τίτλων που φτάνουν στα αυτιά μου. Δεν είμαι και παντογνώστης, far from it. Θέλω να πιστεύω ότι, beneath the surface, δημιουργούνται ακόμα πολλά αριστουργήματα τα οποία απλά δεν κερδίζουν την προσοχή που αξίζουν.

[Mr Ayu-Mania]

Ρε παιδια που την ειδατε την καμψη??

Αυτο που γινεται συνηθως καθε χρονια ειναι το εξης:

1-2 ανιμε ειναι φανταστικα
5-6 ανιμε ειναι πολυ καλα
ολα τα υπολοιπα ειναι απο μετρια εως κακα.

Αυτο το pattern δεν εχει χαλασει τα τελευταια χρονια. Καινουργοι δημιουργοι και πρωτοτυπα σεναρια βγαινουν συνεχεια..

Τωρα ομως ειναι και θεμα γουστου. Ενα school comedy μπορει να ειναι τοσο αριστουργημα οσο και ενα μεταφυσικο θριλερ. Υπαρχουν καποιοι που για αυτους ενα ανιμε ειναι αριστουργημα μονο αν...

- Ειναι καταθλιπτικο
- Πρεπει να το δεις 5 φορες για να το καταλαβεις
- Πρεπει να ειναι η μεταφυσικο η cyber-fiction

Ας μην το σχολιασω και αλλο...

[moonheart]

απο πλευρας anime δεν μπορω να χαρατηριστω ως ατομο με ιδιαιτερες γνωσεις ~lol~ παρολα αυτα εχω να προσθεσω κατι απο πλευρας manga ~εφοσον τα anime κατα κυριο λογο βασιζονται απο στα αντιστοιχα manga τους...~ υπαρχουν περιπτωσεις που εχω σκεφτει οτι omg wtf ειναι τοσο καλο αυτο το manga... /νταξει αν κ οφειλω να ομολογησω οτι η πλειψηφια αυτων για τα οποια το λεω.. δεν εχουν μεταφερθει σε anime:bahhh:/ υπαρχουν περιπτωσεις με πολυ καλο σεναριο κ σχεδιο παρολα αυτα οι περιπτωσεις αυτες θεωρουνται λιγες... ωρες ωρες πιανω τον εαυτο μ να αναρωτιεται πως γινεται πολυ παλιοτερα manga να ηταν ανωτερα παρα το γεγονος οτι το artwork τους ηταν χειροτερο σε θεματα υποθεσης... and then it came to me that τα anime κ τα manga στις μερες μας ειναι κατι σαν μοδα? η τουλαχισοτν αρχιζει να γινεται μοδα... ενω παλιοτερα τουλ. απο εδω π μενω αν μιλουσα πουθενα για anime ppl would start talking about me οχι θετικα φυσικα ~αναρωτιεμαι ποσοι απο εσας το εχετε παθει αυτο~ σημερα η ολη φαση αντιμετωπιζεται με περισσοτερη θετικοτητα... /βλ. ατομα π ποτε δεν πιστευα οτι ασχολουνταν να με ρωτανε περι αυτων/ παρολα αυτα... εξαιτιας της μεγαλυτερης διαδοσης τους οχι μονο στο ελληνικο αλλα κ στο παγκοσμιο κοινο δοθηκε η δυνατοτητα να παραχθουν παρα πολλα anime κ manga, να ερθουν στο φως οχι μονο πετυχημενα πραγματα αλλα οχι κ τοσο καλα ~aka σαβουρα...~σκεφτειται though ποσα λιγα anime εβγαιναν καθε χρονο στο παρελθον κ ποσα πολλα βγαινουν σημερα καθε χρονο κ την διαφορα τους στην ποιοτητα ~οχι απο πλευρας artwork αλλα απο πλευρας υποθεσης...~ /οσον αφορα τα manga με τα οποια ηδη ειπα οτι ασχολουμαι περισσοτερο για πααααρα πολλα απο αυτα εχω σκεφτει μα ποιος ηταν ο λογος π αυτο δημοσιευτηκε το διαβαζει κανεις?:x/

τσπ soz αν το post ειναι ολιγον off topic αλλα τσπ
αυταααπ

[Petran79]

μια ενδιαφερουσα αποψη με την οποια συμφωνω


The Anime Debate


Are some anime titles of value, or are productions such as Akira and Princess Mononoke as misguided as more commonly-maligned titles such as Pokémon? And how about anime which breaks what is commonly regarded as a cardinal rule of animation -- animating a story such as Heidi, which could have been made in live-action?



Giannalberto Bendazzi (author of Cartoons: One Hundred Years of Cinema Animation): Among anime I find many examples of good cinema, tolerated today in the way intellectuals just tolerated Casablanca in the '40s. If I were to mention one title only it would be Ranma 1/2. Of the feature films, I very much like Takahata's works, especially Grave of the Fireflies. But the really original works are the short films of Osamu Tezuka (Jumping), Yoji Kuri, Renzo Kinoshita, Taku Furukawa, Harugutsu Fukushima, Sadao Tsukioka, Keiichi Tanami, Shinichi Suzuki, Nobuhiro Aihara, Keita Kuroska, Dino Sato, Kihachiro Kawamoto and Tadanari Okamoto. Unfortunately there is no distribution for these latter films, and we see them only in the international festivals.........

About 30 years ago, the American critic Dwight McDonald proposed a hierarchy that is still valid, and fits Japanese animation production. We have there a mass-culture output (TV anime), a mid-culture output (theatrical feature films such as Miyazaki's or Takahata's), and a high-culture output (the independent works of Yoji Kuri, Kihachiro Kawamoto, Osamu Tezuka and many others). You can get quality out of them all, but more likely out of the high-culture output, just because there are no big money investments there and therefore no constraints by the executives, the marketers, the distributors and so on.

[Dain]

Δεν νομίζω πως υπάρχει κάμψη ούτε ποιοτική, ουτε ποσοτική. Τώρα μάλιστα που τα ανιμε έχουν γίνει παγκόσμιο φαινόμενο, *και* περισσότερες σειρές βγαίνουν - έστω κι αν απευθύνονται κυρίως στο Ιαπωνικό κοινό - *και* ακόμα και οι πιο σκληροπυρηνικοί κλειστόμυαλοι που γι'αυτούς ίσχυε πάντα η εξίσωση cartoon = παιδικό = όχι για σκεπτόμενους, αρχίζουν, ανόρεχτα έστω, να παραδέχονται πως το κινούμενο σχέδιο και ειδικά στα ανιμε είναι ένας απόλυτα άξιος φορέας για ένα καλλιτεχνικό έργο που μπορεί να μιλήσει και σε πιο μεγάλους και - πολύυυυυ υποθετικά - πιο ώρημους.

Τα ανιμε έχουν εξελιχτεί από τα 80ς και 90ς, υπάρχουν νέες τάσεις, κάποιες παλιές χάνονται (λιγότερα mecha, λιγότερα έως καθόλου teen idols) που κάποτε κυριαρχούσαν, και για να λέμε και την αλήθεια, στη διάδοσή τυς βοήθησαν σειρές όπως το Πόκεμον και η Sailor Moon.

Προτού με πάρετε με τις πέτρες, εξηγούμαι. Δεν είναι καθόλου λίγοι οι ανιμε φανς ανά τον κόσμο που ξεκινώντας να βλέπουν τις παραπάνω σειρές, αργότερα μεγαλώνοντας είδαν και άλλα ανιμε, πιο "mature", πιο "ανοιχτών οριζόντων", πιο σοφιστικέ.

Και εδώ έρχομαι σε κάτι που σπάνια συζητιέται. Έχουν σκεφτεί ποτέ όσοι νιώθουν απογοήτευση από τα πιο νέα ανιμε και τείνουν να λένε "λίγα τα καλά ανιμε σήμερα" πως πολύ πιθανά οι *ίδιοι* έχουν αλλάξει από τότε που με μάτια τόσο μεγάλα όσο οι ανιμε χαρακτήρες και καρδιά και νου ακόμα πιο ανοιχτά και μεγάλα έβλεπαν τις πρώτες σειρές τους? Τότε που όλα ήταν καινούργια και αγνά, και όμορφα και πρωτότυπα?

Βλέπετε, είτε το θέλουμε είτε όχι, όταν μεγαλώνει κανείς, όταν έχει δει 100 διαφορετικές σειρές, ακόμα και χωρίς να το συνειδητοποιεί, το κριτήριό του για το τι θέλει να δει ωριμάζει κι αυτό, αντιλαμβάνεται υποσυνείδητα πως "αυτό το έχω ξαναδεί", χάνεται λίγο το αυθόρμητο στοιχείο και ο καθένας μας γίνεται κάπως πιο σοφιστικέ στα γούστα του και δεν ανέχεται τόσο χαλαρά το fan service και την επαναληπτικότητα.

Και κάπου εδώ υπάρχει και κάτι ακόμα. Γιατί όλοι αγαπάμε τόσο τις σειρές με τις οποίες μεγαλώσαμε, ακόμα κι αν ξέρουμε πως αντικειμενικά δεν ήταν και ό,τι καλύτερο ή πιο πρωτότυπο ακόμα και για την εποχή που παίχτηκαν? Σκεφτείτε το.

Όχι πως δεν υπάρχουν σειρές ή ταινίες που ξεχωρίζουν πραγματικά και είναι αντικειμενικά καλύτερες από άλλες, αλλά imho αυτές δεν είναι λιγότερες σήμερα από οτι παλαιότερα. Μάλλον περισσότερες είναι όσο εξελίσονται τα ανιμε, όπως η κάθε τέχνη.

Μπορεί σήμερα μερικοί να γκρινιάζουν για το Pokemon ή το Naruto ή τη Sailor Moon. Σε 10-20 χρόνια όμως, όσοι συνεχίζουν να βλέπουν ανιμε θα θυμούνται ακόμα τις σειρές που αγάπησαν και έχοντας πια και τη σφραγίδα του "vintage", να μη σνομπάρονται πια όπως πιθανά σνομπάρονται σήμερα.
Ποιος θα τολμούσε σήμερα να σνομπάρει το Robotech, τον Kabamaru, τον Kimba, την Candy-Candy?

[moonheart]

Δεν νομίζω πως υπάρχει κάμψη ούτε ποιοτική, ουτε ποσοτική. Τώρα μάλιστα που τα ανιμε έχουν γίνει παγκόσμιο φαινόμενο, *και* περισσότερες σειρές βγαίνουν - έστω κι αν απευθύνονται κυρίως στο Ιαπωνικό κοινό - *και* ακόμα και οι πιο σκληροπυρηνικοί κλειστόμυαλοι που γι'αυτούς ίσχυε πάντα η εξίσωση cartoon = παιδικό = όχι για σκεπτόμενους, αρχίζουν, ανόρεχτα έστω, να παραδέχονται πως το κινούμενο σχέδιο και ειδικά στα ανιμε είναι ένας απόλυτα άξιος φορέας για ένα καλλιτεχνικό έργο που μπορεί να μιλήσει και σε πιο μεγάλους και - πολύυυυυ υποθετικά - πιο ώρημους.

Τα ανιμε έχουν εξελιχτεί από τα 80ς και 90ς, υπάρχουν νέες τάσεις, κάποιες παλιές χάνονται (λιγότερα mecha, λιγότερα έως καθόλου teen idols) που κάποτε κυριαρχούσαν, και για να λέμε και την αλήθεια, στη διάδοσή τυς βοήθησαν σειρές όπως το Πόκεμον και η Sailor Moon.

Προτού με πάρετε με τις πέτρες, εξηγούμαι. Δεν είναι καθόλου λίγοι οι ανιμε φανς ανά τον κόσμο που ξεκινώντας να βλέπουν τις παραπάνω σειρές, αργότερα μεγαλώνοντας είδαν και άλλα ανιμε, πιο "mature", πιο "ανοιχτών οριζόντων", πιο σοφιστικέ.

Και εδώ έρχομαι σε κάτι που σπάνια συζητιέται. Έχουν σκεφτεί ποτέ όσοι νιώθουν απογοήτευση από τα πιο νέα ανιμε και τείνουν να λένε "λίγα τα καλά ανιμε σήμερα" πως πολύ πιθανά οι *ίδιοι* έχουν αλλάξει από τότε που με μάτια τόσο μεγάλα όσο οι ανιμε χαρακτήρες και καρδιά και νου ακόμα πιο ανοιχτά και μεγάλα έβλεπαν τις πρώτες σειρές τους? Τότε που όλα ήταν καινούργια και αγνά, και όμορφα και πρωτότυπα?

Βλέπετε, είτε το θέλουμε είτε όχι, όταν μεγαλώνει κανείς, όταν έχει δει 100 διαφορετικές σειρές, ακόμα και χωρίς να το συνειδητοποιεί, το κριτήριό του για το τι θέλει να δει ωριμάζει κι αυτό, αντιλαμβάνεται υποσυνείδητα πως "αυτό το έχω ξαναδεί", χάνεται λίγο το αυθόρμητο στοιχείο και ο καθένας μας γίνεται κάπως πιο σοφιστικέ στα γούστα του και δεν ανέχεται τόσο χαλαρά το fan service και την επαναληπτικότητα.

Και κάπου εδώ υπάρχει και κάτι ακόμα. Γιατί όλοι αγαπάμε τόσο τις σειρές με τις οποίες μεγαλώσαμε, ακόμα κι αν ξέρουμε πως αντικειμενικά δεν ήταν και ό,τι καλύτερο ή πιο πρωτότυπο ακόμα και για την εποχή που παίχτηκαν? Σκεφτείτε το.

Όχι πως δεν υπάρχουν σειρές ή ταινίες που ξεχωρίζουν πραγματικά και είναι αντικειμενικά καλύτερες από άλλες, αλλά imho αυτές δεν είναι λιγότερες σήμερα από οτι παλαιότερα. Μάλλον περισσότερες είναι όσο εξελίσονται τα ανιμε, όπως η κάθε τέχνη.

Μπορεί σήμερα μερικοί να γκρινιάζουν για το Pokemon ή το Naruto ή τη Sailor Moon. Σε 10-20 χρόνια όμως, όσοι συνεχίζουν να βλέπουν ανιμε θα θυμούνται ακόμα τις σειρές που αγάπησαν και έχοντας πια και τη σφραγίδα του "vintage", να μη σνομπάρονται πια όπως πιθανά σνομπάρονται σήμερα.
Ποιος θα τολμούσε σήμερα να σνομπάρει το Robotech, τον Kabamaru, τον Kimba, την Candy-Candy?

I guess you're right.... παρολα αυτα οποιοσδηποτε λογικος ανθρωπος αφου εχει δει ενα anime π ειναι σχεδον ταυτοσημο με την υποθεση ενος π ειχε παλιοτερα.... θα αντιδρουσε in a way... ιδιαιτερα αν το μεταγενεστερο ηταν απλα μια "κακη" απομιμηση.... χμ... γιατι εφοσον υπαρχουν anime κ παντα υποθετω θα υπαρχουν π θα αντιγραφουν σχεδον την υποθεση προγενεστερων τους αυτο θα συμβαινει... παρολα αυτα λιγα ειναι εκεινα τα συγχρονα anime π καταφερνουν να "φερουν" την αντιγραφη προς το μερος τους βελτιωνοντας την ποιοτητα οχι μονο τ artwork /π οκ εφοσον ειναι το anime μεταγενεστερο το artwork θα εχει βελτιωθει αρκετα/ αλλα κ να δωσουν μια χμμ νεα πνοη στο σεναριο νεα διασταση... π οχι μονο θα βελτιωσει το παλιο αλλα θα τ δωσει ενα πιο συγχρονο τονο...
ετσι τα ατομα π βλεπουν anime κατ εμε δεν θα χαν προβλημα να ξαναδουν ενα anime που τους "θυμιζει" κατι εφοσον ειναι καλο... ισως να εκτιμουσαν κ περισσοτερα πραγματα... τσπ...
οσο για το γεγονος οτι "κοροιδευουμε" καποια anime σημερα εε ειναι φυσιολογικο πιστευω... /μεγαλωσα με το sailormoon κ πρεπει να ομολογησω οτι το βρισκω σχεδον ποιοτικο:P/ παρολα αυτα οκ πραγματα π σημερα κοροιδευουμε παρομοια τους βλεπαμε στο παρελθον κ μας συγκινουσαν... κατ αυτο τον τροπο οπως ενα παιδι σημερα μεγαλωνει με naruto στο μελλον θα τον συγκινει ετσι κ εμενα τουλ. anime οπως sailormoon κ καποια αλλα... ασχετα με το τι ειναι... δεν μπορω να τους αντισταθω

[Dain]

Right! Αντιδράμε στο άκρατο fan service και τα fads κάθε εποχής, κάποια στιγμή.
Στην κακώς εννοούμενη εμπορικότητα δηλαδή.

Αναρωτιέμαι πόσο "εύκολο" είναι στην Ιαπωνία, όπου παραδοσιακά κάθε τέχνη έχει ξεκάθαρα "πεδία" στα οποία κινείται, (στυλ, νόρμες, εκφράσεις κλπ) να γίνει κάτι πιο πειραματικό, πιο διαφορετικό που να ξεφεύγει τόσο από τις νόρμες της "σχολής" (μπορούμε πιστεύω να πούμε πως τα anime/manga είναι η Ιαπωνική σχολή των κινουμένων σχεδίων/κόμικς), όσο και από την απανταχού παρούσα - και αναγκαία - εμπορικότητα ανάλογα μετα γούστα κάθε εποχής.

Και φυσικά να μη μείνει μόνο "πειραματικό" που θα δουν 10 άτομα - όπως συμβαίνει με το πειραματικό κινούμενο σχέδιο στην Ευρώπη - αλλά να γίνει και δημοφιλές.

Έχω την εντύπωση, αν και μπορεί να κάνω "τραγικό" λάθος λόγω άγνοιας πως στην Ιαπωνία είναι δυσκολότερο από την Ευρώπη ή ίσως και την Αμερική.

Υ.Γ. Όσο για τη Sailor Moon βρίσκω τη σειρά σαν ένα θαυμάσιο παραμυθένιο fantasy, και γενικά είμαι πολύ των παραμυθιών. Απλά τα λατρεύω!

[Kenny]

[...] Ποιος θα τολμούσε σήμερα να σνομπάρει το Robotech, τον Kabamaru, τον Kimba, την Candy-Candy?

Εγώ.